กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1223
การจุมพิตของจัสมินเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจนชาร์ลีถึงกับตกใจสุดขีด ชาร์ลีไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะกล้าจูบเขา
พูดตามตรง… ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยของตระกูลเวด และเป็นปรมาจารย์เวดที่ทุกคนในโอลรัส ฮิลล์ให้ความเคารพ แต่เขาก็ไม่ค่อยมีประสบการณ์กับผู้หญิงมากนัก
ก่อนหน้านี้… ความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุดที่เขามีกับผู้หญิงก็คือ แคลร์ ภรรยาของเขาเอง ซึ่งเป็นเพียงการประทับริมฝีปากเบา ๆ เท่านั้นเอง
ในทางตรงกันข้าม จูบของจัสมินนี้เป็นจูบแบบที่เรียกว่าจูบได้มากกว่า เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากรสจูบนั้นได้
ชาร์ลีรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรหรือตอบโต้อย่างไร
บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางที่เธอพยายามทำอยู่นั้นทำให้เมื่อยตัวได้ เนื่องจากเธอต้องพลิกตัวมาคร่อมคอลโซลหน้ารถเอาไว้เพื่อจูบเขา จนเธอไม่สามารถอยู่ในท่านั้นได้อีกต่อไป เธอจึงหันไปนั่งพิงที่นั่งคนขับ ใบหน้าของเธอดูแดงก่ำจนเหมือนกับว่าจะมีเหลือดไหลหยดออกมาในไม่ช้า
อันที่จริง… แม้แต่ใบหูที่ซ่อนอยู่หลังเส้นผมนุ่มสลวยของเธอก็ยังเป็นสีแดง
จัสมินไม่กล้ามองไปที่ชาร์ลีเลย เธอจ้องมองพวงมาลัยหน้ารถด้วยความกระวนกระวายใจ โดยไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี
ชาร์ลีก็รู้สึกประหม่าไม่แพ้กัน
ทันใดนั้น… ในรถก็เกิดความเงียบที่ชวนให้รู้สึกอึดอัดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
จัสมินเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบขึ้นมา เธอพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและขวยเขินว่า “ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ ปรมาจารย์เวด ฉันตื่นเต้นมากจนมีความคิดแบบนั้นเกิดขึ้นมาในหัว กรุณายกโทษให้ฉันด้วยถ้าฉันทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง…
ชาร์ลีกระแอมกระไอในลำคอที่แหบพร่า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ “อืม… จัสมิน… ผม…”
ถึงตรงนี้… ชาร์ลีเริ่มรู้สึกลังเล
เขาไม่ต้องการทำร้ายจัสมิน
เขาทนไม่ได้ที่จะทำเธอต้องรู้สึกเจ็บปวดใจ
ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยแล้วพูดว่า “จัสมิน ผมแต่งงานแล้ว คุณก็รู้…”
จัสมินพยักหน้ารัว ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเขินอายเหมือนเดิม “รู้ค่ะ ฉันได้ยินเรื่องของคุณกับภรรยา”
จากนั้นเธอก็รวบรวมความกล้า หันมาสบตากับชาร์ลี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่สุด “ฉันชอบคุณค่ะปรมาจารย์เวด ชอบคุณมาก ๆ และอยากจะมีชีวิตอยู่กับคุณจริง ๆ ฉันรู้ค่ะว่าคุณแต่งงานแล้ว แล้วรู้ด้วยว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ แต่ฉันฝืนตัวเองไม่ได้ ฉันคิดว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตามหารักแท้ รวมทั้งตัวฉันด้วย…”
ชาร์ลีถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยแล้วพูดว่า “จัสมิน คุณเป็นเด็กดี แต่ผมแต่งงานแล้ว นั่นคือความเป็นจริง”
จัสมินพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยว “ปรมาจารย์เวดคะ ฉันได้ยินมาว่า… ถึงแม้คุณกับภรรยาจะแต่งงานกันมากว่าสามปีแล้ว แต่ไม่ใช่เป็นการแต่งงานอย่างสมบูรณ์ แล้วยังเป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความต้องการของคุณปู่ฝ่ายภรรยาคุณด้วย สามปี… สามปีเลยนะคะปรมาจารย์เวด! ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมคุณถึงใช้ชีวิตแต่งงานโดยไม่มีเซ็กซ์ได้นานขนาดนั้น?”
เธอเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาของเธอแดงก่ำและชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอพูดต่อว่า “ฉันรู้สึกเสียใจแทนคุณตั้งแต่เมื่อพบกันเป็นครั้งแรก ใคร ๆ ในโอลรัส ฮิลล์ต่างก็ให้ความเคารพคุณ และถือว่าคุณคือมังกรที่แท้จริง เพราะว่าทุกคนรู้ว่าคุณมีทั้งพละกำลังและพลังพิเศษที่เหนือกว่าคนธรรมดา ๆ ในเมืองนี้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่า… ทำไมคุณถึงต้องแต่งงานกับผู้หญิงในตระกูลวิลสัน ในเมื่อคุณเป็นคนที่มีความสามารถ ทำไมต้องเป็นลูกเขยที่ต่ำต้อยอยู่ในบ้านของเขา แล้วใช้ชีวิตแต่งงานที่ไม่สมบูรณ์คะ?”
ชาร์ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “แคลร์ดีต่อผมมาก แล้วผมจะทิ้งเธอเพียงเพราะผมมีความสามารถได้ยังไงกัน?”
เมื่อจัสมินได้ยินดังนี้ ดวงตาสีแดงก่ำของเธอก็มีน้ำตาไหลพรากออกมาจนอาบแก้ม เธอพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าภรรยาคุณจะให้อะไรกับคุณ ฉันเชื่อว่าฉันก็สามารถให้คุณได้เหมือนกัน แม้แต่สิ่งที่ภรรยาคุณให้ไม่ได้ ฉันก็สามารถให้คุณได้…”