เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 947
“ในสี่ตระกูลมหาเศรษฐี แต่ละตระกูลล้วนถือครองชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรอยู่หนึ่งชิ้น ชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหนิงน่าจะตกอยู่ในมือของเจ้าสำนักนั่น
และเป้าหมายต่อไปของเขาก็จะต้องเป็นชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรที่เหลือของสามตระกูลใหญ่อย่างแน่นอน!”
“ตอนนี้ตระกูลหลงและตระกูลหยุนหักลายเป็นศัตรูกันแล้ว และตระกูลหยุนก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก หากชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหยุน
ตกอยู่ในมือของคนอื่นล่ะก็ นี่เป็นสิ่งที่เจ้าสำนักนั่นไม่ต้องการเห็นอย่างแน่นอน ดังนั้นฉันเชื่อว่า เขาจะต้องลงมือแน่!”
หยางเฟิงมีท่าทีที่มั่นใจเป็นอย่างมาก
หากเจ้าสำนักนั่นไม่ต้องการให้ชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหยุนตกไปอยู่ในมือของคนอื่น เขาก็จะต้องเคลื่อนไหว!
เมื่อถึงเวลานั้น
หยางเฟิงก็จะสามารถจัดการตลบหลังเขาได้!
วางแผนเตรียมการกันมาตั้งนาน ถึงเวลาที่จะต้องเก็บกวาดแล้ว!
หยางเฟิงกล่าวอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง: “ศึกครั้งนี้จะเป็นศึกที่ยากลำบาก! พวกนายจะประมาทไม่ได้โดยเด็ดขาด!”
“รับทราบครับ!”
เสือขาวและหงส์แดงตะโกนเสียงดัง
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
เจ้าสำนักที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังของจงโจวนี้ เมื่อสิบปีก่อน เขาอาศัยกำลังเพียงคนเดียว ทำลายสี่ตระกูลมหาเศรษฐีได้ในชั่วข้ามคืน
ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่
ต่อให้เป็นพวกหยางเฟิง ก็ไม่กล้าที่จะประมาท!
ดวงตาของหยางเฟิง เผยความเฉียบคมออกมาให้เห็น
ไม่ว่าจะเป็นตระกูลมหาเศรษฐีหรือเจ้าสำนักที่ไหน
ตราบใดที่มีคนกล้าที่จะทำลายความสงบสุขของต้าเซี่ย
เขาก็จะไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียว!
ในเวลาเดียวกัน
ณ ตระกูลหลง
หลงกูเฉิงกำลังขมวดคิ้ว
ยิ่งตระกูลหยุนไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร เขาก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้น
แม้ว่าตระกูลหลงจะเป็นผู้นำของสี่ตระกูลมหาเศรษฐี
แต่ตามความเข้าใจของหลงกูเฉิงนั้น ตระกูลหยุนนั้นไม่ธรรมดา
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีข่าวหลุดมาว่า ผู้นำตระกูลหยุนคนก่อนยังไม่ตาย!
ถ้าหากเป็นเรื่องจริง
งั้นตระกูลหยุนนี้ก็น่ากลัวเกินไปแล้ว…
หากหยุนจงเฮ่อไม่ได้ตาย
แล้วตระกูลหยุนกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?
ทำไมหยุนเฟยฉางถึงได้ลอบสังหารหลงเฟยหยู?
ถึงขั้นคิดที่จะฆ่าหยางติ่งเทียนด้วย!
ทันใดนั้น!
ดวงตาของหลงกูเฉิงก็หรี่เล็กลง!
“หรือว่าพวกเขาต้องการที่จะทำลายตระกูลหลงและตระกูลหยาง?”
“กำเริบเสิบสานจริงๆ!”
“พ่อบ้าน!”
จู่ๆ หลงกูเฉิงก็ตะโกนขึ้น
“ท่านเจ้าบ้าน!”
เมื่อได้ยินเสียงเรียก พ่อบ้านจึงวิ่งเข้ามาทันที
หลงกูเฉิงพูดอย่างเยือกเย็น: “ไปจัดเตรียมของขวัญให้ฉันหน่อย ฉันจะไปตระกูลหยาง!”
“กระจายข่าวออกไป บอกว่าฉัน หลงกูเฉิง ผู้นำตระกูลหลง จะไปเยือนตระกูลหยางด้วยตัวเอง เพื่อขอบคุณที่หยางติ่งเทียนช่วยชีวิตลูกชายฉันไว้!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น
สีหน้าของพ่อบ้านก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
หลงกูเฉิงไม่ได้ไปบ้านตระกูลหยางมาหลายปีแล้ว
หรือว่าสองตระกูล
จะร่วมมือกัน?
พ่อบ้านไม่ได้ถามอะไรมาก
เขาเป็นเพียงแค่พ่อบ้านตัวเล็กๆ
หลงกูเฉิงพูดว่าอะไร เขาก็ควรต้องทำอย่างนั้น!
ครั้งนี้ หลงกูเฉิงเล่นใหญ่มาก
เขาจัดขบวนรถสิบคันที่เต็มไปด้วยของขวัญ มุ่งหน้าไปยังตระกูลหยางอย่างยิ่งใหญ่อลังการ
ตลอดทางดึงดูดสายตาคนมากมายไม่รู้เท่าไหร่
หลงกูเฉิงไม่เพียงมอบของขวัญให้กับหยางติ่งเทียนเท่านั้น
ตลอดทางที่ไปมีเสียงตีกลองบรรเลงครึกครื้นเต็มไปหมด
ราวกับกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่า เขากำลังจะไปที่ตระกูลหยาง
ขบวนรถของตระกูลหลงมาถึงที่หน้าประตูของตระกูลหยาง
ฟู๋โป๋ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รู้สึกประหลาดใจ
หลงกูเฉิงมาที่ตระกูลหยางหรือนี่ แล้วก็ยังมาแบบยิ่งใหญ่เว่อร์วังขนาดนี้?
นี่ตระกูลหลงต้องการทำอะไร?
เมื่อเห็นหลงกูเฉิงลงมาจากรถ
ฟู๋โป๋จึงรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า:
“ยินดีต้อนรับท่านผู้นำตระกูลหลง! นายท่านของเรากำลังพักผ่อนอยู่ที่ห้องหนังสือ ท่านต้องการให้ผมไปแจ้งให้นายท่านของเราทราบหรือไม่ครับ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลงกูเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา
ตัวเขามาเยือนถึงที่ด้วยตัวเอง ควรจะเป็นหยางติ่งเทียนออกมาต้อนรับเขาไม่ใช่เหรอ?
ยังไงเขาก็เป็นถึงผู้นำตระกูลหลงที่สูงส่งนะ
และยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ยังเป็นพี่ชายของภรรยาหยางติ่งเทียนด้วย
หากเป็นเมื่อก่อน หลงกูเฉิงคงจะโกรธไปนานแล้ว