จวินอู๋เสียพยายามควบแน่นพลังวิญญาณในจุดตันเถียนของนางตามคำพูดของเหรินหวง แต่ก็ไม่สามารถจับความรู้สึกว่างเปล่านั้นได้ กว่านางจะควบแน่นออกมาได้นิดหน่อย มันก็กระจายหายไปในเวลาแค่ไม่กี่นาที
เหรินหวงมองความล้มเหลวของจวินอู๋เสียด้วยรอยยิ้ม ในดวงตาไม่มีความประหลาดใจหรือผิดหวังอยู่เลย
“ถ้ายังไม่ถึงจุดสูงสุดของพลังวิญญาณสีทองก็ไม่สามารถควบแน่นอักขระวิญญาณได้หรอก แต่จงจำความรู้สึกในตอนนี้เอาไว้ เมื่อเจ้าแข็งแกร่งขึ้น ก็จะจับความรู้สึกนี้ได้ง่ายขึ้น และประสบการณ์ใหม่ก็จะไหลเข้าสู่ตัวเจ้า ข้าเชื่อว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เจ้าจะสามารถควบแน่นอักขระวิญญาณที่สมบูรณ์ได้อย่างแน่นอน บางทีอาจจะสิบปีหรือมากกว่านั้น เจ้าอาจจะควบแน่นแหวนวิญญาณที่สมบูรณ์ได้” เหรินหวงไม่ได้ผิดหวังแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวัง เขามีชีวิตอยู่มาหลายพันปี พบเจอผู้คนมามากมายนับไม่ถ้วน ยากนักที่จะได้พบพานกับผู้ที่มีพรสวรรค์เช่นจวินอู๋เสีย ไอลีนโนเวล
ประมุขวิหารหยกวิญญาณที่อยู่ข้างๆได้ยินคำพูดของเหรินหวงและแอบลองควบแน่นจารึกวิญญาณบ้าง แต่ผลที่ได้ทำให้เขาผิดหวังมาก ตอนที่เหรินหวงสอนจวินอู๋เสีย เขาฟังอย่างตั้งใจโดยไม่รู้ตัวและแอบเรียนรู้ไปด้วย เหรินหวงไม่ถือสาและคิดซะว่ากำลังสอนเขาอยู่เช่นกัน
“ถ้าเจ้าคิดที่จะจัดการกับอาณาจักรบน เจ้าต้องควบแน่นอักขระวิญญาณได้ เสี่ยวอู๋เสีย เจ้าฟังข้าให้ดี หากเจ้ายังไม่สามารถควบแน่นแหวนวิญญาณออกมาได้ ห้ามเจ้าปะทะกับคนของอาณาจักรบนเด็ดขาด” เหรินหวงมองนางอย่างเป็นห่วง แม้ว่านางจะมีพรสวรรค์ที่น่าตกใจ แต่นางก็ยังเด็กมาก เวลาที่นางได้ฝึกฝนนั้นสั้นเกินไป อยากจะสำเร็จอะไรสักอย่าง ไม่สามารถสำเร็จได้ใน 1-2 ปี
“ศิษย์เข้าใจแล้ว” จวินอู๋เสียไม่ได้เร่งร้อน นางเข้าใจดีว่าข้อห้ามของการฝึกฝนก็คือห้ามรีบร้อนเกินไป นางมั่นใจว่าตัวเองจะสามารถควบแน่นอักขระวิญญาณได้ แค่ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
จวินอู๋เหยาเดินอยู่ข้างๆนางอย่างเงียบๆ เขามองดูดวงตาที่เป็นประกายของนาง สายตาที่มองนางนั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก
“การควบแน่นอักขระวิญญาณยากจริงๆ อาจารย์ใหญ่ ข้าเห็นแหวนวิญญาณของท่านมีอักขระวิญญาณอยู่เยอะเลย” หลังจากล้มเหลวหลายครั้ง ประมุขวิหารหยกวิญญาณก็ยอมแพ้ เขายังอยู่ห่างจากจุดสูงสุดของระดับขั้น คำพูดของเหรินหวงมาจากประสบการณ์อย่างแท้จริง
“เจ้าหมอนี่มีตาเหมือนกันนี่ ถึงยังไงข้าก็เป็นยอดฝีมือในอาณาจักรบนนะ” เหรินหวงยืดอกพูดอย่างภูมิใจ
เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง แต่ไม่รู้ทำไม ตอนที่เขาพูดด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจขนาดนั้น กลับไม่น่าเกรงขามเลยแม้แต่น้อย แต่ทำให้รู้สึกตลกแทน
จวินอู๋เหยาเหลือบตามองเหรินหวง แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าเสื้อของตนถูกดึง พอก้มหน้าลงก็เห็นจวินอู๋เสียกำลังดึงแขนเสื้อของเขาอยู่
“อาจารย์ปู่ข้าแข็งแกร่งมากเลยหรือ?” จวินอู๋เสียถาม
การเลือกถามจวินอู๋เหยาแทนที่จะถามเหรินหวงเป็นทางเลือกที่ฉลาดอย่างยิ่ง
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วและมองไปที่เหรินหวงที่กำลังถลึงตาจ้องเขา เห็นได้ชัดว่าเหรินหวงอยากจะประท้วงทางเลือกในการถามของจวินอู๋เสีย แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นจวินอู๋เหยา เขาเลยทำได้แค่มอง
“ก็ใช้ได้” จวินอู๋เหยาตอบอย่างเฉยเมย
เหรินหวงไม่ยอมทันที
“ใช้ได้อะไรเล่า! ข้าเป็นถึงหนึ่งในสิบยอดฝีมือของอาณาจักรบนนะ! เย่เจว๋ เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล!” เหรินหวงกลัวว่าภาพลักษณ์อันรุ่งโรจน์ของเขาจะถูกทำลาย จึงรีบพูดขึ้นทันที
“หนึ่งในสิบยอดฝีมือ?” จวินอู๋เสียมองเขาด้วยความตกใจ โทษนางไม่ได้หรอก ก็นะ……มันยากที่จะนึกภาพเหรินหวงในภาพลักษณ์ที่สูงส่งเช่นนั้น