มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1053
“ไม่ทันได้คาดคิด ดวงอาทิตย์ยังขึ้นไม่เต็มที่เลย เด็กเวรนี่! มาร้องไห้เสียงดังอะไรที่นี่…แกคิดที่จะร้องไห้ที่นี่จนกว่าฉันจะตายไปในที่สุดหรือไง?” ผู้เฒ่าชราบ่นพึมพำ
แม้คริสโตเฟอร์ดูเหมือนเป็นชายชราสูงวัย แต่สายตาทั้งคู่ของเขาก็ดูเหมือนจะเฉียบคมอย่างมาก นอกเหนือจากหยากไย่มากมายที่เกาะตามร่างกายของเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะผิดปกติไปซะทั้งหมด ถ้าจะมีอะไร ทั้งหมดนั่นก็คงจะเป็นการตอกย้ำว่าคริสโตเฟอร์แก่ชราเพียงใดแล้วเท่านั้น
ถึงอย่างนั้น คอร์ดก็เคารพเขาอย่างมาก เมื่อคิดย้อนกลับไป มันก็เป็นเวลากว่ายี่สิบปีแล้วตั้งแต่เขาพบลุงสามของเขาเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อกลืนน้ำลายอึก จากนั้นคอร์ดก็อ้อนวอนขึ้นมา “…ผมขอโทษครับ แต่เรื่องต่อไป โปรดช่วยชีวิตผมด้วย ลุงสาม! ทั้งแดริลและหลานชายของเขากำลังไล่ล่าผมด้วยเจตนาฆ่าในใจ! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาทั้งคู่ยังฆ่าหลานชายทั้งสองของคุณเช่นกัน! พวกเขาทั้งคู่พบกับจุดจบที่เลวร้ายอย่างแท้จริง!”
“เข้าใจแล้ว…ฉันเคยพบกับแดริลในระหว่างหลายปีก่อน…เมื่อคิดว่าเขาจะกลับมายังโลกธรรมดาจริง ๆ ล่ะก็! ฮึ่ม! น่าสนใจ…อืม ก็ไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น แต่น่าจดจำ…เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ดังนั้นฉันมั่นใจว่าเขาจะไม่ทะเลาะกับรุ่นเด็กอย่างแกหรอก มันยิ่งไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะฆ่าลูกชายทั้งสองคนของแกอีกด้วยซ้ำ! เขาไม่ใช่คนที่ทำเกินกว่าเหตุขนาดนั้น! ตามสิ่งที่แกบอกฉัน เป็นไปได้ไหมว่าลูกชายของแกไปแส่หาเรื่องก่อน และเป็นผลให้ ถูกฆ่าเพราะเรื่องนั้น?” คริสโตเฟอร์ตอบกลับอย่างค่อนข้างสงบ
“แม้ผมจะเห็นด้วยว่าลูกชายทั้งสองของผมเกเร แต่พวกเขาก็ไม่ควรต้องตายอย่างทุกข์ทรมานขนาดนั้น เพียงเพราะเรื่องนั้น! เพื่อให้คุณทราบนะครับ ลูกสามของผม เจ็ตต์ ถูกทิ้งให้ตายภายในหุบเขายุงพิษที่เลื่องชื่อนั้น! ไม่มีแม้แต่กระดูกเหลืออยู่หลังจากยุงเหล่านั้นจัดการเขาเสร็จ! ราวกับว่านั่นยังไม่พอ ลูกชายอีกคนของผม ยูวาน ก็ถูกบังคับให้ฆ่าตัวตายเอง! คุณไม่สามารถนั่งดูและเฝ้ามองเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นต่อไปอย่างเฉยเมยได้นะ! แดริลอาจเป็นคนทรงกำลังมากที่สุดในโลกตอนนี้! ผมคงไม่สามารถแม้แต่คิดที่จะเอาชนะเขาได้ด้วยซ้ำอย่างแน่นอน! การที่ไม่มีใครแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะเขาได้ ผมจึงหวังว่าคุณจะออกโรงขอร้องเขาไม่ให้ฆ่าผมได้! ถ้าคุณปฏิเสธล่ะก็ งั้นมันก็คงจะดีกว่าถ้าผมตายตรงหน้าคุณเดี๋ยวนี้ เพื่อปกป้องชื่อเสียงของตระกูลโมลเดล!”
หลังจากกล่าวเรื่องทั้งหมดนั้นแล้ว คอร์ดก็มองไปที่ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะพุ่งไปหามันด้วยความตั้งใจที่จะกระแทกหน้าผากของเขาจนเขาตายซะ!
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้รู้ อย่างไรก็ตามร่างของคริสโตเฟอร์ก็หายไปจากจุดที่เขายืนอยู่ในตอนแรกแล้ว โดยมาปรากฏตัวอีกครั้งอยู่ข้าง ๆ คอร์ด!
จากนั้นชายชราก็คว้าจับหัวของคอร์ดไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะตะโกนขึ้น “ไอ้โง่นี่! แม้มันเป็นเรื่องจริงที่โมลเดลภายใต้การนำของฉันต่างก็กลัวแดริลกันมาก แต่แกหมายความว่ายังไงที่ว่าเขาเป็นคนแข็งแกร่งมากที่สุด? ฉันยังคงอยู่นี่ ใช่ไหม? แกอาจหาญมากที่พูดว่าเขาหาใครเทียบไม่ได้…ยิ่งกว่านั้นแกยังหาญกล้ามากกว่า จนกล้าดีมาแนะนำให้ฉันไปขอร้องแดริลเพื่อยกโทษให้แก! ช่างน่าขัน!” คริสโตเฟอร์คำราม ขณะที่เขาหรี่ตาลงจนสะท้อนให้เห็นถึงความโกรธจัดเต็มที่ของเขา
“…ฮึ่ม การที่ฉันอยู่นี่ หลายชายและปู่คนนั้นของเขาจะไม่สามารถมาแตะต้องแกได้หรอก ดังนั้นไม่ต้องเป็นกังวลไป คอร์ด! อันที่จริง แทนที่จะไปตั้งรับ ฉันจะไปทวงความยุติธรรมให้แกและจัดการแดริลเอง!” คริสโตเฟอร์กล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ข ขอบคุณครับ ลุงสาม!” คอร์ดตะโกนขึ้น ขณะที่เขาร้องไห้ออกมาทันทีและกระโดดไปที่คริสโตเฟอร์เพื่อกอดเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาทั้งคู่สัมผัสกัน คอร์ดก็ตระหนักได้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ คอร์ดรู้สึกตะลึงงันและลงเอยด้วยการก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว และล้มลงกับพื้นขณะที่เขาพูดขึ้น “ล ลุงสาม! แขนของคุณอยู่ไหนแล้ว?”
“…หืมม? ฮ่าฮ่า! อ่าใช่ ฉันลืมไปว่าแกไม่รู้เรื่องที่ฉันสูญเสียแขนขวาของฉันไป…” คริสโตเฟอร์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้าหนักแน่น
อย่างที่ชายชรากล่าว แขนขวาของเขาไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว คอร์ดถูกทำให้ประหลาดใจกับเรื่องนี้ เนื่องจากชุดคลุมยาวที่คริสโตเฟอร์สวมนั้นปกปิดส่วนปลายของแขนขวาของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“แต่…คุณยังคงมีมันอยู่คราวก่อนที่พวกเราพบกันเมื่อยี่สิบปีก่อน! สิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่กันครับ?”
“ฮ่าฮ่า! ฉันแขนหักเมื่อประมาณสิบปีก่อน ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่แกจะไม่รู้!”
“…เข้าใจแล้วครับ…ถ้างั้น…”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงท้อใจของคอร์ดค่อย ๆ แผ่วเบาลง คริสโตเฟอร์จึงตอบกลับทันที “ฮ่าฮ่าฮ่า! อะไรนะ แกเป็นกังวลว่าฉันจะไม่สามารถเอาชนะแดริลได้ เพราะฉันเสียแขนข้างหนึ่งไปใช่ไหม?”
“ผมไม่เคยสงสัยถึงกำลังของคุณลุงเลย! ยังไงซะ ผมก็มั่นใจว่าวิธีที่คุณเสนอตัวเองนั้นแตกต่างไปอย่างมากจากสิ่งที่คุณสามารถทำได้จริง ๆ!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น คริสโตเฟอร์จึงส่ายหัวของเขาก่อนจะยกมือข้างที่เหลือของเขาขึ้น และสัมผัสกับลำต้นของต้นไม้ใหญ่ข้างเขาเบา ๆ
จากสิ่งที่คอร์ดสามารถอนุมานได้ ลำต้นนั้นหนามากจนอาจจะต้องใช้คนอย่างน้อยถึงสามคนเพื่อที่จะกอดมันได้อย่างสมบูรณ์
เกิดความเงียบครู่สั้น ๆ ต่อมา คริสโตเฟอร์ปล่อยกำลังมหาศาลที่ส่งผลให้เกิดคลื่นกระแทกเสียงดังไปทั่วบริเวณ! ทันทีทันใดหลังจากนั้นสายตาของคอร์ดก็เบิกกว้างขึ้น ขณะที่เขาเฝ้ามองต้นไม้ใหญ่เหี่ยวแห้งลงตั้งแต่รากจนถึงปลายของกิ่งก้านของมัน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา ต้นไม้ทั้งต้นก็ถูกแยกครึ่งตรงกลาง! ในขณะที่บริเวณพื้นผิวของต้นไม้ส่วนใหญ่ยังคงไม่บุบสลาย แต่สิ่งภายในของมันก็เปื่อยเน่าไปแล้วโดยสิ้นเชิง
“พ พระเจ้า ลุงสาม!”