บทที่ 1517 ไม่อยากให้ถังถังเลือดเย็น
“ถังถัง…”
เยี่ยหวันหวั่นมองถังถังที่อยู่ไม่ไกล เอ่ยปากเสียงเบา
สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น สายตาของถังถังก็แสดงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็มองไปยังเยี่ยหวันหวั่นโดยจิตใต้สำนึก
พริบตานั้นในดวงตาเย็นชานั้นของถังถังก็ปรากฏแววไม่อยากเชื่อแวบหนึ่ง แล้วความตื่นเต้นดีใจก็ตามมาติดๆ
“คุณแม่…?”
ถังถังจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่นในทันที เขาพินิจมองอย่างละเอียดเหมือนกลัวว่าตัวเองมองผิดไป
ได้ยินคำพูดของถังถัง ‘เนี่ยอู๋โยว’ มีสีหน้าทะมึน ส่วนแววตาของเนี่ยหลิงหลงกลับผุดประกายเย็นเยียบ
เลือดยังข้นยิ่งกว่าน้ำจริงๆ ทั้งที่เนี่ยอู๋โยวตัวจริงสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ถังถังก็ไม่รู้ว่าหล่อนคือแม่ของตัวเอง แต่กลับยังสนิทชิดเชื้อเช่นนี้…ส่วนแม่ตัวเปลอมที่เธอหามาสวมรอยเป็นเนี่ยอู๋โยวกลับเย็นชาแบบนี้…
“ถังถัง ลูกพูดมั่วอะไรน่ะ ลูกเรียกใครว่าแม่กันหา!”
ได้ยินดังนั้น ถังถังชำเลืองมอง ‘เนี่ยอู๋โยว’ แวบหนึ่งแต่ก็เก็บสายตาอย่างรวดเร็ว เหมือนไม่อยากสนใจแม้แต่น้อย ความคิดทั้งหมดล้วนอยู่ที่ตัวของเยี่ยหวันหวั่น
“คุณแม่…ทำไมคุณมาที่รัฐอิสระได้…คุณแม่อยู่ที่ประเทศจีนไม่ใช่เหรอ” ถังถังมองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
ประเทศจีนอยู่ไกลโพ้นจากรัฐอิสระ คนทั่วไปไม่คุ้นเคยกับรัฐอิสระแม้แต่น้อย คนที่ไม่แม้แต่เคยได้ยินมาก่อนยิ่งมีมากกว่า อีกทั้งอยากเข้ารัฐอิสระยังจำเป็นต้องมีพวกบัตรผ่าน…
“มาสักพักแล้วจ้ะ…ก่อนหน้านี้อยากเจอถังถังมาตลอด แต่ไม่ค่อยสะดวกน่ะ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ยกับถังถัง
ได้ยินดังนั้นถังถังส่ายหน้าแล้วเอ่ย “คุณแม่ คุณแม่มองบ้านเนี่ยเป็นบ้านของตัวเองได้ มาหาผมได้ทุกเมื่อ…”
ถังถังพูดจบก็หันไปมองเนี่ยอู๋หมิง “คุณลุงว่าไงครับ”
“โอ้…ฉันไม่พูดดีกว่า กลัวว่าคำพูดตัวเองจะมีปัญหา” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
ได้ยินแบบนั้นถังถังมีสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณลุง คุณลุงแน่ใจเหรอ…ถ้าคุณยายรู้เข้า…”
“ฮ่าๆๆ” ไม่รอให้ถังถังพูดจบ เนี่ยอู๋หมิงก็ระเบิดหัวเราะทันที “เด็กน้อย แกพูดอะไรน่ะ…หวันหวั่นดูแลแกที่ประเทศจีนตั้งนาน ตอนนี้มาถึงรัฐอิสระ ต้องมองบ้านเนี่ยเป็นบ้านตัวเองอยู่แล้ว นี่ยังต้องถามเหรอ เด็กคนนี้นี่…ไม่เข้าใจอะไรเลย…”
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ
“ถังถังอย่าไม่รู้ความอย่างนั้นสิ เธอไม่ใช่แม่ของถังถัง ห้ามเรียกแม่มั่วซั่วนะ” เนี่ยหลิงหลงมองถังถังแล้วเอ่ยปาก
“ผมไม่ใส่ใจถ้าจะมีแม่เพิ่มอีกคน” ถังถังเอ่ย
“เธอไม่ใส่ใจ แต่แม่เธอใส่ใจนะ” เนี่ยหลิงหลงเอ่ย
“หลิงหลง…ไม่ต้องพูดแล้ว…โทษฉันเองที่ตอนนั้นเกิดเรื่องไม่คาดฝันเลยไม่มีทางเลือกต้องออกจากบ้านทิ้งถังถังไป…”
‘เนี่ยหลิงหลง’ มีสีหน้าเจ็บปวดราวกับน้อยใจสุดแสน
“พี่หลิงหลง อย่าพูดอย่างนั้นนะ…พี่มีความลำบากของตัวเอง…อีกอย่าง นี่พี่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ…” เนี่ยหลิงหลงเอ่ย
พูดจบเนี่ยหลิงหลงก็มองถังถัง “ถังถัง เธอดูเองสิ…ว่าเธอทำให้แม่เศร้าใจขนาดไหน!”
ยังไม่รอให้เนี่ยหลิงหลงเอ่ยพูดอะไรต่อ คุณนายเนี่ยกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย “พอแล้ว หยุดแค่นี้พอ”
“แม่คะ!” เนี่ยหลิงหลงมองคุณนายเนี่ย
“หวันหวั่นดูแลถังถังที่ประเทศจีนตั้งนาน ทั้งสองมีความผูกพันกันเป็นปกติของคน หรือว่าพวกแกอยากให้ถังถังเป็นคนเลือดเย็น?”
คุณนายเนี่ยมองเนี่ยอู๋โยวกับเนี่ยหลิงหลงพลางเอ่ย
————————————————————————————————–
บทที่ 1518 พาถังถังออกไปทำธุระ
เนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ลอบสบตากัน ดูท่าคุณนายเนี่ยนี้ตอนนี้จะลำเอียงหน่อยๆ แล้ว
แต่นี่ก็ไม่เป็นไร ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางอยู่ที่ตระกูลเนี่ยได้ตลอด แต่พวกเธอกลับมีวิธีนับล้านมาทำให้คุณนายเนี่ยและถังถังเกลียดผู้หญิงคนนี้!
ไม่นานคุณนายเนี่ยก็ให้คนยกอาหารมาและเริ่มต้นกินมื้อเที่ยง
บนโต๊ะอาหาร ถังถังแนะนำจานพิเศษของตระกูลเนี่ยให้เยี่ยหวันหวั่นไม่หยุด ตัวเองยังไม่กินอะไรก็ใช้ตะเกียบคีบอาหารอร่อยบนโต๊ะแทบทั้งหมดให้เยี่ยหวันหวั่นแล้ว
สีหน้าของเนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ทะมึนจนเสมือนจะหยดออกมาเป็นน้ำได้แล้ว แต่เวลานี้ก็ไม่สะดวกพูดอะไรมาก
หลังมื้ออาหาร ถังถังเดินไปข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น กุมมือของเยี่ยหวันหวั่นไว้ไม่เต็มใจปล่อยสักวินาทีเหมือนกลัวว่าเยี่ยหวันหวั่นจะหนีไปยังงั้น
“คุณแม่ อยู่ที่บ้านเถอะนะ” ถังถังจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ย
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เนี่ยหลิงหลงก็กลับเอ่ยก่อน “ถังถัง อย่าพูดเหลวไหล คุณน้าท่านนี้เขายังมีธุระของตัวเองต้องไปจัดการอยู่นะ”
ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นกลับยิ้มน้อยๆ “ช่วงนี้ไม่มีธุระอะไร ถ้าคุณป้าเนี่ยไม่คัดค้านละก็ฉันอยู่เป็นเพื่อนถังถังได้ค่ะ”
เมื่อได้ยิน ถังถังหันไปมองคุณนายเนี่ยด้วยท่าทางน่าสงสารจับใจทันที “คุณยาย…”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว” คุณนายเนี่ยยิ้มเอ่ย
“ในบ้านไม่มีห้องว่างเหลือเลยนะคะ” เนี่ยหลิงหลงขมวดคิ้วเอ่ย
“ไม่เป็นไร คุณแม่นอนกับผมได้ ห้องกับเตียงผมใหญ่มาก” ถังถังเอ่ยเสียงเบา
พูดจบถังถังก็มองเยี่ยหวันหวั่น “คุณแม่นอนกับผมได้ไหม”
“ได้จ้ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า
เห็นเยี่ยหวันหวั่นตอบรับ ใบหน้าของถังถังจึงค่อยผุดรอยยิ้มสายหนึ่ง
“หวันหวั่น ตอนเย็นเธอยังมีธุระไม่ใช่เหรอ ไป ฉันขับรถไปส่ง” เนี่ยอู๋หมิงเช็ดความมันที่ปากก่อนจะลุกขึ้นยืน
เยี่ยหวันหวั่นงุนงงทันควัน เธอมีธุระเหรอ?
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นเดินมาข้างตัวเยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ยกระซิบ “พันธมิตรอู๋เว่ยไม่เอาแล้วเหรอ…”
ได้ยินเนี่ยอู๋หมิงพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นจึงค่อยนึกได้ว่าตัวตนของตัวเองตอนนี้ ยังคงเป็นผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย…ต่อให้ต้องอยู่ที่บ้านเนี่ย แต่อย่างน้อยก็ต้องจัดการเรื่องที่อยู่ในมือให้เสร็จก่อน…
“คุณแม่…คุณแม่จะกลับมาเมื่อไร…” เห็นเยี่ยหวันหวั่นต้องออกไป ถังถังมีสีหน้าตัดใจไม่ลง
“มาอาลัยอาวรณ์อะไรเล่า ไปด้วยกันก็ได้แล้ว” เนี่ยอู๋หมิงมองถังถัง
สิ้นเสียงของเนี่ยอู๋หมิง ถังถังตาเป็นประกาย รีบลุกขึ้นคว้ามือของเยี่ยหวันหวั่น
“เหลวไหล!”
‘เนี่ยอู๋โยว’ พลันลุกขึ้น “พี่ใหญ่ พี่ให้ถังถังตามผู้หญิงแปลกหน้าออกไปได้ยังไง!”
ยังไม่รอให้เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยปาก ถังถังกลับหันตัวชำเลืองมอง ‘เนี่ยอู๋โยว’ เสียงเย็น “ระวังคำพูดของคุณด้วย เธอเป็นคุณแม่ที่ประเทศจีนของผม ไม่ใช่ผู้หญิงแปลกหน้า”
“ถังถัง แม่เป็นห่วงลูกนะ!” ‘เนี่ยอู๋โยว’ พูด
“งั้นความเป็นห่วงของคุณ ก็ออกจะมากไปหน่อย” ถังถังบอก
“เอาละ ถังถังไปกับฉันด้วย แกยังกลัวเกิดเรื่องอะไรฮะ” เนี่ยอู๋หมิงไม่พอใจมาก
“ถังถัง ต้องอยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นกับลุงหลาน อย่าวิ่งมั่วซั่ว เข้าใจไหม” สุดท้ายคุณนายเนี่ยก็เอ่ยปาก
“อืม…” ถังถังพยักหน้ารัว “คุณยาย ผมเข้าใจแล้ว…”
เห็นคุณนายเนี่ยเอ่ยปาก เนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ก็ไม่พูดอะไรต่อ
ไม่นานเนี่ยอู๋หมิงก็เยี่ยหวันหวั่นกับถังถังหันตัวออกจากบ้านตระกูลเนี่ย
หลังจากเดินออกจากประตูใหญ่บ้านตระกูลเนี่ย เนี่ยอู๋หมิงก็เอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นว่า “เถ้าแก่โหย่วหมิง…ผมแสดงได้ไม่เลวใช่ไหม…ตัวผมยังมีธุระ เถ้าแก่โหย่วหมิงพาถังถังไปเล่นเถอะ…แล้วก็ มีเงินติดตัวไหม ขอสักหน่อยสิ…”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด