องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 847 ล่าเสือ
หนานกงเย่นำบ๊วยเปรี้ยวกล่องหนึ่งมาให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหยิบบ๊วยเปรี้ยวให้อวิ๋นจิ่นหนึ่งเม็ด หลังจากกินบ๊วยเปรี้ยวแล้ว อวิ๋นจิ่นก็รู้สึกดีขึ้นและนอนนิ่งอยู่บนเตียง
แม่ทัพฉีเป็นกังวล：“นางเป็นอะไรไป？”
“ท่านพ่อ ท่านฉลาดขนานั้น ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ บ๊วยเปรี้ยวเอาไว้ให้หญิงมีครรภ์กิน” ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว นางก็ตรวจอาการของอวิ๋นจิ่นอีกครั้ง และถามอีกสองสามคำ อวิ๋นจิ่นบอกว่าเดือนนี้ระดูของนางยังไม่มา แต่นางคิดว่าช้าไปสองสามวันคงไม่เป็นไร
แม่ทัพฉีนั่งลงอย่างไม่พูดอะไร และมองอวิ๋นจิ่นอย่างงุนงง
อวิ๋นจิ่นต้องการพักผ่อนและไม่ได้ลุกขึ้น
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและกำชับเรื่องหนึ่ง เป็นการดีที่สุดที่จะไม่มีเสียงดังรอบ ๆ ห้อง เพื่อไม่ให้รบกวนทารกในครรภ์
และต้องระมัดระวังอาหารให้ดี
หลังออกมาจากห้องของแม่ทัพฉี ฉีเฟยอวิ๋นก็บอกให้บุตรชายเล่นกันอย่างระมัดระวัง และห้ามขอให้ท่านยายอุ้ม
เด็ก ๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หลังจากที่เด็ก ๆ ออกมาจากแม่ทัพฉีแล้วก็ออกมาจากในห้อง เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น แม่ทัพฉีก็รีบถามว่า：“จิ่นเอ๋อร์จะเป็นอะไรหรือไม่？”
“ท่านพ่อ เป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงให้กำเนิดบุตร ไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ หากเป็นหญิงสูงอายุอาจจะมีปัญหา แต่หญิงสาวให้กำเนิดบุตร น้อยมากที่จะเป็นอะไรไป” ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและดื่มชา
แม่ทัพฉียังคงไม่วางใจ：“เช่นนั้นผู้อื่นอาเจียน แล้วทำไมจิ่นเอ๋อร์ถึงวิงเวียน นางบอกว่าโลกหมุน”
“หญิงมีครรภ์แตกต่างกันออกไป บางคนให้กำเนิดบุตรแต่ไม่มีอาการใด ๆ” ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่มี จักรพรรดินีของแคว้นเฟิ่งบอกว่านางเป็นทารกที่เกือบจะเอาชีวิต แต่ก็ไม่มีอาการใด ๆ เลยแม้แต่น้อย
เด็กคนนี้สบายมาก จะเอาชีวิตได้อย่างไรกัน！
แม่ทัพฉีถามว่า：“แล้วหากเจ็บปวดเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางแก้”
“ท่านพ่อ หากฝ่าบาทต้องการให้ท่านไปออกรบ ท่านจะไปหรือไม่？”
สีหน้าของแม่ทัพฉีทรุดลง：“ตอนนี้จิ่นเอ๋อร์เป็นเช่นนี้ พ่อจะไปออกรบได้อย่างไรเจ้าล้อเล่นกับพ่อหรือไม่？”
“แต่ท่านพ่อ ในตอนนั้นท่านพ่อก็ทิ้งข้าไว้ที่จวนแล้วไปออกรบไม่ใช่หรือ？”
“ในตอนนั้นก็คือในตอนนั้น ในตอนนั้นพ่อไม่รู้ แต่ในตอนนี้พ่อรู้ว่าไม่สามารถจากไปได้” ในขณะที่พูด แม่ทัพฉีพูดก็หันกลับไปมองอวิ๋นจิ่น
หลังจากดูแล้วก็ออกมา และถามฉีเฟยอวิ๋นอีกว่า：“เรื่องปวดหัวจะไม่สนจได้อย่างไร？”
“พักผ่อนให้มาก ๆ กินอาหารที่มีประโยชน์ และกินบ๊วยเปรี้ยวมาก ๆ ข้าจะเขียนรายการอาหารให้ และกินตามตามนั้น เพื่อที่เด็กจะได้ไม่ขาดสารอาหาร ท่านพ่อ ท่านอย่าเอะอะโวยวายมากนัก หากเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกับข้า แล้วมีชื่อเสียงที่ไม่ดีในเมืองหลวง จะทำอย่างไร？”
เมื่อแม่ทัพฉีได้ยินเช่นนั้น เขาก็กลัวและรีบกล่าวว่า：“ท่านจะพูดให้ดี ๆ ไม่เอะอะโวยวาย อวิ๋นอวิ๋น เจ้าคิดให้รอบคอบ ยังมีอะไรจะกำชับอีกหรือไม่ จดบันทึกไว้ให้หมด เพื่อที่ถึงเวลานั้นแล้ว พ่อจะได้ไม่ทำอะไรผิดพลาด”
“อืม”
ฉีเฟยอวิ๋นไปเขียนรายการ และแม่ทัพฉีก็กลับเข้าไปดูอวิ๋นจิ่นในห้อง
ในขณะที่เขียนรายการ ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ล้วนแต่เป็นบุตรเหมือนกัน พระองค์ดูความดีอกดีใจของท่านพ่อ แล้วดูความดีอกดีใจของท่านอ๋อง ดูเหมือนท่านอ๋องจะไม่เหมือนของตนเอง”
“ข้าดีใจไม่ออก วันก่อนมีข่าวจากแคว้นเฟิ่งว่าจักรพรรดินีมีความสามารถในการทำนาย ่ากันว่าแม่นยำมาก หากเด็กคนนี้เกิดมาเพื่อเอาชีวิตคนจริง ๆ แล้วข้าจะยอมรับอย่างไร？”
หากหนานกงเย่ไม่พูดถึงเรื่องเด็ก ก็ยังสามารถยอมรับได้ แต่เมื่อเขาพูดขึ้นมาก็ไม่สามารถยอมรับได้ และเขาก็ดีใจไม่ออก
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเขียนรายการเสร็จแล้ว นางก็นำไปให้แม่ทัพฉี แม่ทัพฉีหยิบรายการและไปเรียกพ่อบ้าน สองสามีภรรยานั่งดูทิวทัศน์อยู่ในสวน การมาของเด็ก ๆ ทำให้จวนแม่ทัพครึกครื้น พ่อบ้านยิ้มไม่หุบ และบอกว่าฮูหยินเป็นผู้มีพระคุณของจวนแม่ทัพ ในตอนนี้จวนแม่ทัพมีผู้สืบทอดแล้ว
หนานกงเย่ถามอย่างโกรธเคือง：“อวิ๋นอวิ๋นไม่ใช่？”
เมื่อพ่อบ้านได้ยินก็รีบอธิบาย：“แน่นอนว่าใช่ เพียงแต่พระชายาเป็นคนของจวนอ๋องเย่แล้ว จะเหมือนกันได้อย่างไร？”
เมื่อคิดดูแล้วก็ใช่ หนานกงเย่จึงไม่พัวพันอีก เขาเหลือบมองพ่อบ้านและลุกขึ้นไปหาเจ้าห้า วันนี้เจ้าห้าง่วงนอนมาก และหลับในรถม้าระหว่างเดินทางมาที่นี่
หนานกงเย่อุ้มบุตรชายขึ้นมา และเห็นว่ามีบางอย่างกลิ้งไปมาที่หว่างคิ้วของเขา หนานกงเย่จึงยื่นมือไปจับ มันเย็นมากจนน่าตกใจ และหันกลับไปหาฉีเฟยอวิ๋น
“อวิ๋นอวิ๋น”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและไปดูสิ่งที่อยู่ที่หว่างคิ้วของบุตรชาย มันมีขนาดใหญ่เท่านิ้วหัวแม่มือและกลิ้งไปมา
“มันคือราชากู่น้ำแข็ง” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว
“อืม เป็นมัน เรากลับกันเถอะ” หนานกงเย่ไม่วางใจและอยากกลับไป
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่อวิ๋นจิ่น และไม่ค่อยวางใจ
“วันนี้หมอโจวและหมอเทวดาก็จะกลับมาแล้ว ท่านอ๋องกลับไปก่อน หม่อมฉันจะรออยู่ที่นี่ก่อน เจ้าห้าไม่เป็นไร ซูอู๋ซินบอกว่านี่เป็นหนทางเดียว และต้องใช้เวลาอีกหลายครั้ง”
“เช่นนั้นข้าก็จะอยู่ด้วย ข้าจะไปในห้อง เจ้าดูพวกเขาไว้” หนานกงเย่กำชับและอุ้มเจ้าห้าเข้าไปในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ข้างนอกและเฝ้าดูเหล่าบุตรชาย วันนี้เสี่ยวเฉียวและอามู่ไม่ได้มาด้วย พวกเขาอยู่เตรียมต้อนรับเฟิงอู๋ชิง
เมื่อหมอโจวและหมอเทวดากลับมา ว่ากันว่าเฟิงอู๋ชิงก็ตามมาด้วย ในจดหมายไม่ได้บอกสาเหตุที่แน่ชัด แต่คาดว่าไม่ต้องการจะไปแล้ว
เจ้าเสือน้อยโตเป็นเสือตัวใหญ่แล้ว เจ้าห้าไม่อยู่และมันก็อยากจะตามมาด้วย เหล่าบุตรชายมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างน่าสงสารในทันที ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปทางเจ้าห้า เขามีพ่อคอยดูแลคงจะไม่เป็นไร จึงกล่าวว่าว่า：“เจ้าเสือน้อย เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ และให้พวกเขาเล่นกับเจ้า”
เจ้าเสือน้อยร้องคำรามอย่างจำใจ สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นทรุดลง：“เงียบเดี๋ยวนี้！”
เจ้าเสือน้อยตกใจและหมอบลงไปที่พื้นในทันที จากนั้นก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างน่าสงสาร
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“อีกเดี๋ยวท่านพ่อของข้าก็จะออกมา แล้วถลกหนังของเจ้า ดูสิว่าเจ้าจะทำอย่างไร？”
ในขณะที่พูด แม่ทัพฉีก็เดินออกมา และเมื่อเห็นเจ้าเสือน้อยก็โกรธ：“วันนี้กลับไปแล้ว ไม่ต้องมาอีก รอให้จิ่นเอ๋อร์คลอดบุตรก่อน แล้วเจ้าค่อยมา
เสือโคร่งตัวเล็ก ๆ ถูกทำร้ายจนตาย เหลือบมอง ฉีเฟยอวิ๋นวางหัวของเขาไว้บนอุ้งเท้าของเขาและเอาอุ้งเท้าของเขาคลุมศีรษะด้วยความไม่พอใจ”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า “ข้าขอเอง ใครบอกให้เจ้าทำเสียงดัง”
เจ้าเสือน้อยเอาอุ้งเท้ามาปิดตาไว้และไม่กล้ามองฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่แม่ทัพฉี：“ท่านพ่อ มันไม่รู้ กลับไปแล้วข้าจะพูดกับมันเอง”
แม่ทัพฉีเหลือบมองเจ้าเสือน้อยอย่างเย็นชา：“จะอยู่ต่อก็ได้ หากเจ้าร้องคำรามอีก ข้าจะถลกหนังของเจ้ามาทำซุปให้จิ่นเอ๋อร์ ร่างกายของจิ่นเอ๋อร์ต้องการการบำรุงอยู่พอดี”
เมื่อเจ้าเสือน้อยได้ยิน มันก็เดินไปหลบที่เท้าของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็ปิดตาและไม่มองแม่ทัพฉี
แม่ทัพฉีหันหลังกลับเข้าไปในห้อง
ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงมองเจ้าเสือน้อยและรู้สึกขบขันกับท่าทางของมัน：“ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นเสือ ทำไมเจ้าไม่เข้าไปหาเขา แม้ว่าเจ้าจะคำรามสักสองครั้ง ดูสิว่าเขาจะได้ถลกหนังของเจ้าจริง ๆ หรือไม่？”
“คุณหนู ท่านแม่ทัพไม่กลัวเสือจริง ๆ ” เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ พ่อบ้านจึงเอ่ยปาก
“งั้นหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นสงสัยและเงยหน้าขึ้นมองพ่อบ้าน
พ่อบ้านจึงกล่าวว่า：“เมื่อหลายปีก่อนท่านแม่ทัพนำหนังเสือสองแผ่นกลับมาจากข้างนอก ท่านแม่ทัพบอกว่าตอนที่เขาเดินผ่านภูเขา พบเสือสองตัวที่เข้ามาขู่ เป็นเสือตัวเมียหนึ่งตัวและตัวผู้หนึ่งตัว ในขณะนั้นกองทัพไม่กล้าเข้าไปใกล้ เสือทั้งสองรุกเข้ามาอย่างไม่ยอมถอย
แม่ทัพฉีฆ่าเสือทั้งสองตัวด้วยมือเปล่า หลังจากนั้นก็นำหนังเสือกลับมาสองแผ่น！”
เมื่อได้ยินว่าเป็นหนังเสือ ฉีเฟยอวิ๋นก็สนใจเป็นอย่างมาก แววตาของนางเป็นประกาย นั่นเป็นของดี！