เยี่ยนปู้กุยพยายามกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่
“ข้าไม่ร้องแล้ว เจ้าก็ด้วย……อย่าร้อง……”
ตอนนั้นเอง ซูหย่าถึงได้รู้ตัวว่าน้ำตาของนางไหลลงมาเงียบๆอยู่นานแล้ว แต่นางบาดเจ็บหนักเกินไป จึงไม่รู้สึกถึงน้ำตาของตน
“อาจารย์ทั้งสอง พวกเราควรไปได้แล้ว อาจารย์ซูหย่ายังต้องการการรักษา” จวินอู๋เสียไม่อยากขัดจังหวะช่วงเวลาการพบกันที่ล้ำค่าระหว่างซูหย่ากับเยี่ยนปู้กุย แต่น่าเสียดายที่เวลาและสถานที่ไม่อำนวย
เยี่ยนปู้กุยพยักหน้า เขาไม่ยอมปล่อยซูหย่า และอุ้มนางขึ้นอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในโลก
จวินอู๋เสียยิ้มออกมา แต่นางยังเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว นางก็ถูกดึงกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา
“เจ้าเอาแต่ห่วงคนอื่น ยังมีคนเป็นห่วงเจ้าอยู่นะ” จวินอู๋เหยากัดแก้มนางเบาๆเป็นการลงโทษ
จวินอู๋เสียยอมให้เขาก่อกวนโดยไม่ว่าอะไร แค่ขยับตัวให้อยู่ในตำแหน่งที่สบายขึ้นเท่านั้น
บางทีนางคงเข้าใจถึงความสุขของซูหย่าที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเยี่ยนปู้กุย ความรู้สึกนั้นเป็นความสุขที่บริสุทธิ์ แม้ว่าจะเจ็บปวดจนทนไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถลบความรู้สึกเติมเต็มในหัวใจได้ ไม่ว่าจะเป็นยาดีเพียงใด ก็ไม่ดีไปกว่าการได้อยู่ร่วมและถูกปกป้องโดยคนรัก
“ดีจัง” จวินอู๋เสียพูดเสียงเบา
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วมองดูนาง
“อะไรดี?”
“มีท่าน ดีจริงๆ”
สีหน้าของจวินอู๋เหยาแข็งทื่อไปทันที ในใจเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่สามารถบรรยายได้ เพื่อให้ได้ยินคำพูดพวกนี้ เขายินดีสละทุกอย่าง
“อย่างน้อยเจ้าก็ยังมีสำนึก” เขาพูดกับนางด้วยน้ำเสียงตำหนิ แต่ดวงตากลับเป็นประกาย แม้แต่ชายชราตัวเล็กที่อยู่ข้างๆก็ยังเห็นได้อย่างชัดเจน
ชายชราตัวเล็กลูบคาง วันนี้มีแต่เรื่องน่าประหลาดใจและยินดี
หญิงสาวสวมหน้ากากที่เดินตามหลังประมุขวิหารหยกวิญญาณมองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆ แววตาของนางดูโล่งใจ
พวกเขาลงจากภูเขาฝูเหยาโดยไม่มีใครหยุดพักเลย คนของอาณาจักรบนหนึ่งพันคนถูกกำจัดในสำนักธาราเมฆไปหมดแล้ว อีกไม่นานเรื่องนี้คงรู้ถึงหูของอาณาจักรบน ถึงตอนนั้นเกรงว่าทั้งอาณาจักรกลางคงเจอกับพายุแห่งการล้างแค้นแน่
ประมุขวิหารหยกวิญญาณไม่ได้จากไป แต่พาทุกคนไปคุ้มกันพวกจวินอู๋เสีย เรื่องวันนี้ไม่มีใครหนีพ้น วิหารหยกวิญญาณไม่สามารถกลับไปได้อีก พวกเขาต้องละทิ้งพลังอำนาจใหม่ที่ได้มา ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะเป็นพวกแรกที่เจอกับการแก้แค้นของอาณาจักรบน ตอนที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณตัดสินใจที่จะช่วย เขาเข้าใจในเรื่องนี้ดี ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ เขากลับรู้สึกโล่งใจและมีความสุข เลือดที่พลุ่งพล่านขึ้นมาหลังจากเก็บกดมานับพันปี เมื่อมันตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาก็รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ novel-lucky
ทุกคนหยุดชั่วคราวในป่าที่ไม่ไกลจากภูเขาฝูเหยา ในหมู่พวกเขามีคนเจ็บอยู่จำนวนมาก พวกเขาจะรีบร้อนเดินทางทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพักเลยไม่ได้
จวินอู๋เสียหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋ามิติ ประมุขวิหารหยกวิญญาณได้เตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว เขานำของหลายอย่างออกมาเพื่อตั้งค่ายพักแรม คนกลุ่มหนึ่งเข้ามาตั้งที่พักในป่าทันที
ดวงตะวันลับขอบฟ้า แสงจันทร์ครอบคลุมผืนป่าอันเงียบสงบ กองไฟถูกจุดขึ้น วันใหม่กำลังจะใกล้เข้ามา ศิษย์วิหารหยกวิญญาณที่เหนื่อยล้าหยิบยาออกมาทาบาดแผลของตนก่อนจะหลับสนิทไป อาการบาดเจ็บของจวินอู๋เสียคงที่แล้ว นางเริ่มต้นรักษาท่านแบะแบะและพวกคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อเห็นท่านแบะแบะที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้จนดูเหมือนบ๊ะจ่างในอ้อมกอดของเย่เม่ย จวินอู๋เสียก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปจูบเขาเล็กๆของมันและกระซิบอย่างอ่อนโยนว่า
“ทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว”