บทที่ 1537 ไม่ถูกใจผู้ชายคนนี้
เยี่ยหวันหวั่นกลับปฏิกิริยารวดเร็ว ในชั่วพริบตา กระโปรงเธอพลิ้วสไว ร่างกายเอนเล็กน้อย หลบ หลบผ่านไปได้โดยสัญชาตญาณ
“แกยังกล้าหลบงั้นเหรอ!” เห็นดังนั้นผู้หญิงชี้เยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยอย่างโมโหว้าวุ่น
เวลานั้นสายตาของจี้ซิวหร่านกับซือเยี่ยหานตกลงบนตัวของเยี่ยหวันหวั่นตามๆ กัน
“หมายความว่ายังไง” เยี่ยหวันหวั่นประกายตาเย็นชา ต้องผู้หญิงตรงหน้าพล่งเอ่ยเสียงเย็น
“เฮ้อ เสี่ยวเวย ช่างเถอะ…ฉันผิดไปแล้ว เรื่องนี้แล้วๆ ไปเถอะนะ พวกเราอย่าพูดถึงอีกเลย…” ชายหนุ่มดึงแขนของหญิงสาวไว้ ท่าทางเหมือนอยากไกล่เกลี่ย
เวลานั้นสายตาคนรอบด้านต่างมองไปที่พวกเยี่ยหวันหวั่นทันที
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้ายากบรรยาย ชายหญิงคู่นี้ป่วยหรือเปล่า…วิ่งออกมาจากโรงพยาบาลบ้าหรือไง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ไม่รู้สิ…”
ทุกคนมีสีหน้าเปี่ยมความสงสัย วิจารณ์กันเสียงต่ำ
“ช่างเถอะ?” ผู้หญิงมองผู้ชายหัวเราะหยัน “ยังไงล่ะ ไปแอบกินข้างนอกแล้วยังจะปกป้องนังสำส่อนนี่เหรอ หืม?”
“อย่า…ที่สาธารณะคนมากมาย พวกเรามีเรื่องอะไรกลับบ้านไปค่อยคุยกัน…ฉันยอมรับผิดแล้ว…” ผู้ชายเอ่ย
“ได้…ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นพวกเราก็เลิกกัน” ผู้หญิงชำเลืองมองชายหนุ่มหนึ่งที
ได้ยินดังนั้นผู้ชายส่ายหน้ารัวก่อนชี้เยี่ยหวันหวั่น “เสี่ยวเวย ฉันผิดไปแล้ว…แต่โทษฉันไม่ได้จริงๆ นะ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ หเธอยั่วยวนฉัน…ฉันจะบอกคุณให้ เธอถูกใจเงินของฉันหรอก…ฉันก็แค่เล่นๆ กับเธอ ไม่ได้หลงรักเด็ดขาด…เสี่ยวเวย เธอจะเทียบคุณได้ยังไง!”
“เล่นๆ?” หญิงสาวแค่นหัวเราะ “เล่นเสียเงินไปไม่น้อยเลยสินะ…”
“ไม่เท่าไร…ฉันให้เงินเธอหนึ่งก้อน…ตัดขาดความสัมพันธ์แล้ว…” ชายหนุ่มรีบเอ่ย
ณ เวลานี้ คนรอบด้านฮือฮากันเป็นแถบ นี่คือเมียน้อยถูกเมียหลวงจับได้เหรอ
“ผู้ชายคนนี้คือคุณชายใหญตระกูลหังไม่ใช่เหรอ…ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นคือคุณหนูใหญ่ตระกูลซุน สองคนเพิ่งจะหมั้นกัน…”
“คุณชายใหญ่ตระกูลหังเลี้ยงเมียน้อยข้างนอก ถูกคุณหนูใหญ่ตระกูลซุนจับได้เหรอ?”
“ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็คือเมียน้อยที่ล่อลวงคุณชายใหญ่ตระกูลซุน…”
เวลานี้ทุกคนพากันเอ่ยปากแสดงความคิดเห็น
เยี่ยหวันหวั่นกวาดตามองสองคนนี้ ก่อนหน้านี้ยังคงงุนงงอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กลับฟังเข้าใจแล้ว…
สองคนนี้ เอาจริงเหรอ เป็นการเข้าใจผิดกัน หรือว่า…ถูกคนยุแหย่?
“นังสารเลว แกนับเป็นตัวอะไร กล้าอ่อยผู้ชายของฉัน? วันนี้ฉันจะต้องทำลายหน้าแกให้ได้!” คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยเสียงเย็นเยียบ
เวลานี้บนที่นั่งแขกผู้มีเกียรติ ซือเยี่ยหานมองคุณชายใหญ่ตระกูลหังคนนั้นก่อน จากนั้นก็เก็บสายตาไม่มีความผิดปกติอะไร
“เสี่ยวเวย…ไม่ว่าคุณจะทำยังไงผมก็ยืนข้างคุณ…ผมผิดไปแล้ว ผมก็ถูกผู้หญิงคนนี้ล่อหลอก เธอเป็นมือโปร…ยั่วยวนผมอย่างนี้…ทำผมหุนหันเสียความมีเหตุผล…ทำเรื่องผิดไปชั่วขณะ…” คุณชายใหญ่ตระกูลหังถอนใจเอ่ยไม่หยุด
“นังชั้นต่ำ คุกเช่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!” คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางตวาดเสียงโมโห
ได้ยินดังนั้น มุมปากเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้นน้อยๆ เธอหัวเราะเย็นแล้วเอ่ย “จิ๊…เธอพูดสิ ว่าแม้แต่ผู้ชายของตัวเองก็คุมไม่อยู่ แถมยังจะมาโทษคนอื่นว่าล่อลวงผู้ชายของเธอ…”
“แกว่าไงนะ” คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนเอ่ยเสียงเย็น
“แต่น่าเสียดาย ผู้ชายคนนี้น่ะ…ฉันไม่ถูกใจสักนิด พวกเธอจำคนผิดแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วอ้าปากเอ่ย
—————————————————————————————–
บทที่ 1538 ยั่วฉันทีเดียวก็ติดแล้ว
“จำคนผิด?” คุณชายใหญ่ตระกูลหังขึ้นหน้ามาชี้เยี่ยหวันหวั่นทันที “ผู้หญิงคนนี้เป็นฝ่ายล่อลวงฉันก่อน…ต่อมายังขู่เอาเงินก้อนใหญ่จากฉัน ตอนนี้ยังมาบอกว่าพวกเราจำคนผิด?”
สายตาคนรอบข้างยิ่งทวีความตะลึง ผู้หญิงพรรค์นี้มาเข้าร่วมงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นได้ยังไงกัน
ท่าทางของคุณหนูใหญ่ตระกูลซุนแทบอยากจะกลืนเยี่ยหวันหวั่นทั้งเป็นแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น”
เวลานี้เนี่ยอู๋หมิงพลันเดินเข้ามาด้วยสีหน้างุนงง
“พี่คะ…” ฉับพลันนั้น ‘เนี่ยอู๋โยว’ ขึ้นหน้ามาและขมวดคิ้วเอ่ย “คุณหนูท่านนี้ล่อลวงคู่หมั้นของคุณหนูใหญ่ตระกูลซุน…”
“พี่อู๋โยว อย่าพูดมั่ว…เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนนะ บางทีอาจเป็นการเข้าใจผิดกัน” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยปาก
“เข้าใจผิด?”
‘เนี่ยอู๋โยว’ ยิ้มเย็น “ถ้าเป็นการเข้าใจผิด งั้นก็ย่อมดีที่สุด…แต่ คุณชายใหญ่ตระกูลหังพูดชัดเจน แถมยังพูดว่าเธอขู่เอาเงินเขา…ไม่น่าเข้าใจผิดกันง่ายๆ ขนาดนี้มั้ง”
“เชี่ย ฉันคิดว่าเรื่องอะไร เรื่องเล็กแค่นี้เองเหรอ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
จากนั้นเนี่ยอู๋หมิงก็ชี้คุณชายใหญ่ตระกูลหัง “พวกนายได้เปรียบตั้งขนาดนั้นยังไม่แอบดีใจ จะมาโวยวายอะไรหา”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
เนี่ยอู๋หมิง…เป็นไอ้โง่เหรอ…ไอคิวไม่พอก็อย่าพูดได้ไหม
“พี่ใหญ่ เรื่องอย่างนี้พี่ก็อย่ายุ่งเลย” ‘เนี่ยอู๋โยว’ ดึงเนี่ยอู๋หมิงถอยออกมาหลายก้าว
“นางสารเลว กล้ายั่วผู้ชายของฉัน วันนี้ฉันจะให้แกตายในมือฉัน!” คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนจ้องเยี่ยหวันหวั่นพร้อมเอ่ย
ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นสวมรอยยิ้มยากบรรยายบนใบหน้า “ใครให้ความมั่นใจเธอกันแน่นะ…ทำให้เธอนึกว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบผู้ชายของเธอ”
“แกว่าไงนะ กล้ายั่วฉันแต่ไม่กล้ายอมรับ ตอนนั้นที่แกยั่วฉันแกพูดว่ายังไง แกพูดว่าตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกพบ…ไม่ใช่ฉันก็ไม่แต่งงาน”
เมื่อคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพูดประโยคนี้ออกมา เยี่ยหวันหวั่นก็กลับอดหัวเราะออกเสียงไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ ต่อให้เทียบกับเป่ยโต่วก็ยังห่างชั้นอีกล้านปีแสงเลยมั้ง…ค่าหน้าตาเนี่ย…
“ทำไมผู้หญิงคนนี้หน้าไม่อายขนาดนี้ ยั่วคุณชายใหญ่ตระกูหังแถมยังขู่เอาเงินเขา…แต่ตอนนี้กลับไม่กล้ายอมรับเนี่ยนะ”
“ฮ่าๆ นี่มีอะไรเล่า ผู้หญิงอย่างนี้ฉันเคยเห็นมาเยอะ ดูหน้าตาเธอสิ คนเขาก็มีต้นทุนอย่างนี้จริงๆ คนหนึ่งอยากอ่อยอีกคนยอมโดนอ่อย มีอะไรล่ะ”
“จิ๊ๆ คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนออกจะน่าสงสารจริงๆ”
“แปลก ผู้หญิงอย่างนี้ก็เข้ามาในงานเลี้ยงของคุณชายใหญ่เสิ่นได้ด้วยเหรอ แอบลอบเข้ามาหรือเปล่า”
“ตามหลัก ด้วยการรักษาความปลอดภัยของตระกูลเสิ่น ก็ไม่น่ามีโอกาสลอบเข้ามาได้นะ…แต่…ตระกูลเสิ่นก็ไม่น่าเชิญผู้หญิงอย่างนี้มา…”
แววตาของกุลสตรีไม่น้อยที่มองเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก
ส่วนสายตาของผู้ชายบางส่วนก็ปรากฏแววคลุมเครือ
“โวยวายบ้าอะไรกันมาโวยวายที่นี่”
ทันใดนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็เดินเข้ามาและจ้องคุณชายใหญ่ตระกูลหังและคุณหนูใหญ่ตระกูลซุน “พวกนายสองคนก่อเรื่องในงานเลี้ยงฉัน?”
ได้ยินคำพูดนี้ คุณชายใหญ่ตระกูลหังรีบร้อนกล่าว “ไม่ใช่ครับๆๆ…พี่เสิ่น พี่ไม่รู้อะไร ผู้หญิงคนนี้ยั่วยวนผม แถมยังขู่เอาเงินจากผม…”
“อะไรนะ” ได้ยินคำพูดนี้คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพลันตะลึง ก่อนจะมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วมองคุณชายใหญ่ตระกูลหังอีก
ยั่วยวนเจ้านี่?
เทพธิดาเขา…ยอมยั่วยนคนอย่างนี้ดีกว่ายอมยั่วยวนตน…!?
“คะ…คุณยั่วยวนเขาทำไม ยั่วยวนผมนี่…ผมก็ไม่มีแฟนสักหน่อย! ยั่วทีเดียวก็ติดแล้ว!” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางรีบร้อนเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ
เมื่อสิ้นเสียงของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ทุกคนจึงเข้าใจ มิน่าผู้หญิงอย่างนี้ถึงเข้ามาในงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นได้ นี่เป็นเพราะคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นถูกใจเธอเข้าแล้ว