ตูม！
ทุกคนรู้สึกเหมือนว่าสมองของตัวเองถูกฟ้าผ่าครู่หนึ่งแล้ว มองภาพฉากตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ
บอดี้การ์ดสิบกว่าคนนั่น ถูกฆ่าตายทันที！
นี่มันเป็นพละกำลังอะไรกัน？
นี่เป็นพลังพิเศษเหรอ？
มิน่าล่ะพวกเขาทั้งสองคนถึงไม่กลัว มีพละกำลังเช่นนี้ ยังจะกลัวอะไรอีก
“ผู้บำเพ็ญเพียร พวกคุณเป็นผู้บำเพ็ญเพียรในกองทัพเหรอ？”
ชายชรามองไปยังเย่เซิ่งเทียนและจ้านอู๋ซวงอย่างตื่นเต้น
คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้บางอย่างแล้ว
ตอนที่อยู่ในสนามรบปีนั้น มีเหล่านักบำเพ็ญเพียรแห่งโลกบู๊ที่แข็งแกร่งมาก โจมตีเทพสงครามทั่วทิศเหล่านั้นเผ่นหนีไป
เพียงแต่ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความลับของประเทศชาติ น้อยมากที่คนธรรมดาทั่วไปจะรู้ได้
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าแล้ว พูดกล่าวว่า “คุณ แล้วก็คนที่เหลือ พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ทางเราไม่มีอะไรแล้ว”
กลุ่มผู้คนพยักหน้าทันที กลืนน้ำลายแล้ว
เมื่อกี้เป็นกังวลว่าเย่เซิ่งเทียนและจ้านอู๋ซวงจะเสียเปรียบ ตอนนี้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ สองคนนี้ใช่ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งที่สู้เจ้าถิ่นไม่ได้ ไม่จำเป็นเป็นกังวลพวกเขาเลย
ชายชราพูดอย่างตื่นเต้นว่า “โอเค ฉันเข้าใจ พวกเราอยู่ต่อก็จะเป็นภาระของพวกคุณทั้งสอง พวกเราไปก่อนนะ พวกคุณวางใจได้ พวกเราจะรีบติดต่อทางฝั่งสถานทูตทันที เพื่อเข้ามาช่วยเรื่องนี้ ทุกคนล้วนแต่เกลียดชังลูกหลานของพระเจ้าหวงและพระเจ้าเหยียนอย่างเรา เพราะงั้นอยู่ข้างนอกเราก็ต้องสามัคคีกันหน่อย จะให้บรรพบุรุษขายขี้หน้าไม่ได้”
ทันใดนั้น ชายชราก็ถูกคนผลักออกไปแล้ว
มีคนยกนิ้วโป้งให้เย่เซิ่งเทียนและจ้านอู๋ซวงมากมายแสดงให้เห็นว่าทำได้งดงามมาก
จะตามใจผู้มัอิทธิพลในประเทศอเมเหล่านี้ไม่ได้ มีเพียงตีให้เจ็บปวด ถึงจะให้บืเรียนในระยะยาวกับพวกเขาได้
แอลันตกใจจนมึนงงแล้ว ตอนนี้เธอถึงตระหนักได้ว่าตัวเองได้แส่หาเรื่องการมีอยู่แบบไหนแล้ว
และบนโลกใบนี้ไม่มียาเสียใจภายหลัง
เธอคุกเข่าวิงวอนต่อหน้าเย่เซิ่งเทียน “อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉัน ฉันมันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ฉันผิดไปแล้ว ฉันเป็นคนต้าเซี่ย และฉันก็เป็นลูกหลานของพระเจ้าหวงและพระเจ้าเหยียน เห็นแก่ที่เป็นเพื่อนร่วมชาติกัน เว้นชีวิตฉันเถอะนะ”
จ้านอู๋ซวงเตะเธอออกไปด้วยเท้าเดียว ยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมพูดว่า “แค่ก็แค่อะไรกันเชียว ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะคุกเข่าให้คุณผู้ชายของฉันเลย”
ล็อกที่อยู่ข้างๆตกใจจนหน้าสีขาว ขาหักแล้ว บอดี้การ์ดก็ถูกฆ่าตายทันที เขาพูดอย่างหวาดกลัวว่า “พวกแก พวกแกคือผู้บำเพ็ญเซียนของโลกตะวันออกเหรอ？ ฉันเป็นคุณชายของตระกูลบราวน์ หากฆ่าฉันตายก็จะนำปัญหามาให้พวกแกอย่างไม่รู้จักจบสิ้น และตระกูลของฉันก็มีผู้บำเพ็ญเซียน ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลบราวน์ของเรา ตอนนี้ขอแค่พวกแกยินดีที่จะขอโทษ ฉันให้อภัยพวกแกได้”
“ขอโทษ？”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มแล้ว “ฉันยังไม่เอาค่าทำขวัญจากตระกูลบราวน์ของพวกแกเลยนะ นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าให้ฉันขอโทษ？”
ไม่ใช่พวกเดียวกัน จิตใจย่อมแตกต่างกัน
สำหรับพวกตระกูลต่างชาติ เย่เซิ่งเทียนไม่เคยเมตตาสงสารเลย
จ้านอู๋ซวงแยกเขี้ยวยิงฟันพร้อมพูดว่า “ทรัพย์สินสามหมื่นล้านดอลลาร์ของตระกูลบราวน์ของพวกแก ไอ้ชาติหมา โทรหาพ่อของแก เอาทรัพย์สินสองหมื่นล้านดอลลาร์มาปลอบขวัญคุณผู้ชายของตระกูลเรา ไม่เช่นนั้น ทำลายตระกูลบราวน์ของแก”
“อะไรนะ？”
ล็อกตกตะลึงแล้ว
สองคนนี้ปัญญาอ่อนเหรอ？
อยู่ในถิ่นของตระกูลเขา หักขาของเขาแล้ว ฆ่าบอดี้การ์ดของเขาแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะต้องการค่าชดเชย？
แถมยังสองหมื่นล้านอีก？
“พวกแกไม่รู้ถึงความสุดยอดของตระกูลบราวน์ของฉันจริงๆด้วย คิดว่าฆ่าบอดี้การ์ดไม่กี่คนก็วางอำนาจบาตรใหญ่ได้แล้วใช่ไหม？ในเมื่อพวกแกรนหาที่ตายเอง งั้นฉันจะทำให้พวกแกได้รู้ถึงความน่ากลัวขอขงตระกูลบราวน์！”
พูดจบ ล็อกฝืนทนต่อความเจ็บปวดที่ขาหัก โทรหาบราวน์เฒ่าพ่อของเขา
ในสายโทรศัพท์ น้ำเสียงของบราวน์เฒ่าโมโหมาก เหมือนว่าถูกคนทำให้อีบอายอย่างหนักหน่วงยกใหญ่ พูดกล่าว “ฉันมีลูกชายที่น่าขายขี้แบบแกได้ยังไงกัน ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลบราวน์ของเรานะ เป็นประเทศอเม คิดไม่ถึงว่าแกจะให้คนชั้นต่ำของต้าเซี่ยทั้งสองคนมาหักขาแล้ว แถมบอดี้การ์ดก็ตายอีก เศษสวะอย่างแก แม้แต่ขี้โรคแห่งเอเชียก็จัดการไม่ได้ แม้ว่าเป็นผู้บำเพ็ญเซียนของต้าเซี่ย หรือว่าตระกูลบราวน์ของเราก็จำเป็นต้งกลัวด้วยงั้นเหรอ？แกให้พวกเขารอฉันเลยนะ ฉันจะพาคนไปเดี๋ยวนี้！”