ด้านหน้าเป็นประตูอักษรยันต์ขนาดใหญ่ที่เปิดอยู่ด้านเดียว ได้ยินเสียงทะเลาะกันด้านในเบาๆ
“นายจะบอกให้ใครมาก็ได้งั้นเหรอ เจดีย์ยาเป็นถิ่นของนายตั้งแต่เมื่อไร เฮ่อจง ฉันไม่มีทางอนุญาตให้นักบู๊เข้ามาในเจดีย์ยาเด็ดขาด นี่ไม่เหมาะสมกับกฎ!”
“กฎเหรอ กฎอะไร นายเอามาให้ฉันดูสิ กฎเจดีย์ยาข้อไหนเขียนว่าห้ามไม่ให้นักบู๊เข้ามา มีแต่คนแก่หัวโบราณที่ดื้อรั้น สมองตื้อแบบนายนั่นแหละ ถึงจะพูดกฎแบบนี้ และทำเรื่องที่ทำให้ผู้ฝึกชี่อย่างเราแยกออกจากโลกภายนอก นายคงอยากจับผู้ฝึกชี่ทุกคนมัดรวมกัน แล้วบินออกไปจากโลกนี้ จนทนไม่ไหวแล้วใช่ไหม!”
“ผู้ฝึกชี่สูงกว่าคนหนึ่งขั้น นักบู๊จะเทียบกับผู้ฝึกชี่อย่างเราได้ยังไง ถึงเขาเป็นผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊ ก็คงอยู่ในเจดีย์ยาไม่ได้หรอก”
“งั้นเหรอ เซียนบู๊หนิงก็อยู่ในอากาศเวิ้งว้างเจดีย์ยา นายไปไล่เขาสิ ไปตอนนี้เลย ถ้านายไม่กล้าไป นายมันก็แค่ไอ้กระจอก”
“เซียนบู๊หนิงถือว่าเป็นเซียนบำเพ็ญชี่ครึ่งหนึ่ง จะนับเป็นนักบู๊ได้ยังไง”
“โอ๊ย พูดไม่ชนะคนแก่หัวโบราณอย่างนายจริงๆ! ฉันจะซัดนายให้ตาย!”
ทันใดนั้น มีเสียงของกระทบกันดังมาจากด้านใน ยังได้ยินเสียงพวกผู้ฝึกชี่ห้ามปรามเป็นระยะ
ลู่ฝานอ้าปากพูดว่า “ข้างในไม่ได้ทะเลาะกันเพราะผมใช่ไหม”
ผู้ชายมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแปลกๆ จากนั้นพูดว่า “ฉันอยากบอกนายมากว่าไม่ใช่ แต่ความจริง หึหึ นายเข้าไปเองเถอะ ฉันขอเตือนไว้ว่าตอนเข้าไป ทางที่ดีเอาของที่สามารถป้องกันในตัวออกมาให้หมด ระวังชีวิตนายจะหาไม่!”
ลู่ฝานกลืนน้ำลาย หันมามองผู้ชายแล้วพูดว่า “คุณไม่เข้าไปเหรอ”
ผู้ชายรีบถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วพูดว่า “ฉันยุ่งอยู่ ยังไงก็พานายมาถึงแล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของนายแล้ว!”
พูดจบผู้ชายสะบัดมือ ลมแรงปรากฏขึ้น
ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว ประตูอักษรยันต์เปิดออกเสียงดังปัง ผู้ฝึกชี่วัยกลางคนห้าคนด้านใน หันหน้ามาทันที
ในบรรดานั้นมีสองคนที่กำลังตะลุมบอนกันอยู่!
อืม เป็นการตะลุมบอนจริงๆ ไม่มีพลังชี่ ไม่มีการใช้วิชา คนหนึ่งบีบคออีกคน คร่อมเขาอยู่บนพื้น
ที่นี่เป็นที่ประชุมของผู้ฝึกชี่แน่นอน เก้าอี้ยาว โต๊ะยาว กำแพงรอบๆ มีกฎของเจดีย์ยาแขวนอยู่เต็มไปหมด
รวมไปถึงห้ามใช้ชี่ทำร้ายคนในเจดีย์ยา!
รวมถึงทำของในเจดีย์ยาเสียหาย ต้องจ่ายเต็มจำนวนของความเสียหายนั้นๆ!
……
ทั้งห้าคนมองลู่ฝาน พูดออกมาพร้อมกันว่า “ใคร”
ลู่ฝานกระแอมเบาๆ “ผมลู่ฝานครับ มาพบผู้อาวุโสทุกท่าน”
เมื่อได้ยินชื่อลู่ฝาน ผู้ฝึกชี่ที่กำลังต่อยคนอยู่ปล่อยมือทันที พูดด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า “ฮ่าๆ นายคือลู่ฝานเองเหรอ! ในที่สุดนายก็มาสักที ฉันรอนายนานมาก นักกระบี่แห่งตงหวา ชื่อของนายดังมาถึงในเจดีย์ยาแล้วนะ”
ผู้ฝึกชี่ที่ดูรูปร่างหน้าตาเหมือนหมี มาตรงหน้าลู่ฝานแล้วยื่นมือออกมาหาลู่ฝาน
ลู่ฝานจับมือกับเขาเบาๆ รู้สึกว่าพลังของอีกฝ่ายไม่น้อยเลย แรงที่มือเทียบได้กับนักบู๊ยอดแดนปราณนอก
“ฉันชื่อสงป้าเทียน ต่อไปนายเรียกฉันว่าเหล่าสงก็ได้”
สงป้าเทียนยิ้มเห็นฟันขาวแล้วเอ่ยขึ้น รูปร่างกำยำกับใบหน้าที่มีกล้ามเนื้อดุดัน ไม่เหมือนผู้ฝึกชี่เลย เหมือนนักบู๊มากกว่า
ขณะนั้นผู้ฝึกชี่ที่เพิ่งโดนสงป้าเทียนกดบนพื้น ก็เดินเข้ามาเช่นกัน เขาดูแก่มาก ผมสีขาวแวว ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย เขากัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน นายอยู่ที่นี่ไม่ได้”