บทที่ 2654 เธอมองพลาดไปหรือ? 2
เดิมทีเธอค่อนข้างสงสัยว่าจิ้งจอกน้อยที่อยู่ในสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์จะเป็นตัวปลอม รู้สึกว่าคนที่บาดเจ็บอยู่ในแดนเผ่าจิ้งจอกครามน่าจะเป็นตัวจริง แต่ยังไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน ตอนนี้พอนึกถึงเรื่องนี้แล้ว จิตใจพลันสั่นไหว…
เธอคิดดูเล็กน้อย เคลื่อนย้ายออกไปทันที ไปหาเยี่ยนเฉินโดยตรง
วันนี้เยี่ยนเฉินพักรวมอยู่กับศิษย์น้องชายคนหนึ่งของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์
ตอนที่กู้ซีจิ่วไปถึง บังเอิญเห็นสตรีนางหนึ่งวิ่งมาหาเยี่ยนเฉินพอดี
“ศิษย์พี่เยี่ยน จิ้งจอกน้อยของบ้านท่านปวดท้องอยู่บ้าง ท่านไปดูหน่อยเถอะ”
เยี่ยนเฉินหน้าเปลี่ยนสี ไหนเลยจะกล้าชักช้า รีบตามไปทันที
กู้ซีจิ่วชะงักไปแวบหนึ่ง ค่อยๆ ตามหลังไป
เยี่ยนเฉินตรงเข้าไปหาทันที กู้ซีจิ่วก็เร้นกายตามเข้าไปด้วย
หลานไว่หูนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าน้อยๆ ซีดขาว เม้มปากนิดๆ ท่าทางคล้ายจะค่อนข้างเจ็บปวด
เมื่อเห็นเยี่ยนเฉินเข้ามา นางเงยหน้าขึ้น ในดวงตาโตดุจมีม่านน้ำเอ่อคลอ ลุกขึ้นนั่งแล้วอ้าสองแขนไปหาเขา
“พี่เยี่ยนเฉิน!”
เยี่ยนเฉินโอบกอดนาง
“เป็นอะไรไป? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงปวดท้องได้ล่ะ?”
หลานไว่หูเอียงหัวซบอกเขา แบะปาก
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นเพราะวันนี้เอวยอกนิดหน่อยล่ะมั้ง”
เยี่ยนเฉินตื่นตระหนก
“ยอกได้อย่างไร? ไปยอกตรงไหนเข้า? ตอนนี้เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง?”
ว่าแล้วก็จับชีพจรให้นาง
เพียงแต่วิชาแพทย์ของเขาสามัญนัก เห็นแผลรักษาไปตามอาการยังพอไหว ทว่าเรื่องสตรีมีครรภ์เช่นนี้เขามองไม่ออกจริงๆ ดังนั้นจึงตรวจหาสาเหตุมูลนัยไม่ได้
หลานไว่หูปล่อยให้เขาตรวจอย่างว่าง่าย ในน้ำเสียงยังมีความคับข้องหมองใจอยู่บ้าง
“ก็เป็นตอนที่ท่านทิ้งข้าไว้แล้วให้ข้าเดินไปไง ข้าอยากตามท่านให้ทัน ผลก็คือไม่ทันระวังสะดุดหินก้อนหนึ่งเข้า ลื่นล้ม เจ็บเข่าไปหมดแล้ว…”
นางกล่าวพลางถลกขากางเกงขึ้น ตรงหัวเข่าปรากฏรอยช้ำปื้นใหญ่จริงๆ แถมยังผิวถลอกด้วย
เยี่ยนเฉินแสนปวดใจ
“ตัวโง่งม เหตุใดเจ้าไม่บอกให้เร็วกว่านี้?!”
รีบจัดการบาดแผลบนหัวเข่าให้นาง ใส่ยาสมานแผลให้นาง
ขาน้อยๆ ของจิ้งจอกน้อยขาวผ่องเป็นยองใย เรียวเสลา ได้รูปงดงามยิ่ง โดยเฉพาะเท้าคู่นั้นของนาง เล็บเท้าสีชมพูอ่อน กระจ้อยร่อยน่าเอ็นดู ฝ่าเท้าโค้งงอดุจจันทร์เสี้ยว…
ในยุคสมัยนี้ เท้าของสตรี ถึงแม้จะไม่ใช่จุดหวงห้ามเสมือนหน้าอก แต่ก็เป็นจุดสงวนอย่างหนึ่งเช่นกัน สตรีจะไม่เปลือยเท้าของตนต่อหน้าผู้คนง่ายๆ นอกจากจะเป็นสถานการณ์พิเศษ และเผยให้สามีของนางเห็นได้เท่านั้น
เยี่ยนเฉินชมชอบเท้าของจิ้งจอกน้อยเสมอมา เมื่อเห็นเท้าน้อยๆ ของนางนั้นก็มักจะมีความพลุ่งพล่านของบุรุษเสมอ…
ยามนี้เท้าน้อยๆ ข้างหนึ่งของนางพาดอยู่บนตักของเขาอย่างว่าง่าย ภายใต้แสงไข่มุกราตรีขับเน้นให้ดูชมพูระเรื่อ มองแล้วน่าทะนุถนอม
เยี่ยนเฉินย่อมได้เห็นเท้านี้ของนาง แต่น่าประหลาดนัก เขาไม่เกิดความรู้สึกสิเน่หาอันใดเลย…
ถึงขั้นที่เขาไม่ได้สนใจสิ่งนี้เลยด้วยซ้ำ ความสนใจของเขาอยู่ที่บาดแผลตรงหัวเข่าของนาง หลังจากเขาทายาให้แล้ว ก็นวดให้นางเบาๆ บรรเทาอาการฟกช้ำ
หลานไว่หูเม้มริมฝีปากจิ้มลิ้ม
“พี่เยี่ยนเฉิน ท้องของข้าก็ค่อนข้างปวดนะ…”
อา ใช่! เรื่องนี้สิถึงจะสำคัญที่สุด!
หญิงมีครรภ์ปวดท้องไม่ใช่เรื่องเล็ก อาจจะเกิดการแท้งได้! ต้องตรวจดูให้ดีถึงจะเหมาะ!
แต่ว่า เขาไม่ใช่หมอสูตินารี…
“ข้าจะไปหาซีจิ่วให้มาดูอาการ!”
เยี่ยนเฉินลุกขึ้นคิดจะวิ่งออกไป ถูกหลานไว่หูดึงมือไว้
“พี่เยี่ยนเฉิน ไม่ต้องหรอก!”
“หือ?”
“ซีจิ่วนางยุ่งมาทั้งวันแล้ว ต้องเหนื่อยล้ามากแน่ๆ ตอนนี้คงพักผ่อนไปแล้ว พวกเราไม่อาจนำเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไปรบกวนนางได้”
จิ้งจอกน้อยช่างเข้าอกเข้าใจผู้อื่นนัก
“แต่นี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก หากว่ากระเทือนไปถึงครรภ์…เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าให้ท่านหมอเมิ่งของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์มาดูหน่อยดีไหม? วิชาแพทย์ของนางก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน”
————————————————————————————-
บทที่ 2655 พิสูจน์จริงเท็จ
“ทุกคนล้วนเหน็ดเหนื่อยกันยิ่งนัก เวลานี้ไม่สมควรไปรบกวนผู้อื่นแล้ว วางใจเถอะ ข้าก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเท่านั้น น่าจะไม่กระเทือนไปถึงครรภ์ ท่านช่วยข้านวดดู อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ”
หลานไว่หูดึงมือของเยี่ยนเฉินมาสัมผัสหน้าท้องของตน
“นวดเบาๆ ก็พอแล้ว”
เยี่ยนเฉินเงียบงัน
กู้ซีจิ่วที่เร้นกายอยู่ด้านข้างมาโดยตลอดก็มองเงียบๆ
วิชาแพทย์ของกู้ซีจิ่วเลิศล้ำ เธอมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไม่กระเทือนถึงครรภ์ของหลานไว่หูจริงๆ เกรงว่าเรื่องที่บอกว่าปวดท้องจะเป็นการหลอกผู้อื่นเสียแล้ว
เริ่มแรกกู้ซีจิ่วเข้าใจว่า นางไม่อยากจะตามเธอไปที่แดนเผ่าจิ้งจอกครามในวันพรุ่งนี้ เลยจงใจหาข้ออ้างในคืนนี้ อ้างว่าครรภ์ได้รับความกระทบกระเทือน ให้เยี่ยนเฉินปฏิเสธเธออย่างผ่าเผยชอบธรรมได้
คาดไม่ถึงว่าจุดประสงค์ของนางไม่ใช่เรื่องนี้ ชัดเจนนักว่าที่นางทำเช่นนี้คือ…การยั่วยวนเยี่ยนเฉิน!
เห็นนางนอนอยู่ตรงนั้น สาบเสื้อเปิดออก เผยหน้าท้องชมพูระเรื่อออกมา ผิวพรรณด้านล่างหน้าท้องขาวเนียนปานหยก ท้องน้อยนูนออกมานิดๆ กลับมีเสน่ห์แบบพิเศษประการหนึ่ง…
เยี่ยนเฉินแข็งทื่อแล้ว
ฝ่ามือหยุดนิ่งบนหน้าท้องนาง ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ไปชั่วขณะ
กู้ซีจิ่วที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ใช่ที่
ถึงอย่างไรนี้ก็เป็นเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา เธอยืนชมอยู่ตรงนี้คงไม่ดี
แต่ถ้าจากไป หากจิ้งจอกน้อยผู้นี้เป็นตัวปลอม เยี่ยนเฉินเล่นพลิกผ้าห่มกับนาง วันหน้าถ้าทราบความจริงเข้า เกรงว่าจะเสียใจภายหลังจนอยากวิ่งชนกำแพง และเป็นการผิดต่อหลานไว่หูตัวจริง…
จะว่าไป พวกเขาสามีภรรยาแยกห้องกันมาสามเดือนแล้ว สามเดือนนี้ไม่ได้ร่วมห้องกันอีกเลยหรือ?
“พี่เยี่ยนเฉิน เป็นอะไรหรือ?”
เยี่ยนเฉินส่ายหน้านิดๆ
“ไม่มีอะไร”
เขาหลุบตานวดหน้าท้องให้นางเบาๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวอย่างอื่น
ตามปกติแล้วสุขภาพร่างกายของจิ้งจอกน้อยยอดเยี่ยมมาก เจ็บป่วยน้อยยิ่ง ไม่มีอาการปวดท้องตอนระดูมาด้วย หลังแต่งงานกัน เมื่อเผลอกินน้ำแข็งมากไปในบางครั้ง จะปวดท้องขึ้นมา เยี่ยนเฉินช่วยนวดให้นาง หลังจากนวดหายแล้ว เยี่ยนเฉินก็ข่มความปรารถนาไม่ไหวครอบครองนางไปหนหนึ่ง นับตั้งแต่นั้นมาจิ้งจอกน้อยก็มองว่าการให้เขานวดท้องเป็นเรื่องอันตราย ยามที่ปวดท้องขึ้นมาเป็นครั้งคราว ก็ไม่ยอมให้เขานวดอีก ยอมทนรับไว้
ตอนนี้นางกลับเป็นฝ่ายขอให้เขานวดท้องให้ แถมยังจับมือเขาไปนวดด้วย ขณะที่เยี่ยนเฉินใจลอยไปเล็กน้อย นางก็ดึงมือเขาให้ลูบลงไปยังบริเวณใต้ท้องน้อย…
ทันทีที่เยี่ยนเฉินสัมผัสถูกเส้นขน ในที่สุดสติก็กลับมา เขาชักมือกลับทันที สูดหายใจเบาๆ
“จิ้งจอกน้อย เจ้าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้!”
“หือ?”
จิ้งจอกน้อยมองเขาด้วยพวงแก้มที่แดงก่ำ
เยี่ยนเฉินละสายตาไป ถอยหลังไปทันที
“จิ้งจอกน้อย เจ้าไม่จำเป็นต้องหาทางเอาใจข้า เจ้าวางใจเถอะ ต่อให้เจ้าไม่ชอบให้ข้าสัมผัสเจ้านัก หัวใจรักที่ข้ามีต่อเจ้าก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง…เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนให้ดีเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่”
พลันหันหลังสาวเท้าก้าวออกไป
หลานไว่หูนิ่งงัน
นางเบิกตามองเยี่ยนเฉินที่เดินออกไปเช่นนี้เลย นิ้วมือในแขนเสื้อกำแน่น สบถคำหนึ่ง
“ไอ้ทึ่ม!”
แล้วจัดการอาภรณ์ให้เรียบร้อยอย่างไม่อนาทรร้อนใจ นอนลงบนเตียงอีกครั้ง หลับตาลงนิดๆ หลับใหลแล้ว
กู้ซีจิ่วมองหลานไว่หูผู้นี้ อันที่จริงเธอสามารถดึงวิญญาณของอีกฝ่ายออกมาพิสูจน์ได้ว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม
แต่อีกฝ่ายตั้งครรภ์อยู่จริงๆ ถ้าดึงดวงวิญญาณออกมา จะส่งผลเป็นการทำร้ายทารกในครรภ์…
ช่างเถอะ! จะพิสูจน์จริงเท็จก็ไม่ได้มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเสียหน่อย
กู้ซีจิ่วก็เคลื่อนกายก้าวออกไปเช่นกัน
เยี่ยนเฉินยืนอยู่บนเนินเขาสายหนึ่ง ดูเหมือนจะตรวจตราเขตแดนด้านบนอยู่ ทว่าความจริงแล้วใจลอยอยู่
กู้ซีจิ่วเดินเข้าไปหา
“เยี่ยนเฉิน”
เยี่ยนเฉินหันกลับไปมองนาง ค่อนข้างแปลกใจ
“ทำไมเจ้ายังไม่นอนอีก?”
กู้ซีจิ่วตรงเข้าประเด็นทันที
“ข้ากำลังคิดเรื่องจิ้งจอกน้อยอยู่”
“เรื่องของนาง? นางทำไมหรือ?”
“เยี่ยนเฉิน เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจิ้งจอกน้อยตั้งครรภ์?”