บทที่ 1507 แค่อรรถรส
“OK อีกเดี๋ยวฉันก็ถึง”
พอวางสาย เยี่ยหวันหวั่นก็ให้ชีซิงเตรียมของขวัญสำหรับเยี่ยมจำนวนหนึ่ง แล้วก็ยังมีของขวัญที่จะให้ถังถังด้วย
หลังมาถึงที่นัดหมาย เยี่ยหวันหวั่นก็ขึ้นรถเนี่ยอู๋หมิง
“เถ้าแก่โหย่วหมิง แค่พาเธอไปดูว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ดูเธอเตรียมของมาเยอะแยะเข้าสิ เห็นเป็นคนอื่นคนไกลไปได้…” เนี่ยอู๋หมิงจ้องของห่อเล็กห่อใหญ่ในมือเยี่ยหวันหวั่น แล้วยิ้มกว้าง
พูดจบ เนี่ยอู๋หมิงก็รีบคว้าของขวัญห่อหนึ่งไปทันที
“นั่นของถังถัง” เยี่ยหวันหวั่นย่นคิ้ว ตาเนี่ยอู๋หมิงคนนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
“แล้วอันนั้นล่ะ…?” เนี่ยอู๋หมิงชี้ห่อของขวัญอีกห่อ
“ของคุณหญิงเนี่ย” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างตั้งตาคอย “งั้น…ของฉันล่ะ?”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ
เห็นแววตาคาดหวังของเนี่ยอู๋หมิงแล้วเยี่ยหวันหวั่นก็ได้แต่ถอนหายใจ เธอหยิบแบงค์ร้อยหยวนห้าใบออกมาจากอกเสื้อ แล้ววางลงบนมือเนี่ยอู๋หมิง “อันนี้พอได้ไหม…”
“ได้สิๆๆ…โธ่ น้องสาวโหย่วหมิง เรื่องนี้เธอทำไม่ถูกนะ…พวกเราสนิทกันขนาดนี้เธอยังจะให้อะไรอีก…เห็นเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ อย่างงี้ก็เท่ากับตบหน้าฉันน่ะสิ คราวหน้าอย่าทำอย่างงี้อีกล่ะ…” เนี่ยอู๋หมิงยัดแบงค์ร้อยหยวนห้าใบใส่กระเป๋า แล้วพูดกับเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ยังหน้าด้านได้กว่านี้อีกไหมเนี่ย?
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงก็รีบเหยียบคันเร่ง รถยนต์เคลื่อนที่ไปยังโซนเนี่ย
สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็มาถึงโซนเนี่ยประมาณเที่ยงวัน
ตระกูลเนี่ยตั้งอยู่ใจกลางของโซนเนี่ย คฤหาสน์หรูหราเทียบได้กับตระกูลจี้ทีเดียว ในบ้านน่าจะมีภูเขาทองอยู่เป็นแน่
ถ้าไม่รู้เรื่องมาก่อนเยี่ยหวันหวั่นต้องไม่เชื่อแน่ ว่าเนี่ยอู๋หมิงจะเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลเนี่ย
“คุณชายใหญ่…”
ขณะเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเนี่ย มีนักสู้หลายคนหันมาทำความเคารพเนี่ยอู๋หมิง
เนี่ยอู๋หมิงไม่สนใจ เดินนำเยี่ยหวันหวั่นไปยังใจกลางของตระกูลเนี่ย
“หัวหน้า!”
ไม่นาน พวกหนุ่มกรรมกรต่างชาติกับอี้จือฮวาก็เดินออกมาจากสวนหลังคฤหาสน์
“ฮ่าๆ…เถ้าแก่โหย่วหมิงมาแล้วเหรอ…” นักพรตใจบริสุทธิ์มองเยี่ยหวันหวั่น แล้วยิ้มทักทาย แต่รอยยิ้มนั่นกลับดูร้อนตัว
หนุ่มภูเขาน้ำแข็งแบกโลงศพ ใบหน้าไร้อารมณ์ แอบชำเลืองมองเยี่ยหวันหวั่นเป็นพักๆ
พอเห็นพวกนักพรตใจบริสุทธิ์ เยี่ยหวันหวั่นก็มีน้ำโห ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา เธอจะโดนกู่พิศวาสได้ยังไง…
“น้องสาวโหย่วหมิง กู่พิศวาสในตัวเธอ แก้ได้รึยัง…” หนุ่มกรรมกรต่างชาติมองพิจารณาเยี่ยหวันหวั่น แล้วถาม
สิ้นเสียงของหนุ่มกรรมกรต่างชาติ เนี่ยอู๋หมิงกับพวกก็หันไปถมึงตาใส่เขา ให้ตายเถอะ ทักเรื่องไหนไม่ทัก ไอ้สมองกลวงเอ๊ย!
“ต้องขอบคุณพวกนาย ยังไม่ได้แก้” เยี่ยหวันหวั่นตอบ
“งั้นก็แย่สิ” หนุ่มกรรมกรต่างชาติทำหน้ากังวล “น้องโหย่วหมิง กู่พิศวาสต้องหาคนที่มีใจตรงกันถึงจะแก้ได้ เธอต้องรีบหน่อยล่ะ ไม่งั้นพอถึงเวลาเลือดไหลออกทางทวารทั้งเจ็ด ปากและลิ้นเป็นแผล จะตายไม่รู้ตัวเอานะ!”
“ไสหัวไปไกลๆ เลย” นักพรตใจบริสุทธิ์ผลักหนุ่มกรรมกรต่างชาติ “คนที่โสดมาหลายสิบปีอย่างนายจะไปเข้าใจเรื่องกู่พิศวาสได้ยังไง นายไม่เข้าใจความรักด้วยซ้ำ ยังมีหน้ามาพูดเรื่องกู่พิศวาสอีก เถ้าแก่โหย่วหมิงหน้าตาสะสวย เปรียบเสมือนเทพธิดาบนสวรรค์ชั้นเจ็ดลงมาเยือนโลกมนุษย์ อยากได้หนุ่มเลี้ยงวัวแบบไหนมีเหรอจะหาไม่ได้? กู่พิศวาสนี่ก็แค่…อรรถรสอย่างหนึ่งเท่านั้นแหละ! เข้าใจไหม!”
เยี่ยหวันหวั่นเอือมระอา หนุ่มเลี้ยงวัวบ้านปู่เอ็งน่ะสิ!!
————————————————————————————-
บทที่ 1508 เอาให้ตาย
“ใช่ ดูใบหน้าน้องสาวโหย่วหมิงของเราซะก่อน เต็มไปด้วยโปรตีนเชียวนะ! เทพธิดาชั้นฟ้าแน่นอนไม่ผิดแน่!” เนี่ยอู๋หมิงรีบพูดเสริม
อี้จือฮวา “หัวหน้า…เอ่อ เขาไม่ได้เรียกโปรตีน เขาเรียกคอลลาเจน…”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง : “…?”
เยี่ยหวันหวั่นมองกลุ่มคนโง่ตรงหน้าแล้วก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาทันที เบบี๋ถังถังอยู่ไหน เธอต้องการการรักษา…
“น้องสาวโหย่วหมิง อย่ากลัวไปเลย วางใจเถอะ คางคกสองขาน่ะหายากก็จริง แต่ผู้ชายกากๆ สองขาจะไปหายากอะไร…ถ้าน้องสาวโหย่วหมิงไม่มีประสบการณ์ ฉันสอนเอง…” อี้จือฮวายิ้มให้เยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่า…
“เจ้ากระเทยน่าตาย ไสหัวไปเลย จะอ้วก!” หนุ่มกรรมกรต่างชาติมองอี้จือฮวาด้วยหางตา
“นี่นายเหยียดเพศฉันเหรอ!” อี้จือฮวาชี้หน้าด่าหนุ่มกรรมกรต่างชาติ
เยี่ยหวันหวั่นไม่อยากสนใจพวกอี้จือฮวาอีก หันไปถามเนี่ยอู๋หมิง “ถังถังล่ะ?”
“อย่าใจร้อนสิ ถังถังยังไม่กลับมาเลย ฉันพาเธอไปเดินเล่นก่อน บ้านฉันใหญ่มากนะ! เดินตามฉันดีๆ ล่ะ อย่าให้หลงทาง!” เนี่ยอู๋หมิงยิ้มบอกเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นมองบน จะอวดกันโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว!
ท่ามกลางความจนใจ เยี่ยหวันหวั่นทำได้แค่เดินตามเนี่ยอู๋หมิง เดินเล่นในคฤหาสน์หลังใหญ่ ส่วนพวกอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์เหมือนจะตีกันซะแล้ว
เนี่ยอู๋หมิงที่เป็นหัวหน้าทีม กลับพูดทิ้งท้ายไว้แค่ประโยคเดียว “เอาให้ตาย”
……
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นเดินตามเนี่ยอู๋หมิงเข้ามาถึงบริเวณห้องโถงใหญ่
“แม่ แม่อยู่ไหน?!”
เนี่ยอู๋หมิงเดินเข้าไปในห้องข้างห้องโถงใหญ่ แล้วตะโกนเรียก
“เอะอะเสียงดังไปได้”
ไม่นาน หญิงวัยกลางคนท่าทางสง่างามคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องโถงใกล้ๆ
หญิงวัยกลางคนผู้นี้ก็คือนายหญิงแห่งตระกูลเนี่ย แม่ของเนี่ยอู๋หมิงนั่นเอง
รูปร่างหน้าตาของนายหญิงแห่งตระกูลเนี่ยเหมือนจะเพิ่งอายุสามสิบต้นๆ แตกต่างกับอายุจริงลิบลับ แสดงให้เห็นว่าเธอดูแลตัวเองดีแค่ไหน
นายหญิงแห่งตระกูลเนี่ยมองเนี่ยอู๋หมิงแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยหวันหวั่น
เพียงแวบแรก นายหญิงตระกูลเนี่ยกลับสั่นสะท้านเล็กน้อย ไม่รู้ทำไม เด็กสาวที่หน้าตาดูคุ้นเคยคนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกสนิทสนมได้อย่างน่าประหลาด
“คูณคนนี้คือ…” นายหญิงตระกูลเนี่ยมองเยี่ยหวันหวั่น
“แม่ เธอชื่อเยี่ยหวันหวั่น คนที่เคยเลี้ยงถังถังตอนอยู่จีนไง” เนี่ยอู๋หมิงบอก
นายหญิงตระกูลเนี่ยชะงักเล็กน้อย ไม่น่าล่ะถึงได้คุ้นหน้าเด็กคนนี้ ที่แท้ก็เคยเจอในวิดีโอคอลนี่เอง…
แต่พอได้เจอตัวจริงเยี่ยหวันหวั่นแล้ว ความรู้สึกเกลียดชังที่เคยมีกลับหายไปหมด ไม่รู้ทำไมยิ่งมองเด็กสาว เธอก็ยิ่งรู้สึกชอบ…
“สวัสดีค่ะคุณป้า…มาเยี่ยมครั้งแรก นี่ถือเป็นน้ำใจจากหนูค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นรีบก้าวเข้ามายื่นของขวัญที่เตรียมมาให้นายหญิงตระกูลเนี่ย
“จ้ะ ขอบใจมาก” นายหญิงตระกูลเนี่ยยิ้ม แล้วพยักหน้าให้เยี่ยหวันหวั่น
“แม่ เปิดดูสิว่ามีอะไรบ้าง!” เนี่ยอู๋หมิงรีบบอก
คำพูดของเนี่ยอู๋หมิงทำให้นายหญิงตระกูลเนี่ยขมวดคิ้ว มีอย่างที่ไหนเปิดของขวัญต่อหน้าแขก?
นายหญิงตระกูลเนี่ยยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู่หมิงก็คว้าของขวัญไปแล้วเปิดกล่องของขวัญต่อหน้าเยี่ยหวันหวั่น
พอเห็นเครื่องประดับอัญมณีและทองคำวิบวับในกล่อง อย่าว่าแต่เนี่ยอู๋หมิงเลย แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็ยังอึ้ง
ก่อนมาค่อนข้างฉุกละหุก เธอเลยไม่ได้ดูว่าของขวัญที่ให้ชีซิงเตรียมมีอะไรบ้าง…