ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 664 แสนรัก แกควรจะยอมกลับไปตระกูลเทวเทพกับฉันเสียดีๆ !
แน่นอนว่าไม่ใช่ แม้ว่าเขาจะเป็นประธานของหิรัญชากรุ๊ป แต่ภายในระยะเวลาอันสั้นขนาดนั้น เรียกกองกำลังทางการออกมา อีกทั้งยังมีกองกำลังของตำรวจเจแปนด้วย
เขายังไม่มีความสามารถขนาดนี้
ฉะนั้น คนเดียวที่สามารถทำเรื่องนี้ได้ คือคนที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธถึงขีดสุด——ตระกูลเทวเทพ
ผู้หญิงคนนี้ ฉลาดมาก หลังจากที่ได้ยินข่าวที่เขาปล่อยออกไป ก็รีบคิดแผนชั่วออกมาโจมตีอย่างรอบคอบทันที โดยให้ความคิดเห็นสาธารณชนช่วยเธอในการทวงคืนตำหนัก
แต่ สิ่งที่เธอทำผิดพลาดร้ายแรงจนถึงชีวิตก็คือ——
เธอไม่ควรทั้งที่รู้ว่าแสนรักคือคนของตระกูลเทวเทพ กลับยังคงสร้างเรื่องของเขาว่าเป็นลูกเมียเก็บของธนากรกับภารานิน
คนตระกูลเทวเทพจะยอมรับกับสิ่งนี้ได้เหรอ?
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ พวกเขาเป็นตระกูลทหารชั้นสูง เป็นตระกูลราชวงศ์ ถึงแม้ว่าสุดท้ายขุนนายจะแตกหักกับพวกเขาแล้ว แต่ ทายาทของเขา ก็ยังคงเป็นลูกหลานสืบสายพันธุ์ของตระกูลเทวเทพ!
ถึงแม้พวกเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่ก็ไม่มีใครที่จะสามารถมารังแกได้
ฉะนั้น ตื่นเช้ามาแสนรักก็ตัดสินใจกับความคิดนี้ เพียงแค่นั่งรอดูละครก็พอแล้ว
เขาชอบนักกับเกมละครประเภทยืมมีดฆ่าคนอื่นแบบนี้
แสนรักดื่มชาแก้วนั้นหมด พวกผู้ถือหุ้นก็ออกไปแล้ว คนที่ควรมาหาเขา ก็มาแล้ว
“แกเป็นลูกชายของภารานินจริงๆด้วย!”
ม็อกกายืนอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งตัวเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่าจะกลืนกินเขาทั้งเป็น และถามมาอย่างฉุนเฉียว
แสนรักยิ้มเยาะเย้ย : “ใช่ ทำไมล่ะ? มีปัญหาอะไรไหม?”
ม็อกกาเห็นสีหน้าท่าทางอย่างนี้ของเขา ทันใดนั้นก็ยิ่งโกรธ : “งั้นทำไมไม่รีบบอก? แกยังฆ่าพี่น้องของฉันตายไปแล้วมากมาย แกอยากตายใช่ไหม?”
ดูสิ นี่คือท่าทีของตระกูลเทวเทพที่มีต่อเขา
ได้ยินมาว่า ตอนนั้นที่ขุนนายพ่อของเขาอยู่ในตระกูลเทวเทพ เป็นลูกชายของครอบครัวทหารชั้นสูง และเป็นคนเดียวที่จะได้สืบตำแหน่งแม่ทัพ
สำหรับพ่อคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ล่ะ ก็เป็นแค่ญาติห่างๆคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้ เขากลับกล้าทำท่าทีโอหังใส่เขา เอ่ยปากมาก็ถามว่าเขาอยากตายไหม?
แสนรักหัวเราะ ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันจางๆนั้น ทำให้อวัยวะทั้งห้าที่คมชัดบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดูแล้วมีความไม่เสมือนจริงอยู่บ้างเล็กน้อย
“ทำไม? ผมอยากตาย คุณก็จะฆ่าให้ตายงั้นเหรอ?”
“……”
ม็อกกา ก็ถูกถามจนพูดไม่ออกทันที
แต่ จากลักษณะความเกลียดชังไปจนถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเคียดแค้นของเขา เดาออกได้ไม่ยากเลยว่า เขามีความหมายอย่างนี้จริงๆ
“ฉะนั้นถ้าแกไม่อยากตาย ทางที่ดีก็ยอมเชื่อฟัง พาศพแม่ของแก กลับไปตระกูลเทวเทพพร้อมกับพวกเรา”
“แม่ของผม?”
แสนรักหัวเราะเยาะอีกครั้ง : “ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าผมเป็นลูกชายของแม่ผม ยังอยากจะได้ร่างของแม่ผมทำไมอีก? ทำไมล่ะ? จะเอากลับไปให้คุณท่านคนนั้นของตระกูลพวกคุณระบายความแค้นกับศพงั้นเหรอ?”
“แสนรัก!!”
ในที่สุดม็อกกาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคว้าปืนพกออกมาทันที และเล็งตรงไปที่ศีรษะของแสนรัก
“ฉันจะบอกแกให้นะแสนรัก ในเมื่อตระกูลเทวเทพของเราให้ฉันมาพาตัวแกกลับไป นั่นก็คือแกยังมีโอกาสรอด ถ้าหากแกยังไม่รู้สำนึกอีก ก็อย่าโทษที่ฉันจะจัดการกับแกเสียเดี๋ยวนี้!”
ในที่สุดเขาก็พูดคำนี้ออกมา
ช่างเป็นของขวัญล้ำค่าเสียจริง
เพียงแค่แสนรักยอมกลับไป เขาก็มีโอกาสรอดชีวิต
แล้วเขาต้องขอบคุณตระกูลเทวเทพของพวกเขาหรือเปล่า?
ครั้งนี้แสนรักหัวเราะจริงจัง….
ในหมอกควันนั้น อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าแยกสัดส่วนชัดเจนของเขาทุกส่วนเย็นชาลง ก็เหลือไว้เพียงความอยากฆ่าคนอันแรงกล้าภายในคิ้วอันเย็นชานั้น
“ได้ ผมกลับไปกับคุณ”
“หืม?”
การตกลงนี้ มาเร็วมาก จนม็อกกา ไม่แม้แต่ได้ทันตั้งตัว
ก็ในเวลานี้เอง ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ในโซฟาและถูกเขาเล็งกระบอกปืนอยู่นั้น ทันใดนั้นก็คว้าข้อมือของเขาที่กำลังถือปืนอยู่ด้วยความรวดเร็ว “แกร๊ก” เสียงกระดูกหักดังขึ้น!
ม็อกกาที่อยู่ในกองทัพทหารมาเป็นเวลาเกือบสิบปี กลับต้องตกตะลึงเมื่อเห็นข้อมือของตัวเองถูกคนหักต่อหน้าต่อตาอย่างนี้
“แต่มีเงื่อนไขว่า คือพาหัวของคุณกลับไป!”
แสนรักที่แย่งปืนได้ ยืนสูงตระหง่านถือปืนเล็งไปที่คนคนนี้ การแสดงออกทางสีหน้า เพราะว่าความเกลียดชังที่ผุดขึ้นมาจากก้นลึกของดวงตา เหมือนกับเป็นภูตผีปิศาจ
เพราะ เขารู้ ภารานินแม่ของเขา จริงๆ แล้วก็คือถูกคนของเขาฆ่าตาย!
ม็อกกา หน้าขาวซีดลงทันที
“แสนรัก แกอย่าเล่นบ้าๆนะ แกฆ่าฉันตาย คนตระกูลเทวเทพก็จะไม่ปล่อยแกไว้แน่”
“พูดราวกับว่าหากผมไม่ฆ่าคุณ พวกเขาก็จะปล่อยผมไปงั้นแหละ คุณมาที่นี่ครั้งนี้ ก็ไม่ได้วางแผนที่จะพาผมกลับไปด้วยสินะ? หรือว่าหลังจากที่พาตัวไป ก็ฆ่าผมทิ้งระหว่างทาง?”
เขาก้มศีรษะลง และตบหน้าของเขาด้วยปืนที่ถืออยู่ในมือ
ม็อกกาโกรธเดือดดาลทันที!
เขาเป็นคนของตระกูลเทวเทพ ไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนี้มาก่อน?
แต่ เมื่อดวงตาของเขาส่องประกายความดุดันขึ้น คิดอยากจะเป็นอิสระและยืนขึ้น ผู้ชายซึ่งดูดีสง่างามที่ในสายตาเขาเห็นว่าทำได้แค่ธุรกิจ ทันใดนั้นกลับยกแขนขึ้นง้างหมัดต่อย จนเขาหล่นลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็วและแรงในทันที
“อูยยยย”
ในที่สุดม็อกกา ก็ส่งเสียงร้องโหยหวน และกระอักเลือดออกมา
“ในที่สุดตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าทำไมตอนเด็กๆ พ่อฉันถึงต้องให้ฉันเรียนทักษะป้องกันตัวต่างๆนานา ที่แท้ ก็เพื่อมาจัดการกับพวกตระกูลเทวเทพเดรัจฉานในวันนี้”
แสนรักใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนแผ่นหลังของคนคนนี้ จากนั้นถือปืน เล็กไปที่กลางหลังของเขา
ในช่วงเวลานี้ อันที่จริงเขาก็นอนไม่ค่อยหลับ
เพราะว่า ทุกครั้งที่หลับตาลง เขาก็จะนึกถึงภาพที่กระสุนลูกนั้นที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังของแม่เขา
กระสุนลูกนั้น ยิงเข้าที่กระดูกสันหลัง ทำให้ซี่โครงหักหนึ่งซี่ และเธอ กลับอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น และไม่เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแค่มองดูหน้าเขาที่สีหน้าซีดขาวด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เธอพูดว่า : “น้องหนู อย่าร้องไห้….แม่แค่จะ…ไปหาพ่อของลูกแล้ว….”
เธอยังพูด : น้องหนู รีบหนีไป….”
ในที่สุดเธอก็ได้สติขึ้นมา
ตอนที่เธอกำลังจะสิ้นใจ แต่เขา กลับไม่มีแม้แต่จะเรียกเธอว่าแม่สักคำ
แสนรักเล็งปลายกระบอกปืนไปยังตำแหน่งจุดเดียวกัน คิดถึงฉากวันนั้น หัวใจก็เจ็บเหมือนโดนสิ่งของอะไรเสียบทะลุเข้าไปอย่างจัง เขาเหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเลใดๆท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันน่าหวาดกลัวของผู้ชายคนนี้…