บทที่ 1585 จดหมายแนะนำของจี้หวง
สาวใช้ของนายน้อยตระกูลหวัง…ใจกล้าไม่เบา กล้าด่าแม้กระทั่งคนของโรงเรียนชื่อเยี่ยน…
เวลานี้ ปู่หลิวเองก็รีบเดินเข้าไปพูดกับชายวัยกลางคนคนนั้นว่า “ช่วยหยวนๆ ให้หน่อยได้ไหมครับ หัวหน้าผม…หลานสาวผมเดินทางมาไกล ข้ามน้ำข้ามเขามา กว่าจะขึ้นเขาไม่ใช่ง่ายๆ เลย…”
“เลยเวลาไปแล้ว ต้องรอปีหน้าเท่านั้น” ชายวัยกลางคนกล่าว
“แต่หลานสาวผมเก่งมากนะครับ ถ้าโรงเรียนชื่อเยี่ยนได้ตัวเธอไปก็ไม่ต่างจากได้อัญมณีล้ำค่าแน่นอน!” ปู่หลิวรีบกล่าว
ล้อเล่นรึไง นี่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยเชียวนะ! โรงเรียนชื่อเยี่ยนจะไม่รับคนระดับนี้ไว้เชียวเหรอ? แค่เพราะเลยเวลาไปแล้วเนี่ยนะ?
พอปู่หลิวพูดจบ คนจากตระกูลอื่นที่อยู่แถวนั้นก็พากันหัวเราะเสียงดัง
“หึๆ ลุงคนนี้ช่างมั่นอกมั่นใจซะจริงๆ ไปเอาความกล้ามาจากไหน…ขนาดนายน้อยตระกูลหวังยังโดนปฏิเสธเพราะเลยเวลาไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ไม่มีฐานะหรือเส้นสายอย่างงี้เลย”
“ฮ่าๆ ลุง นี่ลุงรู้รึเปล่าว่าโรงเรียนชื่อเยี่ยนเป็นสถานที่แบบไหน…ที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกทหารรับจ้าง ที่ที่ถ้าคิดจะฆ่าใครต้องมีคนตาย ไม่ใช่โรงเรียนทั่วไปที่ลุงรู้จักหรอกนะ ลุงพาหลานมาผิดที่รึเปล่าเนี่ย?”
“ฉันว่าตาลุงนี่กับหลานสาวเขาต้องไม่รู้เรื่องแน่เลย คงคิดว่าโรงเรียนชื่อเยี่ยนเป็นโรงเรียนธรรมดา…”
“นี่ลุง โรงเรียนทหารรับจ้างเป็นสถานที่ที่ถ่ายทอดภารกิจฆ่าคน หรือไม่ก็ภารกิจอันตราย ลุงทำความเข้าใจให้ดีก่อน อย่าว่าแต่พวกลุงสองคนเลย ถึงจะเป็นคนระดับนายน้อยหวังก็ยังต้องยอมรับความซวยที่มาไม่ทันเวลาเลย”
หญิงสาวหน้าตาสวยโดดเด่นคนนั้นเหลือบมองเยี่ยหวันหวั่นกับปู่หลิวอย่างชิงชัง “พวกลุงก็ไม่ดูสารรูปตัวเองบ้างเลย ขนาดนายน้อยของฉันยังเข้าไปไม่ได้ พวกลุงเหรอจะเข้าไปได้? พวกไร้ค่า อยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารแล้วยังไม่เจียมอีก!”
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นไม่แม้แต่จะหันไปมองหญิงสาวซักนิด เธอเดินตรงไปหาชายวัยกลางคนจากโรงเรียนชื่อเยี่ยน
“สวัสดีค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นิยิ้มกล่าว
“พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ” ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างหงุดหงิด
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ” เยี่ยหวันหวั่นหยิบจดหมายของจี้ซิวหร่านออกมา แล้วยื่นให้ชายวัยกลางคน
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม คิดจะติดสินบนฉันเหรอ?”
“ไม่ได้ติดสินบนหรอกค่ะ ยังไงคุณอ่านนี่ดูก่อนแล้วกันค่ะ บางทีอ่านจบแล้วคุณอาจจะให้ฉันเข้าไปก็ได้” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มกล่าว
เยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่รู้ว่าจดหมายแนะนำของจี้ซิวหร่านจะใช้ได้จริงรึเปล่า แต่ถึงยังไงก็ต้องลองดูซักตั้ง เข้าไปได้ก็ดี เข้าไปไม่ได้ก็ช่วยไม่ได้ ก็คงต้องถอยทัพกลับบ้าน
ไม่นาน ชายวัยกลางคนก็เปิดจดหมายแนะนำ
ผ่านไปไม่กี่อึดใจ ชายวัยกลางคนหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
“นี่มัน…”
แววตาของชายวัยกลางคนดูตกตะลึง
จดหมายแนะนำของจี้หวง ท้ายจดหมายมีตราประทับเฉพาะของจี้หวงอยู่ด้วย ไม่ผิดแน่!
ผู้หญิงที่หน้าตาขี้เหร่ไม่มีใครเปรียบตรงหน้านี้ กลับเป็นคนที่จี้หวงเขียนจดหมายแนะนำให้ด้วยตัวเอง…แถมดูจากเนื้อหาในจดหมายแนะนำแล้ว จี้หวงให้ความสำคัญกับเธอมากซะด้วย…
ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนมีอาจารย์ รวมถึงบุคคลระดับสูงหลายคนที่มีสายสัมพันธ์ด้านผลประโยชน์กับจี้หวง จี้หวงแนะนำด้วยตัวเองขนาดนี้…ยังไงก็ต้องไว้หน้าเขา…
“ฮ่าๆๆ เข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ!” ชายวัยกลางคนตบไหล่เยี่ยหวันหวั่น “สาวน้อย มาๆๆ เธอกับปู่เธอตามฉันเข้ามาได้”
สิ้นเสียงของชายวัยกลางคน รอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นกระด้างไปทันที พวกเขาต่างทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
“ขอบคุณค่ะ แล้วจะไม่ผิดกฎของโรงเรียนชื่อเยี่ยนใช่ไหมคะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า แล้วถาม
————————————————————————————-
บทที่ 1586 คนที่เธอไม่ควรแตะต้อง
“ไม่เลย! จะผิดกฎโรงเรียนชื่อเยี่ยนได้ยังไง กฎระเบียบเป็นของตาย คนต่างหากที่มีชีวิต” ชายวัยกลางคนกล่าว
ปู่หลิวยิ้มกว้าง สมแล้วที่เป็นหัวหน้าพันธมิตรของพวกเขา แบดเจอร์แห่งรัฐอิสระ โรงเรียนชื่อเยี่ยนจะสุดยอดอีกแค่ไหน ก็ยังต้องให้เกียรติอยู่ดี
ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ชายวัยกลางคนจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนเปิดประตูใหญ่ให้เยี่ยหวันหวั่นกับปู่หลิวเข้าไปข้างในด้วยตัวเอง
“นี่มัน…ยัยนั่นมีสิทธิ์อะไรถึงได้เข้าไป!”
หญิงสาวหน้าตาสวยโดดเด่นเห็นเยี่ยหวันหวั่นได้เข้าไปในโรงเรียนชื่อเยี่ยน ก็รีบพูดกับชายวัยกลางคนด้วยความโกรธ
“ทำไม เธอมีอะไรจะคัดค้านงั้นเหรอ” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงเย็นชา
“มีแน่นอน คนไร้ค่าอย่างยัยนั่นยังเข้าไปได้ แล้วทำไมไม่ให้นายน้อยของฉันเข้าไป?” หญิงสาวแค่นเสียงกล่าว
ชายวัยกลางคนเหลือบมองหญิงสาว “หึๆ สาวน้อย อย่าว่าแต่เธอเลย ถึงจะเป็นนายน้อยของเธอก็ยังเทียบคนอื่นเขาไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วเท้าด้วยซ้ำ”
เทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วเท้าของผู้หญิงคนนั้น ล้อเล่นรึเปล่า?!
“นายน้อย คนเฝ้าประตูต้องโดนยัยไร้ค่านั่นติดสินบนแน่ๆ เลยค่ะ!” หญิงสาวรีบหันไปพูดกับนายน้อยหวัง
คำพูดของเธอทำให้ทุกคนคิดตาม พวกเขาเกือบทุกคนเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนั้น ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นถึงจะสมเหตุสมผล…ไม่งั้นผู้หญิงคนนั้นมีจะสิทธิ์อะไรได้เข้าไปในโรงเรียน
“หยาบคาย!” ชายวัยกลางคนแววตาเย็นเยียบ หยิบบัตรประจำตัวที่ทำงานของเขาออกมาจากกระเป๋า
พอเห็นบัตรประจำตัว นายน้อยหวังกับคนอื่นก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที
“เชี่ย…อาจารย์ของโรงเรียนชื่อเยี่ยนนี่นา…”
“อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนมีเหรอจะติดสินบน…ล้อเล่นแล้ว! ใครจะไปกล้าติดสินบนคนระดับอาจารย์!”
“แม่เจ้าโว้ย ยัยขี้เหร่นั่นเป็นใครกันแน่ ดูท่าทางก็ไม่เห็นมีอะไรวิเศษวิโสเลยนี่นา…”
“หรืออาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนจะพูดจริง ถึงจะเป็นนายน้อยหวังก็เทียบผู้หญิงคนนั้นไม่ติดแม้แต่ปลายนิ้วเท้า…เวอร์เกินไปแล้วมั้ง…”
“หึๆ ใช้สมองคิดหน่อยก็คงรู้เอง คนที่ทำให้อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนยอมปล่อยให้เข้าไปรายงานตัว ถึงต้องทำผิดกฎด้วยตัวเองก็ตาม…ฐานะของผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ สาวใช้ของนายน้อยหวังไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ท้าทายคนอื่นเขา ช่างไม่กลัวตายซะบ้างเลย”
“เชี่ย…เมื่อกี้สาวใช้คนนั้นพูดจาไม่เข้าหูขนาดนั้น คนอื่นเขากลับไม่ชายตามองซักนิดด้วยซ้ำ คิดดูแล้วผู้หญิงคนนั้นไม่ได้กลัวตระกูลหวังเลย แต่ไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาเลยต่างหาก เดาว่าเพราะห่างชั้นกันเกินไป คนอื่นเขาก็เลยไม่อยากสนใจล่ะสิ!”
ตอนนี้ หญิงสาวคนนั้นหน้าบึ้งตึงสุดขีด เธอกล่าวด้วยความโมโห “แค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง จะใหญ่โตมาจากไหนกันเชียว!”
แต่อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนกลับมองหญิงสาว แล้วบอกว่า “นี่สาวน้อย เป็นสาวใช้ก็ต้องมีมารยาทและการอบรมบ้าง ถึงสมองจะกลวงก็อย่าให้ความไม่รู้ทำร้ายตัวเองแล้วก็ตระกูลหวังได้ ฉันเดาว่าวันนี้เธอเกือบทำให้ตระกูลหวังต้องล่มสลายแล้ว ถึงตระกูลหวังจะมาเองทั้งตระกูล ในสายตาของยัยขี้เหร่ที่เธอพูดถึงก็ยังสู้ขี้หมาไม่ได้เลย โชคดีแค่ไหนที่คนอื่นเขาเห็นเธอเป็นอากาศธาตุ”
อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนแค่นเสียงกล่าว จากนั้นก็เปิดประตูใหญ่แล้วเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่แยแส ไม่นาน เสียงปิดประตูดัง “ปัง” ก็ดังตามมา
“นี่มัน…เป็นไปได้ยังไง…”
หญิงสาวเหมือนลูกบอลที่ลมรั่ว
“จิ๊ๆๆ…ยัยขี้เหร่นั่นต้องเป็นคนใหญ่คนโตมาจากที่ไหนซักที่แน่ๆ…เคยได้ยินแต่หมาเห่าราชสีห์ ไม่เคยเห็นราชสีห์คำรามใส่หมาซักครั้ง…ช่างเป็นคำบรรยายที่เหมาะสมจริงๆ…”