เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 948
แต่ตอนนี้…
“ไม่ต้อง ฉันจะเข้าไปเอง!”
หลงกูเฉิงโบกมือพร้อมกับพูดว่า “เรียกคนมานี่ มาขนของเข้าไปข้างใน!”
หลังจากพูดจบ
ก็มีคนรับใช้จำนวนนับไม่ถ้วนของตระกูลหลง มาขนย้ายของขวัญที่บรรทุกอยู่เต็มสิบคันรถ เข้าไปในบ้านตระกูลหยาง
ภาพวาดพู่กันจิตรกรรมโบราณ แก้วโมราเคลือบสี เครื่องประดับเงินและทองคำ จำนวนมากมายนับไม่ถ้วน!
ส่วนหลงกูเฉิงก็เดินเข้าไปในบ้านตระกูลหยางอย่างเย่อหยิ่ง โดยเอาสองมือไขว้หลัง
ไม่ไกลจากประตูใหญ่ของบ้านตระกูลหยาง มีคนนับไม่ถ้วนกำลังแอบเฝ้าดูอยู่ในมุม
“หลงกูเฉิงถึงขนาดมาตระกูลหยางด้วยตัวเองเลยหรือนี่!”
“ข่าวนี้ต้องรีบนำบอกไปแจ้งให้เจ้าบ้านรู้โดยเร็วที่สุด!”
“จงโจวกำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!”
…
สายสืบจำนวนนับไม่ถ้วน ต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่เกิดขึ้น และแยกย้ายกันไป!
ในจำนวนนั้น มีอยู่หนึ่งคนที่แววตามืดมนเป็นพิเศษ!
เขาบ่นพึมพำอะไรก็ไม่รู้กับตัวเอง และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน
ภายในห้องหนังสือของตระกูลหยาง
หยางติ่งเทียนกำลังอ่านหนังสืออยู่
เขารู้ว่าหลงกูเฉิงมาแล้ว
หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะรีบไปต้อนรับที่หน้าประตู
แต่ครั้งนี้ หยางติ่งเทียนไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย!
เพราะเขารู้ว่าหลงกูเฉิงมาที่นี่เป็นแค่การแสดงเท่านั้น และการที่ตนออกไปก็จะเป็นเพียงการพูดเรื่องไร้สาระกับเขาเท่านั้น!
“นายท่าน ผู้นำตระกูลหลงมาที่นี่แล้ว!”
ข้างนอกประตู มีเสียงของฟู๋โป๋ดังขึ้น
หยางติ่งเทียนพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “ฉันรู้แล้ว!”
ในขณะเดียวกัน
หลงกูเฉิงก็มาถึงห้องโถงบ้านตระกูลหยาง
เขาหาเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วลงนั่ง จากนั้นก็หยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมา และค่อยๆ ลิ้มรสอย่างประณีต!
ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลยว่า เขาจะได้เจอหยางติ่งเทียนหรือไม่
“ตระกูลหยางนี่ก็ยังคงเหมือนเดิม ไส้แห้งคร่ำครึ!”
หลงกูเฉิงมองไปรอบๆ และก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา
ฟู๋โป๋ยืนอยู่กับที่โดยไม่ได้พูดอะไร
เขารู้ว่าหลงกูเฉิงหมายถึงอะไร
การที่บ้านตระกูลหยางไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ถือเป็นเรื่องปกติ
นับตั้งแต่แม่ของหยางเฟิงไปจากตระกูลหยาง
บ้านตระกูลหยางก็ไม่เคยเปลี่ยนอีกเลย
เพราะหยางติ่งเทียนกลัวว่า เขาจะสูญเสียความทรงจำที่มีเกี่ยวกับแม่ของหยางเฟิง!
ผ่านไปครู่หนึ่ง
หลงกูเฉิงซึ่งดื่มน้ำชาไปเยอะแล้ว มองดูเวลาและถามเบาๆ ว่า : “หยางติ่งเทียนยังไม่มาอีกเหรอ?”
ฟู๋โป๋ยิ้มอย่างฝืนๆ และพูดว่า “ต้องขอโทษด้วย ท่านผู้นำตระกูลหลง นายท่านของเราอาจจะหลับเพลินเลยเวลาไป ไม่งั้นให้ผมไปเช็คดูหน่อยมั้ยครับ?”
หลงกูเฉิงโบกมือของเขาและพูดว่า “ไม่ต้องแล้ว ฉันจะกลับก่อนแล้ว!”
พูดจบ หลงกูเฉิงก็จากไปทันที
หลงกูเฉิงมาครั้งนี้ ไม่เจอทั้งหยางติ่งเทียนและน้องสาวของตน
ราวกับว่าเขาแค่มาเดินเล่นที่บ้านตระกูลหยางเท่านั้น
และดูเหมือนว่า เขาแค่อยากให้ทุกคนรู้ว่า เขามาที่ตระกูลหยางแล้ว!
หลังจากส่งหลงกูเฉิงกลับไปแล้ว
ฟู๋โป๋ก็รีบกลับไปที่ห้องหนังสือ
ภายในห้องหนังสือ หยางติ่งเทียนก็ยังคงอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิม
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่สนใจเลยว่าฟู๋โป๋มาที่นี่หรือไม่
ฟู๋โป๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามว่า “นายท่าน ท่านคิดที่จะร่วมมือกับตระกูลหลงหรือ?”
หลงกูเฉิงมาที่ตระกูลหยางอย่างยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ ก็เพื่อที่จะแสดงให้ตระกูลหยุนเห็น
ให้ตระกูลหยุนรู้ว่า ตระกูลหลงร่วมมือกับตระกูลหยางแล้ว
และยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลหลงและตระกูลหยางแต่เดิมก็เกี่ยวดองกันจากการแต่งงานอยู่แล้ว ดังนั้นจะร่วมมือกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก!
การที่หยุนเฟยฉางจู่ๆ ก็ลอบสังหารหลงเฟยหยู
ด้วยนิสัยของหลงกูเฉิงแล้ว เขาจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน!
แต่ตอนนี้ฟู๋โป๋รู้แล้วว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงสถานการณ์ที่หยางเฟิงวางแผนเอาไว้เท่านั้น
แต่จากที่เห็นตอนนี้ แผนของหยางเฟิงดูจะประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก
ลากเอาตระกูลหลง ตระกูลหยุน หรือแม้กระทั้งตระกูลหยาง เข้ามา!
“ชิ!”
หยางติ่งเทียนพูดด้วยความเหยียดหยาม: “หลงกูเฉิงเป็นคนยังไง มีเหรอฉันจะไม่รู้?”
“ด้วยนิสัยที่เย่อหยิ่งของหลงกูเฉิง ชอบคิดเองว่าตระกูลหลงเป็นผู้นำของสี่ตระกูลมหาเศรษฐี และทำท่าทางสูงส่งเหนือกว่าใครๆ …”