มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1052
ด้วยโชคช่วย นั่นคงจะเป็นการเพิ่มโอกาสของเขาอย่างมากที่จะสามารถตามหามีล่าและอาของเจอได้อีกครั้งในท้ายที่สุด!
เมื่อรู้สึกตื่นเต้นกับการตระหนักได้ว่ามีโอกาสสูงที่เขาจะสามารถกลับมาพบกันกับแฟนของเขาได้อีกครั้ง จากนั้นเจอรัลด์จึงถาม “…งั้น เกี่ยวกับเรื่องเหรียญไม้”
ประโยคของเจอรัลด์สิ้นสุดลงก่อนอันควร เนื่องจากเขาสังเกตเห็นว่าคอร์ดกำลังยิ้มเยาะแทนที่การแสดงสีหน้าหวาดกลัวเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน อย่างไรก็ตาม การตระหนักรู้ได้นั้นช้ามากเกินไปเนื่องจากสิ่งต่อมาที่เจอรัลด์รู้ มีลูกปัดสองลูกในมือขวาของคอร์ดอยู่แล้ว!
ก่อนที่ใครจะทันได้เคลื่อนไหว คอร์ดก็โยนลูกปัดสองลูกใส่แทบเท้าของเจอรัลด์และแดริล เป็นผลให้ลูกปัดระเบิดด้วยเสียงดังแสบแก้วหู!
โดยใช้โอกาสของความโกลาหล จากนั้นคอร์ดจึงทำการหลบหนีไป!
“ไอ้เฒ่าชั่วช้าคนนั้นเจ้าเล่ห์อย่างที่พวกเขาพูดจริง ๆ! ส่งคนไปตามล่าเขา เวลสัน! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้!” แดริลตะโกนขึ้นขณะที่ผู้ใต้บัญชาของพระราชวังวิญญาณทำตามสั่งกันในทันที
“ไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนั้นหรอกครับ คุณท่าน! แม้ว่าเขารู้จักทั้งความเจ้าเล่ห์และแข็งแกร่งของเขา แต่ทักษะที่เก่งมากที่สุดของเขาก็คือความสามารถของเขาในการทำให้ตัวเองล่องหน! แม้แต่คริสโตเฟอร์ก็ชื่นชมความชำนาญทักษะนั้นของเขา! ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง เมื่อเขาทำการหลบหนีไปแล้ว มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะจับเขาได้อีกครั้ง เนื่องจากวิธีลับ ๆ ลับ ๆ ของเขา” ปาร์คเกอร์กล่าว ขณะที่เขาก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับส่ายหัวของเขา
ด้วยท่าทางขอโทษบนใบหน้า เจอรัลด์กล่าวเสริมขึ้น “เป็นความผิดของผมเอง คุณปู่…จิตใจของผมหันเหไปชั่ว ขณะที่เขาเอ่ยถึงมีล่าและอาเมื่อครู่นี้…ให้ผมจัดการเถอะ ผมจะนำเขากลับมาเอง!”
แม้เขารู้ว่าเจอรัลด์เสียใจที่ไม่จดจ่ออยู่กับศัตรูของเขา แต่แดริลก็เพียงยกมือของเขาขึ้นก่อนจะตอบกลับ “ไม่หรอก มันจะดีกว่าถ้าพวกเราไม่กดดันศัตรูมากเกินไป…แม้ว่าเขาหนีไปได้คราวนี้ พวกเราจะจับเขาได้อีกครั้งในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้ ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง เขาก็น่าจะย้อนกลับไปยังคฤหาสน์โมลเดลในตอนนี้ อย่างไรซะ ฉันมั่นใจว่าเขาทราบดีว่ามีเพียงคริสโตเฟอร์เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ตอนนี้! จนกว่าพวกเราจะไล่ตามเขาไปอีกครั้ง ก็อย่าพยายามวิตกกังวลมากเกินไปเลย เจอรัลด์”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงกำหมัดของเขาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง
“คริสโตเฟอร์…คอร์ด…” แดริลพึมพำกับตัวเองในตอนนี้
หลังจากความเงียบสั้น ๆ แดริลก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ เช่นนั้นเขาจึงกล่าวเสริม “มากับฉัน เจอรัลด์ แกและคนอื่น ๆ ควรมาด้วยเช่นกัน ดีแลน”
ในขณะเดียวกัน คอร์ดเองก็กำลังวิ่งอย่างฉับไวราวกับลูกศร ตามที่ปาร์คเกอร์กล่าว ความสามารถของคอร์ดที่ทำให้ตัวเองเบาขึ้นเหมือนล่องหน จึงทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากอย่างแท้จริง
แต่คอร์ดยังคงบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้กับเจอรัลด์ ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น เขาก็ยังคงเร่งรีบกลับไปที่คฤหาสน์โมลเดลในยานเคนต่อไป โดยปฏิเสธที่จะหยุดเคลื่อนไหวขาของเขาจนกว่าเขาจะไปถึงจุดหมายปลายทาง
ไม่นาน เช้าตรู่วันต่อมาก็มาถึง และด้วยเสียงดัง ‘ตุ้บ’ คอร์ดคุกเข่าลง ขณะที่เขาร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกตรงหน้าลานที่แยกตัวออกมาภายในคฤหาสน์โมลเดลซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับด้านหลังภูเขาแห่งหนึ่ง
เมื่อพักหยุดหายใจ จากนั้นคอร์ดก็ร้องออกมา “ผม คอร์ด เป็นลูกหลานที่อกตัญญูของตระกูลโมลเดล! ผมคุกเข่าที่นี่เพื่อขอร้องให้ลุงสามของผมมาพบผม! ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่จะรายงานคุณ!”
ด้วยเหตุนี้ คอร์ดจึงโค้งคำนับต่ำมาก หน้าผากของเขาแตะกับพื้น
เนื่องจากไม่มีใครตอบกลับแม้หลังจากผ่านไปสักระยะหนึ่งแล้ว คอร์ดจึงยกหัวของเขาขึ้น ก่อนจะดันหน้าผากของเขาลึกลงกับพื้น โดยทำให้มั่นใจว่าได้ทำเสียงดังกว่า
ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น แต่ก็ยังคงไม่มีการตอบรับใด ๆ
หลังจากการคำนับเพิ่มเติมสองสามครั้ง หัวของคอร์ดก็มีเลือดไหลแล้ว เมื่อเข้าใจว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นไร้ประโยชน์ ในที่สุดคอร์ดจึงลุกขึ้นก่อนจะกล่าวออกมา “…ผมเข้าใจแล้วว่าคุณไม่เต็มใจจะพบผม ลุง…นั่นหมายความว่าผมจะไม่สามารถล้างแค้นให้ลูกชายทั้งสองคนของผมได้ แม้แต่คนใกล้ตายอย่างผมใช่ไหม? แต่จะด้วยความช่วยเหลือของคุณหรือไม่ ผมก็จะมุ่งหน้าไปยังพระราชวังจิตวิญญาณ เพื่อสู้กับทั้งแดริลและหลานชายของเขาด้วยทั้งหมดที่ผมมีอยู่ดี! อย่างน้อยที่สุด ผมก็จะตายและปกป้องเกียรติของตระกูลของเราที่มีอยู่มานานหลายพันปีได้!”
“…เดี๋ยว…ชื่อนั้น… แกพูดว่าแดริลจากพระราชวังจิตวิญญาณงั้นเหรอ…?” เสียงของคนแก่กล่าวขึ้นมาฉับพลันจากภายในลานนั้น
ด้วยสายตาเบิกกว้าง คอร์ดเฝ้ามองประตูซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยใยแมงมุมที่ไปสู่ห้องที่เขากำลังคำนับตรงหน้าค่อย ๆ เปิดออกดังเอี๊ยด
ที่ก้าวออกมาเป็นชายชราตัวสั่นเทา ซึ่งมีผมขาวราวกับหิมะ และมีร่างกายที่มีแต่เนื้อหนังกับกระดูก