องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 875 ความยุ่งยากมาเยือน
หนานกงเย่พาคนขึ้นไปบนเขา และเลือดก็ไหลเหมือนแม่น้ำไปตลอดทาง เจอคนก็ฆ่า เจอแมลงก็ฆ่า
ตั้งแต่ฟ้ามืดจนถึงฟ้าสว่าง เมื่อฉีเฟยอวิ๋นไปถึงบนเขาก็เป็นเที่ยงวันแล้ว
มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรอฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่อยู่ และพวกเขาต่างก็นำหนานกู่พิษของตนเองมาด้วย บางตัวสามารถบินได้ และบางตัวก็ดูน่าขยะแขยง
ผู้ที่อายุมากที่สุดคือหกสิบปี และผู้ที่อายุน้อยที่สุดคือสามขวบ เป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตางดงามมากและถักผมเปีย และเมื่อเห็นเจ้าห้าก็ยิ้ม
ดวงตาของเจ้าห้าหรี่ลงเล็กน้อย ร่างกายของเขาเริ่มเย็น หนอนพิษกู่คลานออกมาจากร่างกายของเขา เริ่มจากที่ใบหน้า แล้วขึ้นไปบนศีรษะของเขา
“ราชากู่น้ำแข็ง นั่นคือราชากู่น้ำแข็ง？” ชายชราคนหนึ่งตะโกนด้วยความประหลาดใจ เจ้าห้าเหลือบมองชายผู้นั้น
“ฆ่าเขาซะ！” ทันทีที่เจ้าห้าพูด ชายชราผู้นั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หนอนพิษกู่บนร่างกายของเขาเริ่มเคลื่อนไหว ทันใดนั้นราชากู่น้ำแข็งกู่ก็เริ่มกระพือปีก และหนอนพิษกู่บนร่างกายของชายชราก็ดุร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นก็เริ่มกระโดดขึ้นไปบนร่างของชายชรา จนทำให้ชายชราผู้นั้นปวดหัวจนตัวสั่น
ในที่สุดชายชราผู้นั้นก็ล้มลงไปที่พื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
หนอนพิษกู่เจาะดวงตาของชายชราออกมา มันบิดตัวอยู่บนพื้นแล้วพุ่งเข้าหาคนอื่น ๆ และกลุ่มคนก็เริ่มกระสับกระส่าย
เด็กหญิงอายุสามขวบมองไปที่เจ้าห้า และยังคงยิ้มให้เจ้าห้า คิ้วของนางมีบางอย่างสีแดงอยู่และไม่ขยับ
เมื่อเห็นว่าผู้คนโดยรอบร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด นางก็ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเดินมาหาเจ้าห้า
เจ้าห้ามองอย่างเย็นชา เด็กหญิงยิ้ม：“ข้าไม่กลัวเจ้า！”
“เจ้าห้า นางเป็นใคร？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม เจ้าห้ามองดูอยู่ครู่หนึ่ง เขาหยิบราชากู่น้ำแข็งที่อยู่บนหัวของเขาโยนมันทิ้งไป และราชากู่น้ำแข็งก็หายไป
ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังสงสัย เด็กหญิงก็วิ่งไปจับมัน แต่เจ้าห้าไม่สนใจ
เด็กหญิงวิ่งไปตามจับราชากู่น้ำแข็ง ฉีเฟยอวิ๋นเห็นเด็กคนนั้นกระโดดหน้าผาลงไปและกรีดร้อง
เข้าห้าเดินไปข้าง ๆ และไม่มีใครห้ามเขา
ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่เดินไปทางด้านนั้น เมื่อมีคนเข้ามาขวางก็ถูกฆ่ากระบี่ของหนานกงเย่สังหาร เมื่อเข้าไปในถ้ำ หนอนพิษกู่ก็ทยอยถอยไป เสี่ยวจินและเสี่ยวเฮยอยู่บนพื้น เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาแล้วก็บินหนีไปในทันที
หลังจากเดินเข้าไปข้างใน ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้ยินสิ่งที่เสี่ยวเฮยพูด
ข้างในมีหนอนพิษกู่อยู่สองตัว มันไม่กล้าเข้าไป และไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้
ในถ้ำมีอุโมงค์ขนาดใหญ่มาก ในอุโมงค์มีสระน้ำ และตรงกลางสระน้ำมีหินอยู่ก้อนหนึ่ง จื่อฮว่านอนอยู่บนหินนั้น และข้าง ๆ จื่อฮว่ามีแมลงสีแดงที่มีขนาดเท่าตะเกียบสองตัว แมลงสีแดงกำลังนอนฟุบอยู่ ดูเหมือนว่าพวกมันต้องการจะเข้าไปใกล้จื่อฮว่า แต่ไม่ว่าจะบินไปบินมาอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้
ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ เห็นว่าแมลงทั้งสองตัวบินไปหาฉีเฟยอวิ๋น แม้ว่าเสี่ยวเฮยอยากจะปกป้องเจ้านาย แต่ก็หวาดกลัว
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เจ้าห้า เขาไม่กลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า
“เจ้าห้า มีบางอย่างอยู่ในน้ำ” ฉีเฟยอวิ๋นเตือน เดิมทีเจ้าห้าก็ไม่ได้สนใจ และเดินลงไปในน้ำ ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะตามลงไป แต่ก็ถูกหนานกงเย่ดึงไว้
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าหนานกงเย่หยุด
“เจ้าดูในน้ำสิ” หนานกงเย่เตือน ฉีเฟยอวิ๋นเห็นงูอยู่น้ำในน้ำและว่ายมาทางด้านนี้ เจ้าห้ายกเท้าขึ้นมาเหยียบหัวงู จากนั้นงูก็ไม่ขยับและงูตัวอื่น ๆ ก็เช่นกัน เจ้าห้าเหยียบหัวงูราวกับว่ามันเป็นพื้นราบ
ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้าและเกือบลืมไปเลยว่าเจ้าห้าสามารถสื่อสารกับสัตว์ได้
สองสามีภรรยายืนอยู่ข้างนอก เจ้าห้าเดินไปหาจื่อฮว่า สองตัวนั้นรีบไปที่คิ้วของเจ้าห้าในทันที ฉีเฟยอวิ๋นเหงื่อตก นางอยากจะเตือน แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
แต่เมื่อสองตัวนั้นเข้ามาใกล้ ก็มีบางอย่างสีขาวออกมาจากหว่างคิ้วของเจ้าห้า และปิดผนึกทั้งสองตัวด้วยน้ำแข็ง เมื่อเจ้าห้าหันหน้า สองตัวนั้นก็กระเด็นมาตกลงบนฝั่ง และแตกเป็นเสี่ยง ๆ มีเสียงแตกดังมาจากบนพื้น ฉีเฟยอวิ๋นรีบหันไปปกป้องท้องของนาง และไม่ให้ท้องของนางได้รับความกระทบกระเทือน
เจ้าห้าเดินไปที่หินและอุ้มจื่อฮว่าขึ้นมา เขายังเด็กเกินไป แต่ก็แข็งแกร่งมาก เขาอุ้มจื่อฮว่าและเดินกลับมาหาฉีเฟยอวิ๋น เขาส่งจื่อฮว่าให้กับฉีเฟยอวิ๋น จื่อฮว่าซูบผอมจนเห็นกระดูก แววตาเซื่องซึม ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มจื่อฮว่าและเขย่า นางตัวเล็กเกินไปสำหรับฉีเฟยอวิ๋น และตัวใหญ่เกินไปสำหรับเจ้าห้า
สองสามีภรรยาอุ้มเด็กทั้งสองคนออกจากถ้ำ และงูในน้ำก็จากไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่พวกเขาออกมาแล้ว ถ้ำก็ถล่มลงมาในทันที
เมื่อลงจากเขาแล้ว เจ้าห้าก็จุดไฟเผาภูเขา
ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แน่นอนว่าลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหุนหันพลันแล่นและกล่าวว่า：“เจ้าห้า เจ้าทำเช่นนี้ อาจจะทำให้ไฟไหม้ได้ง่าย ๆ”
เจ้าห้าหันกลับมา：“ความเสียหายที่เกิดจากหนอนและแมลงน่ากลัวยิ่งกว่า！”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก หนานกงเย่ที่อยู่ข้าง ๆ อุ้มบุตรชายขึ้นมาและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ！”
“เราหาที่พักกันก่อนเถอะ ตอนนี้ยุ่งยากมาก อีกอย่างซูมู่หรงก็ตามเราออกมา บอกว่าจะหายไปก็หายไปเลย และไม่ได้บอกกล่าวแต่อย่างใด”
ฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก นางจึงกลับไปที่รถม้าก่อน หลังจากที่เข้าไปแล้ว นางก็กรีดนิ้วมือและบีบเลือดให้จื่อฮว่ากิน นิสัยของจื่อฮว่าคล้ายกับเจ้าห้า และนางปิดปากแน่น
ฉีเฟยอวิ๋นบีบปากเล็ก ๆ ของนางและบีบเลือดเข้าไปในปากของนาง
หลังจากที่กินเล็กน้อยแล้ว จื่อฮว่าก็นอนต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เจ้าห้า เจ้าห้านั่งลงข้าง ๆ และมองไปที่จื่อฮว่า ทั้งสองคนนั่งอยู่แบบนั้น
หนานกงเย่ให้คนถอยออกไปก่อน และมองหาที่พัก พวกเขาเดินออกไปหลายสิบกิโลเมตรก่อนจะหยุดอยู่ที่นั่น
สำหรับสถานที่ในปีกใต้ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบเลยจริง ๆ พูดตรง ๆ ว่านางก็ไม่ชอบผู้คนที่นี่
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่มีแมลงอยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้แต่เวลานอนก็รู้สึกเหมือนนอนอยู่ในป่าฝนเขตร้อน
เจ้าของร้านรู้จักหนานกงเย่ และเมื่อเห็นหนานกงเย่ก็คำนับในทันที แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดเช่นนั้น
หลังจากที่เข้าประตูมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ทำการรักษาให้จื่อฮว่าก่อน จื่อฮว่าไม่ได้ป่วยหนัก เพียงแต่ร่างกายของนางไม่ค่อยดี เนื่องจากไม่กินไม่ดื่มมาเป็นเวลานาน
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดน้ำและอาบน้ำให้เจ้าห้ากับจื่อฮว่า แต่เจ้าห้านั่งนิ่งอยู่ในอ่าง และจื่อฮว่าต้องการให้อุ้ม ตอนนี้ฉีเฟยอวิ๋นเป็นเช่นนี้ นางจึงต้องอาบน้ำให้พวกเขาอย่างระมัดระวัง
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว นางก็อุ้มเด็กทั้งสองคนขึ้นมา เช็ดตัวให้แห้งและสวมเสื้อผ้าให้จื่อฮว่า จื่อฮว่ายังคงนอนอยู่บนเตียงต่อ เจ้าหาเดินตามฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า：“ท่านแม่ จื่อฮว่าไม่กินหรือ？”
“อีกเดี๋ยวก็กินแล้ว เจ้าขึ้นไปก่อน แม่จะไปเตรียมโจ๊กมาให้” ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง จากนั้นก็มีคนนำโจ๊กมาให้ เจ้าห้านั่งอยู่บนเตียง และมีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่เขาดูเหมือนจะเป็นเด็กคนหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าบางครั้งเมื่อจิตในการรับรู้ของพวกเขาถูกเปิดออกก็จะเป็นของผู้ใหญ่ แต่หากจิตในการรับรู้ของพวกเขาถูกปิดก็จะเป็นเด็ก
ฉีเฟยอวิ๋นถือโจ๊กและป้อนให้จื่อฮว่า แต่จื่อฮว่าไม่ยอมกินและไม่ลืมตา ฉีเฟยอวิ๋นใส่น้ำผึ้งลงไปนิดหน่อย จื่อฮว่าถึงจะเลียและกิน
เจ้าห้ารู้สึกดีใจมาก ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่เจ้าห้า จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นเด็กคนหนึ่ง
หลังจากที่จื่อฮว่ากินเสร็จแล้ว เจ้าห้าก็กิน กินอิ่มแล้วก็ไปนอน ฉีเฟยอวิ๋นก็นอนลงเช่นกัน หนานกงเย่เข้าไปและนั่งลง เขามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“หม่อมฉันจะไปล้างหน่อย พระองค์ก็ไปล้างหน้าด้วย”
หนานกงเย่สั่งให้คนเตรียมน้ำ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไปล้างหน้า
เมื่อกลับมานั่งลง ฉีเฟยอวิ๋นก็มองดูเด็กทั้งสองคนอย่างเหม่อลอย：“คนเราช่างแปลกจริง ๆ ไป๋จุนจู่เป็นคนเช่นนั้น หม่อมฉันคิดว่านางจะไม่ตาย แต่นางกลับตายอย่างน่าเวทนา และเหลือเพียงแค่จื่อฮว่า ดูเหมือนว่าเดิมทีแล้วนางก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่ และสมควรตาย！”
ฉีเฟยอวิ๋นนอนไม่หลับและเริ่มพูดกับตัวเอง
หนานกงเย่พูดกับนางว่า：“ไม่ต้องพูดถึงแล้ว นอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาแล้วยังต้องกลับไป”
ฉีเฟยอวิ๋นจึงนอนและคิดเรื่องที่จะกลับไปในวันพรุ่งนี้ แต่ยังไม่ทันถึงวันพรุ่งนี้ ความยุ่งยากก็มาเยือน