ถ้ามีเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต แน่นอนว่าสุ่ยเยี่ยนยวี่ต้องหวังให้เป็นหลิงฮัน
นางไม่สนใจว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหลังจากการตายของจักรพรรดินีแห่งดาราหายนะ และไม่สนว่าจะมีผู้คนมากมายแค่ไหนที่ไล่ล่านางกับหลิงฮัน – นางไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!
ในตอนนี้นางเพียงแค่ต้องการให้หลิงฮันมีชีวิตอยู่ต่อ!
ตึ่ง!
แต่แทงดาบออกไป แต่ก็ถูกมือข้างหนึ่งจับแน่นและไม่สามารถขยับได้อีก
จักรพรรดินีแห่งดาราหายนะ!
จักรพรรดินีแห่งดาราเงยหน้าขึ้นและหันหลังกลับไปมอง ถึงแม้สุ่ยเยี่ยนยวี่จะไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย แต่เชื่อว่าจะต้องโกรธเกรี้ยวมากแน่ๆ
ผู้ใต้บังคับบัญชาของนาง กล้าที่จะฆ่านาง?
นี่เป็นความผิดร้ายแรงที่สุดของการทรยศต่อจักรวรรดิ!
จิตสังหารอันไร้ที่สิ้นสุดแผ่ออกมาจากร่างของจักรพรรดินี ทำให้สีหน้าของสุ่ยเยี่ยนยวี่กลายเป็นซีดขาวราวกับไม่มีโลหิตมาหล่อเลี้ยง
ถึงกระนั้นนางก็ไม่หวาดกลัว และจ้องมองหลิงฮันด้วยความรัก ถ้าไม่รอดกันทั้งคู่ เช่นนั้นก็ตายไปด้วยกัน!
แต่ทว่าจักรพรรดินีกลับไม่โจมตีเพื่อปลิดชีพนาง ช่วยไม่ได้ที่นางจะเงยหน้ามองจักรพรรดินี แต่ร่างของจักรพรรดินีถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายที่สับสนวุ่ยวายและไม่สามารถมองเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของนางได้เลย
หลิงฮันเริ่มได้สติกลับมา
การเสียเลือดไปจำนวนมากทำให้เขาหมดสติไปชั่วขณะ แต่จิตวิญญาณของเขานั้นแกร่งกล้า ทำให้เขาตื่นขึ้นในไม่ช้า เขายื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อจับข้อมือของจักรพรรดินี
“ท่านต้องการอะไร? ถึงมาหาข้า!” สภาพของหลิงฮันในตอนนี้อ่อนแอมาก แต่น้ำเสียงของเขามั่นคง
จักรพรรดินีแห่งดาราหายนะรู้สึกโกรธ และนางยกมือขึ้นมา ทันใดนั้นก็มีดวงดาวสี่ดวงปรากฏอยู่ด้านหลัง แต่ละดวงปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าสยดสยองออกมา ซึ่งทำให้หลิงฮันรีบปล่อยมือของเขาจากนางทันที
“พวกเราเป็นศัตรูกัน!” หลิงฮันจะไม่ตายอย่างไร้ประโยชน์และพูดว่า “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าท่านได้รับบาดเจ็บมาก่อน และท่านดูดเลือดของข้าเพื่อควบคุมอาการบาดเจ็บหรือเพื่อใช้เทคนิคหลับ”
“แล้วเจ้าจะทำไม?” จักรพรรดินีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่เดิมเป้าหมายของนางสุ่ยเยี่ยนยวี่ต่างหาก นางจะไปดูดเลือดสกปรกของผู้ชายได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นยังสัมผัสทางผิวหนังกันด้วย!
“สำหรับจักรพรรดินีแล้ว ท่านควรมีความเมตตา ถ้าท่านสังหารพวกเราจะถือว่าท่านขาดคุณสมบัตินั้น!” หลิงฮันสามารถพูดได้ทุกอย่างที่อยากพูด ตอนนี้เขาตกอยู่ในมือของจอมยุทธระดับดารา ทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีเข้าไปในหอคอยทมิฬได้ ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามพูดโน้มน้าวสุดความสามารถ
“จะเป็นอย่างไรถ้าข้าต้องแสดงความเมตตาต่อผู้คนทั้งหมดในโลก?” จักรพรรดินีแห่งดาราหายนะไม่ได้โง่เขลา “เจ้ามีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่?”
ท่านไม่เล่นตามสามัญสำนึก!
หลิงฮันระดมสมองคิด แต่ช่องว่างระหว่างเขากับนางนั้นห่างชั้นกันเกินไป เขาไม่สามารถทำอะไรนางได้เลย
“หึ่ม!” จักรพรรดินีแห่งดาราหายนะยกมือขึ้นเพื่อโจมตีใส่หลิงฮัน
แต่ฝ่ามือของนางก็หยุดอยู่ที่กลางอากาศ นางกรีดร้องอยู่ในใจ ในตอนนี้ความคิดของราชินีที่เก้าได้ไหลเข้ามาในหัวและขัดขวางไม่ให้นางโจมตีใส่หลิงฮัน
นางต้องการที่จะกำจัดความคิดพวกนั้นออกไป แต่ถ้านางยังคงลงมือต่อ ผลลัพธ์ที่ตามมาจะใหญ่เกินไป นั่นหมายความว่าการทำงานหนักของนางหลายล้านปีจะกลายเป็นสูญเปล่า!
แน่นอนว่านางหยุดลงมือก่อนที่จะสายเกินไป ผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้ทำให้ราชินีที่เก้ามีความสุข และตอนนี้มันก็มีผลกระทบต่อการตัดสินใจของนาง
หัวใจของนางเต็มไปด้วยความขมขื่น นางต้องการที่จะปล่อยฝ่ามือออกไป แต่หัวใจของนางก็สั่งให้หยุดอีกครั้ง
น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจ!
จักรพรรดินีแห่งดาราหายนะตะโกนและโยนหลิงฮันออกไป นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!”
หลังจากพูดจบ นางก็เคลื่อนที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“มัน…ไร้เหตุผลมาก!” หลิงฮันกัดฟันและนำหยดวิญญาณออกมาเพื่อใช้รักษาบาดแผล ในความเป็นจริงเขาไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่สูญเสียโลหิตไปจำนวนมาก แม้จะใช้หยดวิญญาณก็ยังไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ ใบหน้าของเขายังคงซีดขาวอยู่เหมือนเดิม
สุ่ยเยี่ยนยวี่รู้สึกเหมือนฝันไป นี่พวกนางรอดมาได้อย่างนั้นหรือ?
“นายท่าน นายท่าน ข้านึกว่าท่านจะตายซะแล้ว!” จักรพรรดิจอมอสูรปรากฏตัวในสภาพหวาดกลัว
“ไส้หัวไปให้พ้น!” หลิงฮันเตะมันกระเด็น เจ้าหมอนี่ไว้ใจไม่ได้ ตอนที่จักรพรรดินีอยู่ไม่เห็นมันจะปรากฏตัวออกมาให้เห็น แต่พออีกฝ่ายไปแล้ว มันกลับรีบปรากฏตัวออกมาทันที
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จักรพรรดิจอมอสูรจะปรากฏตัวออกมา มันก็เหมือนเป็นการรนหาที่ตาย ดังนั้นหลิงฮันจึงเตะมันแค่ระบายอารมณ์เท่านั้น
“โชคดีที่ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากนัก แค่ถูกสุนัขกัดเท่านั้น!” หลิงฮันถอนหายใจ เขาแค่ถูกสุนัขกัดในหอคอยทมิฬยังมียาบำรุงมากมาย และไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ฟื้นคืนพลังได้อย่างสมบูรณ์
สุ่ยเยี่ยนยวี่มองตาขาวใส่และพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอนาจารกับจักรพรรดินี!”
“อะไร?” หลิงฮันทำหน้าตาแปลกๆ “ข้าถูกดูดเลือด แล้วข้าจะไปทำอนาจารกับผู้หญิงคนนั้นตอนไหน?”
“หึ่ม ข้าเห็นเต็มสองตาว่าเจ้าใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่หน้าอกของจักรพรรดินี!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กล่าวด้วยความเกรี้ยวกราด ก่อนหน้านี้นางรู้สึกเป็นห่วงหลิงฮันมาก แต่ตอนนี้ในเมื่อเขาปลอดภัยแล้ว มันก็เริ่มทำให้นางรู้สึกอิจฉา
“เจ้าพูดว่าไงนะ!” หลิงฮันรู้สึกตกใจและยกมือขึ้นมาดูด้วยความตกตะลึง นี่เขาจับหน้าอกของจักรพรรดินีแห่งดาราหายนะงั้นรึ!
ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกประทับใจอะไรเลย เพราะเขาไม่รู้สึกอะไรเลย!
“นี่เจ้าทำเป็นลืมงั้นรึ?” สุ่ยเยี่ยนยวี่ไม่เชื่อหลิงฮัน
“ข้าจะหลอกเจ้าไปทำไม?” หลิงฮันเข้าไปกอดสุ่ยเยี่ยนยวี่ “เมื่อครู่ข้าเกือบต้องตาย แล้วข้าจะมีเวลาคิดเรื่องพวกนั้นได้อย่างไร!”
ก่อนหน้านี้สุ่ยเยี่ยนยวี่เองก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน คนหนึ่งจับหน้าอกของจักรพรรดินี ส่วนอีกคนหนึ่งต้องการที่จะฆ่าจักรพรรดินี แต่นี่เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากที่ไม่มีใครตาย
“ยังไงของภรรยาข้าก็รู้สึกดีกว่า” หลิงฮันหัวเราะ
“เจ้าคนอันธพาล!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ดุ
นางอยากจะผลักหลิงฮันออกไป แต่ก็พบว่าจู่ๆหลิงฮันก็ซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนของนางและหลับไป ความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่กลายเป็นความอ่อนโยน และนางก็กอดหลิงฮันด้วยความรัก
ผู้ชายคนนี้ลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องนาง มิฉะนั้นเขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
เมื่อคิดเช่นนั้น นางก็เผยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน หญิงสาวที่ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ยอมตายเพื่อคนที่รักได้ แล้วนางยังต้องการอะไรอีก? นางกอดหลิงฮันไว้ในอ้อมแขนและปล่อยให้เขาพักผ่อนอย่างสบายในอ้อมอกอันนุ่มนวลของนาง
อย่างไรก็ตาม นางก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีทั้งที่จักรพรรดินีต้องการฆ่าพวกเขา แต่ทำไมนางถึงหยุด? หรือว่าบนโลกใบนี้จะมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้จักรพรรดินีกลัว?
ไม่มีอย่างแน่นอน!
แต่ในไม่ช้า นางก็หยุดคิดเรื่องพวกนั้น และจ้องมองหลิงฮันหลับอย่างมีความสุข