องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 855 เลวร้ายมากยิ่งขึ้น
ฉีเฟยอวิ๋นฝันว่าซูมู่หรงพาจักรพรรดิปีกใต้มา มีรถม้าหนึ่งคัน ม้าหนึ่งตัว และผู้ติดตามจำนวนหนึ่ง พวกเขากำลังเดินทางมายังแคว้นต้าเหลียง
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมา หนานกงเย่ก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว เจ้าห้านอนอยู่ข้าง ๆ นาง เฟยอิงเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู และวันนี้อาอวี่ก็มาแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าท้องฟ้ามืดแล้ว จึงถามอาอวี่ว่า：“ท่านอ๋องล่ะ？”
“เข้าไปในวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่าคนในตระกูลกู่ก่อเรื่องวุ่นวาย จนทำให้คนในจวนกั๋วกงตื่นตระหนก ว่ากันว่าฮูหยินอาวุโสกู่กับฮูหยินใหญ่กั๋วกงสนิทสนมกัน และพวกเขาต้องการฮองเฮามากดดันท่านอ๋อง”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กังวลอะไร เพียงแต่นึกขึ้นได้ว่าจักรพรรดิปีกมาที่นี่ตั้งไกล และไม่รู้ว่ามาทำอะไร
ในตอนนี้ซูอู๋ซินและเฟิงอู๋ชิงออกไปจากปีกใต้แล้ว องค์ชายสามและจักรพรรดิปีกใต้ก็ออกไปจากปีกใต้แล้วเช่นกัน เช่นนั้นปีกใต้ก็ว่างเปล่า？
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว แม้ว่าปีกใต้จะว่างเปล่า แคว้นอื่น ๆ ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม ปีกใต้เป็นแคว้นที่แข็งแกร่งมากที่สุด ใครจะกล้าไปยั่วยุ？
ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าไม่มีอะไร นางหันไปมองเจ้าห้าที่ตื่นขึ้นมา และถามเจ้าห้าว่า：“เจ้าห้า ที่เจ้าไม่ยอมไปหาจื่อฮว่า เป็นเพราะแม่หรือไม่？”
“……” เจ้าห้าไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่หลับตาลง
ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา และให้เจ้าห้าฟุบลงบนไหล่ของนาง：“เอาอย่างนี้ อีกสองสามวันแม่ทำงานเสร็จแล้ว และท่านพ่อของเจ้าจัดการเรื่องในเมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว พวกเราไปหาจื่อฮว่ากัน”
เจ้าห้าส่งเสียงอืม และฉีเฟยอวิ๋นก็ตบเบา ๆ
ในเวลานี้หนานกงเย่กำลังยืนอยู่ในพระที่นั่งบำรุงฤทัย จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองไปที่ฮูหยินอาวุโสกู่ที่กำลังร้องไห้อยู่ด้านล่าง และเหลือบหนานกงเย่อย่างโกรธเคือง
“อ๋องเย่ เจ้ารู้ความผิดหรือไม่？”
“กระหม่อมมีความผิดอย่างไร？” สีหน้าของหนานกงเย่ดูองอาจห้าวหาญ
จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ถามว่า：“เจ้าเฆี่ยนตีผู้อื่น และยังใช้มีดลงมือกับผู้คนอีก？”
ในเวลานี้มีคนไม่มากนัก ฮูหยินใหญ่กั๋วกง ราชครูจวิน และฮูหยินอาวุโสกู่ก็อยู่ที่นี่ด้วย
วันนี้คนผู้นี้ถูกเรียกตัวเข้าไปในวัง และจุดประสงค์ก็เพื่อตัดสินใจแทนฮูหยินอาวุโสกู่
ตระกูลกู่ก็เป็นตระกูลที่จงภักดีต่อบ้านเมืองเช่นกัน แต่ในรุ่นนี้ มีเพียงหลานชายผู้นี้ที่ยังไม่ได้เข้ามาเป็นขุนนางในราชสำนัก เขาไร้ความสามารถและทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
ตระกูลที่จงภักดีกลายเป็นไร้ประโยชน์และไร้ความสามารถ
วันนี้มาที่ราชสำนักและถามถึงเรื่องนี้ ฮูหยินอาวุโสกู่ร้องไห้ไม่ออก นางเอาไม้เท้าที่ถืออยู่กระแทกลงไปบนพื้น และตะโกนว่าสวรรค์ไม่มีตา
แม้ว่าสีหน้าของจักรพรรดิเหยี่ยนตี้จะอึดอัดและโกรธเคือง แต่เก็คิดในใจว่าสมน้ำหน้า
“เจ้าพูดสิ”
หนานกงเย่กล่าวว่า：“หลานชายของนาง กู่อวิ่น ในตอนที่อายุสิบขวบ เขาผลักอวิ๋นอวิ๋นตกลงไปในบ่อ แม้ว่าอวิ๋นอวิ๋นจะได้รับการช่วยเหลือ แต่นางก็ฝันร้ายทุกคืน เรื่องนี้คนในจวนสามารถเป็นพยานได้
ช่างน่าขันยิ่งนัก ในขณะนั้นกู่อวิ่นอายุสิบสองปี เขาลากอวิ๋นอวิ๋นที่มีอายุเพียงสิบขวบไปที่บ่อน้ำและข่มขู่ เขาต้องการให้อวิ๋นอวิ๋นถอดเสื้อผ้าออกให้หมด และให้อวิ๋นอวิ๋นเปลือยกาย
อวิ๋นอวิ๋นปฏิเสธ เขาจึงผลักอวิ๋นอวิ๋นตกลงไป”
ฮูหยินอาวุโสกู่ตกตะลึง และผู้คนโดยรอบก็มองไปที่สีหน้าที่น่าเกลียดของหนานกงเย่
ตระกูลกู่เป็นฝ่ายผิด！
“เดิมทีเรื่องนี้ผ่านไปหลายปีแล้ว และอวิ๋นอวิ๋นก็จำไม่ได้แล้ว แต่วันนี้ตอนที่อวิ๋นอวิ๋นกำลังตรวจรักษาโรคอยู่ที่สถานพยาบาล มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกทารุณ และมีเนื้องอกในร่างกายของนาง อวิ๋นอวิ๋นต้องการจะผ่าตัดให้นาง แต่นางกลัวและบอกว่าสามีของนางจะทุบตีนาง
อวิ๋นอวิ๋นไม่พอใจจึงเรียกคนครอบครัวของนางมา หลังจากที่ฮูหยินอาวุโสพาหลานชายมา ก็ด่าทอนาง อวิ๋นอวิ๋นไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน จึงพูดเพียงไม่กี่คำ ไม่คิดเลยว่าฮูหยินอาวุโสจะเรียกอวิ๋นอวิ๋นว่าหญิงสําส่อน และยังบอกว่านางเป็นผู้ที่บรรพบุรุษจักรพรรดิทรงพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้ จึงไม่กลัวใครทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงพระชายาเลย แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่กล้าทำอะไร
อวิ๋นอวิ๋นจึงสั่งโบยกู่อวิ่น ในขณะนั้นอวิ๋นอวิ๋นไม่รู้ว่ากู่อวิ่นเป็นใคร หลังจากที่กู่อวิ่นถูกโบยแล้ว เขาเรียกชื่ออวิ๋นอวิ๋น อวิ๋นอวิ๋นจึงจำกู่อวิ่นได้
ตอนนี้อวิ๋นอวิ๋นตั้งท้องได้เดือนกว่าแล้ว เมื่อเห็นกู่อวิ่น นางก็จำเรื่องตอนเป็นเด็กได้ จึงส่งผลกระทบต่อทารกในครรภ์และตกเลือด สวี่หยวนและเวยฉือจากสามารถเป็นพยานได้
จวิ้นจู่ของอวิ๋นอวิ๋นกับข้าต้องมีอันเป็นไป ข้าจึงทำลายตระกูลกู่ และไม่ต้องพูดถึงว่าจะฆ่าเขาเลย！”
“เจ้าบอกว่าจวิ้นจู่งั้นหรือ？” สีหน้าของจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ดูประหลาดใจ จวิ้นจู่อีกคนแล้ว？
ราชครูจวินส่งเสียงไอ และจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ก็ตระหนักได้ว่าคำพูดนี้ไม่เหมาะสม เขาจึงไม่พูดและกล่าว：“หากเจ้าพูดจาเหลวไหลก็ให้ความยุติธรรมตัดสิน แต่หากมีเรื่องเช่นนี้จริง ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง
การทำให้ตระกูลสวรรค์เสื่อมเสียเกียรติอย่างโจ่งแจ้ง เป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามราชสำนัก ต้องประหารเก้าชั่วโคตร
เหล่าขุนนางผู้มีคุณูปการของบรรพบุรุษจักรพรรดิ หากพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็คงสนับสนุนข้าทำเช่นนี้”
ฮูหยินอาวุโสกู่ตกตะลึงอยู่นาน แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
“กระหม่อมตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงและมีพยาน นอกจากนี้เรื่องที่ฮูหยินอาวุโสกู่และกู่อวิ่นปฏิบัติต่อลูกลูกสะใภ้ที่รับมาเลี้ยงอย่างโหดเหี้ยมก็มีพยานด้วยเช่นกัน
แม้ว่าตระกูลกู่จะเป็นตระกูลใหญ่
หญิงอยู่ในสถานพยาบาลเป็นหลานสาวของแม่ทัพโต้ว ในตอนนั้นแม่ทัพโต้วและบุตรชายของเขาเสียชีวิตในสนามรบ เหลือหลานสาวเพียงคนเดียว ในเวลานั้นหญิงผู้นี้อายุเพียงไม่กี่ขวบ
เพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงที่ดี ฮูหยินอาวุโสกู่จึงรับนางไปเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่เด็ก แต่กลับทารุณนางอย่างโหดเหี้ยมทุกวัน ไม่เพียงแต่จะไม่ให้เล่าเรียน แต่ยังด่าทอและทุบตีด้วย
ปล่อยให้หญิงเหล่านั้นผลัดเปลี่ยนกันมาถูกทารุณ
หากแม่ทัพโต้วที่อยู่ในปรโลกรู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร
ข้านึกถึงก่อนหน้านี้ที่ให้อวิ๋นอวิ๋นอยู่คนเดียวที่บ้าน และนึกถึงว่าตลอดชีวิตของแม่ทัพผู้หนึ่งที่อยู่ในกองทัพมา ทุ่มเทเพื่อต้าเหลียงอย่างสุดกำลัง หากครั้งนั้นไม่สามารถกลับมาได้ แล้วอวิ๋นอวิ๋นจะไม่มีจุดจบลงเช่นนี้หรือ？
ข้าขอให้ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการให้ยึดทรัพย์ตระกูลกู่ และแต่งตั้งคุณหนูโต้วเป็นจวิ้นจู่ เพื่อเป็นแบบอย่างพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองฮูหยินอาวุโสกู่ด้วยสีหน้าที่เย็นชา：“ฮูหยินอาวุโสกู่ ข้าเคารพท่านมาโดยตลอด ข้าจำได้ว่าเคยพบท่านตอนเด็ก ๆ และท่านก็สอนให้ข้าเป็นคนดี ไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้？”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันมิกล้า นี่เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องเย่แต่งขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันถูกใส่ความเพคะ！” ฮูหยินอาวุโสกู่กดฟันและไม่ยอมรับ
หนานกงเย่นำกระดาษขึ้นมาถวาย：“นี่คือสิ่งที่กระหม่อมตรวจสอบได้ ฝ่าบาททรงอ่านดู ตระกูลกู่ไม่เพียงแต่จะทำในสิ่งที่กระหม่อมเพิ่งพูดไป แต่ยังซื้อขายตำแหน่งขุนนางด้วย เพราะครอบครัวของภรรยาในตระกูลกู่ยังคงเป็นขุนนางอยู่ในราชสำนัก และยังมีสาวกของนางอีกไม่น้อย ล้วนแต่เป็นนางที่ซื้อขายตำแหน่งทางขุนนาง”
“อะไรนะ？” จักรพรรดิเหยี่ยนตี้หยิบมาอ่านและโยนมันไปตรงหน้าฮูหยินอาวุโสกู่：“ท่านมีอะไรจะพูดหรือไม่？”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ความเพคะ！”
“เจ้ายังบอกว่าถูกใส่ความอีก ตอนนี้มีทั้งพยานและหลักฐาน เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ？ตอนที่ข้ายังไม่ได้ครองราชย์ ข้าก็พอจะรู้เรื่องในตระกูลของท่านมาบ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่าท่านจะกำเริบเสิบสานเช่นนี้ และยังกล้าซื้อขายขุนนางของข้า”
“ฝ่าบาท หม่อมฉัน……”
“ทำตามที่อ๋องเย่กล่าว ยึดทรัพย์ตระกูลกู่และเนรเทศทั้งตระกูล” จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างหมดจดและเด็ดขาดกว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ หลังจากที่พูดจบก็หันหลังเดินจากไป
ฮูหยินอาวุโสกู่เป็นลมล้มลงและเงยหน้าขึ้นมอง นางขาดใจตายแล้ว
ราชครูจวินยืนตัวตรงและเหลือบมองคนที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็มองไปที่หนานกงเย่และจากไป
ฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็โกรธมากเช่นกัน กล้าซื้อขายตำแหน่งขุนนาง หากนางไม่ตามมาด้วย นางก็คงไม่รู้เรื่องรู้ราว
ฮูหยินใหญ่กั๋วกงเดินตามราชครูออกไป หนานกงเย่เหลือบมองคนที่อยู่บนพื้น และมองจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ที่เดินมาจากด้านหลังพระที่นั่งบำรุงฤทัย
สองพี่น้องต่างมองหน้ากัน และจักรพรรดิเหยี่ยนตี้กล่าวว่า：“เจ้าดูสิ่งที่เจ้าทำสิ มีคนมากมายที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้า เจ้าลงมือด้วยตนเองเช่นนี้ จะยิ่งทำให้ชื่อเสียงของเจ้าเลวร้ายมากยิ่งขึ้น？”
หนานกงเย่หันหลังเดินออกไป สีหน้าของจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ดูโกรธเคือง：“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
หนานกงเย่หันกลับมา และจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ก็กล่าวว่า：“พระชายาเย่เป็นอย่างไรบ้าง？”
“ต้องพักฟื้นสักระยะพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิเหยี่ยนตี้กล่าวว่า：“ฮองเฮาก็รู้เรื่องนี้แล้ว กลับไปแล้วข้าจะไปดู”
หนานกงเย่หันหลังเดินจากไปอย่างไม่สนใจ