องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 898 เพื่อบุตรสาวแล้ว
หนานกงเย่ออกจากตัวฉีเฟยอวิ๋นก็ไปเตรียมตัว อวิ๋นจิ่นรับผิดชอบด้านเสบียงโดยมีแม่ทัพฉีเป็นผู้คุ้มกันลำเลียงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ครึ่งเดือนต่อมากองทัพได้พบกันที่ชายแดน
หวาชิงก็ถูกย้ายไปทัพหน้าในครานี้ด้วย
หวาชิงมองหนานกงเย่ด้วยสีหน้าอันเย็นยะเยือกแล้วกลอกตามองบนอย่างโกรธเคือง: “ท่านก็มีวันนี้ด้วย?”
แม่ทัพอาวุโสหวาไม่รู้จะกล่าวสิ่งใดดี เริ่มแรกคิดว่าหากว่าหวาชิงสามารถแต่งงานกับหนานกงเย่ได้แม้ว่าจะเป็นพระชายารองก็เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง ทว่าตอนนี้เป็นเพียงความว่างเปล่าและเอาแต่เสียงดังโวยวายจะหาแต่ฉีเสี่ยวฮวน
แม่ทัพหวาจะหดหู่ใจตายอยู่แล้วอยากจะหาใครสักคนให้แต่งงานออกไป แต่ว่าเวลาผ่านพ้นไปทีละวันๆจนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดมาสู่ขอ
ยังมีอารมณ์ทะเลาะกับท่านแม่ทัพอีก!
หากทำให้คนเข้าใจผิดก็ยิ่งไม่มีผู้ใดแต่งงานด้วยแล้ว
หนานกงเย่กล่าวอย่างเฉยเมย: “หรือว่าเจ้าต้องการให้ข้ามอบอวิ๋นอวิ๋นให้กับพวกเขาหรือ?”
“ฮึ่ม ท่านกล้าหรือ!” หวาชิงเดินไปยังตรงหน้าหนานกงเย่แล้วกล่าวอย่างหดหู่ใจว่า: “มั่นใจไหม?”
หวาชิงก็เป็นกังวลเช่นกัน เช่นไรอีกฝ่ายก็เป็นปีกใต้และได้ยินว่าแคว้นเฟิ่งก็ได้เคลื่อนกองทัพมาแล้ว
“ไม่มั่นใจ”
หวาชิงกัดริมฝีปาก: “นางเป็นองค์รัชทายาทของปีกใต้จริงหรือ?”
“อืม”
“ในเมื่อเป็นองค์รัชทายาทคนเหล่านั้นก็ยังโอหังเช่นนี้หมายความเช่นไร ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ผู้นั้นไปทำอันใดแล้ว? ไม่ใช่ว่าเป็นท่านพ่อแท้ๆหรอกหรือ?”
หวาชิงไม่เข้าใจพ่อเลวร้ายอันใด ไม่มีเลยยังจะดีเสียกว่า
หนานกงเย่ไม่ได้สนใจหวาชิงจากนั้นเดินไปยังหน้าผังทรายแล้วเรียกหัวหน้าทัพคนอื่นๆมาและวิเคราะห์การสงครามให้กับพวกเขา
ทุกคนถอนหายใจโดยรู้กันหมดว่าคนของปีกใต้ชำนาญการใช้หนอนพิษกู่ ดังนั้นครั้งนี้สิ่งที่พวกเขาต่อกรได้ยากที่สุดก็คือหนอนเหล่านั้น หากว่าไม่มีหนอนเหล่านั้นก็พูดง่ายแต่ว่าหนอนเหล่านั้นทำให้พวกเขาวิตกกังวลยิ่งนัก
หวาชิงถาม: “จะทำให้คนตายไหม?”
หนานกงเย่พยักหน้าแล้วยังกล่าวอีกว่า: “ได้ยินมาว่าเมื่อสิบปีที่แล้วแม่ทัพฉีนำคนไปยังปีกใต้และได้พบเจอครั้งหนึ่ง ผู้คนบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ครั้งนั้นเป็นความพ่ายแพ้อันเจ็บปวดที่สุดของแม่ทัพฉี”
หวาชิงกัดริมฝีปากพร้อมกำหมัดเอาไว้แน่น: “เช่นนั้นจะทำเช่นไร?”
“ข้าไร้ซึ่งหนทางในตอนนี้” หนานกงเย่อยากรอก่อนค่อยกล่าว
แต่ว่าในคืนนั้นแม่ทัพปีกใต้ก็ร้องท้าทายมาซึ่งสาปแช่งอยู่ตลอดทั้งคืน
หนานกงเย่ยืนดูอยู่บนกำแพงเมืองตลอดทั้งวันจากนั้นจึงได้หันหลังกลับไปยังกระโจมทหาร
หวาชิงก็จนปัญญาจึงตามหนานกงเย่ไปเพื่อหารือถึงการรับมือ
แต่ท้ายที่สุดหนานกงเย่ก็ไม่กล่าวสิ่งใด
เมื่อถึงยามค่ำคืนลูกน้องของหวาชิงรองแม่ทัพเพื่อสร้างผลนั้นออกไป สุดท้ายแล้วผู้คนที่นำไปด้วยจำนวนหนึ่งร้อยกว่าคนได้ตายไปภายใต้หนอนพิษกู่ ร่างกายของผู้คนนั้นเลืองรางด้วยกลิ่นคาวของเลือดและเนื้อพร้อมทั้งเกิดกลิ่นเหม็นขึ้น เมื่อหวาชิงเห็นฉากนี้แล้วก็ต้องการลงไปแต่ถูกแม่ทัพอาวุโสหวาขวางไว้นางจึงไม่ลงไป
หนานกงเย่สั่งให้คนขังหวาชิงเอาไว้ นิสัยนางนั้นหุนหันพลันแล่นก่อนที่หนานกงเย่จะคิดวิธีรับมือออกห้ามนางออกมา
ใครจะรู้ว่าหวาชิงวิ่งหนีออกไปและบุกเข้าไปในค่ายของศัตรูยามวิกาล
หวาชิงเพิ่งไปถึงทางนั้นก็ถูกพบเห็นเข้า หนานกงเย่เร่งไปถึงแล้วช่วยนางไว้แต่ว่านางกลับหมดสติไม่ฟื้น
กลับถึงค่ายทหารหนานกงเย่วางหวาชิงลง แพทย์ทหารตรวจดูแล้วแพทย์ทหารก็เกิดเรื่องขึ้นหมดสติไป จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องหวาชิงและแพทย์ทหาร หนานกงเย่ไม่สามารถที่จะไม่ขังทั้งสองคนเอาไว้ในห้องได้ซึ่งก็ไม่ใช่ทางแก้
แม่ทัพผู้หนึ่งของปีกใต้ก็ร้องท้าทายอีกครั้งด้วยคำพูดเลวทรามไม่หยุด ทหารทั้งหลายโกรธจนกำหมัดเอาไว้แน่น
หนานกงเย่ยืนอยู่ด้านบนของเมืองอย่างร้อนรน เจ้าแห่งอีการ่อนลงบนไหล่ของเขา หนานกงเย่มองไปมีกระดาษมัดติดอยู่ที่ขาของเจ้าแห่งอีกาแล้วปลดลงมา จากนั้นหนานกงเย่ก็เรียกรวมกำลังพลทันทีแล้วออกจากคูเมืองไปทางนอกเมืองอย่างเร็ว
รถม้าหลายคันเข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็ว หนานกงเย่เดินไปเปิดรถม้าซึ่งเต็มไปด้วยยาสมุนไพร
ผู้ที่คุ้มกันรถก็คืออู๋กั่วและหมอเทวดาสองคน
เมื่อเห็นหนานกงเย่หมอเทวดาได้ทักทายก่อน: “คารวะท่านอ๋อง”
หนานกงเย่พยักหน้าแล้วมองไปยังอู๋กั่ว อู๋กั่วท้องโตยืนอยู่ตรงฝั่งหนึ่งของรถม้าแล้วกล่าวว่า: “ส่งพวกท่านมาถึงที่นี่แล้วก็กล่าวคำพูดไม่กี่ประโยค ข้าไม่สามารถพบเจอคนของปีกใต้ได้ ข้าจะต้องการพิจารณาแทนท่านเจ้าหอ ข้าไปก่อนแล้ว”
อู๋กั่วหันหลังจากไป ส่วนหนานกงเย่มองไปยังหมอเทวดาแล้วหมอเทวดาก็กล่าวว่า: “ยาสมุนไพรเหล่านี้เป็นผงขับไล่เพื่อป้องกันหนอนพิษกู่ ตามคำแนะนำของท่านอาจารย์ทุกๆคนต้องบดยาสมุนไพรสามชนิดเป็นผงแล้วเย็บใส่ถุงผ้านำติดตัวไว้ก็จะสามารถขับไล่หนอนพิษกู่ได้ นอกจากนี้ท่านอาจารย์มีจดหมายมาถึงท่านอ๋อง”
หมอเทวดายื่นจดหมายในมือให้หนานกงเย่ หนานกงเย่จึงหยิบมาเปิดดูเลย
เก็บเอาไว้แล้วหนานกงเย่ก็กล่าวว่า:”เจ้าไปดูหวาชิงนางหมดสติไปแล้วและยังมีหมอทหารอีกคนหนึ่งด้วย ตอนนี้ข้ากำลังเสียใจกับเรื่องนี้อยู่!”
หมอเทวดาไปดูทันทีซึ่งเขาก็เข้าใจเรื่องหนอนพิษกู่ เขาเคยอยู่ที่ปีกใต้เป็นเวลาสิบปี เมื่อดูอาการของหวาชิงแล้วก็ไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อย: “เป็นหนอนพิษกู่ แต่ว่าข้าต้องนำเอาตัวหนอนออกมาจึงจะได้ แล้วก็……”
หมอเทวดาหน้าตาเขินอาย หนานกงเย่จึงถามว่า: “ทำไม?”
“จะต้องถอดเสื้อผ้าแล้วผ่าตัดตรงหน้าอก แม่นางผู้นี้เยาว์วัยงดงาม หากว่าข้าทำเช่นนี้แล้วภายหน้านางจะต้องทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย”
หนานกงเย่ก็ลังเล แต่ว่าหวาชิงหมดสติไม่ฟื้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ไปหาแม่ทัพอาวุโสหวา
เมื่อแม่ทัพอาวุโสหวาได้ยินเข้าก็เกิดสายตาซึ่งมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่เล็กน้อย
เป็นชายผู้หนึ่งก็พอแล้ว!
“ท่านอ๋อง ข้าขอพบหมอเทวดาหน่อย” แม่ทัพอาวุโสหวาอายุเท่าใดแล้ว เขานั้นชรามากแล้ว
หมอเทวดารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องปกติ ผู้เป็นพ่อจะปล่อยให้ผู้ชายแก้เสื้อผ้าได้อย่างสบายๆหรือ เจอหน้าดูว่าเขาท่าทางซื่อตรงหรือไม่สินะ
หมอเทวดาไปพบแม่ทัพอาวุโสหวา เมื่อแม่ทัพอาวุโสหวาเห็นหมอเทวดาก็ชื่นชอบเลย รูปร่างสูงใหญ่และหล่อเหลาไม่ธรรมดา ดูอายุประมาณสามสิบออกจะมากไปสักหน่อยแต่ไม่เป็นไรถือว่าไม่ได้โตเกินไปก็พอแล้ว
โตก็ดีสิ โตแล้วรู้จักทะนุถนอมคน!
แม่ทัพหวาถามว่า: “เจ้าแต่งงานหรือยัง?”
“ยังขอรับ” หมอเทวดาเป็นคนซื่อนักแต่กลับไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงถามเช่นนี้
แม่ทัพหวาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “งั้นเจ้ามีของมีค่าหรือสิ่งของสำคัญไหม?”
หมอเทวดาหน้าตาจริงจัง: “ข้าเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็ก สิ่งของมีค่านั้นไม่มีสำหรับของสำคัญมีสิ่งหนึ่งคือหยกแขวนที่ท่านแม่ของข้าทิ้งไว้ให้ นางจากไปเร็ว”
“เช่นนั้นเจ้าวางไว้ให้ข้า หากเจ้ารักษาลูกข้าตายข้าก็จะไม่ให้เจ้าแล้ว ข้าก็ให้เจ้าด้วยนี่คือสร้อยห้อยคอจี้ทองของลูกสาวข้า ข้าห้อยเอาไว้เกรงว่านางจะทำหาย รอให้เจ้าช่วยนางแล้วก็จะให้เจ้า ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่เจ้าช่วยเหลือนาง
ข้าไม่มีของมีค่าอันใด เจ้าดูว่าใช้ได้ไหม”
“ข้าไม่ต้องการได้สร้อยห้อยคอจี้ทอง ท่านเก็บไว้เถอะ” หมอเทวดาไม่สนใจ
“เช่นนั้นไม่ได้ หากเจ้าไม่ยอมรับเอาไปแล้วรักษาตายไปหล่ะ?”
หมอเทวดารู้สึกลำบากใจจึงต้องรับเอาไว้
หนานกงเย่รออยู่ด้านนอก เมื่อพบหมอเทวดาก็ถามว่า: “เช่นไร?”
“ท่านแม่ทัพต้องให้ข้าทำตามใจเพียงแค่ต้องรักษาให้หาย!”
หนานกงเย่เลิกคิ้วขึ้นโดยที่ดูประหลาดใจอยู่บ้าง
ชีวิตคนอยู่ตรงหน้าหนานกงเย่จึงทำได้เพียงให้หมอเทวดาไปช่วยชีวิตคนก่อน
หมอเทวดาต้องเปลื้องผ้าเพื่อรักษาอาการป่วยให้หวาชิง หนานกงเย่ไม่สะดวกอยู่ดูหมอเทวดาจึงได้ถอนพิษกู่ให้หวาชิงตามลำพัง
หมอเทวดาใช้เวลาครึ่งชั่วยามกว่าจึงได้ออกมาออกมา ในมือถือหนอนตัวหนึ่งแล้วโยนเข้าไปเผาจนตายอยู่ในกองไฟ
หวาชิงยังต้องพักผ่อนหมอเทวดาก็ไปดูคนอื่นๆ
แต่หมอเทวดาไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่บ้าง หลังจากรักษาอาการป่วยแล้วก็หลบตัวอยู่ในห้องไม่ออกมา
หวาชิงตื่นขึ้นมาแล้วสัมผัส จากนั้นก็ถูกส่งไปในกระโจมทหารในสภาพสะลึมสะลือ แม่ทัพอาวุโสหวานั่งอยู่ข้างกายหวาชิงแล้วเริ่มร้องไห้พร้อมกับร้องไห้ไปด้วยและสกัดไปด้วย
หวาชิงรู้สึกแปลกใจ: “ท่านพ่อ ท่านเป็นอันใดหรือ?”
“เจ้าบาดเจ็บตรงตำแหน่งอันไม่ควร หมอเทวดารักษาอาการบาดเจ็บให้เจ้ารู้สึกว่าไม่เหมาะพ่อรีบร้อนจึงหมั้นให้พวกเจ้าไปแล้ว แล้วยังเขียนคำสั่งทางทหารแล้วด้วย!”
หน้าตาหวาชิงแปรเปลี่ยนไปและเป็นเวลานานจึงถามว่า: “ท่านพ่อ! ท่านมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่หรือไม่？”
แม่ทัพหวากระตุกมุมปาก หากว่าสามารถแต่งเจ้าออกไปได้ก็คงจะมีชีวิตอยู่จนเบื่อพอแล้ว!