เหล่าผู้อาวุโสของอารามหมาป่าสวรรค์เป็นกังวลและตื่นอยู่ทั้งคืนจนใต้ตาดำคล้ำ ในที่สุดพวกเขาก็ได้รับข่าวดี!
กองทัพราตรีโจมตีอีกแล้ว และครั้งนี้พวกเขาได้โจมตีสาขาหนึ่งของอารามหลีหุน พวกเขายังคงฆ่านองเลือดเช่นเดิม แต่ครั้งนี้ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองคนหนึ่งโชคดีรอดมาได้ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็รักษาชีวิตกลับมาจากประตูมรณะได้ ขณะที่เขาแกล้งตาย เขาก็ได้ยินการสนทนาของคนในกองทัพราตรีว่าเป้าหมายต่อไปของพวกเขาคือสาขาของอารามหมาป่าสวรรค์!
เมื่อได้ยินข่าวนี้ ผู้อาวุโสทุกคนของอารามหมาป่าสวรรค์ก็ไม่กล้าลังเลและไปรายงานต่อชิวอวิ๋นทันที
หลังได้ฟังข่าว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่มืดมนของชิวอวิ๋น ในรอยยิ้มนั้นมีความบ้าคลั่งแฝงอยู่ “ดีมาก นี่ถือว่าเป็นข่าวดีที่สุดในครึ่งเดือนนี้เลย ถ่ายทอดคำสั่งข้า ให้ศิษย์ทุกคนของอารามหมาป่าสวรรค์และพวกผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองมารวมตัวกัน อีกสามวันพวกเขาจะต้องเดินทางไปที่สาขาของอารามหมาป่าสวรรค์! ข้าอยากจะเห็นนักว่าไอ้พวกกองทัพราตรีน่ากลัวจริงๆรึเปล่า!” ชิวอวิ๋นแทบรอไม่ไหวที่จะได้ฆ่าคนของกองทัพราตรีให้หมด การถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ว่าพวกเขาจะโจมตีที่ไหนต่อไป การสูญเสียที่หนักหนาสาหัส ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีความคืบหน้าในการหาเป้าหมายต่อไปของพวกเขา ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ต่อให้พวกเขาสร้างวงเวทย์บูชายัญเลือดเสร็จ ก็เกรงว่าศักดิ์ศรีของเก้าอารามในอาณาจักรกลางจะลดลงมาก
ชิวอวิ๋นไม่สนใจอำนาจของเก้าอาราม แต่ก็ต้องดูว่าพวกเขาตีสุนัขของใคร หลังจากถูกกองทัพราตรีเล่นงานมาหลายครั้ง เขาก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากฆ่าเต็มทีแล้ว “ท่านชิวอวิ๋น เรื่องนี้……ท่านจะแจ้งท่านหนานกงไหม?” ผู้อาวุโสของอารามหมาป่าสวรรค์เอ่ยปากถาม
อาณาจักรบนส่งผู้ที่แข็งแกร่งสองคนมาที่อาณาจักรกลาง คนหนึ่งคือชิวอวิ๋น อีกคนคือหนานกงเล่ย ความแข็งแกร่งของคนทั้งสองในอาณาจักรบนเป็นที่เลื่องลือ ในระหว่างคนทั้งสอง หนานกงเล่ยได้เข้ามาแทนที่หนึ่งในสิบยอดฝีมือ พลังของชิงอวิ๋นอ่อนแอกว่าสิบยอดฝีมือเล็กน้อย แต่เขาก็ยังสามารถควบแน่นแหวนวิญญาณได้ พลังการต่อสู้ของเขาก็น่าทึ่งทีเดียว
เมื่อได้ยินชื่อของหนานกงเล่ย ชิวอวิ๋นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้
ตำแหน่งของหนานกงเล่ยในอาณาจักรบนสูงกว่าเขา แม้ว่าทั้งสองจะถูกส่งมาที่อาณาจักรกลางด้วยกัน แต่เพราะความแตกต่างของพลัง ทำให้หนานกงเล่ยครองอำนาจสูงสุด ดูผิวเผินเหมือนชิงอวิ๋นมีความเคารพ แต่ในใจของเขาไม่ได้ยินยอมเลย “ไม่จำเป็น กะอีแค่กองทัพราตรีกระจอกๆ อย่าบอกนะว่าพวกมันเก่งกาจถึงขนาดต้องให้พี่หนานกงกับข้าลงมือพร้อมกัน ให้เกียรติพวกมันเกินไปแล้ว!” ชิวอวิ๋นพูดคัดค้านด้วยเสียงเหยียดหยาม
แม้ว่ากองทัพราตรีได้โจมตีพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ในสายตาของชิงอวิ๋น มันก็แค่อุบายเล็กๆน้อยๆ ถ้ากองทัพราตรีมีความสามารถจริงๆ ทำไมไม่เข้ามาฆ่าประมุขเก้าอารามตรงๆเลย? แต่กลับโจมตีสาขาเล็กๆไปทั่ว
วิธีการของกองทัพราตรีทำให้เขาไม่เห็นกองทัพราตรีอยู่ในสายตาและไม่ได้คิดอะไรมาก
“นี่……” ผู้อาวุโสคนนั้นยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นสีหน้าของชิวอวิ๋น เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่พูดอย่างประหม่าว่า “ท่านชิวอวิ๋นพูดมีเหตุผล ไม่ว่ากองทัพราตรีจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็เทียบกับท่านชิวอวิ๋นไม่ได้ ตราบใดที่ท่านชิวอวิ๋นปรากฏตัว การกำจัดพวกเขาย่อมง่ายเหมือนปอกกล้วย กองทัพราตรีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านชิวอวิ๋นอย่างแน่นอน”
ชิวอวิ๋นพยักหน้าอย่างพอใจ ถ้าเขากำจัดกองทัพราตรีได้ อย่างน้อยเขาก็มีคำอธิบายให้กับอาณาจักรบน ไม่เช่นนั้น การปล่อยให้กองทัพราตรีทำลายวิหารทั้ง 108 แห่งจะเป็นความผิดมหันต์แน่!