เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1719 ต่อสู้จนตาย
“อัญเชิญอดีต สนับสนุนอนาคต มันมีความคล้ายคลึงกับท่าไม้ตายอมตะตัวตนในอนาคตมันสามารถเรียกบางคนมาจากสายธารแห่งกาลเวลาในสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจง
“ถูกต้อง ผู้อมตะภาคเหนือเหล่านี้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด พวกเขามีวิญญาณอมตะทั้งหมด
“เพื่อคลี่คลายท่าไม้ตายนี้ มันควรใช้วิธีคล้ายคลึงกับที่ข้าเคยใช้จัดการท่าไม้ตายอม ตะสนับสนุนอนาคตในเวลานั้นเราต้องขัดจังหวะคนที่ใช้ท่าไม้ตายนี้หากเราสามารถทําลายแท่นบูชาแห่งโชค ราจะสามารถหยุดท่าไม้ตายอัญเชิญอดีต”
การคาดเดาของราชันมังกรไม่ผิด โชคไม่ดีที่เขาถูกผนึกไว้โดยท่าไม้ตายอมตะระดับเก้าเขาไม่สามารถสื่อสารกับคนอื่นๆ
“โอ้ ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก!” อีกคนเดินออกมาจากสายธารแห่งกาลเวลา เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและดูเป็นสุภาพบุรุษ
เขากางแขนออกและถอนหายใจ “ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ของข้า ตงฟางอ!”
“ฮีม เดรัจฉานภาคเหนือ เหตุใดต้องเสแสร้งเป็นสุภาพบุรุษ สู้กับข้า!” ผู้อมตะของวังสวรรค์ที่พึ่งได้รับวิญญาณอมตะกลับคืนพุ่งเข้าโจมตีตงฟางอวี่
เขาอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กชาย เขามีเส้นผมสีดํา ศีรษะของเขาเหมือนลูกท้อที่ดูน่ารักแต่กลิ่นอายของเขากลับน่ากลัว นี่ทําให้การแสดงออกของตงฟางอวเปลี่ยนแปลงไป
ตงฟางอวีหลบการโจมตีของเด็กชาย เมื่อเห็นสภาพที่น่าสมเพชของตงฟางอวี่ เขาหัว เราะ“เจ้ารู้จักพลังของทารกมิติพิศดารหรือยัง”
ตงฟางอวีโกรธมาก “ธรรมชาติที่ร่าเริงของข้าเป็นของจริง แต่เจ้าเป็นเพียงเจ้าแก่น่ารังเกียจที่แสร้งทําตัวเป็นเด็กน้อย น่าขยะแขยง!”
รอยยิ้มของทารกมิติพิศดารจางหายไป เขาพุ่งเข้าโจมตีตงฟางอวีด้วยความโกรธ
ตงฟางอวไม่สามารถหลบหนีแต่เขายังตอบโต้อย่างดุเดือด
“บึม!”
ทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง
กระแสลมกรรโชกแรงมาถึงผู้อมตะภาคเหนืออีกคนที่พึ่งะปรากฏตัวขึ้น
“ลมแรงมาก มันเกือบทําให้ข้าตาบอด” ผู้อมตะภาคเหนือผู้นี้เป็นชายชรา กางเกงของเขาถูกม้วนขึ้นและเผยให้เห็นขาที่เต็มไปด้วยโคลน หลังของเขาโค้งงอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นปากของเขากําลังดูดยาสูบ
“เห้อ…” ชาวนาเฒ่าไม่มีเจตนาสังหาร เขาถอนหายใจกล่าว “ข้าเหนียงเอ๋อตงผู้บ่มเพาะบนเส้นทางแห่งปฐพี สิ่งที่ข้าเชียวชาญที่สุดคือการจัดการมิติช่องว่าง”
เหนียงเอ๋อตงฟูอาจไม่ใช่ผู้อมตะระดับแปดที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของเผ่าเหนียงเอ๋อแต่เขาสร้างประโยชน์ให้กับเผ่าเหนียงเอ๋อมากที่สุด
เขามีทักษะในการจัดการมิติช่องว่าง แม้อาณาเขตของเผ่าเหนียงเอ๋อจะไม่ขยายใหญ่ขึ้นแต่ทรัพยากรของพวกเขาเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่า
“เยู่เฉียวจื่อทักทายสหายเหนียงเอ๋อ” เป็นเพียงเวลานี้ที่ผู้อมตะชราของวังสวรรค์ปรา
กฏตัวขึ้น
“เจ้ารู้จักข้างั้นหรือ?” เหนียงเอ๋อตงฝถาม
ผู้อมตะวังสวรรค์ยิ้ม “ข้าบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งไม้ ข้ามีทักษะในการจัดการทรัพยากรเช่นกันเมื่อข้ายังเยาว์ สหายเหนียงเอ๋อตงฟูเป็นหนึ่งในเป้าหมายของข้า”
“เป็นเช่นนั้น” เหนียงเอ๋อตงฟูยิ้ม
ทั้งสองพูดคุยกันด้วยน้ําเสียงที่เป็นมิตรแต่การต่อสู้เริ่มต้นไปแล้ว พวกเขากระทั่งดุร้ายกว่าผู้อมตะคนอื่นๆ
ดวงแสงสีแดงบินไปรอบๆ การแสดงออกของนูเอ๋อเปาซ่งกลายเป็นเคร่งขรึม เขายังส่งระเบิดสายฟ้าออกไปอย่างต่อเนื่อง
ดวงแสงขยายตัวก่อนจะแยกออกเป็นแปดดวงและพุ่งเข้าโจมตีงูเอ๋อเปาซ่งจากทิศทางที่แตกต่าง
นี่เอ๋อเปาซ่งกันเสียงเย็น เขาสูดหายใจลึกและสร้างใยแมงมุมสายฟ้าขึ้นปกป้องตนเอง
“ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม”
ดวงแดงเจ็ดดวงปะทะใยแมงมุมสายฟ้าและเกิดการระเบิดที่รุนแรง ดวงแสงสีแดงที่เหลือคือร่างหลักของจูชิวเอ๋อ
“ต่อไปเป็นคราวของข้า” นูเอ๋อเปาซ่งลูบเคราของเขา
“ไป”เคราของเขาพุ่งออกมาราวกับสายฝนก่อนจะที่พวกมันจะกลายเป็นหอกสายฟ้าพุ่งเข้าโจมตีจูชิวเอ๋อ
จูชิวเอ๋อกรีดร้อง ดวงแสงสีแสงกลายเป็นสีรุ้งและปลดปล่อยความร้อนออกมา
เมื่อเห็นคนทั้งสองใช้ท่าไม้ตายอมตะ ผู้อมตะที่อยู่รอบๆก็กระจัดกระจายกันออกไป
บนพื้น หวังจื่อหงเงยหน้าขึ้นและลอบสาปแช่ง บัดซบ! ข้าขาดวิญญาณอมตะ ตอนนี้ข้าไม่เหลือวิธีโจมตีอีกแล้ว ผู้ใดจะคิดว่าวันหนึ่งข้าจะกลายเป็นผู้อมตะสายรักษา คือ?”
หวังจือหงรู้สึกสังหรณ์ร้าย รูม่านตาของนางหดเล็กลง นางกลายเป็นกลีบดอกไม้จํานวนนับไม่ถ้วนและหายไปจากจุดนั้นทันที
ในเวลาต่อมาแสงสีทองก็พุ่งมายังตําแหน่งเดิมของนาง
เย่หลิวเกาปรากฏตัวขึ้นบนพื้นและกันเสียงเย็น “ผู้อมตะของวังสวรรค์ต่างเป็นตัวตนชั้นสูงอย่างแท้จริง การโจมตีของข้าพลาดถึงสองครั้ง แต่เจ้าไม่สามารถหลบหนี!”
เขาชี้นิ้วไปยังที่ว่าง
แสงสีทองพุ่งออกไปจากปลายนิ้วของเขาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ
“เขาค้นพบตําแหน่งของข้าแล้ว!” หวังจื่อหงต้องการล่าถอยแต่มันสายเกินไป
แสงสีทองอยู่ข้างหลังนาง นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหันหลังกลับและปกป้องตนเองอย่างสิ้นหวัง
เย่หลิวเกาหัวเราะ ท่าไม้ตายของเขาไม่ง่ายที่จะป้องกัน
แต่ในเวลาต่อมารอยยิ้มของเขากลับแข็งค้าง
เขาเห็นลําแสงสีทองถูกดูดเข้าไปในปากของผู้อมตะบางคน
ผู้อมตะที่กลืนกินลําแสงสีทองของเย่หลิวเกาตบหน้าท้องของตนเอง “ผู้ใดจะคิดว่าข้าจะได้กินทันทีหลังจากตื่นนอน”
ผู้อมตะของวังสวรรค์ผู้นี้ค่อนข้างอ้วน เขาเผยรอยยิ้มพึงพอใจ
“เจ้าคือผู้ใด?” เย่หลิวเกามองด้วยสายตาเย็นชา
“จ้าวชานเหอ” ชายร่างอ้วนยิ้ม “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าสังหารผู้อมตะสายรักษาของเรา”
เย่หลิวเกาไม่ตอบโต้แต่เริ่มเตรียมท่าไม้ตายอมตะ
หวังจื่อหงพึมพําด้วยความโกรธ “ข้าไม่ใช่ผู้อมตะสายรักษา!”
อีกด้านหนึ่ง ผู้อมตะหลายคนได้รับคําสั่งจากเทพธิดาจื่อเว่ยให้โจมตีแท่นบูชาแห่งโชค
ราชันมังกรนอนอยู่บนพื้นรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นสิ่งนี้ “ดี ดูเหมือนจื่อเว่ยจะสามารถอนุมานท่าไม้ตายอมตะอัญเชิญอดีตแล้ว นางกําลังรวบรวมกําลังรบเพื่อโจมตีแท่นบูชาแห่งโชค”
เมื่อเห็นกลุ่มผู้อมตะของวังสวรรค์พุ่งเข้ามาหาแท่นบูชาแห่งโชค ชิงช่ายฉวนกันเสียงเย็น “ท่าไม้ตายอมตะอัญเชิญอดีตทรงพลังแต่มันใช้ได้ครั้งเดียว หากวังสวรรค์ทําลายมันเราจะไม่สามารถใช้ได้เป็นครั้งที่สอง อย่างไรก็ตามข้าเก็บบางคนไว้จัดการพวกเจ้าแล้ว”
ผู้อมตะภาคเหนือหลายคนบินออกมาและปิดกั้นกลุ่มผู้อมตะวังสวรรค์
เทพธิดาจอเว่ยถอนหายใจ “โชคดีที่ยิงช่ายฉวนไม่ใช่ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งปัญญา สถานการณ์เริ่มเกิดเสถียรภาพแล้ว”
เทพธิดาจ่อเว่ยเลือกกลยุทธ์ที่เหมาะสมที่สุด
แม้ฝ่ายของวังสวรรค์จะอ่อนแอกว่า แต่เทพธิดาจื่อเว่ยยังเต็มใจที่จะรวบรวมกําลังรบเพื่อโจมตีแท่นบูชาแห่งโชค
ด้วยวิธีนี้ฝายของถ้ําสวรรค์นิรันดรจะต้องรวบรวผู้คนเพื่อปกป้องแท่นบูชาแห่งโชค
นี่ทําให้ผู้อมตะของวังสวรรค์มีเวลากอบกู้สถานการณ์
หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บ พวกเขาจะล่าถอยเข้าไปในกําแพงปราณเพื่อพักฟื้น
“บีม”
ท่าไม้ตายอมตะของไห่ฟานและกู้หลิวรู่ปะทะกันก่อนที่กู้หลิวรู่จะกระอักเลือดออกมาและรีบล่าถอยไปยังกําแพงปราณ
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน “ตายซะ!”
กู้หลิวรุ่อยู่ห่างกําแพงปราณเพียงไม่กี่นิ้วแต่เขากลับล้มลงบนพื้นและเสียชีวิต ณ จุดนั้น
ผู้โจมตีคือหลิวหลิวจากเผ่าหลิวของภาคเหนือ
หลิวหลิวเป็นความอัปยศของภาคเหนือ เขาไม่เคยต่อสู้อย่างเปิดเผย เขารังแกคนอ่อนแอและชอบใช้วิธีลอบโจมตี ศัตรูของเขามักพบกับความสูญเสียครั้งใหญ่แต่พวกเขากลับไม่แม้แต่จะสามารถมองเห็นใบหน้าของหลิวหลิว
ความตายของกู้หลิวรู่ส่งผลกระทบอย่างมากต่อผู้อมตะของทั้งสองฝ่าย
นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้อมตะของวังสวรรค์เสียชีวิต
หลังจากทั้งหมดกู้หลิวรูไม่มีวิญญาณอมตะของเขา
จากนั้นเย่หลิวเกาก็ประสบความสําเร็จในการสังหารหวังจื่อหง แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของจ้าวซานเหอ
ฝายภาคเหนือ ไห่ฟานเสียชีวิต
เขาและกู้หลวคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด สิ่งสําคัญก็คือเขาขาดท่าไม้ตายอมตะสายป้องกันที่ดีเขาถูกโจมตีโดยผู้อมตะของวังสวรรค์หลายครั้งและไม่สามารถอดทน
อย่างไรก็ตามการสูญเสียของวังสวรรค์ยังมากกว่า
“บัดซบ!”
“ผู้อมตะเหล่านี้เป็นรากฐานของวังสวรรค์ของข้า!”
“มันไม่คุ้มเลย!”
เทพธิดาจื่อเว่ยถอนหายใจ
ผู้อมตะภาคเหนือไม่ได้ถูกอัญเชิญมาด้วยร่างกายที่แท้จริงของพวกเขา แต่ผู้อมตะของวังสวรรค์เป็นผู้อมตะที่มีชีวิตอยู่จริงๆ
“เทพปีศจบัวแดงบัดซบ! เขาเลวทรามเกินไป เขาโจมตีจุดอ่อนของวังสวรรค์โดยตรง!” เทพธิดาจอเว่ยเต็มไปด้วยความโกรธ
แต่การแสดงออกของปีงช่ายฉวนนก็น่าเกลียดเช่นกัน
เมื่อเวลาผ่านไปเขาพบว่าผู้อมตะภาคเหนือตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
ในไม่ช้าเทพธิดาจื่อเว่ยก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน
“ข้าเข้าใจแล้ว มันเป็นเพราะวิญญาณชะตากรรมฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว” ดวงตาของเทพธิดาจื่อเว่ยปรากฏร่องรอยแห่งความหวัง นางมีความสุขมาก “แม้ท่าไม้ตายอมตะของเทพปีศาจบัวแดงจะทรงพลัง แต่มันใช้สายธารแห่งกาลเวลาเพื่อจัดการประวัติศาสตร์ สิ่งนี้ขัดแย้งกับชะตากรรมเมื่อวิญญาณชะตากรรมฟื้นตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ท่าไม้ตายนี้จะสูญเสียประสิทธิภาพของมัน”