กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1201
ในสายตาของดีแลน ยาอายุวัฒนะที่ชาร์ลีมอบให้กับจัสมินนั้น… เป็นยาที่ไม่มีค่าอะไรเลย
ถึงแม้ว่าจะเป็นยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัม ที่มีราคาสูงในวงการแพทย์ของออสเกียก็ตาม แต่ยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัมเกรดดี ๆ หน่อย ก็มีราคาเพียงไม่กี่แสนดอลลาร์เท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสิ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะของชาร์ลี แท้ที่จริงแล้วคือยาอะซีทั่ม เบโซอาร์ดิคัมที่ว่านั้น?
ยาเม็ดนั้นกับสร้อยทับทิมของเขายังมีราคาต่างกันถึงเกือบหนึ่งร้อยสามสิบล้านดอลลาร์เลยทีเดียว
ดังนั้นดีแลนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า เขาเอาชนะชาร์ลีได้แล้ว
หลังจากดีแลนกล่าวถ้อยคำที่แสนจองหองเหล่านั้นออกมา เขาก็หวังจะได้รับเสียงชื่นชมจากทุก ๆ คนที่อยู่ที่นั่น แต่ผู้คนเหล่านั้นกลับจ้องมองราวกับเขาเป็นไอ้พวกปัญญาอ่อนที่มีปัญหาทางจิต
ผู้คนเหล่านั้นไม่สามารถตำหนิอะไรเขาได้ เนื่องจากเขาเป็นเพียงคนเดียวในงานเลี้ยงวันเกิดนี้ ที่ไม่รู้คุณค่าของยาอายุวัฒนะเม็ดนี้
ถึงแม้ว่าทุก ๆ คนที่อยู่ที่นี่จะรู้สึกว่าดีแลนเป็นไอ้พวกปัญญาอ่อนที่มีปัญหาทางจิต แต่เขาก็ยังคงเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชอยู่วันยังค่ำ ดังนั้นจังไม่มีใครกล้าแสดงความรู้สึกออกมาตรง ๆ
อย่างไรก็ตาม ดีแลนสามารถอ่านสายตาของทุก ๆ คนด้วยตัวเขาเอง
เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? สิ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะมีค่าขนาดนั้นจริงหรือ? เป็นไปไม่ได้! มันจะมีราคาค่างวดสักเท่าไรกันเชียว?
ตอนนี้ชาร์ลีมองไปที่ดีแลนก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “คุณคิดว่ายาอายุวัฒนะของผมมีราคาเท่าไรหรือครับคุณโคช?”
ดีแลนพ่นเสียงอย่างไม่พอใจก่อนจะพูดจาเหยียดหยามว่า “ในความคิดของผม ยาเม็ดนี้น่าจะมีมูลค่าไม่เกินหนึ่งแสนดอลลาร์เท่านั้นแหละ!”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ทำไมเราไม่มาทำการประมูลกันแบบสด ๆ ที่นี่เสียเลยล่ะ?”
ดีแลนขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “ทำการประมูลเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง?”
ชาร์ลียิ้มแล้วพูดว่า “ผมหมายถึงเรามาทำการประมูลทั้งสร้อยทับทิมและยาอายุวัฒนะกันที่นี่ในวันนี้เลย แล้วดูซิว่าจะได้เงินจากการประมูลเท่าไร คุณคิดว่าไง?
ดีแลนพ่นเสียงอย่างไม่พอใจก่อนจะพูดว่า “อะไรนะ? ล้อกันเล่นหรือเปล่า? ผมซื้อสร้อยทับทิบเป็นของขวัญวันเกิดให้กับคุณจัสมินโดยเฉพาะ แล้วผมจะเอามันมาขายแบบนั้นได้ยังไงกัน?”
ชาร์ลีตอบว่า “ถ้าอย่างนั้นผมก็เชื่อว่าสร้อยทับทิมของคุณมีราคายี่สิบล้านดอลลาร์จริง แต่จากการเดิมพันของเรา ก็หมายความได้ว่าผมจะเป็นผู้ชนะตราบใดที่ยาอายุวัฒนะของผมสามารถดึงราคาได้สูงกว่าสร้อยทับทิมของคุณใช่หรือไม่?”
ดีแลนหัวเราะแล้วพูดว่า “คนนามสกุลเวด! คุณจะทำการประมูลยาอายุวัฒนะของคุณที่นี่จริง ๆ เหรอ? คุณเชื่อจริง ๆ เหรอว่ายาอายุวัฒนะห่วย ๆ นั่น จะสามารถดึงราคาได้มากกว่ายี่สิบล้านดอลลาร์?”
หลังจากนั้นดีแลนก็ยิ้มเยาะอีกครั้งในขณะพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น คุณเป็นคนที่น่ารังเกียจมากที่ถึงแม้ยาอายุวัฒนะจะไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่ก็ยังเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับคุณจัสมิน แล้วคุณเอาของขวัญมาประมูลอย่างนั้นได้ยังไงกัน? คุณนี่ช่างไร้ยางอายมากจริง ๆ ไม่ใช่เหรอ?”
จัสมินรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี่ เธอโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “ดีแลน! คุณพูดแบบนั้นกับปรมาจารย์เวดไม่ได้นะคะ!”
ทุก ๆ คนที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงต่างตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าจัสมินจะกล้าตำหนิดีแลนโดยตรงเพียงเพื่อปกป้องชาร์ลี
แม้แต่ดีแลนยังทำสีหน้าบอกไม่ถูก มีอะไรผิดปกติกับจัสมินหรือเปล่า? ฝ่ายนั้นให้ของของขวัญที่ไร้ประโยชน์กับเธอแท้ ๆ เธอยังมาปกป้องเขาทำไมกัน?
เขาให้สร้อยทับทิมราคาแพงกับเธอ แต่เธอไม่รู้สึกขอบคุณเลยแม้แต่น้อย
แต่อย่างไรก็ตาม ดีแลนไม่รู้ว่าจัสมินรู้สึกขอบคุณต่อชาร์ลีเพียงใดในตอนนี้