เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 937
หลงเฟยหยูอดทนกับความเจ็บ ก่อนที่จะร้องออกมา“ฆาตกร！มีฆาตกร！รีบไปจับมาให้ข้า！”
แต่ว่าในเวลาเดียวกันของในงาน ได้เปลี่ยนเป็นยุ่งเหยิงไปหมด
หลงกูเฉิงนั้นก็ตกใจเหมือนกัน
ลูกชายของเขานั้น โดนคนอื่นลอบทำร้าย
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่？
“อ้าอ้าอ้า！”
หลงเฟยหยูที่นอนอยู่บนพื้น นั้นได้ร้องออกมาอย่างโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
เมื่อมองเห็นลูกชายของเขานั้น หลงกูเฉิง รีบเอ่ยออกมา“ช่วยด้วย！เจ้านั้นทำอะไร รีบหาคนมาช่วยข้าสิ！”
ตุ๊บ！
ทันใดนั้นเอง ก็ได้มีกระสุนอีกนัดได้พุ่งออกมา
แต่กระสุนนัดนี้ ได้พุ่งเข้ามายังขาอีกข้างหนึ่งของ หลงเฟยหยู
“อ้า！”
หลงเฟยหยูทั้งร่างกายนั้นสั่นไปหมด เขานั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ยิ่งไปกว่านั้น
เขาทั้งตัวนั้นเหมือนจะแตกไปแล้ว！
หยุนเฟยฉางบ้าไปแล้วหรอ？
คนที่เขาต้องฆ่าคือหยางเฟิงต่างหาก！
ทำไมจะต้องมาฆ่าข้าด้วย？
“ช่วยด้วย ！รีบหาคนมาช่วยด้วย！”
ในตอนนี้
หยางติ่งเทียนนั้นได้เอ่ยตะโกน แล้วพุ่งเข้ามา
เขามองไปที่หน้าของหลงเฟยหยูแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เฟยหยู เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม？ คุณอามาช่วยเจ้าแล้ว！”
เปรี้ยง！
เสียงปืนดังขึ้นอีกนัดหนึ่ง
ใจของหลงเฟยหยูนั้นแทบจะออกมาเต้นด้านนอก
แต่ว่าในนัดนี้ ไม่ได้โดนเขา
แต่ว่าได้แฉลบตัวของหยางติ่งเทียนไป
แต่ว่า เพียงแค่ระยะห่างไม่กี่เมตร อีกนิดเดียวกระสุนปืนนั้นก็จะไปโดนหัวใจของหยางติ่งเทียนแล้ว！
ส่วนหลงกูเฉิงที่อยู่ห่างไม่ไกล มองแล้วก็ตกใจ
เขานั้นคิดไม่ออกจริงๆ ว่าหยางติ่งเทียนนั้นจะเข้ามาช่วยลูกชายของตนเอง？
ถึงแม้จะเป็นเขา แต่ก็ไม่ได้กล้าหาญเช่นนี้ ！
เพราะว่า ฝั่งตรงข้ามนั้นมีปืนไรเฟิล！
เขาที่แข็งแรงแกร่งกล้าเข่นนี้ ก็ไม่สามารถที่จะไปกั้นห้ามแรงการโจมตีนี้！
“เร็วเร็วเร็ว！ที่ชั้นสอง รีบไปจับตัวมันมา！”
ในเวลาเดียวกัน ตอนนี้บอดี้การ์ดก็ได้วิ่งกันเข้ามา
แต่ละคนนั้นต่างก็วิ่งขึ้นไปยังชั้นสอง
“อ้าอ้าอ้าอ้า！”
หลงเฟยหยูไม่หยุดที่จะร้องออกมา เลือดสีแดงสดที่ไหลไปเต็มพื้น สีหน้าของเขานั้นซีดเผือด มองไปแล้วทั้งตัวของเขานั้นเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร！
เขามองที่คุณอาหยางติ่งเทียนแล้วเอ่ยขอร้อง“คุณอา ช่วยผมด้วย รีบๆช่วยผมด้วย！”
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมหยุนเฟยฉางจะต้องการที่จะฆ่าตนเอง
แต่ว่าตอนนี้
ในช่วงเวลานี้！
คนที่สามารถช่วยตนเองได้นั้น ก็มีแค่หยางติ่งเทียน！
หลงเฟยหยูไม่คิดไม่ฝันเลยว่า
ในตอนที่อันตรายถึงชีวิตเช่นนี้ คนที่จะช่วยตนเองนั้นกลับเป็นหยางติ่งเทียน！
เขานั้นไม่เคยที่จะเอาหยางติ่งเทียนมาไว้ในสายตาเลย！
เขานั้นไม่เคยคิดที่จะเอาหยางติ่งเทียนมาเป็นคุณอาของตนเองเลยด้วยซ้ำ！
หยางติ่งเทียนมองไปที่ หลงเฟยหยูแล้วเอ่ยปลอบ “เฟยหยู เจ้าวางใจเถอะ คุณอาจะต้องช่วยเจ้าแน่！”
ทันใดนั้น เขาหันไปหา หลงกูเฉิงแล้วเอ่ยตะโกน“กูเฉิง เจ้าจะไปไหน？รีบเข้ามาช่วยลูกของเจ้าสิ！นี่ลูกของเจ้านะ เจ้าไม่เอาแล้วหรือไง？”
หยางติ่งเทียนเอ่ยตะโกนเสียงดัง ราวกับว่าทุกคนนั้นต่างก็ได้ยินแล้ว
หลงเฟยหยูร่างกายที่อ่อนแอ ตอนนี้อาจจะโดนฆ่าได้
แต่ว่าหลงกูเฉิงที่เป็นผู้นำตระกูลหลงนั้น เป็นพ่อของหลงเฟยหยูในตอนสำคัญเช่นนี้นั้น เลือกที่จะหลบหนี？
เมื่อเปรียบเทียบแล้ว หยางติ่งเทียนนั้นไม่สนใจความปลอดภัยตนเอง แล้ววิ่งเข้ามาช่วย หลงเฟยหยู
อีกแค่นิดเดียว ก็เกือบจะโดนปืนยิงตายแล้ว！
นี่ทำให้คนนั้นอดไม่ได้ที่จะเห็นทั้งความสุขและความทุกข์ในคราเดียวกัน
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางติ่งเทียน สีหน้าของหลงกูเฉิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวแทน
แม่งเอ่ย ข้าจะหนีไปที่ไหนกัน？
เขานั้นแค่อยากจะวิ่งไปที่ชั้นสอง ไปจับไอคนที่ยิ่งปืน!
หยางติ่งเทียนเอ่ยเช่นนี้ ราวกับว่าทำให้เขาตกเป็นคนโดนวิจารณ์อีก！
ส่วนคนอื่นๆ จะมองผู้นำตระกูลหลงว่ายังไง？
ที่สำคัญเลยก็คือ ภายในใจของหลงเฟยหยูจะคิดเช่นไรอีก？