หอไป่เฟิ่ง สภาพเละเทะไปหมด
อู่คงหลิงยืนอยู่ที่มุม มองภาพทั้งหมด แววตาสั่นไหวเล็กน้อย
เดิมทีทุกอย่างดำเนินตามแผน
เธอทำให้หานหยวนหนิงหลงก่อน จากนั้นจงใจทำเหมือนเจอเทียนชิงหยางที่หอนางโลมโดยบังเอิญ ผ่านไปสักสองสามครั้ง เธอก็ทำให้เทียนชิงหยางหลงเหมือนกัน จากนั้นแอบส่งคนไปแจ้งให้หานหยวนหนิงมาที่นี่ ทำให้ทั้งสองคนเจอกัน แล้วก็ทะเลาะกัน
จากที่เธอรู้จักหานหยวนหนิง โดนทำให้อับอายหนักแบบนี้ หานหยวนหนิงต้องสู้แบบไม่จบไม่สิ้น
ไม่ว่าหานหยวนหนิงกับเทียนชิงหยาง ใครจะแพ้หรือชนะ ต้องมีฝ่ายหนึ่งพิการหรือตายแน่นอน
ถ้าไม่มี เธอก็จะคอยเสริมช่วงสุดท้ายอยู่ข้างๆ
เดิมทีทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ดูเหมือนเธอจะทำหน้าที่สำเร็จแล้ว
เดิมทีทุกอย่างไม่ควรมีอะไรผิดพลาด แต่จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งเข้ามา ทั้งสองคนก็ไม่สู้กันอีก
อู่คงหลิงตกตะลึงมาก แล้วก็ไม่เข้าใจมากด้วย
ขณะที่เธอกำลังไม่เข้าใจอยู่ ผู้ชายที่ปรากฏตัวกะทันหันคนนั้น กลับมาอยู่ตรงหน้าเธอ
“คุณผู้หญิงท่านนี้ เตี้ยวเซี่ยเชิญคุณผู้หญิงไปคุยด้านบน”
เตี้ยวเซี่ยเหรอ
คำที่สูงส่งขนาดนี้ ทั้งประเทศอู่อานคนที่สามารถเรียกชื่อว่าเตี้ยวเซี่ยได้ เหมือนจะมีแค่สองคน
ไท่จื่อฉินอวิ่นกับองค์ชายรองฉินฝาน!
แล้วคนด้านบนคือคนไหน
อู่คงหลิงไม่มีโอกาสพูดคำว่าไม่ เหรินเจียงพาเธอเดินขึ้นไปด้านบน
ในใจมีการคาดเดาต่างๆ นานา อู่คงหลิงก็ไม่กล้าปฏิเสธ เดินไปข้างบนอย่างว่าง่าย
“ไท่จื่อ มาถึงแล้วครับ!”
เหรินเจียงพูดอย่างนอบน้อม
หลังจากนั้นเลิกม่านบางออก พาอู่คงหลิงเดินเข้ามา
เมื่อเข้ามา อู่คงหลิงเห็นเงาของลู่ฝานทันที
อู่คงหลิงเมินไท่จื่อฉินอวิ่นที่อยู่ด้านข้างแทบจะทันที สายตาเอาแต่จ้องไปที่ลู่ฝาน
ส่วนสายตาของลู่ฝานก็มองมาที่เธอเช่นกัน
ทั้งสองสบตากัน ลู่ฝานไม่รู้จะพูดอะไรดี
เป็นไท่จื่อฉินอวิ่นที่ลุกขึ้นยืนทันที
“ของล้ำค่าไร้เทียมทาน!”
ฉินอวิ่นเดินมาข้างหน้าอู่คงหลิง เหมือนมองผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง เขาเดินวนรอบหนึ่ง ทันใดนั้นจุดที่ไม่ควรตุงขึ้นมาก็ตุงขึ้นมา ชุดคลุมขนาดใหญ่ไม่สามารถปิดบังได้เลย
อู่คงหลิงมองฉินอวิ่นอย่างขยะแขยงแวบหนึ่ง ถอยไปด้านหลังเล็กน้อย พูดอย่างกลัวๆ ว่า “สาวชาวบ้านคราวะไท่จื่อ”
ในดวงตาฉินอวิ่นเป็นประกาย ปรบมือแล้วพูดว่า “ดี ดีมาก ดีสุดๆ ผู้หญิงที่สวยที่สุดในยุคนี้ วันนี้ได้เจอแล้ว พวกแต่งหน้าหนาเตอะอย่างพวกเธอ ออกไปได้แล้ว!”
ฉินอวิ่นพูดตำหนิผู้หญิงในห้องเสียงดัง
ทันใดนั้น ผู้หญิงทั้งหมดรีบออกไป เพราะกลัวว่าจะซวย
เหมือนฉินอวิ่นนึกอะไรได้ หันมามองลู่ฝานแล้วถามว่า “ลู่ฝาน นายกลับไปได้แล้ว คิดได้ตอนไหนก็ให้คนส่งจดหมายมาที่จวนไท่จื่อได้!”
ลู่ฝานนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่เคลื่อนไหว
เหรินเจียงเดินขมวดคิ้วเข้ามาพูดว่า “พี่ลู่ฝาน เชิญกลับเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่งพี่ลู่ฝาน”
ลู่ฝานลุกขึ้นช้าๆ แต่สายตามองไปที่อู่คงหลิงตลอดเวลา
จู่ๆ ฉินอวิ่นยื่นมือออกมา จะดึงผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิงออก อู่คงหลิงรีบถอยไปด้านหลังแล้วพูดว่า “ไท่จื่อ ได้โปรดเคารพตัวเองด้วย!”
ฉินอวิ่นหัวเราะแล้วพูดว่า “เคารพตัวเองเหรอ เคารพอะไร เธอก็แค่ผู้หญิง มานี่ ถอดเสื้อกับผ้าปิดหน้าออกซะ ให้ฉันดูให้เต็มตา ไม่แน่ต่อไปตำแหน่งชายาเอกอาจมีเธอก็ได้!”
สีหน้าอู่คงหลิงเปลี่ยนไป รีบวิ่งไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว
แต่ขณะนั้น เหรินเจียงมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังเธอเหมือนผีอีกแล้ว พลานุภาพแข็งแกร่ง ปิดทุกทางที่อู่คงหลิงจะหนีออกไปได้