ความมืดยามค่ำคืนในป่าทึบค่อยๆหายไป แสงตะวันอันอบอุ่นส่องผ่านช่องว่างของใบไม้ลงมาบนพื้นหญ้า ราวกับมีดวงดาวกระจายอยู่เต็มไปหมด
จวินอู๋เสียตื่นขึ้นจากการหลับใหล เนื่องจากหลายวันนี้มีผู้บาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ยารักษาทั้งหมดในกระเป๋ามิติของนางจึงหมดเกลี้ยง เหลือแค่สมุนไพรบางอย่างเท่านั้น โชคดีที่จวินอู๋เหยาให้เตาปรุงยาอันเล็กกับนางเพื่อให้นางปรุงยาได้อย่างสะดวกทุกเมื่อที่ต้องการ มันเหมาะกับช่วงเวลาเช่นนี้เป็นอย่างมาก หลังจากที่นางแต่งตัวแล้ว นางก็ออกมาจากกระโจมและเพลิดเพลินไปกับแสงแดดอันอบอุ่น วันใหม่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว หลังจากเตรียมการแล้ว นางก็เริ่มต้นปรุงยาใหม่ ยาถูกปรุงออกมาเหมือนสายน้ำไหล แต่มันก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ ได้แต่เพียงทำให้แน่ใจว่าศิษย์วิหารหยกวิญญาณจะสามารถเดินทางได้ แต่ไม่พอที่จะฟื้นพลังวิญญาณของพวกนาง
หลังเตรียมการที่จำเป็นแล้ว จวินอู๋เสียก็ปรุงยาเม็ดขึ้นมาชุดหนึ่ง กองกำลังขนาดใหญ่ออกเดินทางทันที พวกเขาพักผ่อนมาหลายวันแล้ว ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
ศิษย์วิหารหยกวิญญาณยังไม่ฟื้นตัวดีนัก แต่เพื่อความปลอดภัย พวกนางทำได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดและเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
ดีที่ว่าถึงแม้พวกนางจะบาดเจ็บ แต่พวกนางก็ไม่ทำตัวเป็นตัวถ่วงเลย พวกนางเก็บข้าวของทุกอย่างอย่างรวดเร็วและเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่
เยี่ยนปู้กุยแบกซูหย่าไว้บนหลังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าโลกทั้งใบของเขาอยู่บนหลังของเขา
“เสี่ยวอู๋เสีย เจ้าจำสิ่งที่ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้ได้ไหม? เจ้าอยู่ห่างจากพลังวิญญาณสีทองแค่หนึ่งก้าวเท่านั้น ข้าเชื่อว่าด้วยพรสวรรค์ของเจ้า อีกไม่นานเจ้าก็จะก้าวเข้าสู่ระดับขั้นพลังวิญญาณสีทอง เมื่อเจ้าไปถึงขั้นนั้น ถ้าอยากก้าวหน้าไปอีก เจ้าต้องเริ่มควบแน่นอักขระวิญญาณ” เหรินหวงกล่าวขณะเดินอยู่ข้างๆจวินอู๋เสีย เขาจะเดินทางไปอาณาจักรล่างกับพวกวิหารหยกวิญญาณ จึงทำได้แค่ใช้เวลาเล็กน้อยที่มีในช่วงหลายวันนี้บีบอัดวิธีการฝึกฝนของอาณาจักรบนเข้าสู่สมองของจวินอู๋เสีย ดังนั้นเขาก็เลยพูดไม่หยุดไปตลอดทาง
โชคดีที่จวินอู๋เสียมีความเข้าใจและความจำในระดับสูง เหรินหวงพูดเพียงครั้งเดียว นางก็จำได้แล้ว นางจึงฟังทุกคำพูดของเขาอย่างตั้งใจ
“อาจารย์ปู่ สิ่งที่ท่านใช้ที่สำนักธาราเมฆตอนนั้นก็คือแหวนวิญญาณหรือ?” จวินอู๋เสียจำเหตุการณ์ที่เหรินหวงฆ่าศัตรูที่รุมล้อมเข้ามาในสำนักธาราเมฆได้ หนึ่งต่อหนึ่งพัน แต่เขาก็ไม่เสียเปรียบเลย ถ้าปาเฮ่อไม่ได้ใช้ซูหย่าขู่เขา การสังหารหมู่ก็คงดำเนินต่อไป
เหรินหวงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ นั่นคือแหวนวิญญาณ” จากนั้นเขาก็ควบแน่นแหวนวิญญาณที่มีแสงสีฟ้าล้อมรอบขึ้นบนฝ่ามือของเขา
ในตอนนั้น สถานการณ์กำลังเลวร้าย จวินอู๋เสียไม่สามารถเข้าใกล้ได้ เมื่อได้มองดูในระยะใกล้เช่นนี้ นางก็เห็นว่าแหวนวิญญาณประกอบด้วยอักขระวิญญาณที่ยากจะเข้าใจ เพียงแต่อักขระพวกนั้นดูแปลกประหลาด บางอันก็ดูเหมือนอักขระเสริมวิญญาณ แต่ก็ไม่ได้เหมือนกันไปซะทั้งหมด novel-lucky
“ดูสิ อักขระแต่ละตัวของแหวนวิญญาณล้วนเป็นอิสระต่อกัน พวกมันแตกต่างกันไปตามพลังวิญญาณในตัวเจ้า ปริมาณการควบแน่นก็ต่างกัน แหวนวิญญาณยิ่งใหญ่ พลังก็ยิ่งแข็งแกร่ง เริ่มแรกก็ควบแน่นอักขระวิญญาณ แล้วค่อยๆขยายออกไป” เหรินหวงสอนอย่างอดทน แหวนวิญญาณก็เทียบเท่ากับพลังวิญญาณในตัวคน เมื่ออักขระวิญญาณก่อตัวขึ้น พลังวิญญาณจะไม่หายไป แต่เนื่องจากมันต้องใช้พลังวิญญาณ มันจึงจะหลับลึกชั่วคราว เหมือนกับที่เขาบังคับทำลายแหวนวิญญาณ แต่ก็เป็นการทำลายการใช้แหวนวิญญาณแค่ชั่วคราว แหวนวิญญาณที่แท้จริงยังคงอยู่ในร่างกยเขา
“การบ่มเพาะอักขระวิญญาณคือการควบแน่นพลังวิญญาณ พวกมันจะอยู่ในเส้นเลือดของเจ้าในสถานะว่างเปล่าและจมลงสู่จุดตันเถียนของเจ้า” เหรินหวงอธิบายต่อว่า “ทำไมเจ้าไม่ลองดูหน่อยล่ะว่าเจ้าสามารถควบแน่นอักขระวิญญาณตามที่ข้าสอนเจ้าได้ไหม”