เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1012
เมื่อต้องเผชิญกับกริชอันเยือกเย็นของเย่หนาน
สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียนในตอนนี้ตื่นตระหนกหวาดกลัว
ทันใดนั้นหยางเฟิงก็มองไปที่เย่เมิ่งเหยียนแล้วเอ่ย “ภรรยา คุณกลัวไหม？”
เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัวแล้วเอ่ยเบาๆ “มีคุณอยู่ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ！”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงนั้นพยักหน้าไม่ได้ส่งเสียงอะไร
ภายในใจของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “อือ อือ นี่ก็คือผู้หญิงของผม！”
แต่เมื่อได้มองถึงตอนนี้ หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนนั้นที่กำลังดูถูกตนเองอย่างเปิดเผย นี่เองทำให้เย่หนานนั้นโกรธจัด
“ในเมื่อเจ้าไม่กลัว งั้นจ้าก็ไปตายสะเถอะ！”
เสียงเอ่ยตะโกนดัง
กริชในมือของเย่หนานนั้น พร้อมที่จะกดเข้าไปที่ตรงหัวใจของเย่เมิ่งเหยียนอย่างแรง
ฟู่！
ทันใดนั้น
สายตาของเย่หนานเบิกกว้าง
ไม่รอให้เขารู้สึกตัว เขานั้นก็ได้ลอยตัวออกไปแล้ว
ตุ๊บ！
เสียงดังขึ้น
เย่หนานก็ได้ปลิวไปชนกับกำแพงอย่างแรง ก่อนที่จะค่อยๆร่วงลงมา
เลือดสดไหลออกจากปาก อดไม่ไหวถึงกับพ่นออกมา
สีหน้าของเขานั้นเปลี่ยนเป็นสีซีดแล้วดิ้นรนหลายครั้ง แม้แต่ยืนขึ้นเขานั้นก็ไม่อาจยืนขึ้นไหว！
หยางเฟิงนั้นไม่ได้สนใจเย่หนานขณะหนึ่ง ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเย่เมิ่งเหยียน แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ภรรยา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
เย่เม่งเหยียนนั้นยิ้มแล้วส่ายหัว“สามีคะ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ！”
หยางเฟิงไม่เอ่ยพร่ำ ก่อนที่จะรีบแกะเชือกที่มัดบนตัวของเย่เมิ่งเหยียนออก
“สามี！”
ในตอนที่เชือกนั้นได้หลุดออก
ในตอนนี้เย่เมิ่งเหยียนเองก็ได้เข้าไปกอดอยู่ในอ้อมอกของหยางเฟิง ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
ถึงแม้ว่าปากของเธอนั้นจะเอ่ยว่าไม่กลัว
แต่เธอนั้นก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเจอเรื่องเช่นนี้ จะไม่กลัวได้ยังไงกัน？
เธอไม่ได้กลัวที่จะตาย
แต่กลัวว่าตนเองนั้นจะต้องจากหยางเฟิงไปตลอดกาล！
แล้วก็ต้องจากหยางพั่นพั่นไปตลอดกาล ！
ฮือ ฮือ ฮือ……
จนตอนนี้
ได้พุ่งเข้าไปกอดในอ้อมอกของหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนนั้นร้องไห้ออกมาอย่างสุดซึ้ง
หยางเฟิงได้เอื้อมมือไปลูบหน้าที่มีลอยนิ้วห้ารอยประทับบนหน้าของเย่เมิ่งเหยียนแล้วเอ่ยด้วยรู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะคุณภรรยา เป็นเพราะความผิดผม เป็นเพราะผมนั้นไม่สามารถที่จะดูแลคุณได้เป็นอย่างดี！คุณจะตีผมก็ได้ ร้องไห้ก็ได้ ผมนั้นยินยอมทำทั้งหมด ……”
“ไม่！”
ไม่รอให้หยางเฟิงเอ่ยจบ
มือข้างหนึ่งของเย่เมิ่งเหยียนนั้น ก็ได้วางไว้ที่ปากของเขาแล้ว
“สามีคะ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณค่ะ！”
“นี่เป็นเพราะว่าฉันนั้นอ่อนแอเกินไป หากฉันนั้นมีความสามารถที่จะปกป้องตนเองได้อย่างน้อยนิด คุณคงไม่ต้องโดนกระทำเช่นนี้”
“หากจะโทษก็ต้องโทษฉันที่อ่อนแอเกินไป ฉันนั้นช่างไร้ประโยชน์จริงๆ！”
“ฮือฮือฮือ……”
เมื่อเอ่ยไป เอ่ยไป เย่เมิ่งเหยียนนั้นก็ได้ร้องไห้อีกครั้ง
เธอนั้นรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว
ทุกรอบนั้นก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้กับหยางเฟิง
ทุกรอบนั้นก็ต้องเป็นเพราะหยางเฟิงนั้นมาช่วยตนเอง
เธอนั้นช่างไร้ประโยชน์เอาสะจริงๆ！
“ไม่ต้องร้องแล้วครัว！ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีนะ！”
“คุณวางใจเถอะ คนที่กล้ามารังแกคุณ ผมนั้นจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่！”
“ผมนั้นจะทำให้พวกเขารู้เลยว่า กล้ามาทำให้ผมนั้นไม่พอใจ สถานที่ต่อไป ก็จะมีแค่ตายสถานเดียว！”
หยางเฟิงนั้นได้ใช้มืออุ้มเย่เมิ่งเหยียนแน่น และไม่หยุดที่จะเอ่ยปลอบ
ในที่สุด
ภายใต้การปลอบประโลมของหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนนั้นก็หยุดร้องไห้
“อืม สามีคะ ฉันไม่ร้องไห้แล้วค่ะ！”
“เป็นเด็กดีนะ นี่สิถึงจะเป็นภรรยาที่ดีของผม！”
หยางเฟิงนั้นปล่อยเย่เมิ่งเหยียน ก่อนที่จะเอามือนั้นเช็ดนั้นตาที่มุมตาแทนเธอ
“คุณรอสักครู่นะ ผมจะกลับมาไวๆนี้แหละ！”
เมื่อเอ่ยจบ
หยางเฟิงหันหน้าไป ก่อนที่จะมองไปที่เย่หนาน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างเย็นชา
ก่อนที่จะค่อยๆเดินไปยังเย่หนาน
ในทุกฝีก้าว ราวเหมือนกับเป็นการก้าวท้าวของเทพมรณะ
แต่ละก้าว ละก้าวนั้นได้เหมือนกับได้เหยียบย่ำลงไปบนหัวใจของเย่หนาน
ทำให้หัวใจของเย่หนานเต้นรัวอย่างดุเดือด ราวกับว่าจะเต้นจนเด้งออกมา！
“หยางเฟิง เจ้าอย่าเดินเข้ามานะ ข้าเป็นคนของตระกูลเย่ฟอเรนท์นะ ！”
“ตระกูลเย่งั้นหรอ？”
พลั๊ว！
เมื่อสิ้นเสียงลง
หยางเฟิงนั้นก็ได้ตบลงไปบนหน้าของเย่หนานอย่างแรง