เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 999
อี้ปู่แพ้อย่างราบคาบ ใบหน้าเล็กดูห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก
ถึงขั้นที่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่ากลั่นยาออกมาได้หรือเปล่า หลังจากอี้ปู่เห็นยาที่มีออร่าสร้างความกดดันของอีกฝ่าย เด้งออกมาจากหม้อยา ก็หยุดการกระทำทั้งหมดลงทันที
เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองกลั่นยาไม่ได้เท่าอีกฝ่าย
ถ้าอีกฝ่ายเป็นนักเรกิที่แท้จริง อี้ปู่ไม่มีทางกลุ้มใจเท่านี้
แต่สิ่งที่ยืนตรงหน้าเขาคืออสูรวิเศษตัวหนึ่ง!
อสูรวิเศษที่แม้แต่ภาษาคนก็ยังพูดไม่ได้!
มองตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันไม่รู้กี่ปี ไม่เคยได้ยินว่าอสูรวิเศษกลั่นยาได้
อี้ปู่ไม่รู้ว่าตัวเองควรร้องไห้หรือหัวเราะดี
เขาอาจเป็นพยานในประวัติศาสตร์ อสูรวิเศษตัวแรกที่สามารถกลั่นยาได้ อีกทั้งการประลองด้านยาครั้งแรกก็คือการประลองกับเขา
การประลองด้านยาครั้งนี้ ไม่แน่อาจฝากชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์ก็ได้!
ทุกอย่างเสร็จสิ้น ลู่ฝานเก็บพลังของตัวเองกลับมา
มุกเวิ้งว้างในตัวเจ้าดำนิ่งไปทันที เจ้าดำควบคุมร่างกายตัวเองอีกครั้ง
ขาทั้งสี่ข้างวางลงบนพื้น หม้อยาเล็กลง
เจ้าดำหาวเหมือนคน ความดูหมิ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้า
จู่ๆ ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในที่นี้ รู้สึกว่าบุคลิกความเป็นคนของตัวเองโดนดูหมิ่น รวมผู้อาวุโสโม่อยู่ในนั้นด้วย คนส่วนใหญ่มองเจ้าดำด้วยสีหน้าประหลาด ยังมีคนบางส่วนที่ในดวงตามีประกายลุกโชน ราวกับจะแย่งเจ้าดำได้ทุกเมื่อ
เจ้าดำอุ้มหม้อยากับยากลับไปมอบให้ลู่ฝานเหมือนสมบัติล้ำค่า
ลู่ฝานยิ้มแล้วลูบหัวเจ้าดำ เขาเก็บหม้อยา ส่วนยาก็เหลือให้เจ้าดำ ไม่เพียงแค่นั้น เขายังแอบยัดยาเม็ดให้เจ้าดำอีกหนึ่งกำ
นี่เป็นค่าตอบแทนที่ตกลงกันไว้แล้ว!
เจ้าดำไม่เกรงใจ ย่อตัวให้เล็กแล้ววิ่งกลับขึ้นไปบนไหล่ลู่ฝาน กินพลางยิ้มแหยๆ
ดูเหมือนวิธีกินยาคำละกอง แม้คนในที่นี้ล้วนเป็นผู้ฝึกชี่ ก็รู้สึกว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไป
เป็นไปตามคาด อสูรวิเศษที่ดี ล้วนต้อง “บ่มเพาะ” !
ทำไมลู่ฝานดูรวยกว่าผู้ฝึกชี่อย่างพวกเขากันนะ!
ไม่สนใจคนอื่นที่ตกใจ สีหน้าเหล่านี้ของพวกเขา ลู่ฝานเห็นมาเยอะมากแล้ว ไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่เลย
ลู่ฝานเงยหน้ามองอี้ปู่แล้วพูดว่า “บอกวิชายาของนายให้ฉันได้หรือยัง”
อี้ปู่เดินเข้ามา สะบัดมือโยนกระดาษแผ่นหนึ่งให้ลู่ฝานทันที
นี่เป็นกระดาษยับยู่ยี่ ดูเหมือนโดนคนขยำมาหลายรอบแล้ว
ลู่ฝานมองเพียงแวบเดียว แล้วรีบเก็บอย่างจริงจัง
อี้ปู่พูดว่า “แม้ฉันยังเด็ก แต่ก็รู้จักรักษาคำพูด แพ้ก็คือแพ้ วิชายาเป็นของนายแล้ว!”
ลู่ฝานพูดเสียงขรึมว่า “วางใจเถอะ ฉันแค่ศึกษาเอง ไม่ถ่ายทอดให้คนอื่น!”
อี้ปู่พยักหน้า จู่ๆ เขาตะโกนไปบนฟ้า “พวกนายดูพอหรือยัง ถ้าดูพอแล้วก็ออกมา!”
ทุกคนเงยหน้าตาม ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย ตอนนี้เขาเพิ่งพบว่าบนฟ้ามีอะไรผิดปกติ
ผู้อาวุโสโม่ปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว เขาตัดสินใจเอาสิ่งที่ปิดบังออกทันที
ตัวของทั้งสามคนปรากฏออกมาในพริบตา ทำให้คนจำนวนไม่น้อย อุทานออกมาอย่างตกใจทันที
“ท่านซู แล้วก็ผู้ดูแลเฮ่อด้วย!”
“คิดไม่ถึงว่าอาจารย์จะอยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาดูอยู่ข้างบนตลอดเลยเหรอ”
“แอบดูลับๆ ล่อๆ แบบนี้ ดูไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่า!”
“ใครบอกฉันได้บ้าง วิชาซ่อนตัวแบบนี้เรียนจากที่ไหน”
พวกผู้ฝึกชี่พูดคุยกันเสียงเบา
ตอนนี้พวกผู้อาวุโสโม่ลอยลงมาจากฟ้า
สำหรับนักบู๊ การลอยอยู่กลางอากาศ เป็นเรื่องที่ยากมาก ถ้าไม่ถึงแดนปราณฟ้า ควบคุมได้ยากมาก