เมื่อร่างนั้นปรากฏขึ้นในหัวของซูจิ่งเหยียน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจ
จะเป็นนางได้อย่างไร?
ซูจิ่งเหยียนรู้สึกว่าการคาดเดาของตัวเองช่างไร้สาระ จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไป ตอนนี้พายุลูกใหญ่ได้ก่อตัวขึ้นในอาณาจักรกลาง เก้าอารามไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ มีเพียงการปฏิบัติตามคำสั่งของชิวอวิ๋นเท่านั้นที่ทำให้คนของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ได้ ส่วนเรื่องอื่นๆนั้น พวกเขาทำได้เพียงปล่อยให้ขึ้นอยู่กับโชคชะตา
…………….
อาณาจักรแห่งความมืด
เย่ฉา เย่เม่ย และเย่กูคุกเข่าลงข้างหนึ่งบนพื้นตรงหน้าจวินอู๋เสีย พวกเขากำลังรายงานผลในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
“ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เก้าอารามระมัดระวังตัวกันมากขึ้น และได้ใช้กองกำลังขนาดใหญ่ออกค้นหาอย่างละเอียดไปทั่วอาณาจักรกลาง ในสาขาต่างๆที่ถูกโจมตีเมื่อวานนี้ มีคนซ่อนตัวอยู่และดูเหมือนพยายามจะติดตามพวกเราขอรับ” เย่ฉารายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
ดาบปีศาจที่หลับใหลมาพันปี เมื่อกองทัพราตรีชักดาบออกจากฝักในครั้งนี้ก็ได้สังหารพวกคนจากอาณาจักรบนที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ภายในครึ่งเดือน กองทัพราตรีได้ปลดปล่อยความกระหายเลือดที่ถูกระงับไว้พันปีออกมาทั้งหมด
จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนบัลลังก์ พร้อมกับลูบขนของสัตว์อสูรสีดำด้วยท่าทางสบายๆ
“พวกเขานั่งไม่ติดแล้วซินะ” ดวงตาของจวินอู๋เสียที่มองขึ้นมาส่องประกายเย็นยะเยือก
“ขอรับ” เย่ฉาพยักหน้า ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ ไอ้พวกโง่หลงตัวเองจากอาณาจักรบนโดนพวกเขาโจมตีอย่างต่อเนื่องและยังถูกฆ่าครั้งแล้วครั้งเล่า เสียหน้าจนไม่เหลืออะไรแล้ว แล้วพวกเขาจะทนอยู่ได้อย่างไร?
“ให้โอกาสพวกเขาหน่อย” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดขึ้น
ดวงตาของเย่เม่ยฉายแววประหลาดใจ
“คุณหนู หมายความว่า……จะให้พวกเขารู้เส้นทางของเราหรือขอรับ?” เย่เม่ยพูดอย่างไม่แน่ใจ จวินอู๋เสียทำเช่นนี้……ก็เท่ากับเปิดเผยส่วนหนึ่งของที่ตั้งกองทัพราตรีไม่ใช่หรือ?
นางพยักหน้า
“เชิญท่านลงโอ่ง ได้เวลาปิดตาข่ายแล้ว” จวินอู๋เสียหลุบสายตาลงต่ำ เจตนาฆ่าอันเย็นยะเยือกผ่านเข้ามาในแววตา
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น อาหารจานหลักยังไม่ได้ยกมา
หวังว่าพวกคนของอาณาจักรบนจะยังทนได้!
“ขอรับ ข้าจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้!” เย่เม่ยไม่ถามมาก แค่ทำตามคำสั่งของจวินอู๋เสีย
ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา การเติบโตของจวินอู๋เสียนั้นเงียบมาก แม้แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้นางแข็งแกร่งขนาดไหน แต่พวกเขาเชื่อใจจวินอู๋เสีย ทั้งสามคนจึงไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับการตัดสินใจของนาง และนี่ก็คือ……หนึ่งในสาเหตุที่จวินอู๋เหยาทิ้งพวกเขาไว้ให้จวินอู๋เสีย
“คุณหนู วันนี้ข้าได้ติดต่อกับทหารของกองทัพรุ่ยหลิน พวกเขาถามข้าว่า……ท่านสบายดีไหม” เย่ฉาลังเลอยู่นานกว่าจะพูดเรื่องที่เขาบังเอิญเจอกับกองทัพรุ่ยหลินในวันนี้ออกมา ความจริง แต่ละครั้งที่ออกไปทำภารกิจ เขาสังเกตเห็นแล้วว่ามีคนเฝ้าสังเกตพวกเขาอยู่ แต่คนพวกนั้นไม่มีเจตนาที่จะเป็นศัตรูกับพวกเขา เขาจึงเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนของกองทัพรุ่ยหลิน นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ได้แสดงอะไรออกมา แต่ละครั้งที่จบการต่อสู้ เขาก็พาคนของกองทัพราตรีจากไปทันที เขาไม่อยากที่จะติดต่อกับกองทัพรุ่ยหลิน
แต่……
การเจอกันในวันนี้ เย่ฉาได้ค้นพบว่ากองทัพรุ่ยหลินไม่เคยลืมจวินอู๋เสียเลย พวกเขาป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่ในอาณาจักรกลางก็เพื่อตามหาจวินอู๋เสีย
เมื่อเจอกับความดื้อรั้นของกองทัพรุ่ยหลิน เย่ฉาก็ใจอ่อน
จวินอู๋เสียนิ่งเงียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆแสดงออกมาให้เห็นบนใบหน้าของนาง นางแค่ลดสายตาลงเพื่อเก็บความรู้สึกที่อยู่ในแววตา
“เจ้าตอบไปว่าอะไร?” นางถาม
“ข้า……ไม่ได้พูดอะไร” เย่ฉาตอบ
“งั้นก็พอแล้ว”