บทที่ 1587 โรงเรียนชื่อเยี่ยน
“ฮ่าๆๆ นายน้อยหวัง สาวใช้คนนี้คงรับใช้คุณได้ไม่เลวเลยสินะ ถึงได้พามาที่แบบนี้ด้วย…แต่ก็ต้องแยกแยะสถานการณ์บ้างนะ หาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่อง ตระกูลหวังของพวกคุณจะซวยเอานะ”
“นายน้อย…”
หญิงสาวหันไปมองนายน้อยหวัง ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นายน้อยหวังกลับตวัดฝ่ามือใส่แก้มเธออย่างแรง
นายน้อยหวังหน้าบึ้ง ผู้หญิงคนเมื่อกี้…เป็นใครกันแน่ จะนำหายนะมาให้ตระกูลหวังได้จริงเหรอ…
……
เยี่ยหวันหวั่นกับปู่หลิวเข้ามาในโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้ว
เทียบกับสถานบันระดับอุดมศึกษาในจีน ภายในโรงเรียนชื่อเยี่ยนมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศดูเข้มข้นกว่ามาก
รอบนอกโรงเรียน มีหนุ่มสาวนับพันคนมาร่วมการรายงานตัว
เยี่ยหวันหวั่นเดินตามอาจารย์เข้าไปในฝูงชน
ในจำนวนคนนับพันนี้ถูกแบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม แต่ละกลุ่มมีประมาณหนึ่งร้อยกว่าคน พวกเขาเดินแยกย้ายกันไปคนละทิศ
เพราะมีเส้นสายกับอาจารย์ในโรงเรียนชื่อเยี่ยน เยี่ยหวันหวั่นเลยถูกแบ่งไปอยู่กลุ่มที่หนึ่ง
ไม่นาน ภายใต้การนำทางของอาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยน เยี่ยหวันหวั่นกับคนอื่นๆ ก็มาถึงสนามฝึกขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
ในกลุ่มที่หนึ่ง ส่วนจะเป็นทายาทรุ่นหลังของตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในรัฐอิสระ ต่างก็รู้จักกันในระดับหนึ่ง
“ดูนั่นเร็ว…!”
ไม่รู้ว่าเสียงใครตะโกน ทุกคนหันไปมองข้างหลังโดยจิตใต้สำนึก
เห็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสวยโดดเด่น กำลังเดินมาทางนี้ช้าๆ
“เมิ่งเข่อ…ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้นำตระกูลเมิ่งแห่งรัฐอิสระ!”
“ตระกูลเมิ่งแห่งรัฐอิสระ ให้ตายเถอะ เส้นใหญ่นะนั่น ได้ยินมาว่าเมิ่งเข่อคนนี้เป็นอัจฉริยะด้านวรยุทธ์ ตอนยังไม่เป็นทหารรับจ้างก็เคยทำภารกิจที่ยากเทียบเท่ากับระดับ A ของทหารรับจ้างแล้ว!”
ขณะพูด เมิ่งเข่อก็ได้เดินเข้ามาในกลุ่มคน แล้วพยักหน้าให้อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเล็กน้อย
เยี่ยหวันหวั่นชะเง้อมองไปรอบๆ ต้องยอมรับว่าโรงเรียนชื่อเยี่ยนแห่งนี้เยี่ยมยอดสมคำล่ำลือจริงๆ หนุ่มสาวที่มารายงานตัวส่วนใหญ่ต่างมีพื้นฐานครอบครับที่ดีมาก ได้ยินมาว่าแต่ละคนมีพรสวรรค์ไม่ธรรมดาด้วย
“ฮ่าๆ ปู่หลิว คุณนี่ไม่ยอมแพ้จริงๆ สุดท้ายก็พาหลานสาวมาจนได้”
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันคิดอะไรมาก ผู้อาวุโสคนเมื่อกี้ที่พูดจาเยาะเย้ยปู่หลิวก็สาวเท้ายาวๆ เข้ามา หลานสาวกับหลานชายเขาก็ตามมาด้วย
ปู่หลิวเหล่มองชายชราอย่างไม่สบอารมณ์ ขี้คร้านจะสนทนากับเขา ไม่รู้ว่าเขาจะอวดเบ่งอะไรนักหนา
ปู่หลิวอดนึกในใจไม่ได้ ถ้าตาแก่นี่รู้ว่าหลานสาวของเขาคนนี้ก็คือหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย จะยังปากดีอย่างงี้อยู่ไหม
ด้านหนึ่ง รอบกายเมิ่งเข่อถูกรุมล้อมไปด้วยเด็กหนุ่มมากมาย แต่ละคนทำหน้าเหมือนเทวดาผู้คุ้มครองบุปผางาม
“เงียบ”
อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเดินไปข้างหน้า
“ในจัตุรัสมีที่นั่งมากมาย ให้ทุกคนหาที่นั่งแล้วนั่งให้เรียบร้อย”
อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเอ่ย
สิ้นเสียงอาจารย์ ทุกคนรวมถึงเมิ่งเข่อต่างก็ทยอยหาที่นั่ง
ไม่นาน ทุกคนก็ได้รับกระดาษข้อสอบหนึ่งชุด
นี่คือการประเมินขั้นพื้นฐานที่สุด ถ้าหากเขียนข้อสอบผิด ก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนทันที
เยี่ยหวันหวั่นจ้องเนื้อหาในข้อสอบ ได้แต่ทำหน้างง
ในสายตาทหารรับจ้าง ทุกกลุ่มอำนาจล้วนแบ่งตามระดับ ไม่เว้นแม้แต่ตระกูลเก่าแก่ สี่ตระกูลใหญ่และพันธมิตรอู๋เว่ย
นอกจากต้องแบ่งระดับกลุ่มอำนาจตามระดับอย่างแม่นยำแล้ว ยังมีรายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจของทหารรับจ้างอีกมากมาย
“ไม่รู้เรื่องซักนิดเละแฮะ…” เยี่ยหวันหวั่นอดกุมหน้าผากไม่ได้ เตรียมตัวมาไม่ดีพอ…
“เธอไม่ต้องทำ ตามฉันมา”
ไม่นาน อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเดินหยุดข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วเดินพาปู่หลิวกับเยี่ยหวันหวั่นออกจากจัตุรัส
————————————————————————————-
บทที่ 1588 ชายหญิงอยู่รวมกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นกับปู่หลิวก็มาถึงจุดลงทะเบียนของโรงเรียนชื่อเยี่ยน
“เธอชื่ออะไร” ชายชราคนหนึ่งในกลุ่มมองเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด แล้วบอกว่า “เยี่ยหวันหวั่น…”
“คุณล่ะ” จากนั้นก็หันไปมองปู่หลิว
“หลิวเต๋อเฉิง” ปู่หลิวยิ้มบอก
“เธอเป็นหลานสาวคุณเหรอ?” ชายชราอึ้ง
“ใช่ครับๆ หลานสาวผมเอง” ปู่หลิวพยักหน้า
“คุณชื่อหลิวเต๋อเฉิง เธอชื่อเยี่ยหวันหวั่น เธอเป็นหลานสาวคุณ?” ชายชราขมวดคิ้ว
“เอ่อ…พ่อของเด็กคนนี้ตายตั้งแต่เธอยังเด็ก แม่แต่งงานใหม่ ก็เลยเปลี่ยนไปใช้แซ่เยี่ยตามแม่…” ปู่หลิวโกหกหน้าตาย
“โอเค” ท่ามกลางความจนใจ ชายชราทำได้เพียงยอมรับคำอธิบายของปู่หลิว
“เยี่ยหวันหวั่น จี้ซิวหร่านเป็นคนแนะนำเธอมาด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอไม่ต้องเข้าร่วมการประเมิน จากนี้ไปเธอเป็นนักเรียนใหม่ของโรงเรียนชื่อเยี่ยน ทหารรับจ้างระดับ D นี่ชุดนักเรียนของเธอ แล้วก็บัตรประจำตัวโรงเรียนชื่อเยี่ยน” ชายชรายื่นของให้เยี่ยหวันหวั่น
“ขอบคุณค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเล็กน้อย ต้องยอมรับเลยว่าชื่อของจี้ซิวหร่านมีประโยชน์มากจริงๆ
“เธอให้อาจารย์พาไปที่หอพัก อีกอย่าง ข้อมูลครอบครัวของเธอเรากรอกเสร็จหมดแล้ว บอกให้ปู่เธอกลับบ้านได้” ชายชรากล่าว
……
หลังจากส่งปู่หลิวกลับ เยี่ยหวันหวั่นก็เดินตามอาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนไปที่หอพัก
“ฮ่าๆ เยี่ยหวันหวั่น เธอเป็นอะไรกับจี้หวงเหรอ”
ระหว่างทาง อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนถาม
“เพื่อนค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“อืม…มีเวลาก็ช่วยแนะนำฉันให้จี้หวงบ้างนะ ฉันมีข้อตกลงดีๆ ในมือเยอะแยะ จี้หวงอาจจะสนใจก็ได้ เธอก็รู้ว่าอาจารย์ระดับต้นๆ อย่างพวกเราน่ะรายได้ต่ำ” อาจารย์ยิ้มบอก
เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ค่ะ ถ้ามีโอกาสจะแนะนำอาจารย์ให้แน่นอนค่ะ”
ระหว่างพูดคุย เยี่ยหวันหวั่นเดินผ่านโซนบ้านเดี่ยวแถบหนึ่ง
“หรูเกินไปแล้วมั้ง…” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าประหลาดใจ นักเรียนโรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่บ้านเดี่ยวเลยเหรอ?
“ใช่ ถึงยังไงก็เป็นหนึ่งในสามโรงเรียนทหารรับจ้างอันดับต้นๆ” อาจารย์กล่าว
“งั้น หนูอยู่บ้านหลังไหนคะ?” เยี่ยหวันหวั่นคาดหวังขึ้นมา
“เธอ…ระดับของเธอยังไม่สูงพอ บ้านพวกนี้มีไว้ให้นักเรียนระดับ A ขึ้นไปเข้าพักน่ะ” อาจารย์ยิ้มกล่าว
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไป โธ่ อุตส่าห์ดีใจ
ไม่นาน ภายใต้การเดินนำทางของอาจารย์ เยี่ยหวันหวั่นก็เดินมาถึงโซนหอพัก
เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าไปในห้องเก่าๆ ห้องหนึ่ง ภายในตกแต่งเรียบง่ายมาก มีเตียงอยู่ประมาณยี่สิบเตียง
“เธอเลือกเตียงได้ตามใจเลย…” อาจารย์กล่าว
“นักเรียนใหม่พักที่นี่เหรอคะ?” เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง แม่เอ็งเถอะ เธออยากอยู่บ้านเดี่ยวนะ ถึงระดับจะไม่สูงพอ ก็ขอห้องส่วนตัวแยกให้เธอไม่ได้เหรอไง!
“ไม่ใช่นักเรียนใหม่ แต่เป็นทหารรับจ้างระดับ D ทุกคนที่ต้องอยู่ในหอพักแบบเดียวกันนี้ หอพักของเธอถือว่าดีแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีพัดลมนะ” อาจารย์ยิ้มบอก
ท่ามกลางความอับจนหนทาง เยี่ยหวันหวั่นทำได้แค่เลือกเตียงหนึ่งเตียง แล้ววางสัมภาระของตัวเองไว้ข้างบน
“เดี๋ยวก่อน…ทำไมมีรองเท้าผู้ชายด้วยล่ะคะ?!”
เยี่ยหวันหวั่นเรียกอาจารย์
“อ้อ เป็นเรื่องปกติน่ะ เตียงใหญ่ ผู้ชายผู้หญิงอยู่รวมกัน” อาจารย์พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“ชายหญิงอยู่รวมกัน…ฟังดูไม่ปลอดภัย แล้วก็ไม่สะดวกเลยนะคะ…” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว
อาจารย์จ้องพิจารณาเยี่ยหวันหวั่นครู่หนึ่ง แล้วยิ้มบอกว่า “ความจริง…เธอไม่น่าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยหรอก…ฉันหมายถึง โรงเรียนทหารรับจ้างทุกที่ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ต่อไปภารกิจของพวกเธอจะลำบากกว่านี้อีก เรื่องแค่นี้เอง ทำตัวให้ชินเข้าไว้เถอะ”