“ขอรับ!” ชายชุดดำรับคำสั่ง
“เชิญลั่วชิงเฉิงมา” ชายคนนั้นพูด
“ขอรับ” ชายชุดดำถอยออกไปทันที
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง หญิงสาวที่งดงามคนหนึ่งเดินเข้ามา แม้ว่านางจะสวมชุดสีม่วงเรียบง่าย แต่มีลักษณะที่สูงส่งสง่างาม ดวงตาที่เย็นชาของนางทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ ใบหน้าของนางไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่เลย
“เจ้าอยากเจอข้าหรือ?” ลั่วชิงเฉิงกล่าว กลิ่นเหม็นในห้องทำให้นางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“สิ่งที่เจ้าตามหา ข้าหาเจอแล้ว” เสียงแหบแห้งดังขึ้นอีกครั้ง
ดวงตาของนางเป็นประกายตื่นเต้น นางระงับความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมา แล้วหรี่ตาถามว่า “เจ้าแน่ใจหรือ?”
“แน่ใจ เพียงแต่……ข้าช่วยเจ้าหาคนแล้ว เจ้าจะตอบแทนข้าด้วยอะไร?” เสียงของเขากลั้วหัวเราะ
“เจ้าอยากได้อะไร?” ลั่วชิงเฉิงพูดเสียงเย็นชา
“ข้าอยากได้คนผู้หนึ่ง”
“ใคร?”
“เด็กสาวที่อยู่ข้างกายคนผู้นั้น คนผู้นั้นเป็นคนที่พวกเจ้าตามหา ก็ย่อมเป็นของเจ้า แต่คนที่อยู่ข้างกายเขา ข้าต้องการนาง”
ลั่วชิงเฉิงขมวดคิ้ว
“เจ้าจะลงมือยังไงก็ได้ ถ้านางขัดขวาง ก็ฆ่าซะ นำแต่ศพกลับมาก็ได้ ข้าแค่ต้องการนาง”
“ได้ ข้ารับปากเจ้า” ลั่วชิงเฉิงพูด
“ข้าจะให้คนวาดรูปเด็กสาวคนนั้นให้เจ้า หวังว่าการร่วมมือของเราครั้งนี้จะประสบความสำเร็จ” ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ
เสียงหัวเราะเย็นเยียบน่ากลัวดังก้องอยู่ห้องที่มืดสลัว ลั่วชิงเฉิงมองไปที่ม่านหลายชั้นนั่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดคำใดอีก ไอลีนโนเวล
ชายที่หน้าเสียโฉมไปครึ่งหนึ่งยืนรออยู่ที่นอกประตู เมื่อเห็นลั่วชิงเฉิงปรากฏตัว เขาก็ทักทายนางทันที “ท่านชิงเฉิง”
“เจ้าได้ยินหมดแล้วใช่ไหม?” ลั่วชิงเฉิงถามโดยไม่มองไปทางเขา
“ขอรับ”
“เตรียมการให้เรียบร้อย ออกเดินทางพร้อมทหารเงา” ลั่วชิงเฉิงพูด
“ขอรับ!”
พูดจบลั่วชิงเฉิงก็เดินออกไปและเข้าไปในห้องของตัวเอง นางปิดประตูและไปยืนอยู่ตรงหน้าต่างทรงสูงยาวจากพื้นจรดเพดาน นางมองดูพระอาทิตย์ตกที่สวยงามนอกหน้าต่าง ดวงตาคู่นั้นหลุบลงเล็กน้อย แววตาเป็นประกายซับซ้อน
นางนิ่งเงียบ ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ผ่านไปพักใหญ่ ประตูห้องของนางก็เปิดออก ชายคนนั้นเดินเข้ามาด้วยความเคารพพร้อมม้วนภาพวาดในมือ
“ท่านชิงเฉิง”
ลั่วชิงเฉิงยกมือขึ้นหยิบม้วนภาพวาดและคลี่ออกช้าๆ ใบหน้าอันงดงามที่ไม่มีใครเทียบได้ปรากฏบนม้วนภาพวาด
เด็กสาวบนม้วนภาพวาดมีใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติ แต่สัมผัสได้ถึงความเย็นชาจากภาพวาดนั้น แสดงให้เห็นว่าคนวาดมีฝีมืออย่างยิ่ง เขาสามารถทำให้คนในภาพวาดดูเหมือนคนจริงๆได้ ดวงตาใสกระจ่างเย็นชาคู่นั้นงดงามเกินคำบรรยาย แม้จะรู้ว่านี่เป็นเพียงภาพวาด แต่เมื่อสบดวงตาคู่นั้นก็ทำให้รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาได้
ถ้ามองดูดีๆ เด็กสาวในภาพค่อนข้างคล้ายกับลั่วชิงเฉิง เย็นชาเหมือนกัน แต่ก็แตกต่าง ลั่วชิงเฉิงงดงามเย็นชาและมีความคุกคามก้าวร้าวอยู่มาก
แต่เด็กสาวในภาพให้ความรู้สึกเย็นชาและไม่แยแส ราวกับโลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญมากพอจะทำให้เกิดคลื่นอารมณ์ในดวงตาของนางได้
“นี่คือคนที่เขาต้องการหรือ?” ลั่วชิงเฉิงเหลือบสายตาขึ้น
“ขอรับ”
“เข้าใจแล้ว” ลั่วชิงเฉิงโยนม้วนภาพวาดลงในกระถางไฟที่กำลังลุกไหม้ เปลวฟี่ร้อนแรงกลืนกินม้วนภาพนั้นอย่างรวดเร็ว เด็กสาวในภาพค่อยๆหายไปทีละนิด กลายเป็นขี้เถ้า