ในขณะที่หวาชางสุ่ยหลั่งเลือดทั่วตัว ประโยคสุดท้ายนั้นก็ดังเข้าสู่หูของผู้คนทั้งหมด
พวกเขาได้เห็นกับตาของตนเองว่าฮ่องเต้ชาวมนุษย์ผู้นั้นระเบิดศีรษะขององค์ราชินีออกไป?!
หูก็ได้ยินเสียงของพระองค์ที่ตรัสอย่างอหังการว่าจะปกป้องคนรัก!
เยี่ยเฉินตาค้างไปแล้ว เขาเห็นมารดาของตนเองถูกระเบิดศีรษะออกไป! สมองกระจัดกระจายออกมากระเด็นใส่ใบหน้าของเขาอย่างเต็มที่!
เขารู้สึกว่าตนเองกำลังตกอยู่ในความฝัน!
นี่ จะเป็นไปได้อย่างไร?
ถึงแม้ว่าหลายปีก่อนพระมารดาจะถูกพระบิดาทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แต่ว่าแก่นแท้ภายในก็ยังเป็นทวยเทพจากสวรรค์ นี่มันกลับสามารถ?
มันคือผู้ใดกันแน่? เยี่ยเฉินอดไม่ได้ที่จะมองดูใหม่อีกครั้ง!
ทันทีที่เขาหันไปมอง ก็สบตาเข้ากับดวงเนตรของจีเฉวียนเข้าพอดี แววตากระหายเลือด!
ทั้งยังเป็นแววตากระหายเลือดที่โหดเ**้ยมและเข้มข้นยิ่งกว่าตู๋กูเจวี๋ยที่ระเบิดพลังกระหายเลือดออกมาเสียอีก!
จีเฉวียนยกดาบดำทองที่อาบไปด้วยเลือดและเศษสมองขึ้นมาชี้ไปทางเยี่ยเฉิน ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่สุดว่า “ถึงตาเจ้าแล้ว!”
หากบอกว่าที่ฆ่าหวาชางสุ่ยก็เพราะว่านางคือคู่แค้นของซิงซิง ดาบนี้ที่ชี้ใส่เยี่ยเฉินก็เป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวแท้ๆ
ไอ้ตัวบัดซบผู้นี้กล้ามาพัวพันซิงซิง คิดจะจับนางไปเป็นอนุ?
กับเยี่ยเฉินแล้ว ฮ่องเต้ทรงคิดจะสับมันเป็นแปดชิ้นตั้งแต่แรกแล้ว!
จีเฉวียนพึ่งตรัสออกไป ก็เห็นว่าอสุรกายโลกันตร์ที่เดิมปะทะกับ ‘เสี่ยวจู๋จู๋’ หันหัวมาทางนี้ มันกระพือปีกออก สร้างกำแพงไฟขึ้น มองมาด้วยดวงตาเปล่งประกาย
เดี๋ยวก่อน มันได้กลิ่นของอะไรบางอย่าง?
กลิ่นเลือดของชาวสวรรค์!
ที่แท้ก็มีชาวสวรรค์ตกลงมาอยู่ที่นี่? หืม…แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่ชาวสวรรค์ที่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์?
แต่จะสนใจไยให้มากความ ขอเพียงได้ลิ้มรส กินลงไปสักหน่อย จะอย่างไรก็ไม่ใช่ปัญหา!
พอมันกวาดตามองมา ก็เห็นร่างของหวาชางสุ่ยล้มลงอยู่ในกองเลือด นางเหมือนกับว่าจะยังไม่ได้ตายสนิท มือข้างหนึ่งของนางยังกุมพัดวายุเอาไว้แน่น สมองนั้นถูกระเบิดจนดูไม่ได้ไปแล้ว
แต่ว่าริมฝีปากของนางยังคงขยับขมุบขมิบขึ้นลง
คาถาสังเวย!
นางมอบสิ่งสุดท้ายในชีวิตเป็นเครื่องสังเวยให้กับอสุรกายโลกันตร์!
ต่อให้ตนเองต้องตายก็ไม่ขอให้พวกเดรัจฉานน้อยนั่นได้ประโยชน์ใดไปง่ายๆ!
อสุรกายโลกันตร์ได้ยินคาถาสังเวยนั่นของนางเข้า จึงพุ่งมาทางนี้อย่างคุ้มคลั่ง
ดวงตาทุกคู่ของมันเต็มไปด้วยประกายแห่งความหิวกระหาย กรงเล็บที่แหลมคมทั้งคู่ ตะปบลงไปบนพื้นดินจนแตกระแหงออกมา กลายเป็นรอยแยกยาวนับร้อยเมตร มันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ศีรษะทั้งสามนั้นมองตรงมา ทันทีที่มองเห็หวาชางสุ่ยที่ตายไปแล้ว ก็ตะปบกรงเล็บลงไปคว้าร่างของนางกลืนลงไปในปากของศีรษะมังกร ขบเคี้ยวเสียงดังกร้วมกร้าม!
หันจากนั้นก็เรอออกมาครั้งหนึ่ง ค่อยถุยพัดวายุที่เคยอยู่ในมือของนางออกมา
ร่างของหวาชางสุ่ยไม่อาจรอดพ้นจากความตาย แต่ไม่มีผู้ใดมองเห็นว่า ขณะที่ร่างถูกอสุรกายโลกันตร์กลืนกินลงไปนั้น แสงสีขาวเงินกลุ่มหนึ่งหลุดออกมาจากร่างของนาง ลอยไปเกาะอยู่บนร่างของเยี่ยเฉิน
ตอนแรกเยี่ยเฉินยังคิดจะต่อสู้จนตัวตาย แต่ว่าตอนนี้เขาพลันได้สติขึ้นมา
ดวงวิญญาณของพระมารดายังคงอยู่! เช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่!
“เฉินเอ๋อร์ เก็บพัดวายุเอาไว้ แล้วรีบหนีไปจากที่นี่!” วิญญาณของหวาชางสุ่ยเกาะอยู่บนร่างของเยี่ยเฉิน ออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
เยี่ยเฉินขยับร่างเพียงชั่วพริบตา ถอยออกไปไกลอีกหลายร้อยเมตร
เขาพึ่งจะหลบออกไป ก็เห็นอสุรกายโลกันตร์ยกกรงเล็บขึ้น ตะปบลงมาพร้อมกับส่งเสียงคำรามใส่ร่างของจีเฉวียน
เมื่อเป็นเครื่องสังเวย ก็คือยอมมอบชีวิตและเลือดเนื้อของตนเองให้แก่อสุรกายโลกันตร์ ในทางกลับกันอสุรกายโลกันตร์จะช่วยสังหารคนผู้หนึ่งให้ หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต!
หวาชางสุ่ยย่อมต้องหวังให้จีเฉวียนตายอย่างอนาถ บุรุษผู้นี้อันตรายเกินไป ทั้งยังยึดมั่นดื้อดึง เพื่อนังแพศยาน้อยนั่นแล้ว เขากลับไม่เสียดายแม้แต่ชีวิตของตนเอง
เมื่อเป็นเช่นนี้ นางยิ่งมุ่งหวังให้ตู๋กูซิงหลันตายไปเสีย!
หากตู๋กูซิงหลันตายไปแล้ว บุุรุษผู้นั้นย่อมไม่คิดอยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!
ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีอสุรกายโลกันตร์ก็เกลียดชังคนทั้งสองอยู่แล้ว
พอกลืนกินร่างของหวาชางสุ่ยลงไป เปลวไฟบนร่างของอสุรกายโลกันตร์ก็ยิ่งเปล่งประกายสีทองขึ้นมาอีกหลายส่วน มันแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมอีกมากมาย!
ในชั่วเวลาสั้นๆ ร่างเนื้อของเทพบนสวรรค์ทำให้มันสามารถเพิ่มพูนความแข็งแกร่งขึ้นไปได้อีก!
มันกระพือปีกด้วยความยินดีปรีดา ทุบทำลายพื้นดินของก้นทะเลลึกอย่างคึกคะนอง
มันกระทืบพื้นดินตรงที่จีเฉวียนอยู่จนกลายเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ในครั้งเดียว จากนั้นก็หันร่างไปหาตู๋กูซิงหลัน
ตู๋กูซิงหลันเห็นมันเหยียบจีเฉวียนจนจมมิดหายไป หัวใจของนางก็กระตุกขึ้นมา ขณะที่อสุรกายโลกันตร์กำลังพุ่งมาทางนี้นั้น นางก็กุมดาบยักษ์ทะยานออกไปเช่นกัน
ครั้งนี้ แม้แต่เส้นผมสีทองของเสี่ยวจู๋จู๋ก็ยังคว้าเอาไว้ไม่ทัน
ร่างที่เล็กบางของนางทะลวงออกจากกำแพงน้ำแข็งราวกับลูกกระสุน พุ่งไปยังเพลิงที่ลุกไหม้อยู่บนศีรษะด้านซ้ายของอสุรกายโลกันตร์
ร่างกายของอสุรกายโลกันตร์ยังร้อนแรงเสียยิ่งกว่าความร้อนของลาวา เมื่อครู่ตอนที่ยังไม่ได้เข้าใกล้ ปลายผมของนางยังถูกเผาจนไหม้เกรียมไปแล้ว
ตอนนี้กลับยืนอยู่บนศีรษะของมัน เสื้อผ้าของตู๋กูซิงหลันแทบจะลุกเป็นไฟขึ้นมา
บนร่างของนางแผ่กระจายรัศมีสีดำเงินออกมาอย่างรวดเร็ว ผลักดันความร้อนที่รุนแรงเหล่านั้นออกไปด้านนอกอย่างกินแรง
นางยืนอยู่บนศีรษะของมันมองไปยังด้านหลัง ก็เห็นหลุมที่มันพึ่งจะกระทืบลงไปเมื่อครู่กลายเป็นกองเพลิงไปแล้ว พื้นดินระเบิดออกมาจนไม่อาจมองเห็นร่างของจีเฉวียนได้เลย
“ฮ่องเต้สุนัข!” ตู๋กูซิงหลันควงดาบยักษ์ในมือ เปล่งเสียงออกไปด้วยพลังวิญญาณ พลังเสียงรุนแรงจนทำให้คนหูดับได้
เหล่าคนที่เหลือรอดอยู่ล้วนหลบอยู่ในที่ห่างไกลออกไป พวกเขาต่างก็คิดว่าตู๋กูซิงหลันเสียสติไปแล้ว……
ถูกอสุรกายโลกันตร์กระทืบลงไปเช่นนั้น ต่อให้เป็ภูเขายังต้องพังทะลายลงมา อย่าว่าแต่คนผู้หนึ่งจะเหลือรอดได้อย่างไร?
เกรงงว่าคงจะกลายเป็นเนื้อแผ่นไปเสียแต่แรกแล้ว…..ไม่สิ แม้นแต่เศษเนื้อก็คงจะไม่เหลือ นางยังจะร้องเรียกหาอะไร?
โดนเข้าไปเช่นนั้นยังจะรอดอีกหรือ?
ตู๋กูซิงหลันลงไปยืนอยู่บนแผ่นหลังของอสุรกายโลกันตร์ ตะโกนเรียกติดต่อกันอยู่เจ็ดแปดครั้ง อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขานรับกลับมา
อสุรกายโลกันตร์ย่อมไม่ยอมให้นางมาวิ่งเล่นอยู่บนหัวของมัน ……หัวของมันอีกสองหัวจึงพุ่งเข้ามาไล่งับนางอย่างวุ่นวาย
ตู๋กูซิงหลันพลิกร่างหลบ เลี่ยงหนีด้วยฝีเท้าที่ซับซ้อน หัวมังกรทั้งสองนั้นจึงไม่อาจสัมผัสถูกนางแม้แต่น้อย
นางถือดาบยักษ์เอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่หัวมังกรหัวหนึ่งพุ่งเข้ามากัด นางก็วาดดาบออกไป
ในตอนนั้นเองมังกรสีเงินขนาดใหญ่ตัวหนึ่งก็พุ่งออกมาจากดาบยักษ์ มังกรยักษ์สีเงินร้องคำรามพุ่งผ่านหัวมังกรของอสุรกายโลกันตร์ออกไป
หัวมังกรของอสุรกายโลกันตร์ส่งเสียงร้องคำรามที่สั่นสะเทือนฟ้าดินออกมาในทันที
ดวงตาข้างหนึ่งของมันถูกทะลวงจนทะลุไปแล้ว เลือดมากมายไหลรินออกมา
“โฮก!” อสุรกายโลกันตร์สะบัดปีกอย่างบ้าคลั่ง หางที่ใหญ่โตของมันสะบัดไปมาไม่ยอมหยุด ทุบทำลายพื้นดินรอบด้านจนพังพินาศ
ขณะที่ตู๋กูซิงหลันเหาะออกไปอยู่กลางอากาศ มองออกไปยังจุดที่จีเฉวียนหายตัวไป
มือที่กุบดาบยักษ์เอาไว้ชื้นไปด้วยเหงื่อ อุ่นจนร้อน!
พอคิดว่าจีเฉวียนอาจจะถูกอสุรกายโลกันตร์กระทืบตายไปแล้ว หัวใจของนางก็ต้องวูบโหวง ความเจ็บปวดที่ไม่อาจบ่งบอกออกมาได้ทะลักล้นขึ้นมาในทันที
หัวใจของนางทุกข์ทรมานเหมือนจะแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ !
“จีเฉวียน หากว่าท่านตายละก็ ……ข้า….”
นางทางหนึ่งหลบหลีกการจู่โจมของอสุรกายโลกันตร์ ทางหนึ่งมองไปทางหลุมลึก น้ำเสียงสั่นน้อยๆ
เสียงของนางพึ่งขาดหาย ก็เห็นในหลุมลึกนั้นมีหมอกสีดำมากมายพวยพุ่งขึ้นมา เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นว่า “เจ้าจะทำไม?”
…………………………….
ตอนต่อไป “กุมมือกัน”