คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้ลั่วชิงเฉิงหน้าซีดขาวทันที นางกัดฟันมองเขาด้วยสายตาสับสน
ไม่รู้จักนางงั้นหรือ?
เขาพูดว่าไม่รู้จักนางเนี่ยนะ!
ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วของลั่วชิงเฉิงยิ่งซีดขาวมากขึ้น สายตาที่จ้องจวินอู๋เหยาราวกับน้ำแข็งพันปี
เหรินหวงที่อยู่ด้านข้างเหงื่อออกไม่หยุด ปกติลั่วชิงเฉิงก็ปล่อยออร่าที่ทำให้เขารู้สึกกดดันอยู่แล้ว และคำพูดของจวินอู๋เหยาก็เหมือนจะไปกระตุ้นให้ลั่วชิงเฉิงโกรธเข้าอีก
ลั่วชิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มกลั้นความรู้สึกที่ใกล้จะกระอักเลือดเต็มที
“เย่เจว๋ ข้าให้ทางเลือกกับเจ้าแล้ว ตอนนี้พลังของเจ้าถูกผนึกอยู่ พลังในตอนนี้ของเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ข้าเลย ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตที่ง่ายขึ้น แต่ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าอะไรดีชั่ว เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าข้าใจร้ายแล้วกัน” ลั่วชิงเฉิงกำบังเหียนแน่นและยืดหลังตรง ไม่ยอมแสดงท่าทีที่ผิดปกติให้ใครเห็น แต่ความบ้าคลั่งที่บิดเบี้ยวในแววตาของนางทำให้เหรินหวงตกใจอย่างมาก!
ลั่วชิงเฉิง……
นางกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
เป็นเรื่องยากมากสำหรับเหรินหวงที่จะจินตนาการว่าลั่วชิงเฉิงจะมีแววตาที่บิดเบี้ยวและบ้าคลั่งเช่นนี้ ตอนนี้นางดูแตกต่างไปจากผู้หญิงที่เย็นชาและหยิ่งผยองในความทรงจำของเขาอย่างสิ้นเชิง ในดวงตาของลั่วชิงเฉิงมีอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ก่อตัวขึ้น เป็นอารมณ์ที่อันตรายอย่างที่สุด
“อย่างเจ้าน่ะรึ?” จวินอู๋เหยามองลั่วชิงเฉิงอย่างไม่ใส่ใจ สายตาดูถูกของเขาทำให้ลั่วชิงเฉิงกำบังเหียนแน่นขึ้น
สายตาแบบนี้อีกแล้ว นับพันปีแล้ว……ก็ยังไม่เปลี่ยน ในสายตาของเขา นางช่างไร้ความหมาย กระทั่งหางตาก็ยังไม่แล……
ลั่วชิงเฉิงหรี่ตา ความขมขื่นและเจ็บปวดที่นางพยายามกดไว้ในส่วนลึกของหัวใจค่อยๆกลายเป็นคลื่นอารมณ์ที่บิดเบี้ยว นางเลิกคิ้ว ใบหน้าผ่อนคลาย ริมฝีปากเหยียดยิ้มเย็นชา ดวงตากวาดมองไปรอบๆ
“ที่แท้เจ้าสุนัขทรยศก็อยู่ที่นี่ด้วย ช่วยประหยัดเวลาข้าได้เยอะ” สายตาของลั่วชิงเฉิงมองไปที่เหรินหวง
คำพูดระคายหูนั่นทำให้สีหน้าของเหรินหวงแข็งทื่อ เขายังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็รับรู้ได้ว่าจวินอู๋เสียที่อยู่ข้างหลังเขาอยากจะพุ่งออกไป เขาจับข้อมือนางทันทีและรั้งนางไว้ข้างหลัง แต่ใบหน้าของเขาไม่แสดงความผิดปกติใดๆออกมา
“ลั่วชิงเฉิง เจ้าเปลี่ยนไปนะ” เหรินหวงขมวดคิ้ว ไอลีนโนเวล
ลั่วชิงเฉิงมองเขาแล้วจู่ๆก็หัวเราะออกมา
“เปลี่ยนไป? เจ้าพูดถูก ข้าเปลี่ยนไปแล้ว ข้าแข็งแกร่งขึ้น ตอนนี้ถ้าข้าอยากฆ่าเจ้า ก็ไม่แตกต่างอะไรไปจากการฆ่าผู้ใช้พลังวิญญาณสีทอง เหรินหวง เจ้ามีโอกาสได้รับพลังเช่นนี้ แต่เจ้าก็เลือกที่จะทิ้งมันไป น่าเสียดายจริงๆ คนที่ทรยศท่านอาจารย์ไม่มีสิทธิ์มีชีวิตอยู่” ดวงตาของลั่วชิงเฉิงฉายแววมุ่งร้าย
“ลั่วชิงเฉิง เจ้าอยากช่วยอาจารย์ของเจ้าจริงๆหรือ? เจ้าไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาหรือไง? เขาต้องการบูชายัญสามอาณาจักรนะ! และคิดจะใช้เย่เจว๋เป็นเครื่องสังเวยด้วย เจ้ายอมได้จริงๆ…….”
“หุบปาก!” ลั่วชิงเฉิงตะโกนขัดจังหวะเหรินหวงที่ยังพูดไม่จบ
“การบูชายัญเลือดสามอาณาจักร การทลายสู่อนัตตา นั่นคือการก้าวเข้าสู่อาณาจักรแห่งเทพเจ้า คนอย่างพวกเจ้าก็คิดแค่จะพิทักษ์รักษาโลก แต่วิสัยทัศน์คับแคบเหลือเกิน ในเมื่อต้องมีการเสียสละ แล้วจะขาดวิญญาณต่างโลกไปได้อย่างไร? เย่เจว๋จะต้องถูกสังเวย ส่วนเจ้าก็ต้องตาย!” ดวงตาของลั่วชิงเฉิงทอประกายบ้าคลั่ง ความบ้าคลั่งนั้นทำให้ใบหน้าที่งดงามของนางดูร้ายกาจน่ากลัวขึ้นมา