องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 874 จับโจรให้จับหัวหน้าโจรก่อน
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาและกล่าวว่า：“พระองค์คงไม่ได้ไม่พาคนมาด้วยใช่หรือไม่？”
“เจ้าพาที่อยู่ในท้องมาด้วยอีกคน ฆ่าคนมากมาย แต่ก็ไม่กลัว……”
“ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยคน และไม่กลัว！” ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่อย่างโกรธเคือง จากนั้นหนานกงเย่ก็ไปเรียกคนมา
เมื่อคนมาถึงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ไปเตรียมตุ่มใบใหญ่มาให้ข้า ข้าจะใส่คนผู้นี้เข้าไป”
ไม่นานก็มีคนเตรียมตุ่มใบใหญ่มา ฉีเฟยอวิ๋นห้ามเลือดให้หลี่ถิงก่อน และทำให้อาการของเขาดีขึ้น จากนั้นก็ใส่เขาลงในตุ่มและวางเขาไว้ในรถส่งตัวนักโทษ จากนั้นก็ปิดตาด้วยผ้าสีดำ
หนานกงเย่งงงวย：“ในเมื่อกลัวว่าเขาจะมองเห็น เช่นนั้นก็ควักลูกตาของเขาออกมาจะไม่ดีกว่าหรือ？”
“เขาจะตายตอนนี้ไม่ได้ ข้าจะรักษาเขาให้หาย และทำให้เขามีชีวิตรอด” อันที่จริงแล้วฉีเฟยอวิ๋นลำบากมากในการพาคนคนหนึ่งมาด้วย แต่นางไม่มีทางเลือกอื่น หากนางต้องการซื้อเวลาให้ซูมู่หรง นางก็ต้องทำเช่นนี้
หนานกงเย่เหลือบมองตุ่มที่ถูกเคลื่อนย้ายไปบนรถม้าและมองไปรอบ ๆ：“จะหาได้อย่างไร？”
“จิ้งจอกหางสั้น เจ้าไปตามหา”
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง จิ้งจอกหางสั้นก็ไปตามหาเบาะแสในทันที และฉวยโอกาสตอนมืดให้ทหารเกราะเหล็กตามไป และไม่นานก็พบหมู่บ้านหนึ่ง มีคนเฝ้าอยู่นอกหมู่บ้าน ฉีเฟยอวิ๋นวางยาพิษในน้ำ และแอบเฝ้าดูอยู่สองวัน หลังจากผ่านไปสองวัน ผู้คนในหมู่บ้านก็ตายจนเกือบหมด ดังนั้น ฉีเฟยอวิ๋นจึงตามหนานกงเย่เข้าไปในหมู่บ้าน
ในหมู่บ้านยังมีผู้คนที่กำลังจะตายอีกไม่กี่คน มีหญิงท้องโตคนหนึ่ง อีกฝ่ายกำลังคลานมาขอร้องให้ฉีเฟยอวิ๋นช่วย ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หญิงผู้นั้น：“เจ้าตั้งครรภ์ได้อย่างไร？”
หญิงผู้นั้นร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก：“ข้าไม่รู้ พวกเขาน่ากลัวมาก ข้ากลัว！”
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“เมื่อนางเกิดออกมาแล้วไม่ใช่คน พระองค์ก็จะไม่พูดเช่นนี้”
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบกระบี่ออกมาจากเอวของหนานกงเย่ และแทงเข้าไปที่หญิงผู้นั้น นางกรีดร้องอย่างน่าเวทนาและตาย
ฉีเฟยอวิ๋นส่งเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขนให้หนานกงเย่ จากนั้นนางก็ถือกระบี่ที่อยู่ในมือเข้าไปค้นหาในหมู่บ้าน และฆ่าทุกคนที่พบเจอ
ดวงตาทั้งคู่ของนางแดงก่ำและใบหน้าซีดเซียว หนานกงเย่เดินตามหลังนางไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ และมองดูความกระหายเลือดและความน่ากลัวของนาง！
ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาจนทั่วทั้งหมู่บ้าน และพบห้องที่อยู่ในถ้ำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็มีคนตายอยู่ข้างใน และบางคนถูกชำแหละ
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเห็นแล้ว นางก็จุดไฟและเผาทั้งหมู่บ้าน
ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาโดยรอบในระยะห้ากิโลเมตร และแน่ใจว่าไม่มีใครหนีรอดไปได้ นางจึงวางใจ
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้จากไปในตอนกลางคืน และตั้งค่ายอยู่ที่นอกหมู่บ้าน พอตกดึกฉีเฟยอวิ๋นก็ออกตามหา นางกลัวว่าจะมีใครหนีรอดไปได้
ฉีเฟยอวิ๋นพบหนูสองสามตัวที่นอกหมู่บ้าน และไม่ปล่อยพวกมันไป
หนานกงเย่อุ้มเจ้าห้าและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้ากังวลมากเกินไปแล้ว！”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“หากการมาที่นี่ของหม่อมฉัน สามารถเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ได้ เช่นนั้นการมาที่นี่ของคนกลุ่มนี้ ผลตามาคืออะไร？
คนในอนาคตจะมียีนของหนู งู และลิงอุรังอุตังอยู่ในร่างกาย นั่นมันคืออะไร？”
หนานกงเย่ไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นมองขึ้นไปบนฟ้า：“ครูฝึกเหมือนกับข้า สามารถอยู่ต่อได้เพื่อความรัก โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด แต่เพื่อมนุษยชาติก็สามารถละทิ้งความรักได้เช่นกัน！
ท่านอ๋องเข้าใจหรือไม่？”
หนานกงเย่ส่งเสียงอืม ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พระองค์ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าคนเราสามารถพัฒนาได้ แม้ว่าต่อไปจะต้องไปว่ายน้ำอยู่ในทะเลก็ไม่สามารถใช้วิธีนี้ได้”
“ข้าเพียงแค่คิดว่ามันไม่มีอะไร”
“เช่นนั้นพรุ่งนี้ท่านอ๋องก็ไปหาหมูมาสักตัว เพื่อให้มาคลอดลูก และเป็นพระชายาของพระองค์！”
หนานกงเย่พูดไม่ออกและหน้าแดง
ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองรอบ ๆ อย่างโกรธเคืองและไปค้นหา
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้พักผ่อนมาสามวันเต็มแล้ว
ก่อนที่จากไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ค้นหาอีกครั้ง บริเวณโดยรอบไม่มีสัตว์ตัวเล็ก ๆ ออกมา นางจึงโรยยาพิษอีกครั้ง
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นไปถึงป้อมปราการของตระกูลไป๋ในปีกใต้ ก็ถูกคนของตระกูลไป๋ค้นพบ ไป๋จุนจู่ส่งคนไปรับฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่ แต่หนานกงเย่แต่งตัวเหมือนเฟยอิง และตาม ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ป้อมปราการตระกูลไป๋
ป้อมปราการตระกูลไป๋ตั้งอยู่บนภูเขา และทั้งภูเขาก็เป็นที่ตั้งของพวกเขา ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ ต้องปีนขึ้นไปบนภูเขา แต่นางไม่อยากขึ้นไป
“จุนจู่ของพวกเจ้าล่ะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจ ในเมื่อรู้ว่านางมาแล้ว และส่งคนมารับ มันจะไม่ดูผิดปกติไปหน่อยหรือ
“จุนจู่เข้าฌานแล้ว ในตอนนี้มีเพียงรองจุนจู่เท่านั้นที่อยู่ที่นั่น” คนที่มาบอกกับฉีเฟยอวิ๋น
“ใครเป็นรองจุ่นจู่？”
“เจียงอวิ๋นเฟิง”
“อ้อ！เช่นนั้นข้าไม่ขึ้นไปแล้ว นี่คือผู้ติดตามของข้า เจ้าพาเขาขึ้นไปก็พอแล้ว ข้าจะรออยู่ที่เชิงเขา ข้าพาบุตรมาด้วย จึงไม่ง่ายที่จะปีนขึ้นไปบนเขา” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปบนเขาด้วยสีหน้ากังวล
อีกฝ่ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ในเมื่อขึ้นไปไม่ได้ก็ไม่ต้องขึ้น และผู้ติดตามก็ไม่ต้องขึ้นไปแล้ว พวกท่านพักอยู่ที่ตีนเขาก่อน ข้าจะไปรายงานรองจุนจู่ แล้วค่อยวางแผน”
“ก็ดี！” ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่ไม่ได้ขึ้นไป พวกเขารออยู่ที่เชิงเขา
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในรถม้าและอุ้มเจ้าห้าออกไป：“หากขึ้นไปบนนั้นอาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้ แมลงของพวกเขาร้ายกาจมาก จึงทำได้เพียงให้ราชากู่น้ำแข็งขึ้นไปดู”
“ไม่ต้อง หากราชากู่น้ำแข็งขึ้นไปจะสร้างความโกลาหล ให้ชื่อจินจื่อขึ้นไปจะดีกว่า พญาแมลงของพวกมันเป็นประเภทนี้ทั้งหมด หากให้ชื่อจินจื่อขึ้นไป อาจไม่ง่ายที่จะพบมัน”
หนานกงเย่ก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ นี่คงจะไม่ใช่วิธีการต้อนรับแขก
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นด้วยและปล่อยชื่อจินจื่อออกไป เสี่ยวเฮยเป็นกังวล จึงตามออกไป
หลังจากที่พวกมันจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามเจ้าห้าว่า：“เจ้าสัมผัสอะไรได้หรือไม่？”
เจ้าห้าเม้มริมฝีปาก：“จื่อฮว่าถูกขังไว้”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง：“หลังจากนั้นล่ะ？”
“……” เจ้าห้าไม่พูดและเงยหน้าขึ้นมามองฉีเฟยอวิ๋น สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูงุนงง：“ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะ？”
เจ้าห้าเม้มริมฝีปาก：“พ่อแม่ของจื่อฮว่าไม่อยู่แล้ว！”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ด้วยความประหลาดใจ หนานกงเย่อุ้มเจ้าห้ามาไว้ข้างหน้า และมองดูบุตรชาย เขารู้จักบุตรชายคนนี้ดี
“เกิดอะไรขึ้น？”
เจ้าห้ามองไปที่หานกงเย่：“จื่อฮว่าโศกเศร้ามาก ข้ารู้สึกได้ว่าพ่อแม่ของนางทำเพื่อช่วยนาง และไม่หวาดกลัวหนอนกู่พิษ ในตอนนี้มีหนอนกู่พิษตัวใหญ่สองตัวอยู่ข้าง ๆ นาง และต้องการจะเข้าไปในร่างกายของนาง เนื่องจากนางไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยคุ้มกันนาง จึงไม่สามารถต้านทานได้นานนัก
หนอนกู่พิษหาร่างเพื่ออยู่อาศัย หากร่างนั้นอ่อนแอพวกมันก็จะกัดกินและจากไป
เว้นแต่ฝีมือจะพอ ๆ กัน ถึงจะสามารถอยู่ร่วมกันได้
แต่จื่อฮว่าไม่อยากถูกควบคุม และไม่ชอบหนอนกู่พิษ โดยเฉพาะหนอนกู่พิษที่กัดกินพ่อแม่ของนาง
ตอนนี้นางอ่อนแอมาก และใกล้ตาย！”
หลังจากที่เจ้าห้าพูดจบ เขาก็กอดแขนของหนานกงเย่ไว้และฟุบลงไปบนตัวเขา
หนานกงเย่รู้สึกเจ็บปวดใจ เมื่อนึกถึงเจียงอวิ๋นเฟิงและไป๋จุ่นจู่ เขามองไปทางฉีเฟยอวิ๋น：“บางทีพวกเขาไม่ควรกลับมา ข้าประเมินพวกเขาต่ำไป พวกเขาต้องการทำร้ายผู้คน ข้าปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร？”
“เช่นนั้นก็อย่ารอช้า ถึงอย่างไรพวกเขาก็ตายแล้ว！” ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้า และหยิบผงพิษออกมา จากนั้นก็ปล่อยให้ปลิวไปตามลม
ตอนที่มาฉีเฟยอวิ๋นเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว นางเตรียมยาฆ่าแมลงมาด้วย นางใช้บางส่วนในหมู่บ้านของหลี่ถิงแล้ว ตอนนี้มีแค่นี้ก็พอแล้ว
แมลงบนพื้นเริ่มกลิ้งและตาย
ฉีเฟยอวิ๋นมองขึ้นไปที่เจ้าอีกาน้อย：“พวกเจ้าไปก่อน จำไว้ว่าอย่าลงมา”
เจ้าอีกาน้อยร้องกากาแล้วบินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“จับโจรให้จับหัวหน้าโจรก่อน ท่านอ๋องลงมือเถอะ！”