พูดจบ ไม่รอให้อ้ายหลินตอบ หยางเฉินก็สั่งหม่าชาวขับรถออกไปแล้ว
จนกระทั่งรถไปไกลมาก อ้ายหลินถึงได้สติกลับมา ในดวงตาที่แดงก่ำ เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง มองไปทางที่รถออกไป และพูดเบา ๆ ว่า:”ขอบคุณนะ พี่เฉิน!”
ระหว่างทาง หม่าชาวอดไม่ได้ที่จะถาม:”พี่เฉิน คุณปู่อ้าย และพี่อ้าย ออกจากตระกูลอ้ายกันแล้ว ทำไมพี่ถึงยังช่วยตระกูลอ้ายอีกล่ะ?”
หยางเฉินมองนอกหน้าต่าง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จึงพูดว่า:”นายเห็นแค่ผิวเผิน ไม่ว่าอ้ายหลินจะแสดงว่าเกลียดตระกูลอ้ายมากแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังไงตระกูลอ้ายก็คือตระกูลที่ให้กำเนิดเธอ และเลี้ยงดูเธอมา”
“ตอนนี้สถานะที่ตระกูลอ้ายเป็นอยู่ ก็เพราะคุณปู่อ้าย แม้ว่าเขาจะจากไปแล้ว แต่เขาเต็มใจยอมรับว่า ตระกูลอ้ายกำลังอ่อนแอลงได้จริง ๆ เหรอ?”
“คุณปู่อ้าย และพี่อ้ายอาจจะผิดหวังกับอ้ายหมิงซวี่ แต่พวกเขาจะไม่เกลียดอ้ายหมิงซวี่ และจะไม่เกลียดตระกูลอ้าย แค่ผิดหวังในตระกูลนี้เท่านั้น”
หลังจากฟังที่หยางเฉินพูด หม่าชาวก็ตระหนักได้ทันที:”มิน่าล่ะตลอดช่วงบ่าย คุณปู่อ้ายและพี่อ้ายดูเหม่อลอยตลอด เป็นห่วงตระกูลอ้ายนี่เอง”
หยางเฉินพยักหน้า:”ฉันจะไม่ให้ความช่วยเหลือตระกูลอ้ายมากนัก อย่างน้อยก็จะให้ตระกูลรักษาสถานะปัจจุบันอย่างน้อยก็เพียงพอแล้ว”
“ขอบคุณนะพี่เฉิน!”
หม่าชาวพูดขอบคุณทันที
หยางเฉินยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก หลับตาและพักผ่อน
ในเวลาเดียวกัน ตระกูลอ้าย ภายในคฤหาสน์
อ้ายหมิงซวี่อยู่ในห้องหนังสือเพียงลำพัง ไม่ได้เปิดไฟ ในความมืด สามารถมองเห็นประกายไฟได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งห้องหนังสือ เต็มไปด้วยกลิ่นควันฉุน
ตั้งแต่เขากลับมาจากลานบ้านเล็กของอ้ายชวน ก็ขังตัวเองในห้องหนังสือ จุดบุหรี่มวนต่อมวน สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
ในเวลานี้ เขาคิดถึงสิ่งต่างๆมากมายในหัว คิดถึงตอนเด็กๆ ที่อ้ายชวนเข้มงวดกับเขา และการสอนเขา และนึกถึงความสนิทใกล้ชิดของอ้ายหลินที่มีต่อเขา ตอนยังเด็ก
พูดได้เลยว่าสองคนนี้เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา
ตอนนี้ ตัวเขาเองต่างหากที่ผลักคนที่อยู่ใกล้ที่สุดสองคนให้ออกห่าง ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ มีแต่เขาคนเดียว
ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือที่แสบหูก็ดังขึ้น อ้ายหมิงซวี่ถึงตื่นจากความทรงจำ พอรับสาย เขาก็ได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นทันที:”พรุ่งนี้เวลาเก้าโมงเช้า คุณมาบ้านตระกูลอ้ายตรงเวลาด้วย เจ้าบ้านเย่ตัดสินใจจะเซ็นข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวกับตระกูลอ้ายของคุณ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของอ้ายหมิงซวี่ก็นิ่งไป จนกระทั่งอีกฝ่ายวางสาย เขาจึงเหมือนตื่นขึ้นมาจากฝัน
“เสี่ยวหลิน พ่อรู้สึกผิดแล้ว รู้สึกผิดแล้วจริงๆ! พ่อรู้สึกผิดกับลูกนะ!”
อารมณ์ของอ้ายหมิงซวี่พังทลาย ลดลงอย่างสมบูรณ์ และเริ่มร้องไห้ออกมา
เขารู้ดีว่าทำไมตระกูลเย่ถึงเซ็นข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวกับตระกูลอ้าย เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะอ้ายหลิน
วันนี้หลังจากกลับมาจากลานบ้านเล็กของอ้ายชวน เขาสงบจิตใจ คิดหลายอย่าง และรู้ความผิดของตัวเองแล้ว แค่เขาไม่อยากยอมรับมัน
จนถึงเมื่อกี้ที่คนของตระกูลเย่โทรมา เขาถึงตื่นไม่เต็มที่
“พ่อ เสี่ยวหลิน ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ครั้งนี้ฉันจะไม่ทำให้พวกเธอผิดหวังอีก!”
หลังจากร้องไห้เป็นเวลานาน อารมณ์ของอ้ายหมิงซวี่ก็สงบลง เขาเช็ดน้ำตาออกและพูดอย่างหนักแน่น
จากนั้นเขากดโทร และสั่งว่า:”เตรียมรถไว้!”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ที่ลานบ้านเล็กของอ้ายชวน
ในห้อง อ้ายหลินกำลังดูทีวีกับอ้ายชวน สองคนปู่และหลานแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนักแสดงในทีวีเป็นครั้งคราว เหมือนกับครอบครัวทั่วไป
ทันใดนั้นเอง ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง
“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครกันนะ?”
อ้ายหลินถูกขัดการดูทีวี สีหน้าไม่พอใจ แต่ก็เดินไปเปิดประตู
เมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
“คุณมาได้ไง?”
เมื่อเห็นอ้ายหมิงซวี่ อ้ายหลินก็ถามเสียงนิ่งๆ
เธอไม่รู้ว่าเธอตาลายไปหรือเปล่า ดูเหมือนจะรู้สึกว่าอ้ายหมิงซวี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และดวงตาของอ้ายหมิงซวี่ก็แดงและบวมเล็กน้อย ราวกับว่าร้องไห้มาแล้ว
“เสี่ยวหลิน พ่อมาเพื่อขอโทษพวกเธอ”
อ้ายหมิงซวี่จ้องที่ลูกสาวของเขาอย่างตาแดง และพูดอย่างจริงใจ
อ้ายหลินขมวดคิ้ว:”ไม่ต้องแสดงแล้ว ไปเถอะ!”
“เสี่ยวหลิน สิ่งที่พ่อพูดเป็นความจริง คราวนี้พ่อรู้สึกผิดแล้วจริงๆ”
“ก่อนหน้านี้พ่อละเลยลูกไป แต่พ่อสาบานว่าจะไม่มีอีกแล้ว”
“ขอโทษนะ พ่อรู้สึกผิดแล้ว!”
อ้ายหมิงซวี่ตื่นตันใจ และพูดด้วยความรู้สึกจริง
อ้ายหลินรู้สึกเหมือนเพ้อฝัน แต่เมื่อดูจากท่าทางของอ้ายหมิงซวี่ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องโกหก
ในขณะที่อ้ายหลินตกตะลึง อ้ายหมิงซวี่ก็เข้ามาในห้องแล้ว
“ตุบ!”
ในตอนที่อ้ายหลินประหลาดใจ อ้ายหมิงซวี่ก็คุกเข่าลง อารมณ์แตกสลายอย่างสมบูรณ์ และสะอื้น:”ลูกอกตัญญูอ้ายหมิงซวี่ มารับโทษกับพ่อ!”
“พ่อครับ ลูกรู้สึกผิดแล้ว รู้สึกผิดแล้วจริงๆ โปรดยกโทษให้ผมด้วย”
เดิมทีอ้ายหมิงซวี่อยากจะควบคุมอารมณ์ของเขา แต่เมื่อเขาเห็นผมสีขาวที่แก่ลงของอ้ายชวน เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อีกต่อไป และเริ่มร้องไห้
อ้ายหลินกุมปากแน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกเสียง แต่ยังคงไม่สามารถควบคุมน้ำตาได้ ไหลไปทั่วใบหน้า
ใบหน้าที่แก่ของอ้ายชวน ก็ขยับเล็กน้อย และตาแดง เขาพูดว่า:”รู้ผิดแล้วแก้ไข นับว่าเยี่ยมนัก นี่สิลูกชายของฉันอ้ายชวน! พ่อยกโทษให้ลูกแล้ว!”
“พ่อ!”
อ้ายชวนให้อภัยเขาอย่างง่ายดาย อ้ายชวนรู้สึกว่าเขาเป็นสัตว์เดรัจฉาน เมื่อคิดถึงเมื่อกี้ได้แสดงความอกตัญญูต่ออ้ายชวน เขาแทบอยากจะตายตอนนี้
เขาคุกเข่าลงที่เท้าอ้ายชวน จับขาของอ้ายชวน ร้องไห้เหมือนเด็ก
อ้ายชวนหลั่งน้ำตาตั้งนานแล้ว อ้ายหมิงซวี่เป็นลูกชายของเขา แล้วเขาจะเกลียดจริงๆได้อย่างไร?
เมื่อเห็นอ้ายหมิงซวี่ยอมรับความผิดพลาด เขาก็พอใจแล้ว
แม้ว่าอ้ายหลินจะไม่รู้ว่า ทำไมจู่ๆอ้ายหมิงซวี่ถึงมายอมรับผิดกะทันหัน แต่เธอก็เดาได้คร่าวๆว่า เหตุการณ์นี้ต้องเกี่ยวข้องกับหยางเฉินแน่นอน
เพราะว่าหม่าชาวบอกกับเธอแล้ว หยางเฉินบอกว่า เขาจะไม่ให้ตระกูลอ้ายอ่อนแอต่อไป
“พี่เฉิน ขอบคุณนะ!”ดวงตาของอ้ายหลินเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินได้กลับไปที่คฤหาสน์ที่หม่าชาวซื้อให้เขาในเยี่ยนตู
แต่ว่า ตอนนี้มัน3ทุ่มแล้ว แต่ฉินซียังไม่กลับบ้าน
โทรศัพท์ก็ปิดเช่นกัน หยางเฉินก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย
หยางเฉินกังวลมาก เพราะที่นี่คือเยี่ยนตู และเขาก็ขัดใจไปหลายคน
ครั้งนี้ที่มาเยี่ยนตู เพราะหยางเฉินกับฉินซีมาด้วยกัน ดังนั้นเฉียนเปียวที่มักจะแอบปกป้องฉินซี ก็ไม่ได้พามาด้วย
ในตอนที่หยางเฉินเริ่มใช้เส้นสาย และตามหาฉินซี ฉินซีกำลังออกจากโรงแรมเยี่ยนตู และกล่าวคำอำลากับชายหญิงหลายคนที่แต่งตัวสดใส
คืนนี้ที่โรงแรมเยี่ยนตู ตระกูลอ้ายได้จัดนิทรรศการ ฉินซีมาเข้าร่วมเป็นพิเศษ เพื่อเปิดตลาดของซานเหอกรุ๊ปในเยี่ยนตู
เรียกได้ว่า คืนนี้ได้อะไรมาเยอะเลย เธอได้พบกับผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงมากมาย
ในขณะนี้เอง Rolls Royce สีดำแบบใหม่ ค่อยๆ หยุดอยู่ข้างๆ ฉินซี