เหอเสี่ยวหลานไปส่งซือหยูที่ประตูห้องลับ
“ตอนนี้เจ้าเสียตราเทพกระเรียนไปแล้วตำหนักเองก็ถูกริบคืนเช่นกัน ข้าจะให้เจ้าอยู่ในเรือนตระกูลเทพกระเรียนไปก่อน”
เหอเสี่ยวหลานกล่าว
ซือหยูคิดไม่นานก่อนจะพยักหน้า
“ได้ตำหนักนั่นไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”
ซือหยูไม่กล้าประมาทเมื่อเห็นความมุ่งร้ายจากเทพตำรา
ทั้งสองเดินไปยังที่ที่ไร้ผู้คนเหอเสี่ยวหลานมองซือหยูอย่างมีเลศนัย
“ตามแผนพี่ใหญ่ข้าควรจะถูกท่านพ่อฆ่าเพราะความแค้น ทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนใจช่วยชีวิตพี่ข้าในตอนนั้นกัน? เจ้าเปลี่ยนแผนแล้วรึ?”
ซือหยูตอบกลับ “แม่นางเสี่ยวหลานคิดจริงหรือว่าเทพกระเรียนจะฆ่าพี่ชายของเจ้า?”
เหอเสี่ยวหลานคิดอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้า
“ก็อย่างที่เจ้าพูดถ้าท่านพ่ออยากให้เขาตาย คลื่นพลังเดียวก็มากพอที่จะฆ่าเขาเป็นสิบหน เขาปล่อยคลื่นพลังออกมาสองคราก็เพราะไม่อยากจะฆ่าลูกชายตัวเอง”
ต่อให้ซือหยูไม่มาขวางในจังหวะสุดท้ายเทพกระเรียนก็อาจจะหาวิธีช่วยชีวิตของเขาได้
“เอาเถอะข้าจะจัดการกับเขาเองหลังจากแผนสำเร็จ”
เหอเสี่ยวหลานปล่อยวางนางหันไปพูด
“ข้าหวังว่าเราจะยังร่วมมือกันได้”
ซือหยูยิ้ม
“แน่นอน”
เมื่อนำซือหยูมาถึงเรือนเหอเสี่ยวหลานกล่าวลา จิตสังหารอันฝังรากลึกปรากฏในแววตาทันทีที่นางหันกลับ
นางอยากจะฆ่าซือหยูมาก่อนเพราะซือหยูรู้ความลับของนาง
นางอยากฆ่าซือหยูในตอนนี้เพราะว่าเขาน่ากลัวเกินไป!
ซือหยูแววตาเฉียบแหลมเขาเดินไปยังสวนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เทพกระเรียนสามารถเดินทางไปยังที่ใดก็ได้ที่เขาต้องการในโลกของตัวเองด้วยประสงค์เดียว
เขาปรากฏตัวที่ชายแดนโลกระหว่างโลกของเทพกระเรียนและโลกเทพจิงเขาแปลกใจที่เห็นว่ามีทัพใหญ่ของเทพจิงกระจายกำลังอย่างเหนียวแน่นที่ชายแดนระหว่างสองโลก
“ไม่มีการต่อสู้กันในตอนนี้ทำไมเทพจิงถึงจัดทัพเล่า?”
เทพกระเรียนเหลือบมองและพบว่ามีกำลังทหารอยู่เกินครึ่งของพื้นที่ชายแดนระหว่างสองโลก เทพกระเรียนข่มความสงสัยและก้าวเข้าสู่โลกของเทพจิง
ส่วนตัวเทพจิงเขาย่อมรู้ตัวทันทีเมื่อมีเทพอื่นเข้ามาในโลกของตัวเอง เขาคิดหนึ่งครั้งพร้อมกับปรากฏตัวที่ชายแดน
ที่คนละฟากของชายแดนทั้งสองเผชิญหน้ากันจากระยะไกล
แม้ว่าทั้งสองจะยอมรับการรักษาความสัมพันธ์ในเปลือกนอกแต่ความตายของจิงไป่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ
“เทพจิงเทพตำรากำลังทำอะไรบางอย่าง”
เทพกระเรียนเล่าเรื่องการปรากฏตัวของคังเตี้ยยี่ให้เทพจิงฟัง
เขาพูดถึงคังเตี้ยยี่ที่มีเทพตำราอยู่เบื้องหลังเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาแต่เทพกระเรียนก็ไม่ยอมรับว่าเหอเสี่ยวหลานฆ่าจิงไป่ในท้ายสุด
เมื่อฟังจบเทพจิงพูดโดยไม่ขยับตัว “เทพตำราปรากฏตัวที่โลกภายนอกจะต้องเป็นคนของเขาที่กระทำการนี้ อาจไม่ใช่ความต้องการของเทพตำราก็ได้”
ทั้งสองเงียบพลางมองหน้ากันเกิดความบาดหมางที่มองไม่เห็นระหว่างทั้งคู่
เทพกระเรียนรู้อยู่แล้วว่าเทพตำราจะไม่ใช้อุบายชั้นต่ำเช่นนี้ทำลายสายสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันเป็นอุบายที่กระจอกเกินไป
แท้จริงแล้วเทพกระเรียนมาที่นี่เพื่อพูดคุยถึงเรื่องอื่น
“งานของเทพทุกคนกำลังจะเริ่มเราต้องไปเตรียมการ”
เทพกระเรียนกล่าว
งานของเทพทุกคนรึ?…เทพจิงใบหน้าเคร่งเครียด เขาพยักหน้า
“ข้ารู้สิ่งที่เจ้ากับข้ากำลังจะทำขัดต่อกฎของพันธมิตร เราจะปล่อยให้ข้อมูลหลุดออกไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”
เทพกระเรียนยิ้ม เทพจิงมองเทพกระเรียนหัวจรดเท้าราวกับว่าพยายามจะมองทะลุผ่านตัวเทพกระเรียนด้วยพลังเทพสีขาวเขาถามด้วยความกังวล
“ข้าเตรียมการเสร็จแล้วแต่เทพกระเรียน เจ้าจะทนจนถึงงานได้จริง ๆ รึ?”
เทพกระเรียนหรี่ตาเล็กน้อยเขาระแวงมากขึ้น แต่เขาก็หัวเราะ
“มันก็แค่แผลเก่าไม่มีอะไรต้องกังวล”
“เช่นนั้นก็ดี”
เทพจิงตอบ
เทพกระเรียนหรี่ตาพยายามจะมองหาบางอย่างจากตัวเทพจิงเขาเหลือบมองทหารที่ชายแดนและพูด
“เจ้าเตรียมทหารมาแล้วเจ้ากำลังจะใช้กำลังในอีกไม่นานรึ?”
เทพจิงตอบตามตรง
“นี่เป็นคำสั่งของซือหยูที่มีตราเทพมันไม่ได้คิดดีหรอก” แม้จะพูดเช่นนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
เทพจิงมักจะระแวงอยู่เสมอเมื่อเป็นเรื่องเทพกระเรียนหากความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังจะพังทลาอยู่แล้ว ใยเขาจะไม่ตื่นตัวเล่า?
แต่เพราะสายสัมพันธ์นี้มันจึงไม่เหมาะที่เชาจะจัดกำลังป้องกันที่ชายแดน
แต่เมื่อหลายวันก่อนซือหยูได้บอกให้เหอเสี่ยวหลานมาพร้อมกับตราเทพและสั่งว่ามีอสูรเข้ารุกรานอยู่ในช่วงนี้ เขาจึงสั่งให้มีการป้องกันโลกของเทพจิง
ด้วยตราเทพเขาได้สั่งให้กำลังทหารมาประจำการที่ชายแดน ซึ่งเผอิญตรงกับความต้องการของเทพจิงพอดี
เมื่อเทพกระเรียนถามเขาก็ใช้ซือหยูเป็นข้ออ้าง
เทพกระเรียนยิ่งระแวงมากกว่าเดิม!
เรื่องใหญ่อย่างการจัดกำลังทหารที่ที่ชายแดนนั้นทำได้จริงๆ โดยที่ซือหยูไม่ต้องขอเทพจิงเลยหรือ?
เทพกระเรียนคิดในใจงานชุมนุมเหล่าเทพยังไม่ทันจบ เทพจิงก็เตรียมพร้อมที่จะสะบั้นสัมพันธ์กับเขาแล้ว!
เดี๋ยวสิ…เทพกระเรียนคิดถึงบาดแผลของตัวเองและกลัวเล็กน้อยเป็นไปได้หรือไม่ว่ากำลังทหารเหล่านี้จะไม่ได้มีไว้เพื่อป้องกันกำลังจากโลกเทพกระเรียน แต่เป็นสิ่งอื่น?
เทพกระเรียนมีแต่ข้อกังขาสงสัยในใจเขาคิดกับตัวเอง ถึงเทพจิงจะไม่สนใจตระกูลของตัวเอง ความรักต่อจิงไป่ก็น่าจะมีผลต่อจิตใจ
หรือเทพจิงจะโกรธแค้นมากพอและกำลังจะใช้กำลังทหารทำลายโลกของเขา?
เทพกระเรียนระแวงเป็นพิเศษเมื่อคิดเช่นนี้แต่เขาก็มั่นใจว่าตราบเท่าที่เขายังมีชีวิต เทพจิงจะไม่กล้าใช้กำลังทหารบนโลกของเขา “โอ้เป็นฝีมือซือหยูนี่เอง”
เทพกระเรียนคิด
“เทพจิงปัญหาจะเกิดไม่หยุดหย่อนหากยังทิ้งตราเทพไว้กับเขา เอามันคืนมาเถอะ”
เทพจิงพยักหน้ายอมรับโดยไม่ลังเลมากนักเมื่อเขาใช้ความคิด ตราสีทองก็กลับคืนมาที่ฝ่ามือ
เมื่อเห็นเช่นนั้นเทพกระเรียนไม่คิดจะปิดบังจิตสังหารอีกต่อไปแล้ว
ซือหยูใส่ร้ายเขาที่เป็นเทพตัวจริงด้วยอุบายร้ายจะปล่อยให้ซือหยูมีชีวิตต่อไปไม่ได้!
เมื่อเห็นจิตสังหารของเทพกระเรียนเทพจิงไม่ได้สนใจนัก เขาไม่ได้สนใจความเป็นความตายของซือหยูอยู่แล้ว
เทพทั้งสองเหลือบมองกันและกลับไปยังโลกของตัวเอง
เมื่อกลับไปยังตระกูลสิ่งแรกที่เทพกระเรียนทำก็คือค้นหาซือหยู! แต่ตำหนักก็ไม่มีใครถึงอย่างนั้นก็มีกลิ่นอายของซือหยูอยู่
เทพกระเรียนถอนหายใจแรงซือหยูคิดรึว่าถ้าตายในตระกูลเทพกระเรียนจะทำให้ชื่อเสียงตระกูลมัวหมอง แล้วเขาจะไว้ชีวิตซือหยูถ้าหากซือหยูอยู่ที่นี่?
“เจ้าหนู!เจ้ามันแค่คนต่ำต้อย ตายในตำหนักเทพจะเป็นไรไป? ใครจะมาปกป้องเจ้า?”
เทพกระเรียนปรากฏตัวที่เรือนของซือหยูจากความว่างเปล่าพร้อมกับจิตสังหารที่พวยพุ่ง
ซือหยูตกใจกับการปรากฏตัวของเทพเขาลุกขึ้นทันที
“คารวะเทพกระเรียน”