หลงเฟยหยูไม่เพียงแต่ไม่ดีใจ อีกทั้งยังเอ่ยอย่างโกรธๆ“ คุณอา ไม่ใช่เพราะผมเป็นหลานถึงว่าคุณนะ！ในปีนั้น ทุกคนในตระกูลต่างก็ไม่เห็นด้วยที่คุณจะแต่งงานกับหยางติ่งเทียน แต่ว่าคุณนั้นก็ดื้อรั้น อยากที่จะแต่งงานกับเขา！”
“ตอนนี้ดีแล้วล่ะ แต่งงานกับตระกูลหยางไม่เพียงแต่ไม่สามารถจะมีชีวิตคุณนายที่ดีอย่างร่ำรวยแล้ว แต่ยังได้ลงมือมาทำงานที่หยาบอะไรแบบนี้อีก！”
หลงโยวหลิงนั้นขมวดคิ้วแล้วเอ่ย“ นี่เป็นเพราะอายินยอม อีกทั้งเรื่องในปีนั้น เจ้านั้นยังไม่ค่อยเข้าใจอีก……”
ไม่รอให้หลงโยวหลิงนั้นเอ่ยจบ หลงเฟยหยูนั้ยิ่งไม่พอใจเข้าไปอีก！
“ผมจะไม่เข้าใจได้ยังไงกันล่ะ？ อาแต่งงานเข้ามาในตระกูลหยางตั้งหลายปีมานี้ คุณได้มีวันที่สุขสบายบ้างไหม？”
“หยางติ่งเทียนนั้นปฏิบัติกับอายังไงบ้าง？ อาคิดว่าผมไม่รู้หรอ
“ในใจของหยางติ่งเทียน คงจะมีแต่หญิงคนนั้นตลอดมา ไม่เคยมีคุณอาเลยนะ！”
“อีกทั้งตอนนี้เจ้าหยางเฟิงนั่นกลับมาแล้ว หรือว่าคุณไม่กังวลหรอ ว่าเจ้านั่นจะมาแย่งสมบัติของตระกูลหยางไป？”
เพลียะ！
หลงโยวหลิงตบโต๊ะอย่างจัง ก่อนจะเอ่ยด้วยความโกรธ“หลงเฟยหยู เจ้าพอได้แล้ว！”
“ยังไงสะติ่งเทียนเขาก็คืออาของเจ้านะ เป็นคนอาวุโสของเจ้า ทำไมเจ้าถึงเอ่ยเช่นนี้？”
หลงโญวหลิง นั้นไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาพูดใส่ร้ายไม่ดีกับหยางติ่งเทียน
ถึงแม้ว่าหลงเฟยหยูนั้นจะเป็นคนของตระกูลหลง ก็ไม่ได้！
“อ้าย！”
หลงเฟยหยูถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ย“คุณอา ไม่ใช่ว่าผมพูดแล้ว ผมนั้นรู้ว่าแทนว่าคุณนั้นมันไม่คุ้มนะ！”
“อาจะพูดว่าที่อานั้นลำบากตรากตรำมาหลายปี ตอนนี้เจ้าหมาบ้านั่นกลับมาแล้ว หยางติ่งเทียนจะต้องเอาทรัพย์สมบัติให้เขาแน่ๆ งั้นคุณอาก็จะเอาแต่คอยจ้องมองอย่างงั้นหรอ？”
หยางติ่งเทียนนั้นมีแค่หยางเฟิงที่เป็นลูกชาย
หากเมื่อไหร่ที่หยางติ่งเทียนตาย
ทรัพย์สมบัติพวกนี้ แน่นอนว่าจะต้องตกมาอยู่ในมือของหลงโยวหลิงแน่！
แต่ว่าในสายตาของหลงเฟยหยู ที่ตระกูลหยางนั้นมีวันนี้ได้ นั่นก็เพราะตระกูลหลงทั้งนั้น ！
พวกทรัพย์สมบัติของตระกูลหยาง แน่นอนว่ามันก็เป็นทรัพย์สมบัติของตระกูลหลง
หลงโยวหลิงนั้นไม่มีลูก เธอเองนั้นเขาก็เป็นหลานชายของเธอ！
หากอิงตามเหตุผลแล้ว หลงเฟยหยูนั้นสามารถที่จะเป็นผู้รับมรดกคนต่อไปของตระกูลหยาง
เมื่อไหร่ที่หลงเฟยหยูนั้นรับมรดกต่อตระกูลหยางไป แล้วก็ไปเป็นผู้นำตระกูลหลงต่อไป
หลังจากนี้ของเมืองจงโจว แล้วใครล่ะจะมาเป็นคู่ต่อสู้ของตระกูลหลง
ตอนนี้เจ้าหมาบ้านั่นกลับมาแล้ว ต้องกลับมาแย่งทรัพย์สมบัติของตระกูลหยาง
นี่ก็เท่ากลับว่ามาทำลายความฝันของหลงเฟยหยู
เขาหรือจะยินยอมให้เรื่องนี้ได้เกิดขึ้น ！
“เฟยหยู เจ้าพูดอะไรนะ? เจ้าด่าหยางเฟิงงั้นหรอ？”
เมื่อได้ยินหลงเฟยหยูเอ่ย หลงโยวหลิงนั้นก็โกรธเขา ก่อนที่จะเอ่ยด่าออกไป “เจ้าหุบปากไปส่ะ！หยางเฟิงเขาไม่ใช่คนไร้ประโยชน์นะ เขาเป็นลูกของหยางติ่งเทียน และก็เป็นลูกชายของข้า ข้าไม่ยอมให้เจ้ามาดูถูกเขาหรอกนะ！”
“อา……”
ไม่รอให้หลงเฟยหยูเอ่ยจย หลงโยวหลิงเอ่ยดุใส่เขา“หุบปากนะ！เรื่องของฉัน ไม่ต้องรอให้เจ้ามาสั่งสอนหรอกนะ！”
“อีกทั้งเจ้าจำเอาไว้เลยนะ เจ้านั้นควรที่จะเคารพตระกูลหยางเข้าไว้นะ！เคารพหยางติ่งเทียน！”
“ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ครั้งหน้าเจ้านั้นก็ไม่ต้องมาที่บ้านตระกูลหยางอีกต่อไป！”
หลงโยวหลิงนั้นเอ่ยออกไปด้วยความโกรธ ก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วเดินจากไป
และเธอนั้นก็ไม่อยากที่จะเอ่ยอะไรกับหลงเฟยหยูอีกต่อไป
เพราะเธอเกรงว่าเธอนั้นจะทนไม่ไหว ที่จะเรียกให้คนอื่นนั้นมาจากหลงเฟยหยูออกไป！
หลงเฟยหยูสีหน้านั้นตกใจ ซีดเซียวเหมือนแตกสลาย！
เขานั้นคิดไถึงเลยจริงๆ
หลงโยวหลิงนั้นจะโกรธตัวเองก็เพื่อไอเจ้าบ้านั่นอะหรอ ？
เธอนั้นคงจะลืมไปแล้วจริงๆสินะ ว่าเธอนั้นคือคนของตระกูลหลงนะ？
หลงเฟยหยูมองไปที่แผ่นหลังที่จากไปของหลงโยวหลิง ก่อนที่จะเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา“คุณอา คุณอย่าลืมสิ หากตอนแรกไม่ใช่เพราะพวกเราตระกูลหลงนั้นยื่นมือช่วยเหลือ ตระกูลหยางนี้นั้นมันคงไม่มีตั้งนานแล้ว！”
“หากไม่ใช่เพราะตระกูลหลงนั้นให้ทรัพยากรจำนวนมาก ตระกูลหยางนั้นจะสามารถมาเป็นสี่ตระกูลมหาเศรษฐีนี้ไหม？”
“พูดไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ ทั้งตระกูลหยางนั้น เป็นเพราะตระกูลหลงให้ทั้งนั้น！ดังนั้นธุรกิจของตระกูลหยางนั้น จะเป็นแค่ของคุณอา แต่ไม่ใช่เอาไปให้ไอเจ้าบ้านั่น！”