หลังจากเขาลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากและเห็นใบหน้าเป็นห่วงของถังซานสือลิ่ว เฉินฉางเซิงก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติ ทว่าหลังจากเห็นสีหน้าที่เรียบเฉยอยู่เป็นนิจของเจ๋อซิ่วแสดงความเป็นห่วงออกมา เขาก็ชักตกใจขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็รู้สึกอยากหัวเราะ
อาการบาดเจ็บของเขามิใช่ย่อย ห้วงแห่งจิตสั่นสะเทือนทำให้เขาหมดสติไป
นี่ไม่ใช่เพราะการบาดเจ็บภายในที่เขาได้รับจากการใช้กระดุมพันลี้และกระแทกเข้ากับค่ายกลหินสวรรค์ซึ่งห้อมล้อมหานซานเอาไว้ หากแต่เป็นเพราะการใช้นิ้วโจมตีจากระยะไกลของราชามาร
ตอนนั้นราชามารยืนอยู่ริมลำธารห่างจากเขาเป็นระยะทางไกล ชี้นิ้วมาที่เขา
เขาได้ใช้ร่มกระดาษทองป้องกันพลังปราณนี้เอาไว้ทว่าไม่อาจป้องกันแรงปะทะที่รุนแรงที่มาพร้อมกับมันได้
“เจ้าฟื้นขึ้นได้เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ”
ถังซานสือลิ่วรู้สึกสงสัยเมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็วและเอนกายไปด้านหน้าเพื่อช่วยประคองเขาขึ้น
เจ๋อซิ่วก็กล่าว “เขาฟื้นเร็วจริงๆ”
เฉินฉางเซิงนั่งพิงหัวเตียงมองดูพวกเขาแล้วกล่าว “ทำไมข้าไม่เห็นความตื่นเต้นบนหน้าของพวกเจ้าเลย”
เจ๋อซิ่วไม่สนคำถามนั้นในขณะที่ถังซานสือลิ่วตอบ “ผู้เฒ่าความลับสวรรค์มาหาเจ้าด้วยตัวเองและยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จึงไม่มีอะไรให้เราต้องเป็นห่วง”
เฉินฉางเซิงคิดถึงสีหน้าเป็นกังวลที่เขาเห็นตอนฟื้นขึ้นมา ก็รู้ว่าพวกเขาไม่อยากจะยอมรับ เขาไม่เซ้าซี้กับพวกเขาและกล่าว “ผู้เฒ่าความลับสวรรค์บอกว่าข้าไม่มีปัญหาอะไรก็หมายความว่าข้าไม่มีปัญหาอะไรเช่นนั้นหรือ เจ้าควรไปตามเจ้าสำนักเหมามาดูสิ”
ในตอนนี้เหมาชิวอวี่เป็นมุขนายกของตำหนักอิงหัวแต่พวกเขายังคุ้นกับการเรียกเขาว่าเจ้าสำนัก
ถังซานสือลิ่วตอบ “ผู้เฒ่าความลับสวรรค์คำนวณดวงดาวเบื้องบนสายน้ำเบื้องล่างและไม่เคยผิดแม้แต่ครั้งเดียว หากเขาบอกว่าไม่มีอะไรก็ต้องไม่มีปัญหาอะไร”
เฉินฉางเซิงเงียบไปก่อนจะกล่าว “เช่นนั้นเขาก็คงคำนวณแล้วว่าเราจะต้องพบกับเรื่องพวกนี้สินะ”
ด้วยคำพูดนี้ทำให้ห้องเงียบงันผิดปกติ มีแต่เสียงแผ่วเบาจากที่ห่างไกลให้ได้ยิน
ความสงบนิ่งเงียบงันนี้เป็นเพราะพวกเขาต่างก็รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเข้ามาในหานซานนั้นเป็นแผนการที่วางเอาไว้ แต่สาเหตุหลักก็คือพวกเขาจำบัณฑิตวัยกลางคนได้
ภาพของบัณฑิตวัยกลางคนเอามือไพล่หลังมองลูกพลับนั้นประทับลึกอยู่ในความทรงจำของพวกเขา
พวกเขารู้ว่าเป็นเรื่องยากที่จะลืมภาพนี้ไปตลอดชีวิตที่เหลือ
หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ถังซานสือลิ่วก็กระซิบกับเฉินฉางเซิง “เจ้าแน่ใจนะ…ว่าเป็นคนผู้นั้น”
เฉินฉางเซิงพยักหน้าช้าๆ โดยไม่กล่าวอะไร
ถังซานสือลิ่วก้มหน้าและนวดหน้าผากไร้เรี่ยวแรงจะพูด
เขาเป็นบุตรชายของตระกูลถังแห่งเวิ่นสุ่ย แม้แต่ตระกูลเทียนไห่ก็ยังไม่กลัวสักเท่าไร เรียกได้ว่าเขานั้นไม่กลัวอะไรภายใต้ฟ้าดินนี้ เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นต่อหน้าสำนักฝึกหลวงเป็นข้อพิสูจน์ได้ แต่กระนั้นเมื่อเขานึกถึงบัณฑิตวัยกลางคน เขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
“ตอนที่ข้ายังเด็กมาก ข้ามีความฝันอยู่อย่างหนึ่ง”
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความอึดอัดในห้อง
เฉินฉางเซิงกับถังซานสือลิ่วหันไปมอง
เจ๋อซิ่วมองไปยังทั้งสองและกล่าวต่ออย่างเรียบเฉย “ก็คือสังหารเขา”
เฉินฉางเซิงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก การหวังที่จะสังหารราชามารตั้งแต่ยังเด็กนั้นช่างเป็นสิ่งที่…
“น่าเกรงขาม” ถังซานสือลิ่วกล่าวกับเจ๋อซิ่วด้วยความชื่นชมจากใจ “เจ้าน่าเกรงขามเหลือเกิน”
“แต่…มันเป็นแค่ความฝัน”
เจ๋อซิ่วนึกถึงภาพที่เขาได้เห็นบนทางภูเขา สีหน้าก็ขาวซีดอยู่บ้าง “ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเขากับตาตัวเอง”
ถังซานสือลิ่วรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาโบกมืออย่างดูถูกและหันไปหาเฉินฉางเซิงแล้วถาม “เจ้ารอดมาได้อย่างไร”
นี่คือเรื่องที่ทุกคนในหานซานหรือแม้แต่คนทั้งโลกอยากรู้ และยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดยากจะทำความเข้าใจที่สุดในเหตุการณ์ทั้งหมด แม้ว่าจะถูกค่ายกลหินสวรรค์ของผู้เฒ่าความลับสวรรค์ทำให้ช้าลง ราชามารก็ยังต้องการที่จะสังหารเฉินฉางเซิง แล้วเขาเอาชีวิตรอดมาได้อย่างไร
อาศัยความแข็งแกร่ง พรสวรรค์ ของวิเศษหรือความมุ่งมั่น
ย่อมไม่ได้ นี่คือราชามาร
ไม่ว่าเฉินฉางเซิงจะโดดเด่นในเรื่องพวกนี้สักเท่าไร ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบหนีมาได้เพราะสิ่งเหล่านั้น
เมื่อได้ยินคำถามของถังซานสือลิ่ว เจ๋อซิ่วไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากนัก เพียงแค่ก้าวเข้าใกล้เตียงมาอีกสองก้าว เห็นได้ชัดว่าเขาก็สนใจกับคำตอบนี้เป็นอย่างมากเช่นกัน
เฉินฉางเซิงไม่ได้ตอบคำถามในทันที แต่กลับใช้สายตาส่งสัญญาณให้กับถังซานสือลิ่ว
ถังซานสือลิ่วเข้าใจ เขาเดินไปที่ประตูและมองไปรอบๆ จากนั้นก็นำเอาของวิเศษออกมาจากอกเสื้อ ไอพลังปราณบางเบาพุ่งออกมาบดบังสายตาทั้งหลายที่แอบมองอยู่
“ข้า…พบคนผู้หนึ่ง” เฉินฉางเซิงลังเลก่อนที่จะกล่าวต่อ “คนผู้นั้นอาจเป็นใต้เท้าหวัง”
ถังซานสือลิ่วกับเจ๋อซิ่วสบตากัน ใบหน้าตกใจอย่างชัดเจน
โดยเฉพาะเจ๋อซิ่ว ลูกหมาป่าที่เด็ดเดี่ยวและยึดมั่น นอกจากชื่อของราชามารแล้วจะมีชื่อใดอีกที่ทำให้เขาเสียการควบคุมอารมณ์ได้
ใต้เท้าหวัง…ในโลกนี้มีคนมากมายที่แซ่หวัง และมีคนมากมายที่รับราชการ ดังนั้นจึงมีคนมากมายที่ถูกเรียกว่าใต้เท้าหวัง พันปีที่ผ่านมามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่จำเป็นต้องมีบริบทใดมาบรรยาย แค่เรียกเขาว่าใต้เท้าหวัง ทุกคนในโลกก็รู้ว่าหมายถึงใคร
คนผู้นั้นมีนามว่าหวังจื่อเช่อ
ห้องเปลี่ยนเป็นเงียบงันหาใดเปรียบ ความเงียบงันที่ดำรงอยู่นานกว่าครั้งก่อน
หลังจากเวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่ทราบ ถังซานสือลิ่วกับเจ๋อซิ่วก็ตื่นขึ้นจากความตกตะลึง
ถังซานสือลิ่วถอนหายใจ “ใต้เท้าหวัง…ยังไม่ตายจริงๆ”
เฉินฉางเซิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง เขาจึงถามถังซานสือลิ่ว “พวกเจ้าไม่ตกใจหรือ”
ถังซานสือลิ่วตอบอย่างโกรธๆ “พวกเราเพิ่งนิ่งงันไปเมื่อครู่ เจ้ายังอยากให้เราตกใจแบบไหนอีก”
“แต่…เจ้าพูด ‘จริงๆ’ เมื่อครู่…หรือว่าจะมีคนจำนวนมากที่คิดว่าใต้เท้าหวังยังไม่ตาย”
“แน่นอน ข่าวลือพวกนี้มีวนไปเวียนมาอยู่ตลอดเวลา ว่ากันว่าใต้เท้าหวังยังไม่ตาย แค่ซ่อนตัวอยู่อย่างสันโดษจากโลก”
“แต่ในคัมภีร์เต๋าและประวัติศาสตร์ ได้เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าใต้เท้าหวังได้กลับคืนสู่ทะเลดวงดาวแล้ว”
“หากเจ้าเชื่อข้อความทั้งหมดในตำราประวัติศาสตร์ เช่นนั้นผู้หญิงก็เป็นจักรพรรดิได้”
“จักรพรรดินีเทียนไห่…”
“มันเป็นคำอุปมาอุปไมย…สรุปแล้วเรื่องนี้เป็นหนึ่งในสองปริศนาที่ใหญ่ที่สุด ผู้คนก็สงสัยเรื่องนี้มาตลอด”
“สองปริศนาที่ใหญ่ที่สุด?” ถังซานสือลิ่วถามอย่างสงสัย
ถังซานสือลิ่วอธิบาย “จุดจบของโจวตู๋ฟูกับใต้เท้าหวัง”
เฉินฉางเซิงคิดถึงโลงหินในสุสานโจวที่เหมือนกับทุ่งหญ้าแห้งแล้งและดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมา “เพราะไม่มีใครเคยพบกระดูกของพวกเขาเช่นนั้นหรือ”
ถังซานสือลิ่วตอบ “หากพูดให้ชัดเจนก็คือ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาตายหรือไม่…ในตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิไท่จงหรือพวกตำนานในหอหลิงเยียน พวกเขาต่างก็กลับคืนไปสู่ทะเลดวงดาวในที่สุด ทั้งหมดต่างก็มีพยานรู้เห็นมากมาย ยกเว้นเพียงแค่สองคนนี้เท่านั้น”
เฉินฉางเซิงคิดดูแล้วก็กล่าวอย่างมั่นใจอย่างยิ่ง “เช่นนั้นอย่างน้อยปริศนาหนึ่งก็ถูกไขแล้ว”
ถังซานสือลิ่วกับเจ๋อซิ่วสบตากันอีกครั้งและถามอย่างไม่แน่ใจ “เจ้ามั่นใจนะ”
ด้วยว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาทั่วไป เมื่อข่าวที่หวังจื่อเช่อยังมีชีวิตอยู่แพร่ออกไป มันต้องสั่นสะเทือนไปทั้งต้าลู่
เฉินฉางเซิงพยักหน้าแต่แล้วก็พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ สีหน้าพลันเปลี่ยนไป