บทที่ 1535 อยากเล่น เล่นเป็นเพื่อนได้
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” เนี่ยหลิงหลงมองเหล่ากุลสตรีแล้วส่ายหน้า
“เฮ้อ…หลิงหลง เธอใสซื่อเกินไปแล้ว” กุลสตรีหนึ่งในนั้นเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองคนเหล่านั้นแวบหนึ่ง ถึงเธอไม่อยากก่อเรื่อง แต่นี่ก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าเธอกลัวเรื่อง ถ้าอยากเล่น เธอก็เล่นเป็นเพื่อนได้
“คนพรรค์นี้เข้ามาในงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นได้ยังไง” ฉับพลันนั้นกุลสตรีสวมชุดแดงคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วน้อยๆ เอ่ยขึ้น “คงไม่ใช่ว่าแอบเข้ามา อยากตกผู้ชายตระกูลไหนหรอกนะ”
“คิกๆ อย่าพูดดีกว่า หน้าตาผู้หญิงคนนี้ไม่เลวจริงๆ นะ” กุลสตรีอีกคนจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางหัวเราะเยาะเอ่ย
“นั่นยังต้องถามเหรอ ต้องแอบลอบเข้ามาอยู่แล้ว” ระหว่างที่พูดกุลสตรีสวมชุดแดงก็เรียกชายตระกูลเสิ่นที่เดินผ่านหน้าไว้ทันที
“คุณผู้หญิงที่เคารพ ไม่ทราบต้องการให้ช่วยอะไรเหรอครับ” คนรับใช้ตระกูลเสิ่นยิ้มบางพลางเอ่ยถาม
“ผู้หญิงคนนี้แอบลอบเข้ามาหรือเปล่า” หญิงชุดแดงชี้ไปที่เยี่ยหวันหวั่น
ได้ยินดังนั้น สายตาของชายตระกูลเสิ่นพลันตกมาที่ตัวเยี่ยหวันหวั่น
“คุณผู้หญิงที่เคารพ…ขออภัย คุณช่วยแสดงบัตรเชิญของคุณหน่อยได้ไหมครับ” คนรับใช้ตระกูลเสิ่นอ้าปากเอ่นถามเยี่ยหวันหวั่น
“ได้สิ” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็หยิบบัตรเชิญงานเลี้ยงออกมาจากในกระเป๋า
หลังคนรับใช้ตระกูลเสิ่นรับบัตรเชิญมาดู ก็คืนบัตรเชิญให้เยี่ยหวันหวั่นอย่างเปี่ยมความเคารพแล้วเอ่ยปาก “คุณผู้หญิงที่เคาระ ขออภัยอย่างยิ่ง รบกวนคุณแล้ว คุณเป็นแขกที่คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเชิญมาด้วยตัวเองจริงๆ ครับ”
เวลานี้เนี่ยหลิงหลงชำเลืองมองหญิงชุดแดงอย่างไม่พอใจอยู่บ้าง
ตระกูลเสิ่นเป็นที่แบบไหน ถ้าไม่มีบัตรเชิญ จะเข้ามาปะปนง่ายๆ อย่างนี้ได้ยังไง
วันนั้นเยี่ยหวันหวั่นอยู่ที่บ้านเนี่ย เธอก็เห็นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นให้บัตรเชิญเยี่ยหวันหวั่นกับตา
“ฉันสงสัยว่าคนพวกนี้ไม่มีบัตรเชิญ คุณช่วยตรวจสอบให้หน่อยได้ไหม” จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็มองคนรับใช้ตระกูลเสิ่นและเอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นคนรับใช้ตระกูลเสิ่นพยักหน้าน้อยๆ ก่อนเอ่ยกับหญิงชุดแดง “คุณผู้หญิงที่เคารพ รบกวนคุณแสดงบัตรเชิญสักหน่อยครับ”
“นายว่าไงนะ” หญิงชุดแดงเลิกคิ้ว “นายไม่รู้จักฉันเหรอ!?”
“ขออภัยครับ นี่เป็นหน้าที่ของผม รบกวนคุณผู้หญิงแสดงบัตรเชิญด้วยครับ” คนรับใช้ตระกูลเสิ่นยิ้มเอ่ย
หญิงชุดแดงหยิบบัตรเชิญออกมาจากในกระเป๋าแล้วโยนใส่คนรับใช้ตระกูลเสิ่นอย่างแรงทันที “ดูให้ละเอียดเลยซะสิ!”
หลังคนรับยืนยันบัตรเชิญแล้วจึงค่อยคืนบัตรเชิญให้เธอ
“หึๆ…” หญิงชุดแดงจ้องเยี่ยหวันหวั่น ส่งเสียงหัวเราะเย็นเยียบถึงกระดูกออกมาจากในปาก
ไม่ไกลนัก จักรพรรดิจี้สวมรอยยิ้มบาง สายตามองไปยังเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่มุมหนึ่งบ่อยครั้ง
ซือเยี่ยหานเห็นจี้ซิวหร่านมองทางเยี่ยหวันหวั่นตั้งแต่ต้นจนจบ ในดวงตาก็ผุดแววเย็นเยียบน่าสะพรึง
…
“พอแล้ว หวันหวั่น นี่เป็นการเข้าใจผิดทั้งนั้น เธอก็อย่าใส่ใจเลย” เนี่ยหลิงหลงยิ้มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
“ฉันยกโทษให้พวกเธอแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเสียงเบาก่อนเอ่ย
พูดจบ เนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ก็พาพวกคนเดินสง่าจากไปจากจุดนี้
หลังเดินมาถึงที่มุมหนึ่ง หญิงชุดแดงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “นังชั่วนั่นนับเป็นตัวอะไร…ฉันจะต้องทำให้นังนั่นไม่ตายดีให้ได้!”
พูดจบกุลสตรีหนึ่งในนั้นก็มองเนี่ยหลิงหลงพลางยิ้มเอ่ย “คุณหนูสาม…ไม่สู้…”
สิ้นเสียงของหญิงชุดแดง เนี่ยหลิงหลงพลันหน้าเปลี่ยนสี ยยังไม่รอให้กุลสตรีคนนั้นได้สติกลับมา เสียง ‘เพียะ’ ก็ดังก้องขึ้น
เห็นแค่ว่าเนี่ยหลิงหลงพลิกมือตบหน้ากุลสตรีคนนั้นอย่างแรง
—————————————————————————————–
บทที่ 1536 คุณหนูรองตระกูลเนี่ย
“คุณหนูสาม…” โดนฝ่ามือเนี่ยหลิงหลงอย่างไร้เหตุไร้ผล กุลสตรีคนนนั้นตกตะลึงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรแหย่เนี่ยหลิงหลงจนไม่พอใจไป
‘เพียะ!’
ได้ยิน ‘คุณหนูสาม’ คำนี้ เนี่ยหลิงหลงก็ตบหน้ากุลสตรีคนนั้นอีกฉาดอย่างแรงทันที สีหน้าเธอทะมึนถึงขีดสุด ไหนเลยยังมีท่าทางอ่อนหวานเชื่อฟังเหมือนก่อนหน้า
“แกเรียกฉันว่าอะไร…” น้ำเสียงเนี่ยหลิงหลงแฝงความอึมครึมเล็กน้อย
กุลสตรีคนนั้นกุมหน้าพลางจ้องเนี่ยหลิงหลง แต่กลับไม่กล้าตอบ
“จำไว้ ตระกูลเนี่ยมีคุณหนูแค่คนเดียว ก็คือฉัน จำไว้หรือยัง” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยเสียงเย็น
ได้ยินคำพูดนี้ สายตาของกุลสตรีคนนั้นตกลงบนตัว ‘เนี่ยอู๋โยว’ ที่ยิ้มแย้มเต็มหน้าอยู่ด้านข้าง
“มองฉันทำไม ถามว่าจำไว้หรือยังไง” ‘เนี่ยอู๋โยว’ ยิ้มเย็นเอ่ย เหมือนไม่ถือสาคำพูดของเนี่ยหลิงหลงแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับเตือนกุลสตรีคนนั้น
“ค่ะ…จำไว้แล้ว…” กุลสตรีคนนั้นพยักหน้ารัว จากนั้นจึงมองเนี่ยหลิงหลงแล้วเปลี่ยนคำพูดใหม่ “คุณหนูรอง ฉันจำไว้แล้วค่ะ…”
ได้ยินคำพูดนี้ เนี่ยหลิงหลงจึงค่อยมีสีหน้าอ่อนลง
“น้องหลิงหลง อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเธอเลย เธอไม่รู้เรื่องราว” กุลสตรีชุดแดงยิ้มเอ่ยกับเนี่ยหลิงหลง
ในสายตาของกุลสตรีชุดแดง ความสามารถในแต่ละด้านของเนี่ยอู๋โยวล้วนด้อยกว่าเนี่ยหลิงหลง ตอนนี้เนี่ยอู๋โยวก็จำนนต่อเนี่ยหลิงหลงแล้ว ไม่มีความน่าเกรงขามและมาดของบุตรสาวตระกูลเนี่ยแม้แต่น้อย เป็นเนี่ยหลิงหลงต่างหากที่ตอนนี้จึงจะสมกับได้ชื่อบุตรสาว คุณหนูรองตระกูลเนี่ยอันทรงเกียรติอย่างแท้จริง
“จริงสิ พี่อู๋โยว…ฉันมีวิธีจัดการนังชั่วนั่นได้อยู่หมัด!” หญิงชุดแดงหัวเราะเสียงเย็นก่อนเอ่ย
ได้ยินคำพูดนี้ สายตาของ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ตกลงบนกุลสตรีชุดแดง
หลังจากฟังแผนการของกุลสตรีชุดแดงจบ ดวงตาของ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ก็วาบแสง มุมปากยกขึ้นน้อยๆ
…
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นเบื่อหน่ายจึงเดินเล่น แล้วมาหยุดหน้าโต๊ะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“คุณผู้หญิงที่เคารพ ไม่ทราบคุณอยากดื่มอะไรครับ” บริกรตระกูลเสิ่นผู้หนึ่งมองเยี่ยหวันหวั่นและยิ้มเอ่ยอย่างนอบน้อม
ที่ห่างออกไป หลังซือเยี่ยหานเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินไปหยุดข้างโต๊ะแอลกอฮอล์ หัวคิ้วก็อดขมวดน้อยๆ ไม่ได้
“เครื่องดื่มธรรมดา” เยี่ยหวันหวั่นมองบริกรตระกูลเสิ่นที่หน้าตาสะอาดสะอ้านแล้วเอ่ยปาก
“คุณผู้หญิงที่เคารพ พวกเราไม่ได้เตรียมเครื่องดื่มธรรมดาไว้ครับ…” บริกรค่อนข้างลำบากใจ “คุณผู้หญิงที่เคารพ ถ้าคุณคออ่อนละก็ สามารถลองชิมแชมเปญที่ตระกูลเสิ่นพวกเราสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติดูได้นะครับ ดีกรีต่ำมากไม่ต่างอะไรจากเครื่องดื่มธรรมดาเลยครับ”
“ดื่มแชมเปญเมาได้ไหม…” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม
ถ้าตัวเองเมาในงานอย่างนี้ละก็ นั่นก็ไม่ตลกแล้ว
“ไม่เคยได้ยินมาก่อนนะครับ…” บริกรชายหนุ่มตระกูลเสิ่นตอบเสร็จก็ส่งแชมเปญให้เยี่ยหวันหวั่นหนึ่งแก้ว
เยี่ยหวันหวั่นจิบอย่างระมัดระวัง หลังชิมรสชาติของแชมเปญแล้วจึงค่อยวางใจลง ของอย่างนี้…จะดื่มเมาได้ยังไง…เป็นเครื่องดื่มธรรมดาชัดๆ…
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขอบคุณ ก็พลันผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหนีออกมาจากในฝูงชน
ด้านหลังผู้หญิงคนนั้นยังตามมาด้วยผู้ชายหนึ่งคน ผู้ชายมีสีหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ อีกทั้งยังส่งสายตาให้เยี่ยหวันหวั่นไม่หยุด
เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นงุนงงเล็กน้อย นี่มันบ้าอะไรกัน…
ผู้ชายคนนั้น รู้จักเธอเหรอ…
“หึๆ…ฉันว่าไงล่ะ อย่างนี้นี่เอง” ผู้หญิงคนนั้นก้าวยาวๆ มาถึงข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น หัวเราะหยันไม่หยุด
จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็หยิบแก้วไวน์บนโต๊ะเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ขึ้นมา ก่อนจะสาดใส่ตัวเยี่ยหวันหวั่น