Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 804 โชคดีที่ได้อยู่โลกเดียวกันกับคุณ
เดิมทีหลี่เสี่ยวปิงไม่ประทับใจในตัวของฉินหู่ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว หลายปีมานี้ฉินหู่เอาแต่เที่ยวไปพูดว่า เธอเป็นแฟนสาวของฉินหู่ สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเขามาก
ตอนนี้ฉินหู่ตกใจกลัวจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ถือว่าเขาหาเรื่องใส่ตัว
เขาก่อกรรมทำชั่วจนเคยชิน คิดว่าใครจะยังตามใจเขาต่อไปอยู่อีกงั้นหรอ？
ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้เตือนแค่ครั้งเดียว แต่ฉินหู่ยังจะดันทุรังรนหาที่ตายเอง แล้วจะโทษใครได้ล่ะ？
หลี่เสี่ยวปิงขี้เกียจสนใจฉินหู่ หลายปีมานี้ฉินหู่ใช้ทุกวิถีทางในการตามจีบเธอ ถ้าไม่เป็นเพราะเธอระมัดระวังตัว คงจะเสร็จฉินหู่ไปนานแล้ว
ในวงการบันเทิง มีดาราสาวนับไม่ถ้วนตกเป็นเขา
เมื่อเห็นว่าตอนนี้ฉินหู่ตกใจจนเหมือนหมาตาย ก็มีความคิดที่จะมีใครสักคนมาจัดการเก็บกวาดไอ้บัดซบนี่สักที พระเจ้ามีดวงตาจริงๆ
ในเวลานี้เอง ฉินโจงก็เดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าตึงเครียด ดวงตาของเขาสั่นไหว ไม่รู้ว่าเย่เซิ่งเทียนพูดอะไรกับเขา
ฉินหู่รีบเดินไปข้างหน้า แล้วถามว่า“พ่อครับ คุณเย่……”
ฉินโจงใช้เท้าเตะฉินหู่ไปไกลหลายเมตร แล้วสบถด่าว่า“ไอ้เหี้ย กลับบ้าน！”
เย่เซิ่งเทียนตะโกนเรียก“คุณหลี่ครับ ขึ้นรถครับ”
หลี่เสี่ยวปิงรีบขึ้นรถ ไม่ได้ถามว่าเมื่อสักครู่ทั้งสองคนคุยอะไรกัน แต่ดูจากสีหน้าของฉินโจงแล้ว เห็นได้ชัดว่าฉินโจงยอมจำนน
“คุณเย่ตะ ต่อไปเราจะไปไหนกันคะ？”
เย่เซิ่งเทียนตอบ“คุณไปทำงานของคุณเถอะครับ ฉินหู่จะไม่มาตามรังควานคุรอีกแล้ว ผมมีเรื่องต่องจัดการนิดหน่อยน่ะ”
หลี่เสี่ยวปิงรู้สึกดีใจ มองเย่เซิ่งเทียนอย่างซาบซึ้ง
ถ้าไม่ได้เย่เซิ่งเทียน เธอยังไม่รู้เลยว่าจะถูกฉินหู่ตามรังควานไปถึงเมื่อไร
กว่าเธอจะมีโอกาสได้อยิ่ดใกล้ตามลำพังกับเย่เซิ่งเทียนมันไม่ง่ายเลย เธอไม่ให้อยากพลาดไป
จึงรีบกล่าวว่า“คุณเย่คะ มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ？คุณพูดมาได้เลยนะคะ ขอแค่ฉันสามารถทำได้ ฉันจะทำให้ค่ะ”
เย่เซิ่งเทียนส่ายหัวไปมาแล้วกล่าวว่า“สิ่งที่ผมจะทำ คุณช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ คุณต้องดูแลความสำเร็จของตัวเองให้ดี และคุณก็อย่าไปงานแสดงเพื่อธุรกิจเลย วันนี้ฉางอานจะไม่สงบ ออกจากสถานที่แห่งนี้ไปเถอะ”
หลี่เสี่ยวปิงไม่เข้าใจ เรื่องของตระกูลฉินจบลงแล้วไม่ใช่หรอ？ยังมีเรื่องอะไรอีก？
แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมากความ จึงครุ่นคิดแล้วถามต่อว่า“คุณเย่คะ เรื่องเข้าผิดระหว่างคุณกับซีเอ๋อร์พูดเคลียร์ใจกันรึยังคะ？”
หลี่เสี่ยวปิงรู้สึกตื่นเต้น ถ้าทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว เธอสารภาพรัก ก็คงไม่เป็นอะไร
ได้พบเจอผู้ชายอย่างเย่เซิ่งเทียน เธอไม่อยากพลาดไป
ประการแรกคือจะไม่มีใครกล้ารังแกเธออีก อีกด้านหนึ่งคือเธอถูกเสน่ห์บนตัวของเย่เซิ่งเทียนดึงดูดเข้าให้แล้ว
ในแวดวงบันเทิงไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน แต่ล้วนไม่ใช่สเปคของเธอ
สำหรับบรรดาเหล่าดาราหน้าอ่อน เธอไม่เคยสนใจเลย แต่ละคนแต่งหน้าเก่งกว่าผู้หญิงเสียอีก ออกสาวมากๆ เธอไม่ชอบมันเลย
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้า“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ซีเอ๋อร์เองก็มีเรื่องทุกข์ใจ ที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อตัวผมเอง ผมทำให้เธอติดร่างแหไปด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะผม เธอก็คงไม่ต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ เป็นภรรยาของผม ไม่เพียงแต่จะต้องวิตกกังวลเพราะผม ยังจะต้องแบกรับความยากลำบากอุปสรรคที่ยากจะจินตนาการได้ ลำบากเธอแล้วจริงๆ”
หลี่เสี่ยวปิงอายุมากกว่าเย่เซิ่งเทียนหลายปี ปีนี้อายุยี่สิบแปด ดูๆไปแล้วเหมือนหญิงสาวที่ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่
เธอยิ้ม ด้วยความรู้สึกหลากหลาย“คุณเย่คะ ความจริงแล้วการที่เป็นกังวลเพื่อคนที่ตัวเองรัก เป็นความสุขอย่างหนึ่งนะคะ ผู้ชายธรรมดาทั่วไปแค่ต้องแบกรับภาระหน้าที่ความรับผิดชอบของครอบครัว ในบางครั้งก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับคุณแล้วนอกจากครอบครัว คุณยังต้องทำหน้าที่สำคัญในการรักษาเสถียรภาพความมั่นคงของชาติ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถยืนหยัดได้นะคะ”
“ฉันคิดมาตลอดว่า คนที่ทำเพื่อชาติบ้านเมือง นั้นยิ่งใหญ่มาก โดยเฉพาะเหล่านักวิทยาศาสตร์รุ่นก่อนๆของบ้านเมืองเรา เพื่อให้ประเทศชาติเข้มแข็งและแกร่งขึ้น ยอมเสียสละได้แม้แต่ชีวิต ฉันศรัทธาในตัวพวกเขามากเลยค่ะ ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ฉันคงไม่สามารถทำได้ คุณเย่คะ ถ้าไม่เป็นเพราะมีพวกคุณคอยปกป้องความสงบสุขนี้ และแบกรับภาระอันหนักอึ้งไว้ ประชาชนแบบเราๆจะมีความสุขความสบายแบบนี้ได้ยังไงกัน”
เย่เซิ่งเทียนหัวเราะเสียงดัง“คุณหลี่สมกับที่เป็นดาราใหญ่จริงๆ พูดเก่งมาก ผมไม่ได้เที่ยงตรงเป็นธรรมขนาดนั้นหรอกครับ เอาล่ะ ผมส่งคุณถึงตรงนี้แล้วกัน คุณขับรถเป็นไหม？ผมจะต้องไปแล้ว”
เมื่อเห็นเย่เซิ่งเทียนเดินลงจากรถไป หลี่เสี่ยวปิงก็นั่งเหม่อลอยมองแผ่นหลังของเย่เซิ่งเทียน พลางแอบพูดว่า“หากคุณได้พบเจอฉันเป็นคนแรก จะดีแค่ไหน แต่โชคดีที่ได้อยู่โลกเดียวกันกับคุณ หลี่เสี่ยวปิงสู้ๆ เธอยังมีโอกาสนะ บริหารเสน่ห์ของตัวเองให้ดี ถึงจะได้เป็นเพ่อนกับเขา แต่ขอแค่ได้เจอเขาบ่อยๆ ก็เพียงพอแล้วล่ะ”