อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 798 เหวลึกอนันต์ชั้นที่สิบแปด
ก้นเหว
เมื่อสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเข้าไป พายุหมุนที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนก็โจมตีเข้าใส่เขาทันที
พายุหมุนมีทั้งแบบตรงและกลับด้าน พายุหมุนแต่ละอันเปรียบได้กับใบมีดที่แหลมคม เพียงแค่ถูกพัดโดนเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ตายก็ต้องพิการ
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยทำได้เพียงรวบรวมพลังฝ่ามืออย่างต่อเนื่องผ่าพายุหมุนให้แยกออก
พายุหมุนไม่มีสีไม่มีกลิ่น ล่องหนไม่มีรูปแบบ บินร่อนไปทุกที่
แม้ว่าจะถูกผ่าให้กระจายออก ครู่เดียวก็รวมตัวกันเป็นอีกกลุ่มก้อนหนึ่งโจมตีเข้ามาอีกครั้ง
เป็นแบบนี้ต่อไปในระยะยาว เขาจะต้องสิ้นเปลืองพลังอย่างมากเป็นแน่
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเรียนรู้ที่จะฉลาดแล้ว
เขาเพียงแค่หลบเท่านั้น ไม่ตอบโต้กลับ
พายุหมุนแข็งแกร่งขึ้นชั้นแล้วชั้นเล่า เขาอยากจะลงไปชั้นถัดไป ก็ยากลำบากเป็นอย่างยิ่ง
มองย้อนกลับไปที่กู้ชูหน่วน นางเพียงแค่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น หลังพิงกับกำแพงหิน มือสองข้างกอดอก มองดูเขาผ่านด่านอย่างสบายๆ
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยโกรธมาก
กู้ชูหน่วนผายมือออก กล่าวด้วยความบริสุทธิ์ใจว่า “อาจเพราะข้าเป็นคนเผ่าหยก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้โจมตีข้าน่ะ”
“หาวิธีทำให้พายุหมุนหยุด”
“ข้าเป็นเพียงแค่ระดับสี่ตัวเล็กๆ อยู่ในเผ่าก็ไม่ได้มีตำแหน่งอะไร หาปากทางเข้าเหวลึกอนันต์ได้ก็วิเศษแล้ว ยังจะมีวิธีทำให้พายุหมุนหยุดได้ที่ไหนกัน ท่านไม่ได้เป็นขั้นสูงสุดระดับหกหรือ? เพียงแค่พายุหมุนจิ๊บจ๊อยจะทำให้ท่านลำบากได้หรือ?”
“ครืน……”
ได้ยินเพียงแค่เสียงอันดังสนั่นเสียงหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยทำได้อย่างไร พายุหมุนที่ลอยล่องอยู่เต็มฟ้าหยุดลงอย่างกะทันหัน ไม่โจมตีใส่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยอีก
กู้ชูหน่วนยกนิ้วโป้งให้เขา “เยี่ยมยอด”
อั้นเฮยเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาอย่างเย็นชา ให้นางลงต่อไปอีกชั้นหนึ่ง
กู้ชูหน่วนกลับถือโอกาส กระโดดลงไปโดยตรง กระดิกนิ้วมือเรียกเขาอยู่ตรงชั้นล่าง
ชั้นที่สองไม่มีพายุหมุน และไม่ได้เห็นสิ่งใดที่เป็นอันตราย
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกระโดดตามลงไป
ไหนเลยจะคิดว่า เขาเพิ่งกระโดดลงมาชั้นที่สองได้ อากาศก็ควบแน่นขึ้นมาอย่างฉับพลันแล้ว ในอากาศมีเกล็ดหิมะที่มีกลีบบางราวกับใบมีด และยังกวาดเข้ามาทุกทิศทุกทางอีกด้วย
และอากาศก็ควบแน่น เป็นน้ำแข็งผนึกร่างกายของเขาทีละชั้นๆ ราวกับว่าต้องการแช่แข็งเขาไปโดยตรง
แม้แต่ความเร็วในการออกฝ่ามือของเขาก็ช้าลงมาก
อั้นเฮยหงุดหงิดโกรธเคือง
พวกสิ่งของไร้สาระบ้าบอเหล่านี้โจมตีเพียงเขาเท่านั้น
แต่ไม่ได้โจมตีกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ตรงหัวมุม ยกขาขึ้นไขว่ห้าง เท้าคางรอดูเขาทำลายค่ายกล
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยที่โมโหอยู่แล้วก็โมโหขึ้นอีก ไม่เก็บกักศักยภาพอีกต่อไป ใช้พลังฝ่ามือรวบรวมพายุฝน
“ซ่าซ่าซ่า……”
พายุฝนกระหน่ำเทลงมา กัดกร่อนเกล็ดน้ำแข็งเหล่านั้นที่กวาดขวางเข้ามาทีละอันๆ
ชั้นที่สองก็ยังคงเป็นสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยชนะ
แม้จะชนะ แต่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยกลับไม่สบอารมณ์
เพราะชั้นนี้กินลมปราณของเขามากเกินไป
กู้ชูหน่วนลุกขึ้นอย่างว่านอนสอนง่าย ปัดเสื้อผ้าที่ยับย่นบนตัวของตัวเอง ชี้ไปที่ชั้นล่าง “ตอนนี้ข้าสามารถกระโดดลงไปได้รึยัง?”
“ลงไป”
“ได้ รับทราบ”
หลังจากที่กู้ชูหน่วนลงไปแล้ว ชั้นที่สามคลื่นลมเงียบสงบ อันตรายใดๆก็ไม่มี
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยกัดฟัน ตามลงไป
ยังลงไปไม่ทันถึงพื้น อากาศก็พุ่งขึ้นมาทันใด หินหลอมเหลวของทะเลโลหิตก็พุ่งเข้าหาเขา เหมือนดั่งน้ำท่วมที่ลุ่มต่ำเช่นนั้น แทบจะกลืนกินทุกอย่าง
สีหน้าของสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเปลี่ยนไปทันที ใช้ปราณน้ำแข็งห่อหุ้มทั้งร่างกาย ต้านทานหินหลอมเหลวของทะเลโลหิต
เขาจ้องมองไปทางกู้ชูหน่วนด้วยความโกรธอย่างดุดัน
กู้ชูหน่วนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา
แล้วผายมืออีกครั้ง “พวกเขาโจมตีท่านเท่านั้น ไม่โจมตีข้า ข้าก็จนปัญญานี่นา ไม่งั้น ข้ารอให้ท่านทะลุผ่านหินหลอมเหลวของทะเลโลหิตก่อนดีกว่า แล้วค่อยลงไปอีกชั้นละกัน”
“ทั้งหมดมีกี่ชั้น”
“เหมือนว่าจะสิบแปดชั้น เวินเส้าหยีก็อยู่ชั้นที่สิบแปด”
อะไร…..
สิบแปดชั้น?
ชั้นหนึ่งฝ่าฟันยากลำบากกว่าอีกชั้นหนึ่งเช่นนี้
เขาจะสามารถฝ่าฟันไปถึงชั้นที่สิบแปดได้หรือไม่ก็ไม่รู้
สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยยากที่จะจินตนาการ เวินเส้าหยีสูญเสียวิทยายุทธทั้งหมดไป ทั้งยังถูกดึงกระดูกสะบักอีก จะมีชีวิตรอดอยู่ชั้นที่สิบแปดได้อย่างไร?