ซือหม่าหรุ่ยชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะเดินจากไป
จิ่วหุนเข้าไปในห้องอย่างเร่งร้อน
เยี่ยเม่ยบนเตียงแกล้งทำเป็นอ่อนแอ เห็นแค่จิ่วหุนเข้ามา ไม่เห็นเป่ยเฉินเสียเยี่ยน เสี้ยววินาทีนั้นนางผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่ช้าก็ปรับอารมณ์กลับมา นี่คือสิ่งที่นางต้องการตั้งแต่แรก ไม่มีอะไรน่าผิดหวังนิ
หลังจากจิ่วหุนก้าวเข้ามาก็ถามว่า “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็แค่แสดงละครเท่านั้น!” เยี่ยเม่ยบอกนิ่งๆ “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าแค่วางแผนซ้อนแผนเอาไว้ จิ่วหุนข้ามีภารกิจหนึ่งมอบให้เจ้า!”
นางบอกว่าเป็นการแสดง ยามนี้จิ่วหุนก็วางใจ
จากนั้นพอได้ฟังว่ามีภารกิจ จิ่วหุนก็รีบเอ่ย “เจ้าว่ามา”
เยี่ยเม่ยเอ่ยปาก “เจ้าไปเมืองหลวงสักเที่ยวหนึ่ง ช่วยข้าสังหารซือถูเฉียง บอกว่าเจ้าสงสัยว่านางทำร้ายข้า ดังนั้นเจ้าจึงไปกำจัดนาง”
“ได้” จิ่วหุนก็ไม่ถามอะไร ยืดตัวตรงหมุนกายจากไป หลังจากก้าวเท้าไปได้สองก้าว เขาพลันหันกลับมามองเยี่ยเม่ย “คนที่ทำร้ายเจ้าคือซือถูเฉียงจริงๆ หรือ”
หากไม่ใช่ สังหารก็พอแล้ว
หากใช่ ก็ไม่ปล่อยให้นางตายสบายเกินไป
เยี่ยเม่ยตอบตามตรงด้วยสีหน้าเย็น “หากข้าคิดไม่ผิด น่าจะเป็นนาง ต่อให้ไม่ใช่นาง อาศัยแค่พวกนางสองพี่น้องรวมหัวกันทำร้ายเจ้า นางก็สมควรตายแล้ว!”
จิ่วหุนพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”
เขาเดินจากไปอย่างฉับไว
ต่อมา เยี่ยเม่ยหันไปหาซือหม่าหรุ่ย “มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง ที่ข้าอยากให้เจ้าช่วย”
เดิมนางคิดว่าเป่ยเฉินเสียเยี่ยนจะเข้ามา นางจะได้พูดกับเขาตรงๆ แต่เมื่อเป่ยเฉินเสียเยี่ยนจากไปเสียดื้อๆ ก็ได้แต่ให้ซือหม่าหรุ่ยไปบอกต่อแล้ว
ซือหม่าหรุ่ยพยักหน้า “เรื่องอะไร”
“เจ้าเมืองหลินตามหาสาวใช้นางนั้นไม่เจอ แต่ด้วยความสามารถของเป่ยเฉินเสียเยี่ยน คิดจับตัวคนที่แอบวางยาพิษกลับไม่ใช่เรื่องยาก เจ้าไปบอกเขาว่า ในยามนี้เป่ยเฉินอี้กำลังตามหาตัวสาวใช้นางนั้นอยู่แน่ ต่อให้เขาหาตัวสาวใช้นางนั้นพบ ให้แกล้งทำเป็นว่าหาไม่เจอ ปล่อยให้เป่ยเฉินอี้จับตัวไป!” เยี่ยเม่ยเอ่ยออกมาด้วยดวงตาเรียบเฉย สีหน้าสงบนิ่ง
ซือหม่าหรุ่ยกลับไม่เข้าใจ “เพราะอะไร หรือเจ้าไม่อยากให้เป่ยเฉินเสียเยี่ยนช่วยเจ้าล้างแค้น”
เยี่ยเม่ยหัวเราะ “เจ้าทำตามคำที่ข้าบอกก็ใช้ได้แล้ว ไม่ช้าเจ้าจะเข้าใจว่าทำไมข้าถึงทำเช่นนี้!”
ซือหม่าหรุ่ยมุ่นคิ้ว “ก็ได้ ข้าไปก่อนนะ!”
……
ในห้องเป่ยเฉินเสียเยี่ยน
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนยืนอยู่หน้าห้องไพล่สองมือด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาชั่วร้ายของเขามีสีหน้าหม่นลงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดี อวี้เหว่ยเดินเข้ามา
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนปรายตามองเขา ค่อยๆ ถามด้วยน้ำเสียงน่าฟัง “ยังหาตัวไม่พบหรือ”
“พบแล้ว!” อวี้เหว่ยก้มหน้า รีบรายงานต่อ “แต่ข้าน้อยกลับมารายงานท่านก่อน เมื่อครู่ซือหม่าหรุ่ยมาหาข้าน้อย บอกว่าความต้องการของแม่นางเยี่ยเม่ยคือ หวังให้เป่ยเฉินอี้จับคนผู้นี้ไป!”
เขารายงานจบ ไม่อาจเข้าใจได้ในทันที เยี่ยเม่ยคิดจะเล่นลูกไม้อะไรกันแน่ หรือเยี่ยเม่ยยังคิดว่าเป่ยเฉินอี้จะเป็นเหมือนเจ้านายเขา ช่วยออกหน้าให้นาง
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนฟังแล้ว หัวใจสั่นไหว สีหน้าเย็นชากลับอ่อนโยนขึ้น เอ่ยอย่างมีจังหวะจะโคนว่า “ดูท่าที่เกิดเรื่องกับนางน่าจะเป็นเรื่องโกหก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เยี่ยนค่อยวางใจได้! เจ้าก็ทำตามความต้องการของนางเถอะ”
“เอ๋?” อวี้เหว่ยอึ้งไป จากนั้นก็รับคำสั่ง “ขอรับ!”
เขาไม่เข้าใจเลย คงไม่ใช่ว่าเตี้ยนเซี่ยโมโหมากเกินไปจนเกิดภาพหลอนหรอกนะ เพราะว่าแม่นางเยี่ยเม่ยไม่ยอมให้เตี้ยนเซี่ยช่วยออกหน้าให้ ดังนั้นเตี้ยนเซี่ยหลงเข้าใจไปเองด้วยโทสะว่าแม่นางเยี่ยเม่ยไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นทั้งนั้นหรือ
แต่เตี้ยนเซี่ยไม่น่าใช่คนเช่นนี้นี่นา
ในขณะกลัดกลุ้ม
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนปรายตามองเขา เอ่ยนุ่มๆ ว่า “คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว เยี่ยนจะออกจากชายแดนสักเที่ยว เจ้าไปเตรียมตัว!”
“เอ๋?” อวี้เหว่ยตกตะลึงอีกครั้ง เพราะอะไรอีกเนี่ย ทะเลาะกับแม่นางเยี่ยเม่ยถึงขั้นนี้แล้ว เตี้ยนเซี่ยยังคิดออกจากเมือง “เตี้ยนเซี่ย ทำเพื่ออะไรหรือ”
น้ำเสียงน่าฟังของเป่ยเฉินเสียเยี่ยน อธิบายว่า “ในเมื่อนางแกล้งทำเป็นเกิดเรื่อง แต่นางถูกพิษจริงๆ จากการวิเคราะห์ของข้า สิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้านี้ เป็นวิธีแผนซ้อนแผนของนางก็เท่านั้น แต่เรื่องนางถูกวางยาพิษ ต้องไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นอีก”
“แต่จิ่วหุนบอกว่าเขาคิดว่า ซือถูเฉียงเป็นคนทำ ตอนนี้เขามุ่งไปสังหารคนที่เมืองหลวงแล้ว ท่านไม่ต้องไปอีก” อวี้เหว่ยหลงคิดว่าเขาจะไปฆ่าคนแล้ว
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนแค่นเสียงเย็น เอ่ยสบายๆ ว่า “เยี่ยนเดาว่าเยี่ยเม่ยสั่งให้เขาไปจัดการ เจ้าไปเตรียมการก็พอแล้ว! อีกอย่าง ทางด้านซือถูเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง”
“เสี่ยวกวนส่งคนไปสังหารเขาตั้งแต่แรกแล้ว เชื่อว่าหลังจากนี้ไม่กี่วัน ท่านจะได้รับข่าว!” อวี้เหว่ยแอบคิดว่า หวังว่าเสี่ยวกวนจะพึ่งพาได้สักหน่อย หากครั้งนี้ยังพลาดอีก หากทำได้ไม่ดีไม่แน่ว่าหัวของเขาอาจไปห้อยอยู่หน้าประตูเมืองได้
ล้วนเป็นเพราะเมื่อก่อนอยู่กับเตี้ยนเซี่ยว่างจนเกินไป ไม่ต้องทำงานอะไรทั้งนั้น อยู่อย่างสบายมาโดยตลอด นับตั้งแต่แม่นางเยี่ยเม่ยปรากฏตัว เอะอะก็ต้องทำงาน ความจริงทุกคนกำลังพยายามปรับให้ตัวเองกลับมาสู่หนทางที่ถูกต้องอยู่!
หวังว่าเมื่อเสี่ยวกวนกลับมาครั้งนี้ มีความสามารถอย่างเช่นตอนแรกที่เขาติดตามเตี้ยนเซี่ย…
เป่ยเฉินเสียเยี่ยนผงะหัวมองอวี้เหว่ย “ส่งจดหมายไปบอกเขา หากครั้งนี้ไม่ได้หัวของซือถูเฟิงกลับมา เยี่ยนต้องการเห็นหัวของเขาแทน! ”
“ขอรับ!” อวี้เหว่ยรีบตกปากรับคำ จากนั้นไปเตรียมการเรื่องเป่ยเฉินเสียเยี่ยนออกจาเมือง ซ้ำยังสั่งการไม่ให้ทุกคนจับสาวใช้นางนั้นอีก แอบจับตาดูไว้ก็พอ
…
ห้องของเป่ยเฉินอี้
ชิงเกอจับสาวใช้เข้ามา ประสานมือเอ่ยว่า “เตี้ยนเซี่ย ข้าน้อยจับคนได้แล้ว นางคือคนที่วางยาพิษ!”
ในปากของสาวใช้มีผ้าผืนหนึ่งยัดไว้ คนก็ถูกจับมัด
เป่ยเฉินอี้กำลังดื่มชา เขาพยักหน้า วางถ้วยชาลง สายตาที่มองสาวใช้นั้นเผยรัศมีราชันย์ ซ้ำยังล้ำลึกเหมือนพวกเจ้าแผนการ ถามเสียงนิ่งว่า “เจ้าเป็นคนวางยาพิษหรือ”
ผ้าที่ยัดปากสาวใช้นางนั้นถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว
สาวใช้นางนี้นับว่าเป็นคนมีไหวพริบ รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป่ยเฉินอี้กับเยี่ยเม่ยอยู่คนละฝ่าย ดังนั้นนางรีบเอ่ยปากตอบว่า “ไม่ผิด ข้าน้อยเป็นคนทำเอง! อี้อ๋อง เยี่ยเม่ยผู้นี้ดวงแข็งนักถึงไม่ตาย ก็ถือว่าข้าน้อยช่วยอี้อ๋องกำจัดเภทภัย!”
“อ้อ…” เป่ยเฉินอี้เค้นเสียงเบา ไม่โต้ตอบ
เขามองตัวโง่งมอวดฉลาดอยู่เบื้องหน้า กลับไม่รีบร้อนเปิดโปง ถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สู้เจ้าลองบอกข้ามาว่า เจ้าได้รับคำสั่งมาจากใคร ถึงต้องการเอาชีวิตของเยี่ยเม่ย”
หากผู้อื่นจับนางได้ บางทีนางอาจเลือกใส่ร้ายเป่ยเฉินอี้ แต่เมื่อถูกเป่ยเฉินอี้จับได้ ก็ไม่อาจใส่ร้ายเขาได้อีก
นางครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยตามความจริง “อี้อ๋อง คิดว่าท่านน่าจะรู้เรื่องความบาดหมางระหว่างท่านหญิงซือถูเฉียงกับเยี่ยเม่ย เพราะนางสารเลวนี้ ท่านหญิงของข้ากลายเป็นคนพิการ เมื่อไม่มีขาก็ไม่ต้องพูดถึงอนาคตอีก ซ้ำยังอยู่ในจวนยังถูกคนดูแคลน ท่านหญิงโมโห ข้าน้อยก็โมโห ดังนั้นต้องการเอาชีวิตนางสารเลว เยี่ยเม่ย ข้าทำไปเพื่อระบายความแค้นแทนเจ้านาย!”