ฟึบ!
กริชที่แหลมคมเล่มหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในมือของดาร์กไนท์ในทันที
กริชนี้แตกต่างจากมีดสั้นทั่วไป เนื่องจากใบมีดของกริชพลันเต็มไปด้วยฟันปลา!
กริชนี้มีชื่อที่โด่งดังในเกาะดาว ซึ่งพวกมันถูกเรียกว่าเรียกว่าหลางหยา!
ครั้งหนึ่ง.
ดาร์กไนท์ใช้กริชเขี้ยวเสือเล่มนี้ ฆ่าผู้คนไปนักต่อนักแล้ว
ในตอนนี้เอง ก็ถึงคราวของหยางเฟิงแล้วเหมือนกัน!
หลังจากที่เกิดการปะทะกันถึงสองครั้งแล้วนั้น
ดาร์กไนท์จึงรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่า ความแข็งแกร่งของหยางเฟิงไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเขาเองเลย
เขาจึงไม่กล้าคิดที่จะประมาทอีก
ในครั้งนี้ เขาจึงตัดสินใจที่จะทุ่มทุกอย่างออกมา เพื่อที่จะปลิดชีพของหยางเฟิงในคราเดียว!
เมื่อเห็นดาร์กไนท์พุ่งเข้ามาหาเขาราวกับหมาบ้านั้น ความเย้ยหยันพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยางเฟิงในทันที
หากเป็นคนธรรมดาที่พบกับดาร์กไนท์นั้น พวกเขาคงจะต้องตกตายลงไปอย่างไม่ต้องสงสัย
น่าเสียดายที่ศัตรูที่ดาร์กไนท์พบในครั้งนี้ คือหยางเฟิง
หยางเฟิงที่เป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งในต้าเซี่ยนั้น
เขาจะมาถูกดาร์กไนท์ฆ่าตายอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน?
หากว่าเขาจะถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น
หยางเฟิงคงจะไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้แน่ ๆ !
ภายในพริบตาเดียวดาร์กไนท์ก็มาอยู่ตรงหน้าหยางเฟิงในทันที
ความไวของดาร์กไนท์ราวกับลมพายุที่โหมกระโชก
“ไปตายซะ!”
เสียงคำรามของดาร์กไนท์พลันประกาศกร้าวออกมา
กริชในมือของเขาแทงเข้าไปที่หัวใจของหยางเฟิงด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
ในขณะที่
ดาร์กไนท์เห็นว่ากริชในมือของเขากำลังจะแทงเข้าไปในหัวใจของหยางเฟิงนั้น
ในครั้งนี้
หยางเฟิงไม่รอดจากเงื้อมมือของเขาไปอย่างแน่นอน!
ในช่วงขณะนั้น
จู่ๆ ใบหน้าของดาร์กไนท์ก็พลันเปลี่ยนไปในทันที
ปัก!
พลันได้ยินเสียงที่คมชัด
หยางเฟิงพลางชักกระบี่หลงเฉวียนออกมาจากเอวของเขา!
ชิ่ง!
เมื่อกระบี่หลงเฉวียนถูกชักออกมาจากฝักนั้น ราวกับเขาได้ยินเสียงคำรามดังออกมาอย่างก้องกังวานในทันที
ดาร์กไนท์เองพลันตกอยู่ในภวังค์ไปเช่นกัน
ไม่มีทางอื่นแล้ว พลังและออร่าของกระบี่หลงเฉวียนนั้น ทำเอาผู้คนรู้สึกตกตะลึงไปในทันที
ผู้แข็งแกร่งแดนแปรเทพเช่นดาร์กไนท์ ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึงออกมา
“อยากฆ่าฉัน แกยังเร็วไปหน่อย!”
หยางเฟิงพลางตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง
กระบี่หลงเฉวียนในมือของหยางเฟิงพลันเคลื่อนตัวในทันที
แสงสว่างพลันเย็นวาบขึ้นมา
พร้อมด้วยเสียงดังกริ๊ก
พร้อมกับกริชเขี้ยวเสือในมือของดาร์กไนท์ที่ตกลงไปบนพื้นในทันที
“อ๊ะ! มือ ! มือ!!”
ดาร์กไนท์อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา
ข้อมือของเขาถูกฟันด้วยกระบี่หลงเฉวียนยางเฟิง พร้อมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาอย่างมากมายในทันที!
หากว่าหยางเฟิงเพียงใช้แรงเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยนั้น ข้อมือทั้งหมดของดาร์กไนท์อาจถูกตัดขาดได้ไม่ยาก
ก่อนที่ดาร์กไนท์จะทันได้โต้ตอบกลับไปนั้น
กระบี่หลงเฉวียนในมือของหยางเฟิง พลันพาดมาอยู่ที่คอของเขาแล้ว
เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นของกระบี่หลงเฉวียนนั้น ดาร์กไนท์จึงไม่กล้าขยับไปมาอีก
หยางเฟิงจ้องมองดาร์กไนท์ด้วยสายตาเย็นชา “จะยอมหรือจะตาย?”
“แกต้องการให้ฉันยอมจำนนต่อแกงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”
“นอกเสียจากว่าแกจะฆ่าฉันไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่คิดจะยอมแพ้ต่อแกแน่นอน!”
ดาร์กไนท์ร้องคำรามออกมา
เขาเป็นถึงนักฆ่ารัตติกาลที่เก่งกาจ คิดจะให้เขายอมจำนนต่อคนง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?
“จัดไปตามคำขอ!”
หยางเฟิงไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ อีก พร้อมทั้งตวัดกระบี่หลงเฉวียนในมือของเขาฟันไปที่คอของดาร์กไนท์ในทันที
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้
ดาร์กไนท์ที่กำลังหลับตารอคอยความตายด้วยความสิ้นหวังนั้น
ในขณะเดียวกัน
ความตายที่เขารอคอยกลับมาไม่มาถึง ดาร์กไนท์อดไม่ได้ที่จะลืมตามองด้วยความสงสัย
เขาพลันเห็นกระบี่หลงเฉวียนในมือของหยางเฟิง ยังคงวางอยู่บนคอของเขาเช่นเดิม
ทว่ากลับเป็นเส้นผมของเขาที่ร่วงหล่นมามากมายแทน!
ในตอนนี้ หยางเฟิงกลับไม่ได้ฆ่าดาร์กไนท์ เขาเพียงทำการตัดปอยผมของดาร์กไนท์ออกแทน
“แก……”
ดาร์กไนท์พลันตกอยู่ในความงุนงง
ทำไมหยางเฟิงถึงไม่ฆ่าเขา?
ก่อนที่ดาร์กไนท์จะพูดจบนั้น
หยางเฟิงจึงเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย จะยอมจำนนหรือจะยอมตาย?”