ตอนที่1,126 ข้าผู้นี้จะตัดสินใจแทนเจ้า
พระชายาหยุนคิดว่าการสรุปการแต่งงานครั้งนี้จะค่อนข้างยากแต่กรณีที่แย่ที่สุดที่นางคิดคือซวนเทียนฮั่วไม่เต็มใจ นางไม่คิดว่าเมื่อเรื่องต่าง ๆ มาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วจะกลับกลายเป็นเฟิงเซียงหรูที่บอกว่านางไม่ต้องการแต่งงาน สิ่งนี้เป็นไปได้อย่างไร
นางสงสัยว่านางหูฝาดไปขณะจ้องมองเฟิงเซียงหรูอย่างตกตะลึงและถามว่า“เจ้าพูดว่าอะไร ? พูดอีกครั้ง ! ”
เฟิงเซียงหรูพูดซ้ำอีกครั้ง“ยกโทษให้ข้าด้วย เซียงหรูไม่สามารถแต่งงานกับองค์ชายเจ็ดได้ ข้าไม่สามารถแต่งงานเข้าตำหนักจุนได้เจ้าค่ะ”
”ทำไม? ” พระชายาหยุนเข้าใจสิ่งที่นางได้ยินในครั้งนี้ แต่ในเวลาเดียวกันนางเริ่มสับสนมากขึ้น “คุณหนูสาม เจ้าไม่ได้ชอบฮั่วเอ๋อตั้งแต่เด็กหรือ ? ข้ารู้เรื่องทั้งหมดนี้ แต่ทำไมเจ้าพูดว่าเจ้าจะไม่แต่งงาน ? ท่านแม่ของเจ้าได้ตกลงกันแล้ว ไม่มีใครต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้ การแต่งงานครั้งนี้เตรียมการพร้อมหมดแล้ว ทำไมเจ้าทำเช่นนี้ ? ”
ในฐานะที่เป็นพระชายาหยุนพูดนางต้องการที่จะเอื้อมมือออกไปและดึงเฟิงเซียงหรูขึ้นมา แต่เฟิงเซียงหรูปฏิเสธสิ่งนี้อย่างแน่วแน่ นางคำนับพระชายาหยุน 3 ครั้งและพูดอย่างไม่ยินยอม “เซียงหรูไม่ต้องการแต่งงาน สำหรับคนที่ดีอย่างองค์ชายเจ็ด เซียงหรูไม่ต้องการโกหกพระองค์ ข้าไม่ต้องการทำลายชีวิตของพระองค์เจ้าค่ะ”
พระชายาหยุนมองและขมวดคิ้วตรวจพบว่าคำพูดของเฟิงเซียงหรูมีความหมายลึกซึ้งยิ่งขึ้น ดังนั้นนางจึงไม่อยากถามอะไรมากขึ้น
เฟิงเซียงหรูกัดฟันเอ่ยอย่างมุ่งมั่นและพูดอีกครั้ง “พระองค์ ความรู้สึกที่เซียงหรูมอบให้กับองค์ชายเจ็ดนั้นเป็นเรื่องสำคัญเมื่อข้ายังเด็ก ในเวลานั้นข้ายังเด็กและไม่รู้อะไรมากมาย เชื่อว่าความชอบคือความรัก โดยคิดว่าเมื่อข้ามีความรู้สึกในแง่ดี ตอนนี้ข้าก็อยากแต่งงาน แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าข้าไม่ได้รักองค์ชายเจ็ด ข้าไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งกับพระองค์เลย แน่นอนว่าในปัจจุบันไม่ว่าชายและหญิงจะมีความรู้สึกต่อกันเมื่อพวกเขาแต่งงานกันหรือไม่นั้นสำคัญ แต่นั่นคือองค์ชายเจ็ด ! พระองค์มีค่า มีผู้หญิงที่ดีกว่า พระองค์ควรได้แต่งงานกับผู้หญิงที่รักพระองค์อย่างสุดหัวใจ และเซียงหรู… ไม่เพียงแต่ข้าจะไม่ได้รักองค์ชายเจ็ด แต่ข้ายังมีคนอื่นในใจของข้า……”
เฟิงเซียงหรูยอมเสี่ยงชีวิตของนางด้วยการโกหกพระชายาหยุนว่านางมีคนอื่นอยู่ในใจของนางสำหรับเรื่องนี้ไม่ว่าพระชายาหยุนจะเป็นคนใจกว้างเพียงใด ไม่ว่าพระชายาหยุนจะปฏิบัติต่อนางอย่างดีเพียงใด นางรู้ดีว่าเมื่อพระชายาหยุนโกรธ แม้นางจะเป็นน้องสาวของเฟิงหยูเฮง มันเป็นไปได้มากที่พระชายาหยุนจะตัดสินลงโทษนางถึงตาย
เฟิงเซียงหรูพูดอย่างนี้เสร็จแล้วสูดหายใจลึกนางหลับตาแน่น จิตใจของนางเจ็บปวดอย่างมากจนราวกับนางเฉือนหัวใจตัวเอง สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าความรู้สึกของนางที่มีต่อองค์ชายเจ็ดนั้นลึกซึ้งเพียงใด เป็นความรักที่ซึมเข้าไปในกระดูกและมีค่ามากกว่าชีวิตของนาง แต่ตอนนี้นางเลือกที่จะใช้วิธีนี้เพื่อล้มเลิกการแต่งงานนี้ด้วยตัวเอง ถ้าเป็นไปได้นางอยากตายในทันที
เฟิงเซียงหรูเสียใจเล็กน้อยแต่นางก็คิดถึงความตาย ทำไมนางถึงโง่เช่นนี้ ? หากนางเสียชีวิต องค์ชายเจ็ดย่อมไม่ต้องการแต่งงานกับนาง ทำไมนางต้องใช้วิธีการเช่นนี้ ? แต่เมื่อคิดถึงมันอีกครั้ง รอยยิ้มอันขมขื่นก็เพิ่มขึ้นในใจนาง หากนางเสียชีวิต องค์ชายเจ็ดจะไม่ใช้นางเป็นข้ออ้างที่จะไม่แต่งงานหรอกหรือ ? คนผู้นั้น… นางเข้าใจเขาค่อนข้างดี novel-lucky
ชั่วขณะหนึ่งมีความคิดเป็นร้อยเป็นพันพระชายาหยุนผู้ยืนอยู่ตรงหน้านางนิ่งเงียบไปนาน เฟิงเซียงหรูไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดพระชายาหยุนก็พูดอีกครั้ง แต่ถามนางว่า “เป็นองค์ชายสี่หรือ ? ”
นางตกตะลึงและตระหนักได้ทันทีเมื่อวานนี้องค์ชายสี่มาและทำให้เกิดความปั่นป่วน พระชายาหยุนก็ยึดมั่นในใจ นางไม่ต้องการลากใครเข้ามาในเรื่องนี้ แต่เนื่องจากหัวข้อย้ายมาอยู่ที่นี่ มันทำให้นางยากที่จะปกปิดคำโกหกของนางอย่างรวดเร็ว ถ้านางไม่ยอมรับว่าเป็นองค์ชายสี่ เมื่อพระชายาหยุนถามว่าเป็นใคร นางควรจะหาแพะรับบาปได้อย่างไร ?
ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นนางได้แต่พยักหน้ารับได้ว่า “เจ้าค่ะ”
พระชายาหยุนโกรธมากจนควันเกือบจะพ่นออกมาจากหูของนางนางสะบัดแขนแล้วเดินออกไป แม้ไม่อยากใส่ใจกับเฟิงเซียงหรูคนนี้ สัญชาตญาณบอกนางว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง มันไม่ง่ายอย่างที่เฟิงเซียงหรูจะมาพูดแบบนี้ แต่นางก็โกรธ โกรธที่เด็กเหล่านี้เก็บทุกอย่างไว้ในใจ และใช้วิธีการที่ชอบธรรมในการแก้ปัญหาโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย
นางพยายามอย่างหนักเพื่อปรับอารมณ์ของนางและเมื่อมันสงบลงบ้าง นางก็หันหลังกลับและถามเฟิงเซียงหรู “เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ ? เมื่อเจ้าพูดเช่นนี้แล้ว มันไม่มีทางที่จะเอากลับคืนมาได้อีก ด้วยความคิดของข้าคนนี้ในการพยายามจัดการแต่งงานครั้งนี้ แต่การถูกปฏิเสธ เรื่องนี้ก็ไม่สามารถรื้อฟื้นขึ้นมาได้อีก ! เจ้ายอมแพ้ในตัวฮั่วเอ๋อแล้วหรือ ? ”
นางพูดกับตัวเองว่าเป็นคนนี้เมื่อนางพูด หัวใจของเฟิงเซียงหรูเย็นลง นางรู้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น น้ำที่นางสาดออกไปก็ไม่สามารถเก็บกลับคืนมาได้อีกต่อไป ดังนั้นนางลอบถอนใจอย่างเศร้าใจแล้วก็พยักหน้า “ข้าผู้นี้ตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ”
“ไม่เป็นไร! ไม่เป็นไร ! ไม่เป็นไร ! ” พระชายาหยุนกล่าวว่าไม่เป็นไร 3 ครั้ง นางยังใช้คำว่าเอาล่ะ 3 ครั้งเมื่อนางพบเฟิงหยูเฮงเป็นครั้งแรก แต่เวลาปัจจุบันไม่เหมือนเมื่อก่อน ด้วยสิทธิทั้งสามนี้ นางตัดชะตากรรมของการแต่งงานระหว่างเฟิงเซียงหรูและซวนเทียนฮั่วสำหรับทั้งชีวิต “ไปเถิด ! ” นางโบกมือของนางแล้วก็ตื่นเต้นน้อยกว่าตอนนี้ “ไปที่ลานหน้าบ้านและคุกเข่า สำนึกผิดซะ ข้าคนนี้จำได้ว่าเจ้าเป็นน้องสาวของพระชายาหยู ดังนั้นข้าคนนี้จะไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้าต้องคุกเข่าเป็นเวลาสามวันสามคืน นี่เป็นการลงโทษสำหรับ……การนอกใจของเจ้าต่อฮั่วเอ๋อ การแต่งงานระหว่างพวกเจ้าสองคนจะยุติลง ณ เวลานี้ ! ”
เฟิงเซียงหรูคำนับ3 ครั้งแก่พระชายาหยุน และออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ คุกเข่าที่ลานด้านนอก ในความเห็นของนาง การลงโทษแบบนี้เป็นการลงโทษสถานเบาที่สุด เฟิงเซียงหรูพยายามที่จะยิ้มแต่น้ำตาหลั่งไหลออกมาแทน และนางไม่สามารถหยุดพวกมันได้
ตั้งแต่วันที่นางพบซวนเทียนฮั่วเป็นครั้งแรกจนถึงวันนี้นางได้เดินเส้นทางนี้เป็นเวลา 4 ปี 4 ปี ! นางใกล้จะประสบความสำเร็จแต่งงานเข้าตำหนักจุนภายใต้สายตาที่อิจฉาของทุกคน นางรู้ว่าซวนเทียนฮั่วไม่ได้รักนาง แต่นางก็รู้ว่าซวนเทียนฮั่วจะปฏิบัติต่อนางอย่างดีแน่นอน การดูแลที่ดีที่สามีมอบให้ภรรยาที่รักอย่างสุดซึ้ง นางสามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างมีความสุขและไม่ต้องกังวล
นางต้องการชีวิตแบบนั้นจริงๆ ! แต่มันไม่สามารถทำได้ มันไม่สามารถทำได้จริง ๆ ! เมื่อรู้ว่าการอยู่ด้วยกันระหว่างพวกเขาเป็นหายนะที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า นางไม่สามารถทำตัวเหมือนว่านางไม่รู้เรื่องและแต่งงาน ไม่เป็นไร ถ้านางต้องเป็นคนรับเคราะห์นั้น แต่ถ้ามันเกิดขึ้นกับซวนเทียนฮั่วแทน นางจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย
ดังนั้นทั้งหมดนี้คุ้มค่าไม่ใช่หรือ?
เฟิงเซียงหรูปลอบใจตัวเองเช่นนี้ตราบใดที่คนผู้นั้นสามารถใช้ชีวิตของเขาอย่างปลอดภัย มันไม่สำคัญว่านางจะมีชีวิตที่ดีหรือไม่ ? หากไม่มีอะไรอื่น นางจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่คนเดียวหรือหาคนปกติที่จะแต่งงานดูแลมารดาของนาง ซึ่งก็ค่อนข้างดีเช่นกัน ในฐานะบุตรสาว นางควรกตัญญูต่อบุพการีของนางเช่นกัน
นางคุกเข่าในลานของพระชายาหยุนเช่นนี้ใจของนางทำงานอย่างดุเดือดและคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ใช้ความเป็นไปได้ในการปลอบใจและทำให้มึนงงอยู่เสมอ แต่นางไม่รู้เมื่อนางคุกเข่าที่นี่ เฉียนเฟิงโจวได้ไปหาเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง แล้วพูดกับพวกเขาอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับคำทำนายดวงคู่พิฆาตที่ได้จากเวลาตกฟากของทั้งคู่
ไม่ใช่ว่าเฉียนเฟิงโจวไม่รักษาสัญญานี้แต่เป็นเพียงว่าเฟิงเซียงหรูไม่ได้มีความสำคัญในสายตาของเขามากนัก นอกจากนี้เขาต้องฟังคำสั่งจากซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮง และบุตรชายของเขาทำงานภายใต้บังคับบัญชาของซวนเทียนหมิง ดังนั้นเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่ควรคิดเพียงแค่ทำตามความปรารถนาของเฟิงเซียงหรูเท่านั้น ซ่อนตัวจากพระชายาหยุนก่อน แต่เขาไม่สามารถซ่อนสิ่งนี้จากคนสองคนนี้
เฟิงหยูเฮงได้ยินมาแล้วว่าเฟิงเซียงหรูคุกเข่าอยู่ในลานของพระชายาหยุนแต่นางก็ไม่รู้สาเหตุของสิ่งนั้น อันชิได้ยินเรื่องนี้ ด้วยหัวใจของนางเจ็บปวดกับบุตรสาวคนนี้ และนางก็เป็นห่วงเช่นกัน แต่นางไม่กล้าวิ่งไปที่ลานของพระชายาหยุนเพื่อขอนางตัวนางเอง เมื่อได้ยินรายงานจากเฉียนเฟิงโจวแล้ว สามีและภรรยาคู่นี้ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดในที่สุด
ซวนเทียนหมิงไม่ได้แสดงท่าทางของเขาในเรื่องนี้เพียงบอกเฉียนเฟิงโจว “นอกจากเราสองคนแล้วไม่สามารถพูดกับคนอื่นได้ กลับไปที่มณฑลหยู ไม่มีอะไรให้เจ้าทำแล้ว” หลังจากไล่เฉียนเฟิงโจวไป นั่นคือตอนที่เขาถามชายาของเขา “เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา“เซียงหรูเป็นเด็กที่ชอบคิดมากเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้นางรู้ว่าคำทำนายออกมาไม่ดีเช่นนี้ นางไปหาเสด็จแม่เพื่อยกเลิกการแต่งงาน” ซวนเทียนหมิงพยักหน้าในที่สุดก็แสดงความเห็นของเขา “นี่เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน ข้าไม่ได้มีความคิดเห็นเชิงบวกเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ดีถ้ามันไม่เกิดขึ้น สำหรับเฟิงเซียงหรู เราควรช่วยนางมองหาคนดี ดังนั้นนางจะไม่อยู่คนเดียวตลอดชีวิตของนางเพราะไม่ได้แต่งงานกับพี่เจ็ด”
เฟิงหยูเฮงแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา“เราจะทำอะไรได้อีก ? นางตัดเรื่องนี้ออกอย่างไปอย่างสิ้นเชิง ใครจะสามารถช่วยนางได้ ? ยิ่งกว่านั้น……” ความกังวลจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง “ดวงคู่พิฆาต ? มันคืออะไร ? ”
“เจ้ารู้สึกว่าการกระทำของพี่เจ็ดนั้นแปลกหรือไม่? ” ซวนเทียนหมิงถามนางในที่สุดว่า “ในระหว่างการเดินทาง เจ้าแนะนำให้ข้าไม่คิดมาก แต่ในความเป็นจริง เจ้าก็คิดมากเกี่ยวกับมันใช่หรือไม่ ? อาเฮง ถ้าเป็นดวงคู่พิฆาตที่เกิดจากการแต่งงาน ข้าสามารถวางใจได้ คนสองคนใช้เวลาทั้งวัน แม้ว่าจะมีหายนะเกิดขึ้นที่ไหนได้อีก แต่ข้ากลัวว่าหายนะครั้งนี้เป็นเพราะสงคราม พี่เจ็ดเข้าตรวจนับทหารของข้าจริง ๆ แล้วเพื่อช่วยข้านำทหารไปยังชายแดนตะวันออกหรือไม่ ? ส่งข้ามาที่มณฑลจีอัน ให้ข้ามาสู่ขอแทนท่านพี่จริง ๆ หรือ ? ”
ทุกประโยคซวนเทียนหมิงกล่าวเข้าไปในหัวใจของเฟิงหยูเฮงในที่สุดก็รบกวนอารมณ์ของนางซึ่งถูกตัดสินลงอย่างแข็งแรง เมื่อคลื่นกระเพื่อมบนพื้นผิวของทะเลสาบที่สงบ คลื่นนี้ไม่สามารถหยุดได้ หลังจากคลื่นปรากฏขึ้นและในที่สุดก็พุ่งสูงขึ้น มันเป็นการยากที่จะเปลี่ยนกลับไปเป็นสถานะดั้งเดิม
นางหงุดหงิดเล็กน้อยและเดินวนสองสามรอบบริเวณที่นางยืนอยู่และในที่สุดนางก็พูดว่า “พรุ่งนี้กลางฤดูใบไม้ร่วง จะเป็นวันพรุ่งนี้หลังจากกลางฤดูใบไม้ร่วง เจ้าควรมุ่งหน้าไปทางตะวันออกก่อน ! ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะปกป้องเสด็จแม่และไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ข้าจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อแนะนำให้นางกลับไปที่เมืองหลวง หากพบอันตรายใด ๆ ระหว่างทาง ข้าจะส่งนางไปยังมิติทันที ไม่มีอะไรผผิดพลาด”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“เราทำได้แค่นี้ ข้าค่อนข้างกังวลจริง ๆ ที่จะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก ข้ายังคงรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้น ทุกวันผ่านไปโดยที่ข้าไม่ได้ไป”
ในตอนนี้ซวนเทียนหมิงและชายาของเขากำลังคุยกันเรื่องการมุ่งหน้าไปยังชายแดนด้านตะวันออกหลังจากกลางฤดูใบไม้ร่วงอีกด้าน องค์ชายสี่มาเยี่ยมคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเข้าไปในคฤหาสน์ เขาได้ยินเรื่องที่เฟิงเซียงหรูคุกเข่าในลานของพระชายาหยุน ข้อมูลมาจากคนที่อยู่ด้านข้างของพระชายาหยุน โดยกล่าวว่าการแต่งงานระหว่างองค์ชายเจ็ดกับคุณหนูสามของตระกูลเฟิงจะถูกยกเลิก หลังจากคุณหนูสามตระกูลเฟิงคุกเข่าอยู่ที่ลานบ้านของนางเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม แล้วทุกคนไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้อีกต่อไป
ข่าวชิ้นนี้ทำให้ซวนเทียนยี่ตกตะลึงอย่างมากแต่ทันทีหลังจากนั้นข่าวชิ้นหนึ่งของฝ่ายพระชายาหยุนอีกคนทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น คุณหนูสามของตระกูลเฟิงยอมรับเป็นการส่วนตัวว่าผู้ที่นางต้องการแต่งงานมากที่สุดคือองค์ชายสี่ เรื่องขององค์ชายเจ็ดเป็นเพียงความเข้าใจผิด
เมื่อซวนเทียนยี่ได้ยินสิ่งนี้เขาก็ถูมือของเขาเข้าด้วยกัน ขณะที่เลือดของเขาเดือด ! ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ตาสว่าง ? ในที่สุดนางก็เข้าใจว่ามีใครอยู่ในใจของนาง ? นั่นเป็นสิ่งที่ดี ! นั่นเป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ !
เขาบอกผู้ดูแลซึ่งอยู่ถัดจากเขาและพูดอย่างใจจดใจจ่อ“ไปเร็ว ๆ ! นำภาพเป็ดแมนดารินที่เย็บเสร็จเมื่อคืนนี้ ตอนแรกข้าวางแผนไว้ว่าจะส่งไปเป็นของกำนัลแสดงความยินดีเมื่อนางกับองค์ชายหมั้นหมายกัน แต่โดยไม่คาดคิด มันจะใช้มันในตอนท้าย ! นำมันมาอย่างรวดเร็ว ในเมื่อพระชายาหยุนอยู่ที่นี่ ให้หมั้นหมายกับนางโดยมีพระชายาหยุนเป็นสักขีพยาน ! ”
เช่นเดียวกับที่ซวนเทียนยี่ปรารถนารูปเป็ดแมนดารินที่ได้รับการยอมรับจากพระชายาหยุนในนามของเฟิงเซียงหรู และนางก็บอกกับซวนเทียนยี่ว่า “พรุ่งนี้มันเป็นช่วงกลางฤดูใบไม้ร่วง คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจะจัดงานเลี้ยงเช่นกัน ! เจ้าต้องการให้ข้าคนนี้ตัดสินใจหรือไม่ ? ในขณะที่ข้าอยู่ที่นี่ ข้าคนนี้จะเป็นคนตัดสินใจให้เจ้า ! ”