เหรินหวงรู้ว่าคำพูดของเขาในเวลานี้สร้างความกดดันให้จวินอู๋เสียอย่างมหาศาล แต่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่นางต้องเผชิญไม่ช้าก็เร็ว บอกนางเอาไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไร
จวินอู๋เสียฟังคำพูดของเขาอย่างเงียบๆ สิ่งเดียวที่อยู่ในความคิดของนางก็คือ อีกไม่นานนางจะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่เคยมีมาก่อน คนที่แข็งแกร่งจนไม่อาจเข้าใจได้ แต่ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งเพียงใด นางจะไม่มีวันถอยเด็ดขาด!
“แต่ถ้าเป็นไปได้ ข้าขอแนะนำให้เจ้าพยายามฟื้นพลังของเจ้าหมอนี่ก่อน แบบนี้เจ้าคนที่มีแหวนวิญญาณคู่ก็จะได้มีคู่ต่อสู้ที่คู่ควร และเจ้าก็จะสามารถกำจัดอุปสรรคได้ด้วย” เหรินหวงพยักเพยิดไปทางจวินอู๋เหยา เขากล้าพูดให้จวินอู๋เสียทำเช่นนี้ก็เพราะรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนางคือจวินอู๋เหยาผู้แข็งแกร่ง ตราบใดที่เขาฟื้นพลังกลับมาได้ ก็จะไม่มีปัญหาอีกต่อไป
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย คำพูดของเหรินหวงที่ยอมรับในความแข็งแกร่งของเขา ทำให้เขารู้สึกพอใจ novel-lucky
จวินอู๋เสียหลุบสายตาลงอย่างครุ่นคิด นางเคยถามจวินอู๋เหยาแล้วว่าเขาต้องใช้อะไรในการฟื้นตัว แต่ตอนนั้นเขาแค่ส่ายหน้าและพูดว่า “มันซับซ้อนมาก เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจะจัดการเอง” หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“เจ้าไม่ต้องกังวลเกินไป ตอนนี้วิญญาณต่างโลกอยู่ข้างๆเจ้า และข้าก็เอากระดูกวิญญาณมาแล้ว ต่อให้อาณาจักรบนอยากบูชายัญเลือดสามอาณาจักร พวกเขาก็ยังมีเงื่อนไขที่ต้องการไม่ครบ จะลากเรื่องนี้ต่อไปอีกหลายปีก็ไม่น่ามีปัญหา ตอนนี้เจ้าเป็นแค่ปีศาจน้อย ใครจะรู้ ถึงตอนนั้นเจ้าอาจจะเติบโตขึ้นเป็นปีศาจที่ร้ายกาจ สิบยอดฝีมืออะไร แหวนวิญญาณคู่อะไร จะไม่เป็นปัญหากับเจ้าทั้งนั้น” เหรินหวงคงกลัวว่าจวินอู๋เสียจะกังวลเกินไปหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมด เขาจึงพยายามหัวเราะและพูดด้วยท่าทางสบายๆ
ไม่มีใครรู้ว่าการปลอบโยนนี้จะกลายมาเป็นคำทำนาย
หลายปีผ่านไป เมื่อจวินอู๋เสียนึกถึงคำพูดนี้ มันก็ได้กลายเป็นความจริงไปแล้ว
“เออ ใช่ เจ้าส่งคนไปแจ้งไอ้เด็กเวรเทียนเจ๋อนั่นแล้ว ถ้าเราไปตอนนี้ เขาจะหาเราเจอไหม?” เหรินหวงนึกถึงศิษย์อีกคนของตัวเองขึ้นมาได้ แม้จะเรียกว่าไอ้เด็กเวร แต่ความกังวลและห่วงใยในน้ำเสียงของเขาก็สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน
“อาจารย์ปู่วางใจเถอะ ข้าได้ให้เทียนเจ๋อและเสว่เอ๋อร์มุ่งหน้าไปที่อาณาจักรล่างก่อนแล้ว” จวินอู๋เสียไม่คิดที่จะเจอกับเทียนเจ๋อระหว่างทาง เนื่องจากพวกเขาต้องรีบเดินทางและการเดินทางยังไม่แน่นอน การกำหนดสถานที่นัดพบล่วงหน้าและเดินทางด้วยกันหลังจากนั้นจะเป็นการดีกว่า
เหรินหวงพยักหน้าด้วยความโล่งใจ
คณะเดินทางยังคงเดินหน้าต่อไป ศิษย์วิหารหยกวิญญาณคอยช่วยกันและกัน ไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
เช้าจรดค่ำ ผ่านป่า ข้ามเนิน ข้ามลำธาร รองเท้าถุงเท้าเปียกก็ยังไม่หยุด ไม่ว่าจะกินจะดื่ม พวกเขาก็เดินไปด้วย พวกเขาพักผ่อนมาหลายวันแล้ว เพื่อที่จะออกจากสถานที่อันตรายให้เร็วที่สุด พวกเขาต้องเดินหน้าต่อไป
แสงสีส้มอันงดงามยามพระอาทิตย์ตกดินส่องลงบนพื้นโลก ขณะที่พวกเขาค่อยๆลงจากไหล่เขา เพื่อซ่อนร่องรอย พวกเขาจึงจงใจเดินทางในเส้นทางที่ห่างไกลและไม่ได้พบใครเลยระหว่างทาง
หลังจากเดินมาทั้งวัน ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ขณะที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณกำลังบอกให้พักผ่อน และจวินอู๋เสียกำลังจะพยักหน้า จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆนางก็จ้องเขม็งด้วยสายตาคมกริบทันที!
ในทันทีนั้น เหรินหวงที่กำลังนั่งอยู่บนก้อนหินใกล้ๆก็หน้าซีดเผือด เขาลุกขึ้นยืนและกลายเป็นลำแสงมาปรากฏที่ด้านข้างจวินอู๋เหยา
“คนไล่ตาม?!” เหรินหวงหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ