เช้าวันต่อมา ลู่ฝานค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา
เมื่อลืมตาขึ้น คนที่ปรากฏอยู่ในสายตาเขาเป็นอันดับแรกคืออู่คงหลิง
ตอนนี้เธอสวมชุดคลุมบู๊ตัวกว้าง เมื่อมองดูอย่างละเอียด ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าเธอสวมเสื้อของตัวเอง
“นายฟื้นแล้วเหรอ”
อู่คงหลิงหันมาพูดด้วยรอยยิ้ม
ลู่ฝานค่อยๆ ลุกขึ้น จู่ๆ เขาพบว่าร่างกายตัวเองไม่ปวดแล้ว
เมื่อวานเพิ่งโดนทำร้ายจนสาหัส แต่วันนี้ดูเหมือนไม่เป็นอะไรสักนิด
สัมผัสปราณชี่ในร่างกายครู่หนึ่ง แม้ไม่เยอะ แต่ก็มากพอ
ลู่ฝานถามอย่างไม่เข้าใจว่า “มีผู้อาวุโสมารักษาอาการบาดเจ็บให้ฉันเหรอ”
อู่คงหลิงเดินเข้ามา นั่งลงข้างลู่ฝานแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีผู้อาวุโสหรอก แต่มีคนสวยรักษาอาการบาดเจ็บให้นาย”
ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง อู่คงหลิงพูดต่อ “ฉันไม่เคยบอกนายใช่ไหมว่าฉันรักษาอาการบาดเจ็บได้”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่เคยบอกจริงๆ”
อู่คงหลิงพูดว่า “งั้นตอนนี้นายรู้แล้ว แต่ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของนายดีมาก แข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกชั่วร้ายทั่วไปเยอะมาก”
ลู่ฝานฉีกยิ้ม แน่นอนว่าความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของเขาเป็นอันดับหนึ่ง
ไม่ใช่แค่วิชาที่เขาฝึกฝน ยังเป็นเพราะความช่วยเหลือของไอ้เก้าด้วย
เรียกได้ว่าขอแค่ไม่ใช่อาการบาดเจ็บที่ถึงแก่ชีวิต เขาสามารถฟื้นฟูได้ทั้งหมด แต่ขึ้นอยู่กับเวลามากหรือน้อยเท่านั้น!
ลู่ฝานเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้น
ทันใดนั้น ลู่ฝานพบว่าท่อนล่างของตัวเองไม่มีเสื้อผ้าปกปิดเลย ไม้ตะบองอันนั้นเด้งออกมาทันที
ทันใดนั้นลู่ฝานหดตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
พูดด้วยใบหน้าเคอะเขินว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น กางเกงฉันล่ะ”
ดวงตาอู่คงหลิงเคลื่อนไหวไปมา พูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ถอดตอนรักษาอาการบาดเจ็บเมื่อคืนไง ตอนนี้นายน่าจะเดาได้แล้วนะว่าเป็นการรักษาอาการบาดเจ็บแบบไหน”
พูดจบ อู่คงหลิงเอามือปิดปากแล้วหัวเราะคิกคักออกมา หลังจากนั้นชี้ไปที่ข้างล่างของลู่ฝานแล้วพูดว่า “ตรงนี้ของนายก็ฟื้นฟูเร็วมากเหมือนกัน”
ลู่ฝานอ้าปาก เขาเดาได้แล้วว่าเมื่อคืนรักษาอาการบาดเจ็บยังไง
ที่แท้การรักษาอาการบาดเจ็บคือ……
จู่ๆ ลู่ฝานไอออกมาเบาๆ
อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “โอเค ไม่ต้องอายแล้ว ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลย นายจะสนใจอะไรล่ะ รีบลุกขึ้นมาสิ ด้านล่างมีแขกนะ”
ลู่ฝานพยักหน้า หลังจากนั้นคลำอยู่บนพื้นครู่หนึ่ง ในที่สุดก็คลำหาเสื้อผ้าของเขาจนเจอ
ลู่ฝานเอาเสื้อชุดใหม่ออกมาจากเข็มขัด แล้วสวมเสื้อผ้าในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
ขณะนั้น จู่ๆ อู่คงหลิงถอดเสื้อผ้าของลู่ฝานที่อยู่บนตัวเธอ จากนั้นเปลี่ยนเสื้อของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน
ผิวพรรณที่ขาวใสและนุ่มนวล ทรวดทรงที่สมบูรณ์แบบ ลู่ฝานมองจนเหม่อลอย
ตอนนี้จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียดาย
ถ้าเมื่อคืนเขาไม่สลบก็ดีน่ะสิ!
จนกระทั่งอู่คงหลิงสวมผ้าปิดหน้าของตัวเองจนเสร็จ ลู่ฝานจึงละสายตาออกมา แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
อู่คงหลิงเดินมาข้างหน้าลู่ฝาน ช่วยลู่ฝานจัดแขนเสื้อ ปัดรอยยับ อ่อนโยนเหมือนสะใภ้ที่เพิ่งแต่งงาน
“ไม่ต้องมองแล้ว ถ้ามองอีกลูกตาจะหลุดออกมาแล้วนะ”
อู่คงหลิงพูดหยอกล้อ
ลู่ฝานละสายตาออกมา รีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที
“เมื่อกี้เธอบอกว่ามีแขก ใครเหรอ”
“นายลงไปก็รู้เอง!”
อู่คงหลิงจงใจพูดให้อยากรู้
ลู่ฝานพยักหน้า จากนั้นเดินลงไปช้าๆ
มาถึงชั้นหนึ่งของเจดีย์สีขาว มีเงาคนสองสามคนปรากฏขึ้นในสายตาทันที
เซียวเฮ่า อูลี่คุนและฉินฝาน
“องค์ชายรอง!”
ลู่ฝานพูดเสียงเบา
เมื่อองค์ชายรองฉินฝานที่กำลังดื่มชาอยู่ได้ยินเสียง ก็รีบหันมาทันที เขาหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน ในที่สุดนายก็ฟื้นสักที เป็นไง เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม!”