ชายวัยกลางคนของตระกูลเดอะคิงคนนั้น หลังได้ยินคำพูดของหยางเฉิน อึ้งไปในชั่วขณะนั้น เหมือนคิดว่าตนเองฟังผิดไป
ที่จิ่วโจว ต่อให้เป็นสุนัขตัวหนึ่งของตระกูลเดอะคิง คนอื่นล้วนเผชิญหน้าด้วยความระมัดระวัง
“ไอ้หนุ่ม แกพูดอะไรนะ?”
ชายวัยกลางคนถามแบบหน้าอึมครึม ในสายตาเต็มไปด้วยการคุกคาม “ฉันให้โอกาสแกพูดใหม่อีกครั้งหนึ่ง”
“ป้าบ!”
เขาเพิ่งพูดจบลง รู้สึกได้ถึงเงามืดภาพหนึ่งเข้าใกล้โดยฉับพลัน ตามมาด้วย บนหน้าของเขาโดนตบทีหนึ่งอย่างแรง ร่างกายลอยออกไปไกลหลายเมตร
“หมาตัวหนึ่ง กล้าเห่ามั่วต่อหน้าฉัน?”
หยางเฉินมองชายวัยกลางคนที่ล้มอยู่ไกลหลายเมตรแบบหน้าไร้อารมณ์แวบหนึ่ง
ลั่วปิงที่ยืนอยู่ข้างกายหยางเฉิน เวลานี้เบิกดวงตาโตแล้ว นั่นเป็นถึงคนของตระกูลเดอะคิง นึกไม่ถึงจะโดนหยางเฉินตบหน้ากระเด็น
การกระทำทางนี้ ดึงดูดสายตาของบอดี้การ์ดชุดดำที่อยู่โดยรอบโรลส์รอยซ์คันนั้นทันที
กระจกรถของที่นั่งเบาะหลังปลดลงกะทันหัน เพราะระยะห่างที่ไกลเกินไป ลั่วปิงก็มองไม่เห็นคนในรถ
แต่ว่าขณะที่กระจกรถเลื่อนลงมานั้น บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่งรีบเข้ามาทันใด เหมือนว่าคนในรถสั่งการอะไรแล้ว เห็นเพียงบอดี้การ์ดคนนั้นเดินเข้ามาทิศทางของพวกเขา
วินาทีนี้ ลั่วปิงเพียงรู้สึกเย็นเฉียบเสียดกระดูกไปทั้งตัว ตกใจจนสั่นเทาไปหมด
ตระกูลเดอะคิงเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่ดูแลภูมิภาคใหญ่ส่วนหนึ่ง ต่อให้เป็นหนึ่งในนั้นที่ความสามารถอ่อนสุด ในบรรดาตระกูลเดอะคิงทั้งสี่ ก็สามารถทำให้การมีอยู่ของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูพังพินาศได้ในชั่วพริบตา
คือผู้มีอำนาจยักษ์ใหญ่เช่นนี้ หยางเฉินไม่เกรงกลัวสักนิดเดียว
“แกกล้าตบฉัน แกตายแน่!”
ชายวัยกลางคนที่โดนหยางเฉินตบกระเด็นคนนั้น ปีนขึ้นมาจากบนพื้นแล้ว หน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย สายตาที่มองทางหยางเฉิน เหมือนกำลังมองคนตายคนหนึ่ง
หยางเฉินกลับไม่มองฝ่ายตรงข้ามสักนิด แต่ว่าพูดกับลั่วปิงที่ทำท่าอึ้งทึ่งอยู่ข้างกาย “อึ้งอะไรอยู่? ยังไม่ตามศาสตราจารย์ตู้ไปอีก?”
พอศาสตราจารย์ตู้ลงรถ มองเห็นที่ดินของเขตชานเมืองทิศใต้ผืนใหญ่ ก็ตื่นเต้นจนแทบไม่ไหว เวลานี้เจ้าตัวไปด้านในของเขตชานเมืองทิศใต้เรียบร้อยแล้ว
“อ่อ!”
ลั่วปิงถึงได้สติกลับมา รีบพยักหน้าทันที กำลังเตรียมจะตามศาสตราจารย์ตู้ไป พูดเตือนสติด้วยความกังวลอยู่บ้าง “ท่านประธานครับ คนของตระกูลเดอะคิง ไม่ธรรมดา!”
หยางเฉินมองลั่วปิงอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง ในสายตาเหมือนผิดหวังพอสมควร “ตั้งแต่วันแรกที่นายตามฉันมา ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่า จิ่วโจวที่กว้างใหญ่ ตระกูลเศรษฐีที่ทำให้ฉันหยางเฉินอยากจะมองตรงๆ ยังไม่มี”
ลั่วปิงรู้สึกเพียงภายในสมองเกิดเสียงทุ้มดังครู่หนึ่ง สัมผัสได้ถึงความมั่นใจและความเผด็จการจากในคำพูดของหยางเฉิน ยังมีความผิดหวังจางๆ ในสายตา ทันใดนั้นเขาเสียใจอยู่บ้าง
ตั้งแต่เริ่มติดตามหยางเฉิน ไม่มีเรื่องราวใดๆ ที่หยางเฉินแก้ไขไม่ได้เลยจริงๆ
“ท่านประธาน ผมผิดไปแล้วครับ!”
ลั่วปิงทำท่าทางรู้สึกผิด ก้มหน้าลงแล้ว
หยางเฉินส่ายหน้านิดหน่อย “ไปเถอะ!”
ลั่วปิงถึงรีบตามไปยังทิศทางของศาสตราจารย์ตู้ในทันที
เวลานี้ บอดี้การ์ดชุดดำคนนั้นของตระกูลเดอะคิง เดินมาถึงตรงหน้าหยางเฉินแล้ว
เมื่อเทียบกับร่างกายที่สูงใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม เห็นได้ชัดว่ารูปร่างของหยางเฉินเหมือนจะผอมบางพอสมควร
“ไอ้หนุ่ม แกน่าจะรู้ พวกเราเป็นใครกัน? นึกไม่ถึงยังกล้าลงมือ?”
บอดี้การ์ดทำท่าโหดร้าย จ้องหยางเฉินไว้แล้วสอบถามไป
เวลานี้ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาเช่นกัน หน้าด้านซ้ายบวมเป่งขึ้นมาแล้ว กัดฟันแน่นบอกว่า “ไอ้หนุ่มคนนี้คาดไม่ถึงกล้าเหยียดหยามตระกูลเดอะคิง นายฆ่าเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
บอดี้การ์ดชุดดำยักคิ้วขึ้น “แกกล้าเหยียดหยามตระกูลเดอะคิง?”
“พวกแกยังไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉัน ให้เวลาพวกแกไสหัวออกไปจากที่นี่ภายในหนึ่งนาที ฉันจะคิดเสียว่าไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นได้” หยางเฉินพูดแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก
“แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำอะไรอยู่?”
บอดี้การ์ดชุดดำสีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด หรี่ตาพูดว่า “นี่คือแกกำลังยั่วยุตระกูลเดอะคิง ผู้มีอำนาจยักษ์ใหญ่ที่มองแกเหมือนคนต่ำต้อย”
“พ่อหนุ่ม เห็นแก่ที่แกอายุน้อยประมาทเลินเล่อ ฉันไว้ชีวิตแกสักครั้งก็ได้ ไปเถอะ!”
หยางเฉินยักคิ้วเล็กน้อย “คำพูดของฉัน แกฟังไม่เข้าใจเหรอ?”
อะไร?
บอดี้การ์ดชุดดำมึนงงไปหมด หรือไม่ใช่ว่าเขากำลังข่มขู่หยางเฉินอยู่เหรอ?
ทำไมกลับกลายเป็นว่าหยางเฉินข่มขู่เขาไปได้?
“ไอ้หนุ่ม นี่แกกำลังวอนหาที่ตาย!”
บอดี้การ์ดชุดดำไม่โกรธทว่ากลับหัวเราะ ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น
ทันใดนั้นหยางเฉินจำใจอยู่บ้าง ทั้งๆ ที่เขาให้โอกาสคนพวกนี้แล้ว ทำไมพวกเขาไม่รู้จักเห็นคุณค่าล่ะ?
เขาถือโอกาสไม่สนใจอีกต่อไป หมุนตัวเดินไปทางของศาสตราจารย์ตู้และลั่วปิง
“ไอ้หนุ่มวอนหาที่ตาย!”
บอดี้การ์ดชุดดำเหมือนทำได้เพียงพูดประโยคนี้ ตะโกนอย่างโมโหทีหนึ่ง และพุ่งโจมตีที่ศีรษะของหยางเฉินโดยตรง
ความเร็วของเขาไวที่สุด แทบจะในชั่วพริบตาเดียว พุ่งไปถึงด้านหลังหยางเฉินแล้ว ยื่นหมัดที่เปลี่ยนเป็นกรงเล็บอย่างฉับพลันออกไป จับเข้าไปบนศีรษะของหยางเฉินโดยตรง
“ซู่!”
ความเร็วและพละกำลังของฝ่ายตรงข้ามล้วนรวดเร็วฉับไวอย่างยิ่ง คาดไม่ถึงพาเสียงของลมพัดมาด้วย
“แกตายแน่นอน!”
ชายวัยกลางคนคนนั้นที่เมื่อสักครู่ถูกหยางเฉินตบหน้าทีหนึ่ง มองเห็นฉากนี้ หน้าดุร้ายเต็มที่ เหมือนมองเห็น ภาพเหตุการณ์ที่หยางเฉินถูกบอดี้การ์ดชุดดำฆ่าตายแล้ว
ถึงแม้เขาจะไม่ใช่ญาติสายตรงของตระกูลเดอะคิง แต่ก็เป็นสุนัขรับใช้ที่อยู่ข้างกายญาติสายตรงของตระกูลเดอะคิง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เป็นผู้นำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู เห็นเขาแล้ว ล้วนต้องปฏิบัติอย่างสุภาพ
ปัจจุบันนี้ ชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามปีคนหนึ่ง ตบหน้าเขากระเด็นไปทีหนึ่ง
แต่ทว่าวินาทีต่อมา รอยยิ้มบนหน้าของเขาแข็งค้างในชั่วขณะนั้น ลูกตาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ
เมื่อสักครู่เขามองเห็นแจ่มแจ้งว่า บอดี้การ์ดชุดดำจับศีรษะของหยางเฉินไว้แล้ว แต่ทว่าช่วงที่เขาเพียงกะพริบตา ก็พบว่าทุกอย่างเปลี่ยนหมดเลย
เห็นเพียงข้อมือของบอดี้การ์ดชุดดำ ถูกหยางเฉินจับไว้เรียบร้อย
บอดี้การ์ดชุดดำรู้ว่าหยางเฉินสามารถตบหน้าชายวัยกลางคนจนลอยไปไกลหลายเมตรได้ ความสามารถย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่ แต่นึกไม่ถึงว่า การตอบสนองและกำลังของหยางเฉินจะแข็งแกร่งถึงระดับนี้
ถูกหยางเฉินจับข้อมือแล้ว เขาไม่มีทางดิ้นหลุดได้ ถึงแม้จะพยายามสุดแรงแล้ว ยังคงไม่มีวิธีหลุดสักนิดเดียว
“ปล่อยมือ!”
บอดี้การ์ดชุดดำกัดฟันแน่น
“เมื่อกี้แกลงมือแฝงด้วยท่าไม้ตาย คิดจะฆ่าฉันแล้วสินะ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าฉันทำแกพิการไป คงไม่เกินเหตุมั้ง?” หยางเฉินพูดแบบสนใจแต่เรื่องตนเอง
สีหน้าบอดี้การ์ดชุดดำซีดเผือดลง เขารู้ว่า หยางเฉินอยากทำอะไร
“แก๊ก!”
เขาเพิ่งนึกถึงความเป็นไปได้นี้ บนข้อมือมีเสียงของกระดูกแตกหักลอยมากะทันหัน ขณะเดียวกัน ข้อมือเกิดการโค้งงอเก้าสิบองศาทันที
แทบจะในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่รุนแรงส่วนหนึ่ง ลอยมาจากบนข้อมือ และแพร่กระจายไปตามแขนทั้งหมดอยู่ไม่หยุด
“แก……แกกล้าทำร้ายฉัน!”
บอดี้การ์ดชุดดำหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ พูดจาแบบกัดฟันแน่น
ความเจ็บของข้อมือที่แตกหัก ทำให้เขาสั่นเทาไปทั้งตัว เหงื่อก็เปียกชุ่มเสื้อผ้าของเขาแล้ว
ไม่เสียแรงที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่ตระกูลเดอะคิงอบรมมา ถึงแม้จะได้รับความเจ็บของข้อมือหัก ยังคงสามารถอดกลั้นไม่ให้ตนเองร้องคำรามออกมาได้
หยางเฉินก็ไม่ได้แปลกใจ เพียงแค่มองอีกฝ่ายอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากบอกว่า “แกควรจะดีใจ ศาสตราจารย์ตู้อยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้น คงไม่ใช่แค่หักข้อมือของแกข้างหนึ่งง่ายดายขนาดนี้แล้ว”
พูดจบ เขาหมุนตัวเดินไปยังทิศทางของศาสตราจารย์ตู้