บทที่ 2588 เด็กน้อย เจ้ามีเรื่องมงคลแล้ว
กู้ซีจิ่วเสียดายนัก!
คนผู้นั้นก็เป็นภัยร้ายอย่างหนึ่ง ปล่อยเขาหนีไปได้เช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วคงก่อเรื่องขึ้นอีก
ตอนที่คนชุดดำเพิ่งหายไป เดิมทีกู้ซีจิ่วก็คิดจะไล่ตามไป ถูกตี้ฝูอีรั้งข้อมือดึงกลับมาทันที
“เด็กดี ห้ามตามเขาไป! เจ้าไม่ต้องการข้าอีกแล้วหรือ?”
วาจานั้นคล้ายจะหึงหวง กู้ซีจิ่วหน้าครึ้มแล้ว เธอไปตามสังหารไม่ได้ไปตามตื้อ…
เพียงแต่ภายหลังเธอมาคิดๆ ดู วรยุทธ์ของตนยังคงอยู่ในขั้นเสี่ยวเซียน ไล่ตามคนชุดดำไปลำพังคงไม่ได้เรื่อง ดีไม่ดีจะถูกจับตัวไปอีก เว้นแต่จะมีตี้ฝูอีอยู่ข้างกาย แต่ตี้ฝูอียังมีเรื่องอีกเป็นกองที่ต้องจัดการ
คนชุดดำหายไปแล้ว แต่เรื่องวุ่นวายที่ก่อไว้มีไม่น้อยเลย มีเรื่องที่พวกตี้ฝูอีทั้งสองต้องจัดการอีกมากมายนัก…
กู้ซีจิ่วมองอวิ๋นเยียนหลีที่นั่งเดียวดายอยู่ตรงนั้นจนแทบจะกลายเป็นหุ่นไม้แล้ว แผลที่แขนของเขายังมีเลือดผุดซึมออกมาอยู่… ทว่าเขาราวกับไม่รู้สึกรู้สาเลย ตัวคนเสมือนสูญสิ้นวิญญาณแล้ว
คุนเสวี่ยอี๋คงทนเห็นเขามีท่าทางซังกะตายเช่นนี้ไม่ไหว นั่งยองๆ ลงข้างกายเขา ‘เรียกวิญญาณ’ ให้เขา
“อวิ๋นเยียนหลี มีสติได้แล้ว! เจ้าทำเช่นนี้คือการปลดปล่อยบิดามารดา เป็นผลดีต่อพวกเขา เจ้าอย่าได้รู้สึกผิดที่ตนลงดาบต่อบิดามารดาเลย…ถึงแม้เจ้าจะเป็นคนลงมือ แต่เจ้าก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันนี่นา…”
กู้ซีจิ่วกุมขมับ คำปลอบใจชุดนี้ของอวิ๋นเยียนหลีโหดร้ายเกินไปแล้ว สู้ไม่ปลอบเสียยังดีกว่า!
จึงก้าวเข้าไป คิดจะไปดูสักหน่อย
ทว่าตี้ฝูอีกลับจับข้อมือเธอไว้
“ช้าก่อน!”
“หา?”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว
นี่ก็หึงอีกแล้วเหรอ?
สีหน้าตี้ฝูอีค่อนข้างพิกล พลันหยิบม้านั่งตัวหนึ่งออกมาให้เธอนั่งลงไป
“เด็กดี นั่งนะ ข้าจะตรวจชีพจรให้เจ้า”
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้ถูกพิษด้วย ข้ารู้สึกดียิ่งนัก”
กู้ซีจิ่วไม่เข้าใจ ยังคงอธิบายไปตามสัญชาตญาณ
นิ้วมือตี้ฝูอีทาบลงบนข้อมือเธอแล้ว ทำท่าให้เงียบเสีย
กู้ซีจิ่วได้แต่หุบปากเสีย เบิกตามองเขา
จากนั้นเธอก็สัมผัสได้ว่านิ้วมือของเขาที่อยู่บนข้อมือของเธอสั่นสะท้านอยู่บ้าง ถึงแม้จะน้อยนิดยิ่ง แต่ยังคงถูกเธอจับสังเกตได้ทัน และสีหน้าของตี้ฝูอีก็ดูเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
ในใจของกู้ซีจิ่วหวั่นวิตกขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
คงมิใช่ว่าตนถูกพิษไม่ทราบอันใดเข้า ต้องตายแน่กระมัง?!
ไม่เอานะ เธอเพิ่งได้อยู่ร่วมกับตี้ฝูอีอย่างแท้จริง ถึงขั้นที่ยังไม่ได้แนบชิดกันให้ดีๆ เลย หากว่าป่วยร้ายแรงอันใดขึ้นมาจริง เธอจะสาปแช่งสวรรค์!
ตัวเธอเองก็เป็นหมอ เกือบจะจับชีพจรให้ตัวเองตามสัญชาตญาณแล้ว
แต่เพิ่งขยับก็ถูกตี้ฝูอีจับไว้แล้ว
“เป็นเด็กดีหน่อย”
กู้ซีจิ่วนิ่งไป
ในใจเธอเสมือนถูกแมวข่วนสองสามที!
เอาเถอะ เธอเชื่อในวิชาแพทย์ของเขา รอเขาสรุปผลให้เธอก็ได้
หากว่าเป็นโรคร้ายอันใดจริงๆ ถึงตี้ฝูอีคิดจะปกปิดไม่บอกออกมาก็ปิดบังเธอไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างไรเธอก็จับชีพจรเป็น…
นิ้วของตี้ฝูอีทาบอยู่บนข้อมือของเธอค่อนข้างนาน คล้ายกับว่าเขาก็ไม่ค่อยมั่นใจนิดหน่อยเช่นกัน ต้องการยืนยันดูหลายครั้งหน่อย
ในที่สุด ตี้ฝูอีก็ผละนิ้วออกจากข้อมือเธอแล้ว
“ข้าเป็นยังไงบ้าง?”
กู้ซีจิ่วขยุ้มแขนเสื้อของเขาแล้วเอ่ยถามทันที
“อย่าคิดปิดบังข้านะ ข้าก็ตรวจชีพจรเองได้ ข้าอยากฟังความจริง!”
ตี้ฝูอีสูดหายใจนิดๆ ในที่สุดก็โยนผลสรุปอันน่าตะลึงออกมา
“เด็กน้อย เจ้ามีเรื่องมงคลแล้ว!”
กู้ซีจิ่วตกตะลึง!
ปะ…เป็นไปไม่ได้กระมัง?!
ระยะนี้เธอไม่ได้เล่นพลิกผ้าห่มกับเขาเลยนะ
ไม่ถูกสิ เล่นนั่นแหละ แต่นั่นอยู่ในสภาพร่างจิต
ปีนั้นเธอกับตี้ฝูอีเล่นพลิกผ้าห่มกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เธอก็ไม่มีโชคเลย ทำให้เธอหลงนึกไปว่าตนเองเป็นหมันตั้งครรภ์ไม่ได้ ยังเคยแอบตรวจดูด้วยซ้ำ…
หนนี้ทำไมครั้งเดียวก็ติดเลยล่ะ?
————————————————————————————-
บทที่ 2589 ตนมีลูกแล้ว!
หนนี้ทำไมครั้งเดียวก็ติดเลยล่ะ? แถมยังทำกันในสภาพร่างจิตด้วย แล้วตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ ได้ยังไง?!
ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้เลย!
หรือว่าตอนที่ตนสลบอยู่ จะถูกผู้อื่นล่วงเกินแล้ว?!
พอข้อสันนิษฐานสุดท้ายนี้ผุดออกมา ตัวเธอก็สะดุ้งโหยง เอ่ยโพล่งออกไป
“ใครกัน?!”
ตี้ฝูอีนิ่งงัน
พอกล่าวคำถามนี้ออกไปแล้วกู้ซีจิ่วก็รู้สึกเช่นกันว่าตนโง่งมไปแล้ว เธอกระแอมคราหนึ่ง
“ข้ารู้สึกว่าท่านอาจวินิจฉัยผิดนะ ข้าไม่ได้ทำกับท่านมานานมากแล้ว…แล้วจะมีลูกได้ยังไง?”
ตี้ฝูอีไม่พูดไม่จา เพียงมองดูเธอ
กู้ซีจิ่วถูกเขามองจนขนลุกแล้ว
“ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าก็จำไม่ได้เช่นกันว่าทำกับผู้อื่นหรือไม่…”
สีหน้าเธอซีดเซียวเล็กน้อย ดึงแขนเสื้อเขา
“หรือว่าเมื่อก่อนข้าเคยสลบไป ดังนั้นจึงถูกผู้อื่น…”
เมื่อเห็นว่านางคาดเดาสิ่งที่ไม่ดีออกมาเองจนทำให้ตัวเองตกใจ ตี้ฝูอีจึงยื่นนิ้วหนึ่งไปทาบริมฝีปากนางไว้เสีย
“อย่าคาดเดาเหลวไหล! เจ้าเป็นของข้า!”
กู้ซีจิ่วเงียบไปแล้ว
ทำไมเขาถึงมั่นใจขนาดนี้?
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่า…
ตี้ฝูอีจุมพิตนางทีหนึ่ง ถึงแม้จะคล้ายแมลงปอแตะผิวน้ำแล้วผละจาก แต่ยังคงทำให้หัวใจที่ค่อนข้างหวาดหวั่นกังวลของเธอสงบลงได้ ริมฝีปากเขาจ่ออยู่ริมหูเธอ
“ซื่อบื้อ ลืมเรื่องที่พวกเราแนบชิดกันในห้วงมายาก่อนหน้านี้ไปแล้วหรือ?”
“แต่…แต่…นั่นเป็นสภาวะร่างจิตนะ ตามจริง…”
“เด็กน้อย นี่คือเจ้ากำลังเชิญชวนข้าหรือ? คิดจะให้ทำอันใดจริงๆ…ที่นี่ไม่ได้ คนมากเกินไป…”
ฮึ่ม นี่มันเฉไฉเลี่ยงไม่ตอบชัดๆ!
ใบหูกู้ซีจิ่วแดงไปหมดแล้ว อดไม่ได้ที่จะผลักเขาออกไป
“ข้าจริงจังอยู่นะ”
“เด็กโง่ ข้าก็จริงจังเหมือนกัน เจ้าคิดว่าข้าจะเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นหรือ?” ตี้ฝูอีโอบเอวนางไว้โดยตรง ไม่ให้นางแยกห่างจากตน
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ เจ้าก็คือคนของข้า! ซีจิ่ว พวกเราไม่ใช่คนธรรมดา หลักสามัญของมนุษย์ทั่วไปใช้กับพวกเราไม่ได้”
กู้ซีจิ่วโล่งอกแล้ว
แบบนี้ก็ดี
ตนมีลูกแล้ว!
อา มีลูกแล้ว!
ฮ่าๆ เธอมีลูกแล้ว!
ลูกที่เฝ้ารอมานานแสนนาน
เธอลูบท้องตัวเองเบาๆ ในนี้มีชีวิตน้อยๆ ชีวิตหนึ่งแล้ว เป็นสมบัติล้ำค่าของเธอกับเขา เป็นแก้วตาดวงใจของเธอกับเขา นับจากนี้ไปเธอจะเป็นสามชีวิตหนึ่งครอบครัวแล้ว ไม่โดดเดี่ยวอ้างว้างเหมือนที่ผ่านมาแล้ว…
เธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว!
ความปิติยินดีในใจของเธอเสมือนจะระเบิดออกมา ดวงตาหยีโค้งดุจจันทร์เสี้ยว องศาของมุมปากยกสูงขึ้นเรื่อยๆ
นางเป็นคนที่มีวินัยต่อตนเองเสมอมา น้อยมากที่จะแสดงอารมณ์ผ่านสีหน้า แต่ยามนี้ถึงแม้นางจะเอนซบเขาอย่างสุขุม ทว่ารอยยิ้มที่ฉายผ่านหว่างคิ้วแววตา สะกดเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
ตี้ฝูอีทนไม่ไหวจุมพิตหน้าผากนางไปอีกที เขาชอบที่นางสดใสมีชีวิตชีวาเช่นนี้ ชอบจนอยากโอบกอดนางเอาไว้ตลอดเวลา
โดยเฉพาะหลังจากความทรงจำในอดีตฟื้นฟูกลับมาแล้ว นึกถึงการจากเป็นพรากตายในอดีต นึกถึงความทุกข์ทนที่นางได้รับในหลายปีมานี้ ก็ยิ่งอดไม่ไหวอยากจุมพิตนางดีๆ อยากโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนตนอย่างอ่อนโยน…
นางตั้งท้องลูกของเขาแล้ว เขาย่อมดีใจยิ่งนัก ปีติยิ่งนัก
ปีนั้นก่อนที่เขาจะดับขันธ์ก็เคยคิดจะมอบบุตรไว้ให้นางห่วงหาคำนึง ให้นางมีสิ่งประโลมใจ ข้ามผ่านวันเวลาอันยากลำบากเหล่านั้นเป็นเพื่อนกับนาง เพียงน่าเสียดายที่ทุกสิ่งของเขาในช่วงเวลานั้นถูกลบเลือนไปหมด ย่อมเหลือบุตรไว้ไม่ได้เช่นกัน
ไม่นึกเลยว่าหนนี้ครั้งเดียวก็ตั้งครรภ์เลย…
เมื่อครู่ตอนจับพบชีพจรมงคลของนาง เขาถึงขั้นไม่กล้าเชื่อเลยว่านี่คือเรื่องจริง ถึงได้จับชีพจรนางซ้ำอยู่หลายรอบ ถึงขั้นที่ตกอยู่ภายใต้อารมณ์ตื่นเต้น แม้แต่เพศของลูกก็ตรวจออกมาแล้ว…