กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1189

ใบหน้าของออโรร่าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เมื่อชาร์ลีมองมาที่เธอ

ออโรร่าเป็นผู้หญิงที่ชอบคุยโวมาโดยตลอด ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่ใช่คนอ่อนแอหรือขี้อาย เนื่องจากเธอมีพื้นฐานการต่อสู้มาก่อน

แต่อย่างไรก็ตาม หัวใจของเธอมีความเขินอายและความตื่นเต้นของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่อย่างเต็มเปี่ยม เนื่องจากจู่ ๆ เธอก็ได้พบกับยอดดวงใจของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นผู้หญิงขี้อายและแสนน่ารักขึ้นมาในบัดดล

ชาร์ลียิ้มให้เธอเล็กน้อย “ออโรร่า คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย เป็นยังไงบ้างครับ?”

ออโรร่าหน้าแดง “ช่วงนี้… ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ ปรมาจารย์เวด…”

ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ และพูดกับทุกคน “ในเมื่อทุกคนไม่ได้เจอกันนานพอสมควร และเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของคุณมัวร์ด้วย เรามาดื่มไวน์อีกแก้วสองแก้วกันเถอะครับ”

ทุก ๆ คนรีบตอบว่า “แน่นอน! แน่นอน! คืนนี้เราต้องดื่มไวน์เพิ่มอีกสองสามแก้วแน่นอน!”

ในเวลานี้ จัสมินได้กล่าวในเชิงขอโทษขึ้นมา “ปรมาจารย์เวดคะ รอสักครู่นะคะ ฉันต้องไปทักทายแขกท่านอื่น ๆ ก่อน”

ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ “เชิญตามสบายครับ คุณไม่ต้องห่วงทางนี้เลย”

จัสมินกล่าวคำอำลากับทุกคนก่อนจากไป หลังจากนั้น ทุก ๆ คนก็เชิญชาร์ลีเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเพื่อดื่มไวน์กัน

ชาร์ลีตอบตกลงอย่างง่ายดาย เขาก้าวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงโดยมีผู้คนมากมายห้อมล้อมเขาอยู่

เนื่องจากชาร์ลีเป็นจุดสนใจของทุกคน ออโรร่าจึงรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถเข้าไปมีส่วนร่วมในการสนทนานั้น ๆ ได้เลย

เมื่อชาร์ลีเห็นว่าออโรร่ามีท่าทีลังเลในขณะที่พยายามจะพูดอะไรอยู่สองสามครั้ง แถมยังโดนคนอื่นแย่งพูดตลอด เขาเลยยิ้มให้เธอแล้วถามขึ้นว่า “ออโรร่า คุณมีอะไรจะบอกผมหรือเปล่า?”

ออโรร่าพยักหน้าด้วยความยินดีเมื่อได้ยินคำถามของเขา หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้น “ปรมาจารย์เวดคะ ฉันมีเรื่องจะบอกคุณเป็นการส่วนตัว ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาคุยกับฉันไหมคะ?”

หลังจากนั้น ออโรร่าก็มองไปที่ชาร์ลีด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง พร้อมทั้งใช้ดวงตากลมโตของเธอเป็นการอ้อนวอน

ชาร์ลีรู้สึกประทับใจออโรร่าเป็นอย่างมาก

ประการแรก เพราะออโรร่ามีความเชื่อมั่นในตนเองมาก และมักจะใช้ความพยายามอย่างมากในการพึ่งพาตนเอง เธอไม่ได้ชอบวางอำนาจแม้ว่าจะเป็นหญิงสาวที่มาจากตระกูลใหญ่

ประการที่สอง ด้วยความที่เป็นหลานสาวของตระกูลใหญ่ ออโรร่าต้องทุ่มเทอย่างมากในการฝึกฝนทักษะการต่อสู้ ซึ่งนับเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งในหมู่เด็ก ๆ จากตระกูลที่ร่ำรวยและทรงเกียรติ

ชาร์ลีจึงบอกเธอว่า “ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่พาผมออกไปเดินเล่นหน่อยล่ะ?”

ออโรร่าพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดของชาร์ลี

เกรแฮมยกยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข เมื่อได้เห็นภาพของสองคนนี้

เขาเฝ้ารอให้ชาร์ลีพัฒนาความสัมพันธ์กับลูกสาวของเขาเป็นพิเศษ ในความคิดเห็นของเขานั้น ถึงแม้ว่าออโรร่าจะกลายเป็นชู้รักของชาร์ลี ก็นับว่าเป็นโชคดีของตระกูลควินตันและตัวออโรร่าเอง

ไซร่าได้แต่มองดูอยู่อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ออโรร่าเดินตามชาร์ลีออกไปจากวิลล่า เธอรู้สึกหึงหวงและอิจฉาสุด ๆ

ทำไมเธอถึงไม่ได้ใกล้ชิดและมีเวลาส่วนตัวกับชาร์ลีบ้างล่ะ? ก็เพราะเธอไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนั้นเลยน่ะสิ

นอกจากนี้ เธอยังไม่มีความกล้าเหมือนอย่างออโรร่าด้วย เธอไม่กล้าพูดกับปรมาจารย์เวดโดยตรงต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในเวลานี้ ชาร์ลีพาออโรร่าออกไปเดินเล่น และได้เดินมาถึงลานสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ตระกูลมัวร์

จากนั้นเขาก็หยุดก่อนจะมองไปที่ออโรร่า แล้วยิ้มนิด ๆ ในขณะพูดว่า “เอาล่ะ พูดได้แล้วสาวน้อย คราวนี้มีเรื่องอะไร? อย่าบอกนะว่ามีเพื่อนร่วมห้องที่โรงเรียนโดนรังแกอีกแล้วน่ะ?”

ออโรร่ายิ้มอาย ๆ ก่อนจะตอบอย่างตะกุกตะกักว่า “ปรมาจารย์เวดค่ะ เหตุผลที่ฉันพยายามมองหาคุณก็คือ… ก็คือ…”