คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้ทุกคนตกใจ!
วันนี้นางตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้คนของอาณาจักรบนรอดไปได้แม้แต่คนเดียว
ซูจิ่งเหยียนยิ้มออกมา ในรอยยิ้มนั้นมีความรู้สึกสบายใจ ในที่สุดเชือกที่รัดแน่นก็คลายลงหลังได้รับคำสัญญาของจวินอู๋เสีย
“เช่นนั้น เรื่องในวันนี้ เก้าอารามจะไม่เข้าไปยุ่ง” ซูจิ่งเหยียนแสดงความตั้งใจของตน
หลังจากผู้อาวุโสคนอื่นได้ยินบทสนทนาระหว่างจวินอู๋เสียและซูจิ่งเหยียน พวกเขาก็เข้าใจความรุนแรงของสถานการณ์ พวกเขาไม่ใช่คนชั่วร้าย ไม่งั้นคงไม่ลังเลมาจนถึงตอนนี้ สิ่งที่พวกเขากังวลมีเพียงการแก้แค้นของอาณาจักรบน การกระทำของจวินอู๋เสียวันนี้จะยุติอันตรายนั้น ตราบใดที่พวกปาเฮ่อตาย แม้ว่าอาณาจักรบนจะสงสัยอยู่บ้าง แต่คนตายไม่สามารถให้การได้ เมื่อจับชายชราตัวเล็กไม่ได้ พวกเขาก็จะไม่ทิ้งเก้าอารามในตอนนี้และจะยังไม่ฆ่าพวกเขา
ผู้อาวุโสทุกคนของเก้าอารามต่างก้าวถอยหลังเพื่อแสดงท่าทีของพวกเขา เหล่าศิษย์ของเก้าอารามล้วนมีความสุขและให้การสนับสนุนอย่างมาก
ฝูงชนต่อต้าน ญาติมิตรหลีกหนี!
ในที่สุดปาเฮ่อก็เข้าใจความโหดร้ายของคำกล่าวนี้อย่างแท้จริง เขาหายใจฮึดฮัดและมองคนของเก้าอารามที่มองมาอย่างเย็นชา เพลิงโทสะในใจเกือบแผดเผาสติสัมปชัญญะเสี้ยวสุดท้ายของเขาไปแล้ว novel-lucky
“หมาป่าตาขาว! พวกเจ้ามันพวกหมาป่าตาขาว! อาณาจักรบนจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่ พวกเจ้ารอความตายไปเถอะ! ไอ้พวกสุนัขไร้ยางอาย! ไอ้ขยะ! สารเลว!!” ปาเฮ่อตะโกนอย่างไร้ประโยชน์ เสียงโวยวายด่าทอของเขาไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ สิ่งที่เขาได้มีเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ปาเฮ่อ เจ้าใช้ความสามารถน้อยนิดที่มีไปหมดแล้ว ไม่ต้องดิ้นรนไร้สาระแล้ว ความตายคือจุดจบของเจ้าในวันนี้” ดวงตาของจวินอู๋เสียส่องประกายเย็นเยียบ นางมองไปที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณ “ฆ่าเขาทันทีมันง่ายไป หักแขนหักขาเขาซะ แล้วส่งมาให้ข้าจัดการ”
บาดแผลบนร่างของซูหย่าทุกจุด นางจะคืนกลับไปให้ปาเฮ่อทีละอัน!
“ได้ตามที่เจ้าต้องการ” ประมุขวิหารหยกวิญญาณยิ้ม พริบตานั้น ร่างของเขาก็พุ่งตรงเข้าหาปาเฮ่อ
ปาเฮ่อตกใจกลัว
“ไอ้สารเลว มันจะไม่เป็นไปอย่างที่พวกเจ้าต้องการหรอก ถึงจะตกไปเป็นพลังวิญญาณสีเงิน แต่ไม่มีทางที่พวกเจ้าจะฆ่าเราได้หมดทุกคน!” ปาเฮ่อส่งเสียงร้องเมื่อโดนประมุขวิหารหยกวิญญาณเตะกระเด็น ก่อนที่ร่างจะตกลงบนพื้น ประมุขวิหารหยกวิญญาณก็พุ่งตามมาและทุบตีเขาเหมือนตีสุนัข
จวินอู๋เสียมองสภาพที่น่าสมเพชของปาเฮ่ออย่างเย็นชา ในดวงตาของนางไม่มีความสงสารอยู่เลยสักนิด ไม่สามารถกำจัดได้หมดหรือ?
ใครกันแน่ที่ไร้เดียงสา?
ปาเฮ่อที่ตกไปเป็นพลังวิญญาณสีเงินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของประมุขวิหารหยกวิญญาณเลย เขาไม่มีแม้แต่พลังจะโต้กลับ แม้แต่ในความฝันเขาก็ไม่เคยคาดคิดว่าตัวเองจะมีวันที่เลวร้ายเช่นนี้ เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เพราะอาณาจักรกลางที่เขาดูถูก
แต่ในชั่วพริบตานั้น การโจมตีที่รุนแรงของประมุขวิหารหยกวิญญาณก็เรียกเสียงร้องโหยหวนของปาเฮ่อได้อย่างต่อเนื่อง เมื่อปาเฮ่อกระแทกเข้ากับผนัง ประมุขวิหารหยกวิญญาณก็เหยียบลงบนหน้าอกของเขา และจับแขนข้างหนึ่งของเขาบิดอย่างแรง!
เสียงกระดูกหักดังขึ้นพร้อมเสียงร้องของปาเฮ่อก้องไปทั่วจัตุรัส
“ที่แรกมือขวา”
“ไอ้สารเลว! พวกเจ้าต้องไม่ตายดี!!”
“ต่อไปมือซ้าย” “ระยำ! ไอ้ระยำ!”
“แล้วก็เท้าขวา”
“อ๊ากกกกกกก!!”
“สุดท้ายก็เท้าซ้าย” ประมุขวิหารหยกวิญญาณพึมพำแบบไม่ใส่ใจ ทุกประโยคมาพร้อมเสียงร้องที่น่าสมเพชของปาเฮ่อ ในชั่วพริบตา แขนขาของปาเฮ่อก็ถูกหักจนหมด!